Μακριά, στην Ισπανία... Όλε! :Ρ

Μακριά στην Ισπανία, όλε
Που χει ψηλά βουνά
και θάλασσα πλατιά
ο ήλιος λαμπερός
και το κρασί γλυκό
κιθάρες τραγουδούν
και τα πουλιά πετούν
Μακριά στην Ισπανία, όλε!

Καλησπέρα πανέμορφα πλάσματα της μπλογκόσφαιρας. Όπως βλέπετε τελευταία συνεχίζω να σπάω την υπόσχεση που 'δωσα να γράφω συχνότερα (όχι, δεν ξεχνάω τις υποσχέσεις μου, ειδικά αν δεν τις κρατάω) ωστόσο συνειδητοποίησα τουλάχιστον γιατί συμβαίνει αυτό. Τελευταία παίζει να 'χω ήπια μορφή κατάθλιψης, μιας και οι διαταραχές μου στον ύπνο, τη διατροφή και την διάθεση εντείνονται αλλά δεν μασάω. Είμαι σε φάση "σιγά μην αρχίσω να χαπακώνομαι", "όχι που θα τους κάνω την χάρη", "σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ \m/".
Υποθέτω πως καίγεστε να μάθετε γιατί έβαλα το παραπάνω άσμα ασμάτων αλλά γράφω τόσο όμορφα που έχετε απορροφηθεί από την αρτιότητα της γραφής μου. Ναι, το νιώθω. Δεν χρειάζεται να το αρνείστε. Μακριά στην Ισπανία, λοιπόν, πέφτει και η Καταλονία με πρωτεύουσα..; Την Βαρκελώνη, τον προορισμό που επιλέξαμε για εφταήμερη. Λίγο το γεγονός πως η έλλειψη σοβαρής προσωπικής ζωής, υποψίας κατάθλιψης και προετοιμασίας για μία λάμψη εφταήμερης χαράς αν όχι ευτυχίας, δεν έκατσα να γράψω. Επίσης έχω αρχίσει να υποπτεύομαι πως και το ίντερνετ το βαρέθηκα. Μάλλον επισκέπτης είμαι και δω, όπως παντού άλλωστε. Στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο θέατρο... στο ίδιο μου το σπίτι. Πνεύμα ανησυχίας :Ρ Έ ρε γλέντια...
Η ώρα είναι δώδεκα παρά τρία και στη μία έρχεται ο πατέρας μου. Δύο παρά τέταρτο έχουμε ραντεβού στο σχολείο και τεσσεράμιση έχει πτήση. Και ναι, παίζει να καταφέρω να βάλω στην τριπλή θέση εμένα, την Λίζα και τον Κρίστιαν. Να εξηγήσω.
Όπως κάθε ευηπόληπτο φύκι της κοινωνίας, διαβάζω βιβλία ασταμάτητα. Το 'ριξα στα βαμπίρια πάλι, μα τω θεώ όμως, φάση έχουν. Το Vampire Academy έχει να κάνει με βαμπίρ θνητά, βαμπίρ αθάνατα και μισά βαμπίρ-μισά ανθρώπους. Η Rose είναι της τελευταίας κατηγορίας και κολλητή με μία της πρώτης κατηγορίας, την Λίζα. Προσωπικά πάντα ένιωθα να ταυτίζομαι με την Rose. Και εδώ μπαίνει και το εξωτερικό στοιχείο. Περισσότερο βέβαια μοιάζουμε στο πρόσωπο παρά στο σώμα :Ρ Η Λίζα είναι ΙΔΙΑ η φίλη μου η Μαρία για αυτό και την λέω Λίζα. Αλλά η πραγματικά αξιοσημείωτη ομοιότητα είναι αυτή του Γιάννη (κολλητός του Καφράνταη, τον έχω αναλύσει και αυτό το παιδί) με τον Κρίστιαν. Όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία αυτά και δει τον Γιάννη δεν θα διαφωνήσει. Για αυτό και τα φετινά μας μπλουζάκια είχαν ανάλογα ονόματα και λογότυπα:
Rose: Ι fucked your boyfriend :P
Lissa: <-They want to sleep with me->
Christian: Heaven does not accept me and hell thinks I'll take over
Και θεέ μου, πόσο τραγικά αστείο είναι :Ρ
Πέρα από όλα αυτά έκανα το διάβασμά μου: Πικάσσο, Νταλί, Μιρό, Γκαουντί. Να 'ναι καλά η μαμά που πήγε πέρσι και αγόρασε όλα τα σουβενίρ και τα βιβλία και εγώ μπορώ να γίνω όσο τσιγκούνα γουστάρω :Ρ

Τέλος, να σημειώσω τις τελευταίες δραστηριότητές μου: Mortal Instruments, Caster Chronicles, Fallen Series, The Hunger Games, Εχθροί εξ αίματος-Αρκάς. Το τελευταίο θέλω να το ανεβάσω με την θεατρική ομάδα οπώς και δήποτε.-
Επίσης το πισί μου κυριολεκτικά χέζει ταινίες μπροστά μου. Έχω δει όλες τις φετινές, τα πάντα μιλάμε. Η Πόρτμαν το άξιζε το Όσκαρ με τα χίλια. Τo Black Swan πάει κατευθείαν, όχι απλά στα αγαπημένα μου, αλλά ξεπερνάει και το the notebook. Από soundtracks πάλι ξεσκιστήκαμε, κυριολεκτικά. Mansel, Desplat, Rahman, γενικώς. Επίσης στα αγαπημένα OST το σόσιαλ νέτγουορκ. Από Α' αντρικού το ξέραμε πως ο Φέρθ θα το πάρει, και φυσικά και το άξιζε αλλά και πάλι χαλάστηκα που δεν το πήρε ο Φράνκο. Για Β' αντρικό καλός ο Bale, αλλά ο Rush ασυναγώνιστος. Αυτάαααα :Ρ
Κατά τα άλλα συνεχίζω να κατεβάζω pdf που πιθανότατα δεν θα διαβάσω ποτέ, συνεχίζω να ακούω μουσική που δεν προλαβαίνω να ακούσω όσο θα ήθελα, συνεχίζω να κατεβάζω ταινίες που θα μπουν σε αναμονή.
Αυτά τα συνταρακτικά μου νέα, και ναι, χάνομαι σε λογοτεχνικούς κόσμους για να μην ασχοληθώ με τα δικά μου. Νέα κάψα η φωτογραφία και ο κινηματογράφος, για την ώρα ταινίες μικρού μήκους. Ωωω, πόσο εναλλακτική και ίντι ροκ είμαι.
Μακριά, μακριά στην Ισπανία μπας και μου φύγει η κάψα να φωτογραφίσω πόρνες, να κάνω τριπλή σχέση και να δοκιμάσω καλό κρασί ακούγοντας ισπανικές κιθάρες ωσάν την ταινιάρα Vicky Christina Barcelona.

ΥΓ1: Πάνο, στο ορκίζομαι, αν το διαβάζεις αυτό θα πέσει ξύλο αν ξανακάνεις ρηχές σκέψεις για τον Γούντι Άλλεν.-
ΥΓ2: Έχω τρελή όρεξη. Απλά ευελπιστώ να μην μου φύγει.
ΥΓ3: Γενικώς τώρα νιώθω καλά. Πραγματικά προσπαθώ, όχι να σκέφτομαι θετικά, αλλά τουλάχιστον χωρίς καταστροφολογία. Ο κυνισμός πάντως δεν φεύγει.