Πρέπει να σταματήσω να χύνω στον τοίχο, πρέπει κάπου να τα λέω. Και όταν έρχομαι δω, δεν μου βγαίνει. Έχω ετοιμαστεί να στα πω, ξέρω τι θα σου πω και γαμιέται το σύμπαν όταν έρχομαι εδώ.
Τις τελευταίες μέρες τα πράματα έχουν γίνει πολύ κουβάρι. Όσο καλύτερα πάω στην σχολή, τόσο χειρότερα πάνε τα προσωπικά μου. Βασικά το περίμενα. Η σχολή με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά, καθαρά. Καθώς μεγάλο μέρος του αντικειμένου μου είναι η κατανόηση και παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μπορώ να πω πως πρώτα έχω προσέξει και κατανοήσει πιο καλά και καθαρά τους ανθρώπους, και μετά, άρχισα να ρίχνω φως μέσα μου. Και βρήκα πολύ πράμα, το είδα με νέο μάτι και χαίρομαι που όσο πάω, καλυτερεύω σαν άνθρωπος, γίνομαι πιο άμεση, με λιγότερα περιττά ή ακατανόητα πράματα. Αυτό όμως, αυτή η νέα γνώση, αυτό το νέο εργαλείο, νομίζω πως το καταχρώμαι κάπως. Περισσότερα παρακάτω.
Και αυτό φέρνει αλλαγές, στα προσωπικά μου. Καθώς το μέσα μου status quo άλλαζε, η αλλαγή συνέχισε προς τα έξω. Ο κόσμος έβλεπε διαφορές στον λόγο μου, στο σώμα μου, στην σκέψη μου, στην λογική μου. Βρήκα κόντρα σε πολλούς που με είχαν συνηθίσει αλλιώς. Στην οικογένειά μου κατ'αρχάς (αυτές οι διαστρεβλωμένες έννοιες σεβασμός-οικογένεια-υπευθυνότητα και οι ρυθμοί τους πήραν άλλη έννοια για μένα, και οι γονείς μου -ever the moody people- απλά δεν μπορούσαν να δεχτούν πως είχα αλλάξει. Οι πρώτες αντιδράσεις επιμένουν να είναι αρνητικές σε ό, τι κάνω, μια υπεραπλούστευση και γενίκευση στο δικό μου γίγνεσθαι και μία διαρκής κούραση και απαίτηση σεβασμού από πλευράς τους που επιμένει. Για άλλη μία φορά τα όριά μου ξεπερνιούνται επανηλλειμένα και βγαίνω από την επικοινωνία μαζί τους τελείως ξοδεμένη σε πράγματα στα οποία δεν έχω ενέργεια να δώσω). Και μετά είναι το φιλικό γίγνεσθαι.
Άφησα έναν άνθρωπο πίσω μου. Άνθρωπο που κάποτε είχε σημασία για μένα, αλλά we've grown apart. Και δεν είναι ένα από αυτά τα κυκλοθυμικά που απλά σηκώνεσαι μια μέρα και λες "δεν ρίχνω ένα γαμωσταυρίδι στον τάδε;" Ποτέ δεν είναι, πάντα υπάρχει λόγος. Λίγο λίγο, σταματά η επικοινωνία, παίρνετε άλλα μονοπάτια, ο άλλος μένει πίσω για τα δικά σου δεδομένα, ο άλλος θεωρεί πως εσύ είσαι αλλού, ή τέρας, αγάμητη, ατάλαντη, κομπλεξικιά και η κατάσταση δεν έχει τελειωμό. Έφτασα, από εκεί που θεωρούσα αυτό το άτομο από τους πιο κοντινούς, αγαπημένους και κατανοητικούς ανθρώπους να το βλέπω και να θέλω να ρίξω χαστούκι, γαμωσταυρίδι, να του γαμήσω το σύμπαν να ξυπνήσει πια, και να βγάζω ατέλειωτο μίσος γιατί έχει μπει σε μία κατηγορία ανθρώπων που απεχθάνομαι.
Και το χειρότερο από όλα είναι πως έχασα κι άλλο πρόσωπο από την υπόθεση, πολύ απλά επειδή βρισκόταν μπροστά, at my darkest moments. Δεν απολογούμαι, το προσπάθησα και δεν ωφελεί. Απλά με κατέπληξε η ταχύτητα με την οποία βγήκαν συμπεράσματα και πάρθηκαν αποφάσεις χωρίς να έχω λόγο σε αυτό. Η λέξη σχέση είναι το αντίθετο της μονομέρειας. Αν υπάρχει μονομέρεια, δεν υπάρχει σχέση. Για αυτό και απορώ.
Δεν μετανιώνω που έδιωξα εκείνο το άτομο. Το περίμενα, even. Ίσως είμαι λίγο θυμωμένη με τον εαυτό μου που επέλεξα να πω τις αλήθειες, συμπεράσματα αν προτιμάς, που έβγαλα για το άτομο αυτό. Πρέπει να τα καταλάβει μόνο του, στην πορεία. Πάω και 'γω και τα λέω. Τόσες φορές μου τα έχουν πει και μένα και έπρεπε να τα καταλάβω μόνη μου. Τελικά η θεωρεία δεν ωφελεί, πρέπει να τα ζήσεις. Να τα ζήσεις λοιπόν, εσύ. Ξέρεις.
...Όλα αυτά, όλες αυτές οι πρόσφατες απώλειες, ερωτικής και φιλικής φύσης, με έχουν αφήσει λίγο σαθρή μέσα μου. Σαν σιτάρι, κιτρινιασμένο το καλοκαίρι. Κυρίως νιώθω να έχασα συναισθήματα, όχι πρόσωπα. Μα δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω εκπτώσεις στον περίγυρό μου. Και δεν το λέω απαξιωτικά αυτό, όπως κι αν φανεί. Έρχεται κι ο χειμώνας, και το φοβόμουν για περισσότερο καιρό και με μεγαλύτερη ένταση από ό, τι αφήνω τους άλλους να δουν. Έρχονται τα Χριστούγεννα, που με χτυπούν στην ψυχολογία, έρχεται το σκοτάδι, κι άλλο σκοτάδι, κι άλλο κρύο και με βαράνε άγρια. Και δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση να κάνω νέους φίλους, ή να βρω γκόμενο. Έτσι κι αλλιώς τα πράματα παίρνουν την τροπή τους, όταν τα σχεδιάζεις, δεν συμβαίνουν.
Χρειάζομαι τον σωστό κόσμο γύρω μου, και ελπίζω να τον βρω. Απλά κουράστηκα να ψάχνω, να βάζω κόσμο, να μην μου κάνει και να επιστρέφω στο να βασίζομαι στην ευγένεια των ξένων.
Καληνύχτα. Ας συνεχίσουν τα πράγματα να πηγαίνουν καλά στην σχολή. Που πηγαίνουν. Και από δω και πέρα, θα συνεχίσουν να πηγαίνουν, γιατί είναι στο χέρι μου να πηγαίνουν. Κι ας ελπίσω πως θα μου κάνει κλικ κάποιος. Κάποιος... ήρεμος. Και πάλι καληνύχτα.
I've been out on that open road
You can be my full time, daddy
White and gold
Singing blues has been getting old
You can be my full time, baby
Hot or cold
Don't break me down
I've been travelin' too long
I've been trying too hard
With one pretty song
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast
I am alone in the night
Been tryin' hard not to get into trouble, but I
I've got a war in my mind
So, I just ride
Just ride, I just ride, I just ride
Dying young and I'm playing hard
That's the way my father made his life an art
Drink all day and we talk 'til dark
That's the way the road doves do it, ride 'til dark.
Don't leave me now
Don't say good bye
Don't turn around
Leave me high and dry
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast
I am alone in the night
Been tryin' hard not to get in trouble, but I
I've got a war in my mind
I just ride
Just ride, I just ride, I just ride
I'm tired of feeling like I'm f-ck-n crazy
I'm tired of driving 'till I see stars in my eyes
I look up to hear myself saying,
Baby, too much I strive, I just ride
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast
I am alone in the night
Been tryin' hard not to get in trouble, but I
I've got a war in my mind
I just ride
Just ride, I just ride, I just ride
