Αν με άφηνες να σε αγαπήσω, αν απλά με άφηνες και δεν το κρατούσες εναντίον μου σαν πιστόλι... θα σε έκανα τόσο ευτυχισμένο. Αν μου έλεγες τα μυστικά σου, θα τα κρατούσα καλύτερα κι απ' τα δικά μου, και θα σου έλεγα ό, τι ήθελες για μένα. Αλλά ξέρω ότι δεν έχεις ούτε πέντε απορίες για μένα. Και γω έχω άπειρες για σένα. Εκεί που οδηγάμε, χωρίς να ξέρω αν θα ζω να σε δω και αύριο, γιατί εσύ ξέρω πως θα βγεις από κει μέσα ζωντανός, έχω άπειρες απορίες για σένα, και πρέπει κάθε μέρα να μου θυμίζω πως ίσως να μην θέλεις να σε πρήζω, κι εγώ πάλι σε πρήζω, και δεν ρωτάω ούτε τα μισά από αυτά που θέλω, και νιώθω ότι μια μέρα όλα αυτά θα πέσουν πάνω μου να με πλακώσουν και δεν το αντέχω γιατί ξέρω ότι θα γελάσεις με μένα. Αντέχω που γελάς με την ανικανότητά μου, την περιέργειά μου, το πόσο παιδί είμαι ακόμα, γιατί "γυναίκες!", γιατί "γκόμενες!", γιατί απλά "δεν το καταλαβαίνεις αυτό" και προσπαθώ να σου εξηγήσω και συ βγάζεις ένα ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου και με κάνεις να γελάω, και γω νιώθω καλύτερα γιατί ξέρω ότι τη βρίσκεις όταν κάνεις τον κόσμο να γελάει.
Και παντού γύρω σου τα βλέπω όμορφα, και στα χειρότερά σου ακόμα, θα ονόμαζα την ομορφιά σου τερατώδη, γιατί αν δεν το έκανα αυτό γενικά, δεν θα την πάλευα αλλιώς. Και δεν την παλεύω. Και το χειρότερο είναι που δεν μπορώ να κλάψω για αυτό. Να εκτοξευτεί κάτι από μέσα μου και να φύγει, να πάει στο διάολο άμα θέλει. Ούτε αυτό δεν ξέρω πια να κάνω μαζί σου. Και, Χριστέ μου, πόσο ξέρω ότι αύριο θα έχω μετανιώσει μόνο που αποφάσισα ότι με νοιάζει αρκετά ώστε να τα γράψω έστω κι έτσι. Και πόσο θα προσπαθήσω να θρηνήσω. Πόσο θα αποτύχω..;
Κάποια μέρα θα μου γυρίσεις μπούμερανγκ. Θα τραβήξεις πιστόλι μπροστά μου, και εγώ θα το φάω στα μούτρα, και θα γίνω ένας λεκές στον τοίχο, όπως μαθηματικά θα αποδείξουμε ότι θα γίνει. Και εκεί, ελπίζω να είμαι αρκετά παιδί, ελπίζω να μην έχω μεγαλώσει αρκετά ακόμα ώστε να σε δαγκώσω, και να γυρίσεις να μου δώσεις σημασία. Και τότε ίσως ξαναδώ, έστω και για εκείνο το απειροελάχιστο δευτερόλεπτο που είδα πιο πριν, το ψύγμα αγάπης που μπορεί να έχεις για μένα. Και θα σε αφήσω να με φας ολόκληρη γιατί απ' ό, τι φαίνεται σε αγαπάω.
...να θυμηθώ να διαβάσω. Έχω να αποδείξω την αξία μου, μην ξεχνιέσαι. Να θυμηθώ ότι δεν πιάνω μία μπροστά σου, και ότι ποτέ δεν θα σε έχω όπως θέλω στο κεφάλι μου. Να θυμηθώ ότι θα πεθάνω πριν μπορέσω να σταθώ δίπλα σου σαν ίση. Να θυμηθώ ότι υπήρχες και πριν από μένα, και πιθανότατα να σου περνάω και αδιάφορη. Άλλωστε, πόσο με ξέρεις; Πόσο σε ξέρω; Δεν έχει πια καμμία απολύτως σημασία. Αύριο θα λέω στον εαυτό μου πως με πιάσαν οι μαύρες μου χτες, και ότι ακόμα δεν έχει συμβεί το μοιραίο, και ότι μπορώ ακόμα να περπατώ μαζί σου το δρόμο χωρίς να ντρέπομαι που με νοιάζει περισσότερο από ό, τι εσύ, γιατί αύριο πρωί δεν θα έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι με νοιάζει. Θα ρίξω ό, τι μου ανήκει στον τοίχο και θα πάω πίσω δύο βήματα, για να μην καταλαβαίνω ακόμα ότι ήδη με νοιάζει.
βήμα πίσω:
Καληνύχτα. Ελπίζω τουλάχιστον να σε κάνω ευτυχισμένο. Κι αν δε σε κάνω, εύχομαι να μην βρεις ευτυχία πουθενά αλλού.
βήμα πίσω:
I wanna meet a friend in a bar tonight
the evening is long
so long I hardly move
A can in my hand
a picture in my mind
a voice I need to hear, a laugh I need to show
We' re lonely, babe
in a boat, again
I need to see a friend tonight
or see the people in a bar
I wish they could not see me at all
how I wish I could describe their pain
or my pain
The mystic light, the choir of smoke
the smell of wood, the pose, the joke
the dirty little world inside
that needs to come out
needs to come out
I wanna meet a friend in a bar tonight
the evening is long
if only I had that strength
to see those people, all so lonely as me
