Τι πληθυσμό έχει άραγε η Θεσσαλονίκη τα Σαββατοκύριακα; Στην εθνική. Στο τρίο ΙΚΕΑ-COSMOS-HONDOS. Πόσοι Βούλγαροι κατεβαίνουν με τις βουλγάρικες πινακίδες στα μαύρα SUV τους και ψωνίζουν; Στο φαγάδικο του Ικέα που ήμουν σήμερα;
Κεφτεδάκια με σάλτσα και πατάτες. Και μετά γλυκό και καφές, όπως και την προηγούμενη εβδομάδα, με το κουπόνι έκπτωσης.
Έτσι ζούμε. Από κουπόνι σε κουπόνι, από μείωση σε μείωση, από άγχος σε άγχος. Μειώνεις. Το ποτό που θα πιεις, την ώρα που θα κάτσεις έξω, το ταξί, το σεξ, το φλερτ, το βιβλίο, το σινεμά. Τα πάντα. Amputations. Limb from limb. Συνεχίζω να αναρωτιέμαι αν θα επιστρέψουμε σε κάποια προϊστορική εποχή που ο άνθρωπος ήταν κάτι λιγότερο από σκουλίκι, όπως στης ασκήσεις έρψης στην σχολή. Αυχένας, μέση, σπονδυλική στύλη.
Κοιτάω την αντανάκλαση. It feels right, τα φώτα. Όχι Χριστούγεννα, ευτυχώς όχι Χριστούγεννα. Αλλά τα φώτα είναι σωστά. Και απέναντι στο Benigan's βάζω στοίχημα ακόμα καλύτερα θα ταν. Πρέπει να πάω οπωσδήποτε. Από δω και πέρα μία φορά το μήνα μόνη μου, να πίνω ένα ποτάκι. Μου λειψε το μέρος. Τα SUVs με τις βουλγάρικες πινακίδες και τους ξένους, τους ξένους και την ευγένειά τους. Και τα αραιωμένα ποτά, και τις μεγάλες σακούλες και τον σκατοφωτισμό. Και την ανοιχτωσιά, και τους δρόμους. Και την μουσική, πάνω από όλα την μουσική. Και τον ουρανό, και την μυρωδιά των πλυμμένων ρούχων πάνω μου μαζί με τον καθαρό ιδρώτα.
Και το σπίτι μου, διάολε, το σπίτι μου. Το ρέμα είναι το τέλος του κόσμου. Αλλά για μένα είναι το πιο όμορφο τέλος του κόσμου. Και αυτό γεμάτο δρόμους και ανοιχτωσιά. Κι ας είναι θάνατος να χάνω μιάμιση ώρα από την μέρα μου για να κατέβω σχολή, το σπίτι μου είναι το πιο ωραίο τέλος του κόσμου, ο πιο ωραίος γκρεμός. Εκεί οι νύχτες είναι σπάνιες, ονειρεμένες, σαν digital art στο deviantart με υπόκρουση Nights in White Satin του Φραγκούλη ή Dead Can Dance. Ή μπλουζ. Ή ροκ, ή οτιδήποτε. Εδώ υπάρχει μια μυστική πηγή με φαντασία.
Απουσία δομής. Χάος.
We farm out together at the summer. Επιβιώνουμε. Τον χειμώνα ανθίζω και το καλοκαίρι αλλάζω δέρμα. Και περιμένω.
...για αλλού ξεκίνησα, αλλού με έβγαλε το σπίτι μου.
Oh well.
