Περπατώ προς το σπίτι μου και παρά το γεγονός πως νιώθω να είμαι κάτι ουσιαστικό, έχω την τρομερή ανάγκη να πάρω μία βούρτσα και να ζωγραφίσω τον κόσμο γύρω μου όπως τον θέλω εγώ. Δεν θέλω λιβάδια και ευωδιαστούς ανέμους. Δεν θέλω καν να ανταλλάξω τη νύχτα με τη μέρα. Θέλω να ζωγραφίσω πρόσωπα να με περιτριγυρίζουν ώστε να μη νιώθω μόνη.
Τελικά το να παραδέχεσαι το πρόβλημά σου δεν είναι καλύτερο από το να το καταπιέζεις. Γιατί όταν το παραδέχεσαι είσαι καθημερινά αντιμέτωπος με αυτό. Περνάς βράδια σαν και αυτά που αντί να κάτσεις στο karaoke της συμφοιτήτριας που έχει γενέθλια πας σπίτι σου μια ώρα αρχύτερα. Διάολε, περνάς αμέτρητα βράδια σαν και αυτά.
Πασχίζω με ενέσεις αυτοεκτίμησης και μου βγαίνει κόκα. Κρατάει μόνο ένα τέταρτο maximum.
Κρυώνω λίγο. Φόρεσα και αμάνικο. Ακόμα και μέσα στο σπίτι, δεν έχει σημασία, θα κρυώνω. Αποφάσισα πως ο χειμώνας που τόσο λατρεύω μου κάνει κακό. Είναι και τα γαμημένα Χριστούγεννα που τα περνάς καλά μόνο αν περιτριγυρίζεσαι από φίλους, γκόμενους, συγγενείς και λοιπές γραφικές μαλακίες. Και το κρύο, πάντα το κρύο. Χρειάζομαι μόνιμο καλοκαίρι, δεν πα' να μισώ τη ζέστη, ο χειμώνας μου κάνει κακό.
Η αλήθεια είναι πως παλεύω με τις επιλογές μου. Ταλανίζομαι με την οξύθυμη φύση μου καθώς και με την (πλέον) μόνιμη αναποφασιστικότητά μου.
Η Μπέττυ κάθεται από μία γωνιά και με κοιτάζει. Κάνω μαλακίες ως συνήθως και χαμογελώντας με ρωτάει τι παίρνω. Εγώ απαντώ πως δεν χρειάζομαι ναρκωτικά για να είμαι τρελή. Οι βαρετοί τα χρειάζονται. Υποθέτω δεν θα μάθω ποτέ. [ <-- hopefully not a lie] Περπατώ σπίτι μου και κάτι μου λέει πως αυτό δεν θα είναι το τελευταίο βράδυ που περπατώ μόνη, ή που θέλω να ζωγραφίσω μια θάλασσα από πρόσωπα, ή που θα εύχομαι να είχα βρει κάτι. Οτιδήποτε.
Το θέατρο μου κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Δεν θέλω να ανακαλύψω κι άλλο το μέσα μου, θέλω να το θάψω όσο πιο βαθιά μπορώ και να μην μιλήσω για αυτό ξανά. Δεν θέλω να ξέρω την αίσθηση οποιασδήποτε συναισθηματικά φορτισμένης εμπειρίας. Δεν θέλω να ξέρω πως ονομάζεται αυτό που νιώθω μέσα μου. Προτιμώ να μείνω με την απορία.
Μου λείπει η Μαρία. Πολύ. Στο διάολο οι πανελλαδικές. Θα σηκωθώ και θα πάω να την πάρω από κει.
Αφιερωμένο, Μ. :)
You, you used to have all the answers
And you, you still have them too.
And we, we live half in the day time
And we, we live half at night
Watch things on VCRs with me and talk about big love. I think we're superstars, you say you think we are the best thing, but you, you just know. You just do.
When Ι find myself by the sea, in another's company by the sea,
want to go out to the pier, gonna dive and have no fear, because you, you just know, you just do.
Watch things on VCRs with me and talk about big love. I think we're superstars, you say you think we are the best thing, but you, you just know. You just do.
