you should go.

Κοιτάζω πίσω μέχρι εκεί που θυμάμαι κάπως τον εαυτό μου. Άσκοπο, πάλι δεκαέξι νιώθω,οι ίδιοι φόβοι εφαρμοσμένοι σε μεγαλύτερα μεγέθη και σημαντικότερες συνθήκες. Τουλάχιστον τώρα ξέρω. 
Σουλουπώθηκα. 
Κάπου κάπου σκέφτομαι τα λάθη μου και συνειδητοποιώ πόσο μικρή ήμουν. Όχι ανώριμη. Τελικά ήταν λάθος να χαρακτηρίζεις αυτές τις πράξεις έτσι. Άλλωστε, το κάθε λάθος στον καιρό του, και η κάθε συνειδητοποίηση επίσης. Ποτέ δεν είσαι ανώριμος μέχρι να ήσουν. 
Και μετά βλέπω τα επόμενα τρία χρόνια, πόσο καλό μου έκαναν, πόσο κακό, πόσο με ενεργοποίησαν, με κινητοποίησαν, μου έδωσαν δύναμη, στόχο, κέντρο και συγκέντρωση...

Και κάπου μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, στο 2ο νομίζω, η στιγμή που καταλαβαίνεις πως "σου αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής". 

Είμαι τόσο τυχερή. Παρά την τόσο πτητική φύση αυτού που θέλω, ξέρω τι θέλω. Επανασυντέθηκα με στόχο αυτό που θέλω. Όλα μου τα βέλη, όλες οι φωνές, όλες μου οι πράξεις από τη στιγμή που θα ξυπνήσω ως τη στιγμή που θα κοιμηθώ (ακόμα και τότε, στον ύπνο), όλα με στόχο αυτό. 
Δεν μετάνιωσα για τίποτα. Ποτέ. Ακόμα και τις στιγμές που έχασα την αξιοπρέπειά μου, ή τον αυτοσεβασμό μου. Τις χρειάστηκα. Όλοι τις χρειαζόμαστε. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να καίνε τα μάγουλά σου από τη μετάνοια, but when all is done... πόσο απελευθερωτική είναι η επίγνωση πως αν σου δινόταν δεύτερη ευκαιρία, θα έκανες το ίδιο! 

Είμαι ευτυχισμένη. 
Ή τουλάχιστον στον δρόμο να γίνω. 

I'm in misery where you can seem as old as your omens
And the mother we share will never keep your proud head from falling
The way is long but you can make it easy on me
And the mother we share will never keep our cold hearts from calling

Και κάτι ακόμα. Ποτέ δεν σας χρειάστηκα. Για αυτό τουλάχιστον, ας είμαστε ειλικρινείς.
Καλό απόγευμα :)