Μέχρι νεωτέρας, το μπλογκ αυτό θα παραμείνει κλειστό. Ίσως και θα έπρεπε να παραμείνει καιρό πρίν.

Just some finishing touches.

Σαββάτο τελειώνει η εξεταστική μου, και δεν θα μπορούσα να περιμένω περισσότερο. Είμαι πτώμα, κυριολεκτικά. Σε σημείο να πω, άντε να τελειώνουμε να μην ξαναδώ σκηνή για 3 μήνες. Γενικά μου την έχουν σπάσει διάφορα πράματα τώρα τελευταία. Το περιττό βάρος ανθρώπων που κυριολεκτικά σε τραβούν κάτω με τα δικά τους προβλήματα. Τα 2-3 άτομα στο τμήμα που καταντούν το μάθημα χώρο κακομαθημένων. Δεν θα το αρνηθώ, και γω έχω βγει εκτός γραμμής, ουκ ολίγες φορές. Το γεγονός πως ο καθένας είναι της ψωλής τους το χαβά. Διάφορα. Πέρασε και η προθεσμία, και αμέσως τα νταηλίκια. Καλά, αυτό ήταν και αναμενόμενο, αλλά τώρα είμαι δεκαοκτώ. You will do well to remember that. Η μάνα μου, αλλού για αλλού. Ο πατέρας μου το ίδιο. Μία καθημερινότητα περιστρεφόμενη γύρω από την κατανάλωση και το χρήμα που ίσως να μην έχουμε του χρόνου, ο αδερφός μου με την επική απάντηση στην ερώτηση "τι θα κάνεις στην ζωή σου;", "θα παντρευτώ." Πάω στοίχημα, πως αν ήμουν περισσότερο συναισθηματική και λιγότερο σαρκάζουσα, θα περνούσαν οι αναγνώστες τον αδερφό μου για καθυστερημένο νοητικά. Ακούω και για Χρυσαυγίτες, ποτήρια νερό, ξύλο λάηβ και παραμένω ψηλοαπαθής. Δεν τα περιμέναμε δα; Τώρα μάθαμε πως οι Χρυσαυγίτες είναι άτομα κατάπτυστα; Είναι κάτι φάσεις ρε παιδί μου. Everyone loves a good show. Έρχεται και το καλοκαίρι και πάλι είμαι σε φάση "ΝΑΙ, θα είμαι γεμάτη ενέργεια, θα κολυμπήσω όλο τον Ειρηνικό" και την ίδια στιγμή δεν προσδοκώ τίποτα από τον εαυτό μου. Θέλω να ξεκουραστώ αλλά θέλω να βγάλω και ύλη. Είμαι σε σημείο που πρέπει να κάνω κάποιες επιλογές που θα με καθορίσουν, και αυτό εξαρτάται από το καλοκαίρι αυτό. Και ολώς παραδόξως, παρόλο που με νοιάζουν οι φίλοι μου, δεν νιώθω και τον τρελό ενθουσιασμό. Θα έρθουν, θα τους δω, θα περάσουμε καλά. Οκ. Είναι και το καταραμένο το blogger που κάτι έχει και πατάω 481739431 enter και μου δείχνει την μία παράγραφο μετά την άλλη, κολλημένες. Dafuq. Α, και το ASOIAF πάει γαμάτα. Μπράβο Μάρτιν. Μπράβο αγόρι μου, φάε κι άλλους, κατάστρεψε το μοναδικό ζευγάρι που χύνω λάβα να τους δω μαζί και συ μου γαμάς την πίστη. Κατάστρεψέ μου την αγαπημένη μου ηρωίδια. Γαμιόλη. Αυτά. Περί τίποτα σοβαρού, (δεν) θα επιστρέψω. Και ό, τι θυμηθώ, πάλι θα βαράω το κεφάλι μου που δεν το έγραψα και θα λέω θα το γράψω στην άλλη ανάρτηση αλλά θα το χω ξεχάσει. Adios, και καληνύχτα, και επιτέλους, υπάρχει τόσο όμορφη μουσική που ακονίζει την φαντασία και μεις ακούμε Rihana. Άντε μου στο διάολο.