Ποτε δεν καταλαβα πραγματικα τα blog. Καποιοι το εβλεπαν ως πολυ προσωποποιημενη δημοσιογραφια. Αλλοι απλα σιχτιριζαν τον κοσμο. Εφηβεια, my friend. Και γω συμπασχω. Αλλοι απλα εφτιαξαν ενα, και το παρατησαν, γιατι ποτε δεν βρηκαν το θαρρος, ή την υπομονη, ή την αναγκη να γραψουν κατι. Κατι τετοια blog παραμενουν αδεια και ερημα, σχεδον τρομακτικα.
Λοιπον τι κανω εδω? Ποτε δεν σκεφτηκα το μπλογκ ως δημοσιογραφια, ουτε ως μερος να σιχτιριζω τον κοσμο. Και σιγουρα δε σκοπευω να το παρατησω.
Διαβασα καπου, οτι η γλωσσα ειναι η εξωτερικευση των σκεψεων και τον συναισθηματων. Αυτο δεν ειναι και το blog? Εξωτερικευση?
Με βαση αυτο, ταραζω τον βυθο της λιμνης μου και ψαχνω για την εμπνευση που θα μου δωσει το λακτισμα για να γραψω.
Boo, you whores. Αναμενετε.
