Χάρτινο ψυχοπλάκωμα

...σήμερα είναι ακόμα μία μέρα που παίρνω το τετράδιο για να γράψω, επειδή δεν έχω μπροστά μου.
Χα, και μετά σου λένε δεν το χεις ανάγκη το νετ. Πίπες.
Pc junkie κατάντησα, τότε που το σνόμπαρα.

Βράδυ. Πάλι τον σκέφτομαι. Τα πάντα τον θυμίζουν... Λόγικό. Στο δωμάτιό μου είμαι. Όχι, δεν κλαίω. Ήθελα, μα δεν θα μου κάνω την χάρη. Και τώρα γράφω. Και τι γράφω; Τίποτα.

Κι άλλη μαλακία; Εύγε Κώννα. Όχι, το εννοώ, μπράβο. Προσπαθείς μετά μανίας να αποδείξεις πως δεν μεγαλώνεις και μένεις πεντάχρονο που δεν βλέπει πέρα από την δική του συναισθηματική εμβέλεια, τα δικά του θέλω, και στην τελική, όχι μόνο δεν έχει τάκτ, αλλά μπινελικώνει και τους άλλους για την έελιψή τους αυτή.

Περιμένω. Περιμένω να έρθει η ρημάδα, η πουτάνα, η όποια δικαιοσύνη τέλος πάντων, να με σηκώσει από το κρεβάτι μου και να με αποτελειώσει. Να συμμαζέψει το στόμα μου, που εκτός από βόθρο που ζέχνει (βλ. γνωστές βωμολοχίες μέσα σε όλο το κείμενο), βγάζει και μερικά καλοδιαλεγμένα σχόλια τα οποία για τους άλλλους στην τελική δεν είναι το τί είπες, είναι ότι το είπες και πρόδωσες την εμπιστοσύνη που σου είχαν.

Ο άνθρωπος, το έλλογο ον. Παπάρια.
Αν ήμουν άνθρωπος θα σκεφτόμουν πριν μιλήσω, σωστά; Αλλά όχι, μόστρα θα το κάνω ό, τι κάνω και ό, τι ξέρω.

Περιμένω κάποιο φιλαράκι, να με πιάσει και να μου πει: Έλα δω ρε μαλάκα. Τι πας και λες; Εκεί πάνω δουλεύει ή έτσι το ΄χεις;
Βαθιά μετάνοια; Χα. Λυπάμαι που συνεχίζω να είμαι τέτοιος μαλάκας, επανειλλημένα. Λυπάμαι που συνεχίζω να απογοητεύω αυτούς που με αγαπάνε. Λυπάμαι όμως περισσότερο που σου προκάλεσα θυμό...

Και στην τελική, τι ήθελες από μένα; Το γιατί. Τι απαντάς τώρα Κώννα; Λέγε ρε κάθαρμα! Άντε, μίλα!
Μούγκα;
Έτσι μπράβο.
Τι να πεις;
Συγγνώμη, δεν σκέφτηκα τίποτα πριν το κάνω.

Τελικά απ' ό, τι φαίνεται πουθενά δεν βλέπω να ταιριάζω. Είμαι αντικοινωνική; Great.

1.17. Όχι όσο αργά όσο θα ήθελα. Προβλέπεται μεγάλη νύχτα.

Περιμένω. Να δω πόσο περισσότερο να απαξιώσω να συναναστρέφομαι μαζί μου, να δω πόσο πια "θάλασσα η ψυχή του ανθρώπου", να δω πόσο περισσότερο θα με καταφέρω να σε αγαπάω, πόσο περισσότερο θα καταφέρεις να μου λείπεις...

Προβλέπεται μεγάλη νύχτα...

-Don't you worry my friend. There will always be a bigger difficulty on the next corner.
-Sure. Μόνο που αυτή τη γωνία την έχω ήδη περάσει. Εθνική έφτασα.




Where are you?
And I am so sorry.
I can't sleep, I cannot dream tonight...



What have we found?
The same old fears?
Wishing you were here...

Σε έναν φίλο...

Καλησπέρα σας. Σήμερα δεν έχω συγκεκριμένο λόγο που κάνω ανάρτηση. Νιώθω τώρα τελευταία πως έχω αποξενωθεί από το blog μου κι ας γράφβ συχνά, δεν έχει την ουσία που θέλω να έχει...
Ας βάλω όμως λίγη μουσική πρώτα και μετά το συζητάμε:


Για αρχή, μη φοβάστε.
I am not a stranger, no I am yours...
Αυτές τις μέρες νιώθω εκείνη την γνωστή υπνηλία, που γεννιέται από την γιγάντια βαρεμάρα...
Τώρα θα με ρωτήσει κανείς, με τον δικό σου δεν είσαι καλά;
Σαφώς και είμαι. Ωστόσο σήμερα ανακάλυψα ένα από τα πολλά όμορφα που χαρίζει ο έρωτας εκτός από κέρασματα καφέ (το σιχαίνομαι αυτό), αγάπες και λουλούδια:

Δεν υπάρχω χωρίς αυτόν.

Νομίζετε πως δεν το 'ξερα από την αρχή;
Λάθος. Γιατί δεν το 'ξερα.
Ναι, είμαι τόσο εγωιστικό κάθαρμα (εξ'ου και το Creep) που το 'ξερα πάντα πως ήμουν κυρία του εαυτού μου. Χαμένη στο διάστημα ήμουν, τουλάχιστον το ήξερα αυτό, εγώ το κανόνιζα, και μου άρεζε.
Και τώρα αρχίδια, με το συμπάθειο.
Τώρα δεν ορίζω εγώ τον εαυτό μου. Και το αστείο είναι πως την μία το λατρεύω αυτό, να είμαι εντελώς δοσμένη στα χέρια του, ενώ την άλλη θέλω να είμαι ανεξάρτητη.
Βρες μία ισορροπία θα μου πείτε κάποιοι.
Ξέρετε τι; Βαριέμαι να ψάχνω ισορροπίες, αξίες, θέλω, στυλ, ουσίες.
Βαρέθηκα να αμφισβητώ, ενώ ξέρω πως ως έφηβη, τώρα πρέπει να αμφισβητήσω.
Απλά σήμερα τα παρατάω. Τέτοια κυκλοθυμική που είμαι, αύριο θα έχω ξαναβρεί την δίψα μου για μάθηση... και μόνο για μάθηση, όχι τίποτα άλλο πονηρούληδες, αμέσως στο κακό το μυαλό σας.
Να, είδατε; Με βρήκατε μικρό και με παίζετε. :'(

Και συνεχίζω με την μουσική...:


Εντελώς άσχετο το ένα κομμάτι με το άλλο...

Έλεγα για κάτι, μα το ξέχασα εντελώς. Βασικά βαρέθηκα όπως είπα, να ασχολούμαι πλέον με τον εαυτό μου. Και τώρα η μισή ανάρτηση μοιάζει γελοία και αταίριαστη με την άλλη μισή...

Κι άλλη κυκλοθυμική ανάρτηση λοιπόν.
Και μιάς και δεν είμαι η μόνη, αφιερώνω αυτή την ανάρτηση στον φίλο μου τον Ηλία (Όσοι δεν τον ξέρετε ως Ηλία, τον ξέρετε ως Άνεμο) που αν και κυκλοθυμικός, αν και δεν τον βλέπω στα καλύτερά του αυτές τις μέρες, είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα είναι. ;)
Στον Άνεμο λοιπόν...:



We were one in words
You finished my sentence
I can never attract tomorrow
It pushes me aside

I sink in waters deep
Your presence kept me floating
Far from depths where secrets lie
Maybe in another lifetime
I could be the first you meet

I once read a poem
Held my breath
But that moment's gone
First time I felt life somewhat hurts
I need an option, a reason and some hope

Yell at me, I want to be your light that shines
But my ground is shaking and I might fall
I wish that I could say... I wish that I could be your evil...evil in a closet

Yell at me, I want to be your light that shines
But my ground is shaking and I might fall
I wish that I could say... I wish that I could be your evil...evil in a closet.

So don't you worry... 'cause I will be your evil in a closet

Καλό σας βράδυ.

Φανατισμός (Ν)

Εχτές είδα κάτι που δε μου άρεσε καθόλου. Είχα βγει με έναν φίλο μου, τον Θεοδωρή, και μόλις ανέβηκα στο λεαωφορείο για το σπίτι, ανέβηκαν και 5-6 παιδιά, τα οποία φαινόταν πως ήταν όλοι μία παρέα. Ενώ το λεωφορείο φτάνει στο γήπεδο του Άρη, βλέπω τα παιδιά να φοράνε κασκόλ του ΠΑΟΚ, και να βγάζουν άδεια μπουκαλια ρετσίνας και μπύρας, να φτύνουν μέσα σε αυτά και να περιμένουν σε κάθε στάση, βγάζοντας έξω τα κεφάλια τους. Περίμενα να κατέβουν στο γήπεδο του Άρη, ωστόσο, ο ΠΑΟΚ έχασε από την ΑΕΚ. Άρχισαν τα συνθήματα, τα υβριστικα προς την Αθήνα, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον Άρη.
Δίπλα μου μία φοιτήτρια, Αριανή. Μιλήσαμε μερικά λεπτά για το θέμα. Αναφέρθηκε και η μήνυση.

Έβλεπα σίγουρα κάτι άσχημο. Έβλεπα οργή, έβλεπα φθόνο, έβλεπα ορμόνες και ιδέες να παίρνουν εξωφρενικές διαστάσεις. Έβλεπα φανατισμό. Μα πάνω από όλα, έβλεπα μία παρέα εφήβων, που δεν ήξεραν τι τους γίνεται. Έβλεπα άβουλα παιδιά να οργίζονται στα πλαίσια του φανατισμού. Και αναρωτιέμαι: Γιατί όλο αυτό; Γιατί να φανατίζεσαι για κάτι τέτοιο; Που πήγε το ευ αγωνίζεσθαι, η ευγενής άμιλλα, το ίδιο το άθλημα, που από τρόπο ψυχαγωγίας στις αλάνες έχει καταντήσει αγώνας μεταξύ εταιριών, μετοχών και προέδρων; Που πήγε αυτή η ομάδα ρε γαμώτο, ο ΠΑΟΚ, η δική μου ομάδα; ΠΑΟΚ είμαι, δεν το κρύβω. ΠΑΟΚ είμαι, όχι επειδή ο πατέρας μου μου έμαθε να είμαι ΠΑΟΚ, αλλά επειδή θεωρώ την ομάδα αυτή και ομάδα του λαου, αλλά και καλτ, την ίδια στιγμή. Μπορείτε να διαφωνήσετε και να χλευασετε την αποψή μου, ωστόσο εγώ αυτή την ομάδα λάτρεψα.
Κι όμως, βρήκα απείρως πιο σωστή την άποψη της φοιτήτηριας.
Λοιπόν χτες εγώ ήμουν με το μέρος της φοιτήτριας.

Μουσική βραδυά

Άλλη μία μουσική βραδυά φτάνει στο τέλος της. Βασικά, μόνο μουσική βραδυά δεν ήταν. Από τις 3 το μεσημέρι ως τώρα δεν κάνω και τίποτα άλλο από το να ακούω μουσική. Ασχολήθηκα κατά το τέλος με κάτι μίζερα παιδάκια που προσπαθούν ναι μεν μανιωδώς μα ανεπιτυχώς χαίρομαι που το λέω να με κάνουν να νιώσω κάτι λιγότερο από την σχεδόν τέλεια ευδαιμονία που με διακατέχει όλον αυτόν τον μήνα(παρακαλώ παραλείψτε το κυκλοθυμικό μου κείμενο και το γεγονός πως αυτός μου λείπει αφάνταστα :Ρ).
Σήμερα χαρήκαμε όλα τα κουλτουρOST σε όλο τους το μεγαλείο. :Ρ
Ας ποστάρω λοιπόν εδώ μία γεύση του τι άκουσα. :Ρ















Και τέλος ένα άσχετο:


Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην φίλη μου την Fleur που μου την έκανε παραγγελιά. :Ρ
Αυτά για απόψε. Καλή σας ονειρεμένη νύχτα. Ελπίζω τα κομμάτια να σας ταξίδεψαν όσο και μένα. :)

Μεταμεσονύκτιες κυκλοθυμίες...

Και αυτό μεταμεσονύκτιο, και αυτό κυκλοθυμικό. ΓΟΥΑΟΥ! ΜΑΖΕΥΤΕΙΤΕ ΚΟΣΜΕ, Η CREEP ΕΓΙΝΕ ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΗ!

Δεν με αντέχω. Θέλω να με βλέπω την μία στα αβρά ουράνια σε πούπουλα, να τρώω την αμβροσία μου και να πίνω το νέκταρ (Ηλία δεν θέλω σχόλια) μου σαν θεά που είμαι, και την άλλη να κραιπαλιάζω στα βάθη της κολάσεως, να κυλιέμαι στην απομόνωσή μου, να πνίγομαι στον εμετό μου... Sorry. Ας το φέρουμε στα μέτρα μας, να πνίγομαι στον βυθό μου, στις σκέψεις μου.
Δεν καταλαβαίνω γιατί ακριβώς έτυχε σε μένα η γενετική ανωμαλία της ανασφάλειας και κυκλοθυμίας. Και όχι, ο θεούλης, εκείνος ο γεράκος ο Morgan Freeman στο θεός για μιά βδομάδα δεν θα πάρει την δόξα αυτής της πράξης. Επειδή είμαι αρκετά ψώνιο ώστε να θεωρώ τον θεό έναν βλάκα και μισό που θέλει να μας έχει πιόνια του, και τον αγνοώ επιδεικτικά σαν να μην υπάρχει γιατί δεν θέλω να είναι αυτός ο λόγος της δημιουργίας μου, θα ρίξω το φταίξιμο της κυκλοθυμίας μου στην θαυμάσια και θεσπέσια μάπα μου:


Κοιτάχτε την βλάσφημη!
Στην φωτιά!

...
Δεν πάω καλά.
Ορίστε, δεν το ξέρατε από πριν, τώρα που σας το πα το μάθατε.
Α, και τώρα που με είδατε παρακαλώ μην ξεράσετε εδώ, αρκετά πράσινο είναι ήδη το template. Ελάτε καλύτερα να φτύσετε πάνω μου να το χαρώ. Γιατί πραγματικά βαρέθηκα και το θάψιμο, και το φτύσιμο πίσω από την πλάτη μου.
Μα δεν ήρθα εδώ αγαθά μου τέκνα γιατί έχω νεύρα με κάποιον που με θάβει.
Έχω νεύρα, για άλλη μία φορά με τις ανθρώπινες σχέσεις.

ΙΕΡΑ ΣΚΑΤΑ!, κατά το holly shit.
Και τι περίμενα, να βγάλω άκρη από αυτό; Μα όχι, σαφώς, ποιος βγάζει άκρη στις μέρες μας με τις ανθρώπινες σχέσεις, την στιγμή που κοιτάς το θέμα υποκειμενικά; ΟΕΟ; ΟΕΟΕΟΕΟΕΟΕΟΕΟΕΟΕΟ; Ας κάνουμε και λίγο το ασθενοφόρο αντί να λέμε στην κάμερα αγκουτοοοοο! Κούνα τα αυτάκια σου! Κατούρα και λίγο!


:|
Πραγματικά δεν πάω καλά.
Ο κυνισμός μου δεν χωρά στο γυναικείο μου σώμα.
(Ναι, γυναικείο γυναικείο, μιλάμε για μεσογειακό κομμάτι. Β) )
Εύχομαι, για 5 γαμημένα λεπτάκια να ήμουν άντρας ώστε να είχα το προνόμιο του βρισίματος χωρίς να καταντά υπερβολικά άσχημο, και την μυική δύναμη να σπάσω στο ξύλο έναν δίμετρο και έναν ύψους τάξεως 1, 80.
Ο ένας μου σπασε τα νεύρα σήμερα αν και η πραγματικότητα είναι πως ήμουν τόσο ντάουν που το βγαλα όλο πάνω του, και ο άλλος είναι ο all time classic χιλιομισημένος αδερφός μου τον οποίο σκοπεύω να αποκληρώσω για τον εξής λόγο οτι ΥΠΑΡΧΕΙ. Από το υπερμεγεθές γύφτικο σκουλαρίκι του μέχρι την τεκτόνικ μουσική που ακούει ως την ανεξάντλητη από μέρους του μα εξαντλητική για μένα πόζα που έχει καλλιεργήσει εδώ και 2 χρόνια. Βαριέμαι τους κάγκουρες. Οκ, ξες να οδηγάς μηχανάκι.
ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΤΩΡΑ να ασχοληθώ με τον πόνο μου.

Το βούλωσες;
Τώρα βαριέμαι να γράψω.
Θα βάλω λοιπόν το κομμάτι που με έκανε σκατά και καμαρώνω.



Και όταν έρθει το 2012 σφυράτε μου. Να ξέρω να βγω από την κρύπτη μου να χαρώ την μυρωδιά του θανάτου να πλανάται στον αέρα και τα ουρλιαχτά σας να μου ακούγονται σαν χαρμόσυνη μελωδία...
Πολύ σαδιστικό; Take three.

Καλημέρα!

Καλημέρα καμάρια μου! Καλημέρα ηλιαχτίδες μου! Πως μου είστε; Ελπίζω όχι κάτι λιγότερο από άψογα! :Ρ

Λοιπόν, όπως παρατηρήσατε αγαπητοί μου στις δύο παραπάνω προτάσεις, είμαι καλά όσο δεν πάει. :Ρ
Αν και εδώ μέσα νιώθω κάπως... να με καταδιώκουν, το αγνοώ και γράφω ένα σκατά στην μούρη σου. :Ρ
Για να μπω στο θέμα, δεν έχω θέμα. Απλά θέλω όλος ο κόσμος να μάθει πως είμαι χαρούμενη. Ακόμα και αν περνάς μία φορά το εξάμηνο από το μπλογκ μου εσύ που διαβάζεις τώρα, πως είμαι ΚΑΛΑ.
Επειδή πραγματικά, βαρέθηκα να μην είμαι κάτι λιγότερο από τέλεια. Και εφόσον έχω την δυνατότητα αυτή να είμαι τέλεια, θα την χρησιμοποιήσω. Όχι, ποιός σας είπε πως θα βιάσω τον γκόμενο;
Λάθος κάνατε, δε φταίω γω. :Ρ
Εγώ είμαι τέλεια. :Ρ
Και μιάς και είμαι κάπως χαζοχαρούμενη ετούτη τη στιγμή θέλω να βροντοφωνάξω:

7 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

(Που σημαίνει πως σε μία βδομαδούλα θα δω την αγαπημένη μου Marsy και Fleur και Poisonous. :Ρ)
Δεν σας το πα; Δεν χρειάζεται, απλά θα ρθείτε. :Ρ

Και τέλος, βρίσκοντας τον εαυτό μου απαλλαγμένη από φαντάσματα του παρελθόντος και μέσα σε μία περιπέτεια τόσο... ονειρεμένη, θα βάλω και ένα κομματάκι:



Ό,τι δεν έχεις είναι αυτό που δε χρειάζεσαι
ό,τι δεν έχεις δεν αξίζει ν΄αγαπάς
ό,τι χαρίζεις είναι αυτό που θα μοιράζεσαι
κι ό,τι σου λείπει μεσ΄τα χέρια το κρατάς


Και τελικά όντως συμφωνώ. :Ρ
Κι ας μην ακούω τα φλωράκια τους Ονιράμα. :Ρ

Φεύγω από δω, πάω να ζήσω. :Ρ