τέλος πάντων δεν ξέρω και τι να γράψω. διάβασα κάτι προηγούμενά μου. σαν τον λόρδο γουώτον ένα πράμα από το πορτραίτο του γκρέι, δεν θυμάμαι καμμία από τις παπαριές που βγάζω όταν γράφω. ή μιλάω. γενικώς. μιας όμως και σκρίπτα μάνεντ, θυμάστε που σας έλεγα περί αποφάσεων αυτού του καλοκαιριού και άλλα τέτοια; ναι, αποφάσισα, προετοιμάστηκα, προσπάθησα να το πραγματοποιήσω και απέτυχα. επένδυσα χρονικά, οικονομικά και κυρίως συναισθηματικά. άσε το άγχος, που με κατέτρωγε καθημερινά, πριν καν ξυπνήσω, τρώγοντάς μου και τα λίγα δευτερόλεπτα άπνοιας πριν έρθει η συνείδηση μετά την αφύπνιση.
αποτυχία, μετά την αποτυχία, μετά την αποτυχία. υπάρχει κόσμος ξέρεις. που την δέχεται άνετα. υπάρχει κόσμος που αποτυγχάνει, νιώθει άσχημα αλλά το ξεπερνά. εγώ δεν το ξεπερνώ ποτέ πλήρως. με τρώει μέχρι να μου αναιρέσει το ποιον. ήθελα να μεταφέρω ένα απόσπασμα από το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι to aid my purpose αλλά δεν έχω καμμία όρεξη. ίσως, σε κάποια επόμενη ανάρτηση, να έχω διαβάσει από πριν αυτήν, και πούμε δύο τρία ενδιαφέροντα πράγματα για την συγχώρεση, την λήθη και την εκδίκηση.
μου λέει κι ο κόσμος αδυνάτισες ομόρφυνες ερωτεύτηκες και γω δεν τους πολυπιστεύω. βασικά δεν ξέρω αν το βλέπω πάνω μου. κανένα από τα τρία μου. μέχρι και μέσα μου, το ξεχνάω μερικές φορές. I cling to them, αφού τελειώσουν. fucking demons, που έλεγε και η τζωρτζίνα κίνκεηντ.
in any case. κόσμος ερωτεύεται, κόσμος ξερωτεύεται. you would want to see me like that, wouldn't you? ο χρόνος (όπως είπε μία γνωστή - από τα λίγα πράματα που είπε σωστά) δεν γιατρεύει. κουκουλώνει. ξεχνάς. ας ελπίσω πως θα ξεχάσω αρκετά πράγματα μέχρι να μην με νοιάζει, και να κοιτώ πίσω σε αυτό ως όμορφη εμπειρία. θυμάμαι και το μαρμαράκι και θέλω να το πιάσω να το σπάσω και αμέσως το μετανιώνω. θα με μισήσω αν πάθει κάτι, στο ορκίζομαι.
όσο για την επιλογή μου... αυτή τη φορά δεν είναι I don't have a choice but I still choose you. έχω επιλογή, και θα εμμείνω σε αυτήν ως τον επόμενο σεπτέμβρη που θα έρθει.
ας το αφήσουμε εδώ. δεν έχω τι να πω, τα λεγόμενά μου σίγουρα δεν ταιριάζουν με σκέψεις περί ασόιαφ στην ίδια ανάρτηση, ούτε όμως πρόκειται να σβήσω αυτά. ας το αφήσουμε για αργότερα. αργότερα...
ΥΓ: στο τρένο όταν γυρνούσα, με έπιασαν να σου μιλάω στο τηλέφωνο στα αγγλικά. στις 4 το πρωί, όταν μισοκοιμόμουν, άκουσα τον διπλανό μου (με τον οποίο είχαμε πιάσει ωραία συζήτηση πιο πριν) να λέει στην διπλανή του: "Ε ναι. Κουκλάκι ζωγραφιστό. Και με αγγλική προφορά."
Όταν ξύπνησα, σιγουρεύτηκα πως δεν θα τον άφηνα να με θυμάται με καλή εντύπωση.
Βγήκα από το τρένο και γέλασα.
I sold you for parts, you get what you want
Bet I wanted to, I know who you are
Don't know who you're not, I don't dare ask
Come back, use the stove
We'll make plans in the back of your pickup truck
Oh, why no one told, she crowns my lips and waits up
Her look of dissent, watching bird's eye
That's when I dropped
And oh, my hands were behaving like maps six five
These rags have been kept, my body is spent
Can't stop and rest, oh no, your comfort blessings, I see it in 3-D
You can't dream so slow, don't check the index for reference
'Cause the sky, Lord give me heads, I search the place for your prince
I feel your cryptomnesia, cryptomnesia
