Τωρα τελευταια, εχω αρχισει να αναπτυσσω ενα ειδος φοβιας μεσα μου... οσον αφορα... τη δημιουργια, ας το θεσω.
Λοιπον, φοβαμαι πως σε μπερδεψα. Apology is requested. Θα το θεσω διαφορετικα.
Τωρα τελευταια, νιωθω μια ελλειψη, οταν πιανω το χιλιοδαγκωμενο και διχως μυτη μολυβι μου. Τραβαω απο το θρανιο το τετραδιο μου και καθομαι ησυχα ησυχα σε μια γωνια. Βαζω το μολυβι να γραψει, αλλα τιποτα. Παει πανω κατω, αλλα δεν αγγιζει το χαρτι. Με φιβιζει λοιπον, οχι η ελλειψη εμπνευσης για ενα ακομα δραματικο κειμενο. Με φοβιζει το λευκο χαρτι. Οσο προσπαθω να βρω κατι να γραψω, το μυαλο μου αποσυντιθει τη σκεψη και ολα κινουνται μεσα στο κεφαλι μου, οπως κινουνται αντικειμενα, μικρα και μεγαλα σε ενα μεγαλο λευκο δωματιο με γυαλινη οροφη, χωρις βαρυτητα. Επικρατει ηρεμια, οσον αφορα την τροχια των πραγματων, αλλα την ιδια στιγμη, και μια τοσο ανησυχητικη συγχυση, για την αταξια που επικρατει.
Το ιδιο συμβαινει και με το πενταγραμμο. Ενα κενο πενταγρμμο με φοβιζει ακομα περισσοτερο απο την κενη κολλα. Μερικες φορες, ισως νοερα, η κενη κολλα να περνα απαρατηρητη. Οταν ομως ερχεται στα χερια μου ενα κενο πενταγραμμο, φοβαμαι περισσοτερο. Το κοιταω για ωρα, μεχρι να βρω μια νοερη μελωδια να γραψω. Και τοτε κατεναινω στο πιανο και θυμαμαι το βασιλειο της μουσικης. Αυτο το βασλιειο που παρατησα στο πιο κρισιμο σημειο. Προσπαθω, με την αθλια εναπομεινουσα πλεον τεχνικη μου να βρω τις νοτες, τη μελωδια που ειχα σημειωσει στο μυαλο μου. Ομως δεν τα καταφερνω οσο και να μενω εκπληκτη απο το μαυρο, λουστραρισμενο μα και σκονισμενο ξυλο. Περναω τα δαχτυλα μου αναμεσα απο τα πληκτρα. Και τοτε ανεβαινω στο δωματιο μου, ανοιγω τον υπολογιστη μου και γραφω για τον φοβο μου μπορστα στο κενο χαρι και στο ακομα πιο τρομαχτικα κενο πενταγραμμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου