Feels like falling. In love.

Δευτέρα. Η πρώτη μέρα που ξυπνάς χωρίς αυτόν. Η πρώτη μέρα του πάντα. Η πρώτη μέρα του θανάτου, του ζωντανού, γλυκού θανάτου, όπου η γεύση του ακόμη βρισκεται στο στόμα σου, το άρωμά του ακόμη στο μαξιλάρι σου, η μπλούζα σου έχει γίνει ένα με το σώμα σου, γιατί απλά αρνείσαι να αποχωριστείς την έντονη, γλυκιά μυρωδιά του από πάνω σου. Ονειροπολείς κάθε δευτερόλεπτο της μέρας. Σκέφτεσαι την χτεσινή μέρα, και τις άλλες, παρόμοιες, μα τόσο διαφορετικές (από αυτήν) που θα έρθουν.

Τρίτη. Φοράς τα βαρετά σου ρούχα, βγάζοντας εκείνη την μπλούζα που σου θυμίζει το προχτεσινό απόγευμα, για να μην φύγει η μυρωδιά του. Βιώνεις την δεύτερη μέρα του ζωντανού θανάτου, που πάλι σου φαίνεται για την πρώτη μέρα της αιωνιότητας. Έχεις ρίξει για τρίτη φορά τον καφέ σου, λερώνοντας τα βαρετά μα πρακτικά παπούτσια σου. Στο μάθημα, όταν όλοι οι άλλοι κάνουν φυσική, εσύ διαβάζεις ποίηση και στίχους από το τρίθεμο τετράδιο έχεις γεμίσει μόνη σου. Η κούραση σφαλίζει τα μάτια σου αρκετά νωρίς το βράδυ, αν και δεν νιώθεις κουρασμένη σωματικά...

Τετάρτη. Ξυπνάς και βρίσκεις τον εαυτό σου με το κινητό στο αυτί. Εχτές ταξίδεψες μαζί του σε μαγικά παραμύθια, σε μελλοντικά όνειρα όπου θα είστε μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι, και τίποτα δεν θα καταφέρει να σας χωρίσει. Νιώθεις πως δεν ζεις για τίποτε άλλο παρά μόνο για την μικρή εκείνη μερούλα που θα θα μπορέσεις να τον δεις. Ούτε καν περνάει από το μυαλό σου το τι θα γίνει μετά, ο πόνος που θα νιώσεις αφού φύγει, η τρομακτική έλλειψη που θα βιώσεις την ερχόμενη εβδομάδα. Δεν σε νοιάζει ούτε καν ο θάνατος. Αρκεί να βρίσκεται μαζί σου πριν πεθάνεις.

Πέμπτη. Θα περίμενε κανείς να έχεις συνηθήσει τον εξωφρενικό πόνο στον οποίο υποβάλλεσαι την κάθε καθημερινή τις 2 τελευταίες εβδομάδες. Τα γράμματά σου έχουν καταντήσει εκνευριστικά στρόγγυλα και γλυκανάλατα. Μέχρι και στο γιώτα βρίσκεις καμπύλες. Μέχρι και η φωνή σου, από μονότονη και βαρετή, όταν προφερεις το όνομά του, ακούγεται σαν όνομα ιερό. όλη σου η ύπαρξη φωτίζεταιμκαι μόνο με την ευλάβεια με την οποία προφέρεις τα λιγοστά σωτήρια γράμματα που σχηματίζουν τον ήχο στον οποίο ακούει, τον ήχο στον οποίο θα γυρίσει να σε κοιτάξει, λες και δεν ήταν ήδη στραμένο όλο του το σώμα στα μάτια σου, στο πρόσωπό σου.
Παρασκευή. Ανάμικτα συναισθήματα έρχονται να συγκρουστούν με την αριστερή πλευρά του θώρακά σου. Θέλεις από τη μία να λιώσεις σαν το κερί και να χυθείς στο πάτωμα (άλλη μια πρώτη μέρα της αιωνιότητας... χωρίς εκείνον) ενώ από την άλλη χοροπηδάς πιο ψηλά από ό, τι αν ήσουν μικρό παιδί από τη χαρά σου. Σε λιγότερες ώρες θα βρίσκεσαι εκατοστά μακρυά του, αν όχι εντελώς συγχωνευμένη με το σώμα του. Η μπλούζα εκείνη με το άρωμά του βρίσκεται ακόμα πάνω σου, σαν ραμμένη στο σώμα σου. Έχει λεκιάσει, έχει ιδρώσει, έχει βρωμίσει, μα δεν λες να την βγάλεις από πάνω σου. Το πρωί περνάει εφιαλτικά αργά, τέταρτη φορά που σκοντάφτεις στο γνωστό στραβό σκαλοπάτι. Το απόγευμα είναι εξίσου εφιαλτικό: Δεν θα μπορέσει να σε δει άυριο, ακούς μετά από το ζεστό "γειά" που του λες από το τηλέφωνο. Μα δεν απογητεύεσαι από εκείνον, πως θα μπορούσες άλλωστε; Απογοητεύεσαι από την αντίδρασή σου, την οποία προσπαθείς να κρύψεις τόσο ατημέλητα, κι ας αυτοαποκαλείσαι "καλή ηθοποιός και ψεύτρα". Και κλαις, σαν μικρό παιδί, με λυγμούς, ενώ αυτός σε ακούει από την απέναντι μεριά του ακουστικού. Και ο πόνος σου γίνεται αυτόματα δικός του, και ο πόνος που του προκαλείς δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτόν που ένιωθες, σε κόβει στα δύο. ΈΝας φαύλος κύκλος που δεν μέλλει να σταματήσει μέχρι να ησυχάσεις, συνειδητοποιώντας πως είναι ανώφελο. Είστε μακρυά ο ένας από τον άλλον.

... Σάββατο. Άν και το ηθικό σου είναι αναπτερωμένο, δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι πως κάτι θα πάει στραβά, πως αύριο δεν θα καταφέρεις να τον δεις. Μα πως θα μπορούσες να του εξηγήσεις πως κάθε μέρα χωρίς αυτόν συνοδεύεται με αρκετές στιγμές καυτών δακρύων, τη στιγμή που ξέρεις πως αυτό θα τον πονέσει; Ξεχνιέσαι για λίγο με τους φίλους σου, μα σύντομα, το YouTube γίνεται πάλι ο πιστός, υπομονετικός σου σύντροφος καθ' όλη τη διάρκεια της αναμονής.

Κυριακή. Άλλη μία ευχή σου δεν πραγματοποιήθηκε. Ξύπνησες υπερβολικά νωρίς για να μην ανησυχήσεις, να μην νιώσεις ανυπομονησία και άγχος. Τρέχεις προς το μπάνιο, αποχωριζόμενη πλέον με απροθυμία την μπλούζα εκείνη που έχει αλλάξει σχεδόν χρώμα. Καθυστερείς όσο μπορείς, ξέροντας πως είναι ακόμα νωρίς. Μαζεύεις τα μαλλιά σου αργά, προσέχοντας ακόμα και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, που υπό άλλες συνθήκες θα θεωρούσςε εκνευριστικές. Ενώ έχεις παρακολουθήσει το μισό πρωινό παιδικό πρόγραμμα της Κυριακής, το άγχος και η ανηπομονησία έχουν κυριεύσει κάθε γωνιά του μυαλού σου, κάθε αίσθησή σου. Ανεβαίνεις πάνω την στιγμή που θυμάσαι πως έχεις αφήσει πάνω το κινητό στο κρεβάτι σου και τρέχεις να δεις αν υπάρχει κάποιο μήνυμα. Και την στιγμή που η απογοήτευση στην θέα της άδειας οθόνης έρχεται να συμπληρώσει το άγχος και την αγωνία, ακούς από κάτω ένα σύντομο, διστακτικό κουδούνι στην πόρτα.
Και πλέον δεν σε νοιάζει τίποτα. Δεν αναρωτιέσαι καν πώς κατά;φερες να σκοντάψεις 2 φορές στο ίδιο σκαλοπάτι, που παραλίγο να πέσεις και να σπάσεις τον αυχένα σου. Την στιγμή που πιάνεις το πόμολο και το γυρνάς με ανηπομονησία, το χαμόγελο στα χείλη του δικαιώνει τον εβδομαδιαίο μαραθώνα που πέρασες, Όλη αυτή η τρομακτική έλλειψη δεν είναι τίποτα μπορστά στην απόλυτη ευδαιμονία που σε έχει κυριεύσει, την στιγμή που τα μάτια του διαπερνούν τα δικά σου και φτάνουν ως τα βάθη της ψυχής σου και αντίστροφα. Η τεράστια αγκαλιά του διώχνει την δυστυχία από μέσα σου, σαν να σε εξαγνίζει με νερό. Και τα απαλά του χείλη... ενωμένα με τα δικά σου... είναι στιγμή αναντικατάστατη ακόμα και με όλα τα λεφτά του κόσμου. Τι μικρό αντίτιμο.
Και τότε ψυχή μου, είναι που αρχίζω να ζω.
Γιατί όταν είπα:


Εσύ μου είπες:


Σε αγαπώ, ψυχή μου.
Κωνσταντίνα.

Δύσκολες ώρες...

Δεν κατάλαβα ποτέ μου τις ανθρώπινες σχέσεις μέχρι πολύ πρόσφατα.
Επίσης, δεν κατάλαβα για ποιόν λόγο ο οποιοσδήποτε πάνω σε αυτόν τον κόσμο θα μπορούσε να με ερωτευτεί. Δεν κατάλαβα τι θα μπορούσε πιθανότατα να μου βρει. Δεν κατάλαβα γιατί και αν (εφηβική ανασφάλεια=mode on) θα μπορούσε ποτέ να μου συμβεί αυτό. Εγώ θα μπορούσα κάλλιστα να ερωτευτώ. Το νιώθω, στην γωνία είναι, σε λίγο θα πέσει πάνω μου και θα γίνω αυτό το γλυκό υποχείρο του άλλου, και θα θέλω να είμαι κάτι τέτοιο. Στην γωνία είναι σου λέω...
Μα πως θα μπορούσες εσύ να ερωτευτείς εμένα; Θέλω να πω... οκ, ψώνιο είμαι και μου βρίσκω και 5 πράματα άσχετα από αυτό. Μα από κει και πέρα, δεν έκανα κάτι αξιόλογο στην ζωή μου ώστε να αξίζω τέτοια ευτυχία. Δεν έκανα τίποτα για να σε αξίζω. Για να νιώθω έτσι όπως νιώθω τώρα. Να νιώθω πως τίποτε άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο εσύ. Και δεν κατάλαβα, γιατί δεν πρέπει αν δοθώ σε όλο αυτό ολοκληρωτικά; Why keep a backup for myself? Γιατί όλοι μου δίνουν τέτοιες συμβουλές; Και το χειρότερο, το πιο απαξιωτικό σημείο που με κάνει να σιχαίνομαι τον εαυτό μου ως τα βάθη της ψυχής μου, να σιχαίνομαι την ουσία με την οποία είσαι εσύ ερωτευμένος: Γιατί όλες αυτές τις συμβουλές τις ακούω;
... σε αγαπάω. Σε αγαπάω ίσως ακόμα περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Και μιλάμε για μένα, που ποτέ μου δεν επρόκειτο να αγαπήσω κάτι περισσότερο από το γλυκό μου τομαράκι. Που αγαπώ και νοιάζομαι τον εαυτό μου τόσο εξωφρενικά πολύ.
Τελικά οι δύσκολες ώρες μάτια μου είχαν ξεκινήσει την στιγμή που σε γνώρισα. Διότι την στιγμή που σε γνώρισα... ένιωσα. Αν με μαστίγωνες, 4 μήνες πριν, δεν θα το ένιωθα. Αν με φιλούσες 4 μήνες πριν, θα σε χαστούκιζα και θα ερχόμουν εδώ να εκφράσω την σεξιστική κυνικότητά μου.
Και οι δύσκολες ώρες έφτασαν, πιο εμφανείς από ποτέ.
Και δεν θέλω να νιώθεις δακτυλοδεικτούμενος. Μα ακόμα περισσότερο, δεν θέλω να είμαι εγώ η δακτυλοδεικτούμενη. Γιατί πολύ απλά ξέρω πως εσένα δεν σε νοιάζει να είσαι δακτυλοδεικτούμενος. Δεν σου καίγεται καρφί.

Χάνω τον ειρμό μου στην σκέψη σου... και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήθελα να πω.

Γιατί σε αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ; Γιατί νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή η καρδιά μου θα εκραγεί από το φούσκωμα και δεν θα έχω να σου ανταποδώσω τίποτε; Μήπως και τώρα σου δίνω... τη φτηνή δικαιολογία, ο λόγος που σε αγαπώ να είναι το γεγονός πως δεν μπορώ να μείνω μακρυά σου. Όλος ο πόνος του κόσμου, όλος ο πόνος που ένιωθα παλιότερα, δεν θα άξιζε ούτε μία μπροστά στο γεγονός πως ξέρω πως με αγαπάς. Θα τον υπόμενα. Γιατί θα ήξερα πως πονάω για κάποιον ουσιώδη λόγο, γιατί θα ήξερα πως σε αγαπάω. 2 Τόσο απλές λεξούλες που μπορούν να αλλάξουν το σύμπαν. Να το κάνουν να περιστρέφεται γύρω από ένα συγκεκριμένο άτομο, ένα υποκείμενο σαν όλα τα άλλα 6μιση δισεκατομμύρια του πλανήτη. Κι όμως, ο πλανήτης φαντάζει τόσο μικρός όταν σκέφτομαι εσένα. Τόσο... ασήμαντος χωρίς εσένα.
... αν όλο το σύμπαν διαγραφόταν, και έμενες εσύ, δεν θα είχε καμία, μα καμία σημασία. Μα αν έμενε το σύμπαν, και έφευγες εσύ, όλα θα μου γινόντουσαν παντελώς αδιάφορα, άγνωστα, και τόσο, μα τόσο σκοτεινά χωρίς εσένα.

So why am I still existing, if, by my existanse, I am causing such pain to everyone?

... Δεν με νοιάζει τι λες. Δεν με νοιάζουν οι θεωρίες σου. Το μόνο που με νοιάζει είναι να σου έκλεινα το στόμα αυτή την στιγμή φιλώντας τα απαλά, μοναδικά σου χείλη, βάζοντας τέλος σε όποια λογική συζήτηση. Σε όποια λογική itself. Απλά... ποτέ δεν έβγαζε λογική να με αγαπάς. Για αυτό και θα απορρίψω την όποια λογική από την ζωή μου. Αν η λογική δεν συμμερίζεται το γεγονός πως με αγαπάς και σε αγαπώ, θα πρέπει να την χαιρετίσω, και να φύγει από δω. Αν η λογική μου δεν εγκρίνει αυτό που νιώθεις για μένα, απλά θα πάψει αν υφίσταται. Δεν είχε μείνει και πολλή εδώ που τα λέμε.
Αυτές λοιπόν τις δύσκολες ώρες που είμαι μακριά σου, ενώ εύχομαι να βρισκόμουν δίπλα σου, στην τεράστια, τόσο ασφαλή αγκαλιά σου, να θυμάσαι, πως ό, τι και αν νιώθεις, εγώ σε αγαπάω. Σε αγαπάω πέρα από κάθε φαντασία στην οποία θα μπορούσα να χαθώ, καλλιεργώντας φαντασιώσεις, ούτε κάν όνειρα με κάτι το λογικό.
Δεν επιζητώ πλέον τίποτε λογικό όταν είμαι μαζί σου. Δεν επιζητώ τίποτε χλιαρό. Θέλω ΦΩΤΙΑ. Κι ας καώ. Κι ας πεθάνω. Θέλω να ζήσω μαζί σου τα πάντα στο έπακρο.
Κάτι που μου θυμίζει πως αν και καταδικάζεις την ποιότητα εις βάρος της ποσότητας, είμαι σίγουρη πως αυτό... είναι η εξαίρεση. Γιατί μαζί σου μπορώ και θέλω να έχω και τα δύο.
Και δεν έχει σημασία το γιατί. Σημασία έχει εκείνη η σιωπή, η σιωπηλή κατανόηση και αποδοχή του άλλου όταν είμαστε μόνοι. Σημασία έχει το χαμόγελό σου για μένα. Γιατί αν δε χαμογελάς, όλο μου το είναι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν δεν είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζω. Καμία θέληση να ζω.
Αυτές λοιπόν τις δύσκολες ώρες... φτάνει που είμαστε μαζί.


Έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να'σαι
όταν θα'ρθούν
δίπλα μου να'σαι
μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα "πώς" και τα "γιατί"
γι'αυτές τις ώρες
κι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμε
τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Ανασφάλεια; Let it come.

3η φορά που ξυπνάω στη μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου.
Όχι φίλοι αναγνώστες, δεν το λέω για να προσθέσω λυρικότητα στην ανάρτηση. Μιλάω σοβαρότατα. Όταν ξύπνησα ήμουν λουσμένη. Σαν να είχα μόλις κάνει μπάνιο, και να είχα βρεθεί αμέσως στο κρεβάτι μου χωρίς να έχω στεγνώσει.
3η φορά μέσα σε 3 ολόιδιες μέρες ευδαιμονίας. Μα γιατί βλέπω άσχημα όνειρα; Φταίει μήπως η απόλυτη ευδαιμονία το πρωί; Πρέπει να υπάρχει και κάποια αντιστάθμιση στην ευτυχία μου;
...ποτέ δεν θυμήθηκα τους εφιάλτες για να τους γράψω τώρα. Αλλά θυμάμαι πως έχω επανηλειμμένα όνειρα. Και μάλιστα με πλοκή. Ήμουν σε μία σχολή, μικρή σχολή, κάπου στην Σουρωτή νομίζω. Με χωράφια. Δεν θυμάμαι στα όνειρά μου να είδα... "επεισόδιο" με μάθημα. Όλο διαμάχες. Και ήταν και κάτι λυκάνθρωποι του λυκόφωτος, μα κανένας Jake, ή Edward, ή Bella. Ευτυχώς. Και ήταν κάτι σαν προστάτες... τέλος πάντων, περίπλοκο όνειρο και ηλίθιο, μα μου προκαλούσε μεγάλη περιέργεια η συνέχεια.
Παρόλα αυτά... γιατί ένιωθα τέτοιο τρόμο και ανησυχία; Δεν θα με αφήσει ποτέ ήσυχη η ανασφάλειά μου; Δεν μπορώ να είμαι για μιά φορά ευτυχισμένη χωρίς αντίκτυπο; Χωρίς αντάλλαγμα; Αν το ανταλλαγμά είναι να δώσω στον άλλον ευχαρίστως. Μα τι άλλο θα μπορούσα να χρειάζομαι για να έχω ηρεμία;
Δεν μπορώ απλά να αφεθώ να αγαπήσω, να ερωτευτώ χωρίς να ανησυχώ για κάτι;

*****

3η φορά που ξυπνάω στη μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου... 3η φορά που φοβάμαι χωρίς λόγο ιδιαίτερο πως θα σε χάσω, θα φύγεις ακριβώς όπως εμφανίστηκες. Στα τυφλά. Μετανιώνω την κάθε στιγμή που θα μπορούσα να είμαι δίπλα σου και δεν είμαι... για κοινούς λόγους όπως σχολείο, φροντιστήριο... bah, ποιός ο λόγος να πάω αν σκέφτομαι εσένα. Ποιός ο λόγος να κάνω πως ενδιαφέρομαι για το οτιδήποτε δεν σε εμπεριέχει στην καθημερινότητά μου;

3η φορά που ξυπνάω στην μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου. Πάλι ψάχνω τα σεντόνια, ψάχνω να σε βρω κάπου κρυμμένο μέσα σε αυτά... να κοιμάσαι, να ακούω την ήρεμη ανάσα σου δίπλα μου. Να νιώθω την γαλήνη στο πρόσωπό σου, να γεμίζω γαλήνη επειδή εσύ νιώθεις γαλήνη. Να σε χαιδεύω και να συνεχίζεις να κοιμάσαι ήρεμα... να σε φιλάω απαλά και να διακρίνω ένα μικροσκοπικό χαμόγελο στα απαλά χείλη σου, σημάδι πως ξύπνησες όμορφα. Και μα τω Θεώ, κατάφερα εγώ να σε ξυπνήσω όμορφα. Να αρχίσει ωραία η μέρα σου. Μόνο αυτό με κάνει υπερήφανη, και τόσο ευτυχισμένη που σου δίνω καλό ξεκίνημα.

3η φορά που ξυπνάω στην μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου και τον σκουπίζω βιαστικά, τρέχοντας στο μπάνιο, περιμένοντας να αδειάσω το στομάχι μου από το ελαφρύ βραδινό μου, από τον φόβο, από την ίδια την αρρώστεια... Τρέχω να αποβάλλω την οποιαδήποτε αμφιβολία για το αν αυτό που κάνω μαζί σου είναι σωστό, την οποιαδήποτε αμφιβολία πως όσες φορές κι ας μου έχεις πει σε αγαπώ δεν το εννοείς... τρέχω να αποβάλλω το σίχαμα που νιώθω πως είμαι ώστε να αμφιβάλλω για σένα.

Ανασφάλεια; Let it come. Θα την ξεσκίσω την πουτάνα.

3η φορά που ξυπνάω στη μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου. 4 η ώρα. Κλήση: απόκρυψη.

-Παρακαλώ.
-Παρακάλα με κι άλλο, απαντά η βελουδένια φωνή.

Όλο μου το είναι γεμίζει σκοπό ύπαρξης, λόγο για να ζω. Γιατί μιλάω μαζί σου. Γιατί στην άλλη μεριά του ακουστικού περιμένεις απάντηση. Γιατί αν δεν απαντήσω θα είμαι μίζερη, αισχρή και γελοία που ξοδεύω οξυγόνο... Γιατί αν δεν σε ακούσω να μου λες οτιδήποτε, από ένα σε αγαπώ, ως και το πιο ασήμαντο πράμα που έχεις να μου πεις, όλη μου η ύπαρξη θα γίνει ένας σάρκινος όγκος χωρίς ψυχή και συναισθήματα.

-Γεια σου, χαμογελώ.
-Σε ξύπνησα;
-Όχι.
Τι ψέμα. Μα τι με νοιάζει; Τώρα υπάρχω.
-Ψεύτρα, χαμογελάς.
-Δεν πειράζει, απεναντίας.
Φυσικά και δεν με πειράζει. Τώρα υπάρχω.
-Κοιμήσου ψυχή μου.
-Όχι, χαίρομαι πολύ που πήρες.
-Είπα κοιμήσου.
-Όχι. Πες μου τι κάνεις τώρα.
-Ακόμα δουλειά.
-Πόσες ώρες κοιμήθηκες, ψυχή μου;
-Δύο.
-Μετά να κοιμηθείς αμέσως.
-Όχι, θέλω να μιλήσουμε αφού δεν πας για ύπνο.
-Δεν κατάλαβες. Θα πας για ύπνο.
-Καλά.
-Ψυχή μου;
-Ναι, Κωνσταντίνα.
-Σε αγαπώ.
-... και γω σε αγαπώ.
-Αλήθεια;
Πόσες φορές να σε έχω ρωτήσει...
-Ναι.
-Αυτό είναι που ήθελα να ακούσω.

Και δεν με νοιάζει τίποτε άλλο. Τώρα υπάρχω. Τώρα ζω, αναπνέω για κάποιο λόγο. Τώρα υπάρχω. Για σένα.
Υπάρχω, υπάρχω, υπάρχω...

Warning: Creep is happy

Καλησπέρα. Σάββατο σήμερα. Ελπίζω να περνάτε την χειρότερη περίοδο της ζωής σας, διότι ως εκνευριστικά εγωίστρια που είμαι, αυτή την στιγμή δεν με νοιάζει η ευτυχία κανενός άλλου, παρά μόνο η δική μου. Καλησπέρα λοιπόν, μίζερα και ποταπά πλάσματα.
... Είμαι χαρούμενη, ναι. Ευτυχισμένη δεν ξέρω, αλλά χαρούμενη είμαι. Νιώθω πως έχω τυφλωθεί από ένα άνγωστο, ολόλευκο φως. Βλέπω αστεράκια, πουλάκια και πεταλουδίτσες να περιστρέφονται πάνω από το κεφάλι μου και μέσα στο στομάχι μου. Νιώθω να ξυπνάω μετά από αιώνες συναισθηματικού ύπνου, κάτι το οποίο συνεπάγεται ορισμένες παρενέργειες-μισόλογα, χαζοχαρούμενη διάθεση, χοροπηδητό, psycho χαμόγελο ως τα αυτιά- καθώς και κάποια reminders προς την γυναικεία φύση μου -waxing, scrubbing and so on.
Και ω, τι ευτυχής σύμπτωση, μόλις θυμήθηκα την εκφραστικότατη ατακάρα:
I am on fire baby!
Ιδού και ο Μπάμπης:

Στο θέμα μας, νιώθω χαρούμενη. Σαν χαζή βασικά όλη την ώρα. Και κάτι ακόμα ήρθε να συμπληρώσει τον έκλυτο βίο μου με περαιτέρω βούτηγμα στην αμαρτία που με χαρακτηρίζει: Ο πόθος. Διότι όσες αμαρτίες και να είχα μέσα μου, την τελευταία την νιώθω απίστευτα έντονα τώρα τελευταία. Παντού γύρω μου βλέπω άγριο σεξ και επακόλουθο είναι να το επιθυμώ διακαώς. Και επαναλαμβάνω:
I am on fire, baby!

Για να ξεκαθαρίσω και κάποια point στα οποία έχω καταλήξει:
-Ναι, αγαπάω κάποιον. :Ρ
-Ναι, με αγαπάει και αυτός.
-Φτου, επειδή μάλλον αυτός με αγαπά περισσότερο.
-But I am a creep, η δικαιολογία μου για το παραπάνω point.
-Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι, τον θέλω σαν τρελή. (Κάτι είπα τώρα. :Ρ)
-Και ναι, είμαι χαρούμενη. Λίαν συντόμως αναμένεται να δείτε μεγάλες αλλαγές. Όπως ήδη βλέπετε, επέστρεψα στο ρομαντικό στυλ, με ροζάκι πρότυπο και Amelie.
-Τέλος, φιλούμπες στον βλάχο τον Nathaniel, που επίσης τσάκωσε ένα γκομενάκι. Β)
Να σταματήσει λοιπόν να σεργιανίζει με 14χρονα. :Ρ