Κεντρο διερχομενων...

... Ειχε πει μια πολυαγαπημενη φιλη. Ο κοσμος μας ειναι ενα κεντρο διερχομενων. Ο κοσμος ερχεται και φευγει. Καποιοι καθονται για λιγο, για καιρο, για παντα, για καθολου. Καποιοι ερχονται με σκοπο να ομορφυνουν αυτο το κεντρο, το δικο σου κεντρο, και να εχουν μια περιοπτη θεση, με εξουσια και δικαιωματα πανω στο κεντρο, καλοτροπα ή κακοτροπα. Καποιοι φευγουν με ωραιες αναμνησεις, καποιοι με πικρα, με μισος, με λυπη. Καποιοι καθονται με στοργη, με αγαπη και σχεδια. Αλλοι παλι, με φθονο, ψεμα και δολοπλοκια. Το κεντρο διερχομεονων ομως, παραμενει κεντρο διερχομενων. Κοσμος ερχεται και κοσμος φευγει. Το καλο ειναι πως εχεις επιλογη, ως οικοδεσποτης του χωρου αυτου, να διαλεξεις ποιος θα μεινει και ποιος θα φυγει. Φυσικα αυτο δημιουργει υποχρεωσεις σε σενα, απεναντι στους φιλοξενουμενους και τους αποδιωγμενους. οι φιλοξενουμενοι εχουν το δικαιωμα να φυγουν οποτε θελουν, αλλα και να μη βαλδανισουν το κεντρο σου καθως φευγουν. Καθως και εσυ το δικο τους. Οι αποδιωγμενοι ειναι υποχρεωμενοι επισης να μη βανδαλισουν το χωρο σου καθως φευγουν, ειτε ηταν επιλογη τους η αποχωρηση, ειτε οχι.

Δε θα θελα να δωσω δραματικο χαρακτηρα στο κειμενο αυτο. Το πολυ πολυ να καταστρεψω τις απειροελαχιστες ελπιδες που εχω να τα ξαναβρω με την προαναφερθεισα πολυαγαπημενη μου φιλη. Οπως εγινε και την προηγουμενη φορα. Ετσι εχασα και καποιον αλλον φιλο.

Παραθετω λοιπον καποια πραγματα οσον αφορα ενα αλλο κεντρο διερχομενων, το υπεροχο κοσμο του Harry. Συγχαρητηρια στην Νατασσα που επανηλθε στην θεση της διαχειριστριας. Κριμα που ειχες φυγει για τον λογο που ειχες φυγει. Επισης συγχαρητηρια στο Σιμο, που δεχτηκε την θεση του διακεκριμενου συντονιστη. Πιστευω ακραδαντα, αγαπητε μου, πως αυτη ειναι η θεση σου. Και ναι, και γω για το χρωμα θα το κανα. Επισης να πω ενα μεγαλο Χρονια Πολλα στο ... Ρ(ε/υ)ακι μου. Να τα χιλιασεις ρε.

Τελος θα θελα να επαναλαβω και καποια αλλα σοφα λογια της πολυαγαπημενης φιλης μου. Ειπες πως κρατας μονο τους θησαυρους στην ζωη σου. Λοιπον, οκ, ενταξει.

Καληνυχτα, διαμανταρα μου.



______________________________

Αφιερωμενο στο all-the-same ανωτερο απο τα αλλα, πλασμα.

Και το λεωφορειο συνεχιζει να κινειται...

Διαβαζω τα παλια μου κειμενα σε ενα ροζ(!) τετραδιο μου και μου φαιντονται σαχλα. Χα. Σκεφτομαι. Θυμαμαι το γυμνασιο οπου σκοτωνομουν στα λεωφορεια. Πανω απο 4 φορες τη μερα ανεβαινα και κατεβαινα στα λεωφορεια, αλλες φορες το πρωι, οταν ακομα νυσταζα, αλλες φορες ηταν απογευμα της Δευτερας, οπου κατεβαινα στο κεντρο και, ακομα και κουρασμενη απολαμβανα το χρυσαφι φως που εμπαινε μεσα απο τα τζαμια του λεωφορειου. Εκλεινα τα ματια μου και φανταζομουν πως βρισκομουν σε ενα δασος ή κατι τετοιο. Τα ανοιγα παλι και παρατηρουσα τον κοσμο, τα μαγαζια, τα κτιρια. Ατομα που προσπαθουσαν να ξεχωρισουν με κοκκινες ή μωβ ανταυγειες, ή απο τον αριθμο των piercing ή των τατουαζ. Ή ακομα και με τα ρουχα τους.

Τα μαγαζια, πολυχρωμα, μουντα, ενδιαφεροντα και μη. Η πολη μου, τα κτιρια της... δεν εξαπολυουν την αιγλη και τη μουσικη του περασμενου αιωνα. Αναρωτιεεμαι ομως, πως ακομα παραμενη τοσο ομορφη. Βλεπω γκραφιτι, αριστουργηματα που καλυπτονται με τη συνηθη γκρι μπογια απο εναν υπαλληλο με την ιδια γκρι στολη και με μια σκαλα και ρολο στο χερι.

Το απογευμα στο λεωφορειο, ενω εχει πια χαθει το χρυσαφι φως, αλλα δεν εχει σκοτεινιασει ακομα, ειναι απο τα αγαπημενα μου. Η διαδρομη του συγκεκριμενου λεωφορειου (11), ενω με γυριζει σπιτι, εχει υπεροχη, σχεδον αριστοκρατικη διαδρομη, σε σχεση με το αφιλοξενο και κρυο βραδυ. Το βραδυ λοιπον, οταν γυρναω απο το κεντρο ή το φροντιστηριο, δεν προσφερει κανενα ενδιαφερον σχεδον. Βλεπω τη μουντοτητα και το κακο παντου. Κρυωνω το χειμωνα, νυσταζω και πειναω μετα απο ολη την μερα. Αυτες οι αναγκες για ζεστη, υπνο και τροφη, οξυνονται το βραδυ, οπου βγαινει ολη η κουραση, τα νευρα. Οσο πιο κοντα με πηγαινει το λεωφορειο στο (πρωην) σπιτι μου, τοσα λιγοτερα φωτα υπαρχουν. Τοσο περισσοτερο δε βασταω στα ποδια μου. Καναμε αστεια στο φροντιστηριο. Θα καθιερωνοταν σερβιρισμα πρωινου αυτη τη χρονια, λογω του ωραριου. Χαμογελαω νωθρα καθως μου απομενει ελαχιστη δυναμη.

Το λεωφορειο, λοιπον. Το πιο μισητο, συνηθες, μα και συναμα μαγευτικο και αγαπητο μεσο για μενα. Ωρες, ωρες, λυπαμαι που μετακομισα σε γειτονια με προσβαση στην εξωσχολικη παιδεια. Μετανιωνω, ισως, που πηρα το προφισιενσι τοσο νωρις. Που δεν κοπηκα. Μετανιωνω που σταματησα το πιανο. Ισως σημερα το μεσημερινα τα εγραφα αυτα αφου ειχα γυρισει απο την γραφικη μου βολτα στη Θεσσσαλονικη...

Untitled

Κρυωνω. Δεν εχω καταλαβει ακομα γτ κρυωνω. Ισως γτ δεν ειμαι σκεπασμενη. Ωραια θα ταν να ταν αυτο. Το εξωτερικο μου κρυο ωχρυει μπροστα στο εσωτερικο. Ξαπλωνω πανω στο κρεβατι μου χωρις να σκεπαζομαι. Κανει κρυο. Μετα απο αρκετη ωρα που εχω το προσωπο μου χωμενο στο μαξιλαρι μου, ανασηκωνομαι και βλεπω πως ο ουρανος εχει σκοτεινιασει. Βαριεμαι να αναψω το φως. Δεν εχω το κουραγιο. Ξαναχωνω το κεφαλι μου στο μαξιλαρι μου αλλα για πολυ λιγο.
Αλλαζω θεση. Ισως θα πρεπε να κανω μια προσπαθεια. Σηκωνομαι αργα, ασυνειδητα. Χτυπαω 2 φορες την πορτα. Χαμογελω σαρκαστικα, χαρουμενη που διεκοψα την ερωτικη συνευρεση του αδερφου μου με την κοπελα του. Ζηταω τον ασυρματο και γυρναω στο δωματιο μου.
210......
-Παρακαλω?
-.........
-Παρακαλω.
- ..... Εισαι απασχολημενη?
- _-_-_-_-
Τουτ, τουτ.
Μουδιασμα.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Ενα ασηκωτο βαρος εχει σταθει πανω μου και δεν καταλαβα ακομα τι εγινε.
Τουτ. Τουτ. Τουτ.
Διαλυονται ολα. Σκονη παντου. Μαυρο.
Τουτ. Τουτ. ...
Κλεινω με αργες κινησεις το τηλεφωνο.
Καθομαι για αρκετη ωρα με το κεφαλι μου χωμενο στα γονατα μου. Το μουδιασμα, το βαρος, ειναι ακομα εκει.
Τα χερια μου τρεμουν αλλα δεν ξερω αν το κανω συνειδητα. Το δεξι μου χερι εχει μουδιασει και τρεμει. Το αριστερο δεν ξερω.
Αρκετη ωρα μετα ακουω τους λυγμους του σκυλιου μου. Σηκωνομαι ασυνειδητα και πηγαινω στην κρεβατοκαμαρα της μαμας μου οπου κοιμαται το σκυλι μου.
Παλι εβλεπε εφιαλτη. Το ταρακουναω ελαφρα για να το ξυπνησω. Ανοιγει τα ματια του και με κοιτα πονεμενα. Παλι εφιαλτη εβλεπε. Αναρωτιεμαι τι να το ενοχλουσε. Το παιρνω στη αγκαλια μου και το παω στο δικο μου δωματιο. Και ξανακαθομαι στην ιδια αβολη σταση.
Το κρυο ειναι ακομα εκει. Λιγη ωρα αργοτερα νιωθω μια ζεστη στο λαιμο μου. Οι σιελογονιοι αδενες μου δουλευουν στο φουλ και το στομα μου υγραινεται. Καταλαβα αμεσως και ετρεχα ηδη προς το μπανιο ενω το στομαχι μου απεβαλε ηδη με βια το απογευματινο μου τοστ.
Μετα απο 10 λεπτα, αποφασιζω να παρω τηλεφωνοτ η μητερα μου.
69.....
- Παρακαλω.
- Μαμα θα μου κανεις μαι χαρη?
- Γιατο κλαις?
- Θα μου κανεις μια χαρη?
- Ναι.
- Θα με παρεις μαζι σου Αθηνα αυτο το 2ημερο?
- Καλα, με παιρνεις απο τη συναντηση ια να μου πεις αυτο? Ειπαμε οχι. Αντε bye.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Το μουδιασμα επανερχεται.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Ανηκω σε κεινη. Μονο σε κεινη.
Τουτ, του, τουτ.
Δεν τολμω να κουνηθω.
Τουτ, τουτ, ....
Κελινω αργα το τηλεφωνο και σταματω να σκεφτομαι.
Χωρις εκεινη το σκοταδι ειναι ενα τερας.
Μαζι της ομως ειναι το πιο ομορφο πλασμα.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Odivejte se na me! Odivejte se na me! To monstrum ve mne dorad roste a roste!
Ποσο δικιο ειχες... Τουτ, τουτ, τουτ.
Τα πρωτα δακρυα εμφανιζονται στα ματια μου, σημαδι πως τελικα ανηκω σε κεινη. Μονο σε κεινη.
Τουτ, τουτ, ...
__________________________
Αφιερωμενο σε ενα πλασμα... ανωτερο απο τα αλλα.
Κριμα. Περιμενα πως εσυ περισσοτερο απο ολους, θα καταλαβαινες. Και δε θα με εβαζες να διαλεξω τους φιλους μου.
__________________________
Συγνωμη που σε ξυπνησα χτες. Το τσιγαρο σιγουρα δε μεθαει. Το κονιακ ομως, ναι.

Φοβαμαι να...

Τωρα τελευταια, εχω αρχισει να αναπτυσσω ενα ειδος φοβιας μεσα μου... οσον αφορα... τη δημιουργια, ας το θεσω.

Λοιπον, φοβαμαι πως σε μπερδεψα. Apology is requested. Θα το θεσω διαφορετικα.

Τωρα τελευταια, νιωθω μια ελλειψη, οταν πιανω το χιλιοδαγκωμενο και διχως μυτη μολυβι μου. Τραβαω απο το θρανιο το τετραδιο μου και καθομαι ησυχα ησυχα σε μια γωνια. Βαζω το μολυβι να γραψει, αλλα τιποτα. Παει πανω κατω, αλλα δεν αγγιζει το χαρτι. Με φιβιζει λοιπον, οχι η ελλειψη εμπνευσης για ενα ακομα δραματικο κειμενο. Με φοβιζει το λευκο χαρτι. Οσο προσπαθω να βρω κατι να γραψω, το μυαλο μου αποσυντιθει τη σκεψη και ολα κινουνται μεσα στο κεφαλι μου, οπως κινουνται αντικειμενα, μικρα και μεγαλα σε ενα μεγαλο λευκο δωματιο με γυαλινη οροφη, χωρις βαρυτητα. Επικρατει ηρεμια, οσον αφορα την τροχια των πραγματων, αλλα την ιδια στιγμη, και μια τοσο ανησυχητικη συγχυση, για την αταξια που επικρατει.

Το ιδιο συμβαινει και με το πενταγραμμο. Ενα κενο πενταγρμμο με φοβιζει ακομα περισσοτερο απο την κενη κολλα. Μερικες φορες, ισως νοερα, η κενη κολλα να περνα απαρατηρητη. Οταν ομως ερχεται στα χερια μου ενα κενο πενταγραμμο, φοβαμαι περισσοτερο. Το κοιταω για ωρα, μεχρι να βρω μια νοερη μελωδια να γραψω. Και τοτε κατεναινω στο πιανο και θυμαμαι το βασιλειο της μουσικης. Αυτο το βασλιειο που παρατησα στο πιο κρισιμο σημειο. Προσπαθω, με την αθλια εναπομεινουσα πλεον τεχνικη μου να βρω τις νοτες, τη μελωδια που ειχα σημειωσει στο μυαλο μου. Ομως δεν τα καταφερνω οσο και να μενω εκπληκτη απο το μαυρο, λουστραρισμενο μα και σκονισμενο ξυλο. Περναω τα δαχτυλα μου αναμεσα απο τα πληκτρα. Και τοτε ανεβαινω στο δωματιο μου, ανοιγω τον υπολογιστη μου και γραφω για τον φοβο μου μπορστα στο κενο χαρι και στο ακομα πιο τρομαχτικα κενο πενταγραμμο...

Αγγελοι και δαιμονες.

Με εναυσμα ενα κειμενο μιας φιλης, ονοματι whatever, θα ηθελα με την δικη σου εγκριση, να θιξω το θεμα του αγγελου και του δαιμονα, που συνηπαρχουν σε ενα σωμα. Επισης, θα μιλησω για τους αγγελους και τους δαιμονες στη ζωη του ανθρωπου.

Σκεφτομουν λοιπον. Η Whatever λοιπον ειχε γραψει ενα πολυ βολικο κειμενο. Πολυ βολικο, μα την αληθεια. Μιλουσε για τον αγγελο και τον δαιμονα που μπορουμε να αναπαραστησουμε μεσω μσν και sms. Οτι ο αγγελος θελει να ουρλιαξει οτι ειναι ακομα εδω, και οτι κρεμεται απο καθε λεξη που βλεπει γραμμενη στην οθονη. Και οτι ο δαιμονας, εκεινο το πλασμα, δεν το νοιαζει τιποτα. Δεν το νοιαζει αν σε πληγωσει, αν σε βρισει.
Εγω θελω να μεταφερω τη συζητηση σε ενα πολυ διαφορετικο επιπεδο. Σε ενα βιωμα οδυνηρο, αλλα διδακτικοτατο.

Λοιπον, σκεφτομουν. Συνηθως υπερισχυει ο δαιμονας, επειδη αισθανομαι την αναγκη να νιωσω δυνατη, ενω δεν ειμαι. Στην πραξη ολοι κολλανε. Προσπαθω να παρηγορησω τον αγγελο, που για αλλη μια φορα δεν τα καταφερε, ενω προσπαθω να δαμασω τον δαιμονα, που για αλλη μια φορα ειναι εξοργισμενος, πετωντας φλογες που γλυφουν τα παντα και απειλουν να καψουν ακομα και τα φτερα του αγγελου. Τοση συγχυση που προκαλειται πονοκεφαλος, προσπαθωντας να ειμαι ψυχολογος και θηριοδαμαστης την ιδια ωρα...

Λοιπον, σκεφτομουν. Ο Αγγελος υποχωρει. Φοβαται. Μα και ο Δαιμονας φοβαται. Αλλα δε μιλα. Δειχνει εμμεσα το φοβο, με την οργη. Και ερχομαι με μια ερωτηση ποι πολυ σε μενα, παρα σε σενα: Αγγελος ή Δαιμονας?
Ο Αγγελος ειναι πανεμορφος. Βρισκω ομως μια ανεξηγητη γοητεια στον Δαιμονα. Κατ'επεκταση και στο σκοταδι.
Ο Αγγελος ειναι πλασμενος φωτεινος. Τοσο φωτεινος, που με τυφλωνει και γυρναω πισω, στο σκοταδι. Και ειναι ωραια εκει. Εχω συναψει σχεσεις με το σκοταδι. Ειδεχθεις, αλλα στις δυσκολες στιγμες ειναι εκει. Το φως παλι, ελαχιστα το κοιτω. Το προσωπο μου χανεται εκει μεσα, σα να το τρωει η καλοσυνη και γινεται χλωμο.
Μα ετσι δεν ειναι οι αγγελοι?
Αναστεναγμος.
Θολα τα ορια. Βλεπω ομως οτι σε πολλες καταστασεις, το φως εισβαλλει στο σκοταδι και ολα τυφλωνονται απο το φως. Η πλαση ολη πλημμυριζεται απο φως. Η πλαση ολη ειναι φως. Και τοτε, παπαλα η Κοννι. Ευκολο σεναριο. Χωρις υπερπαραγωγες. Μπορουσα να δω τις οδηγειες του σεναριου.
Μα η Κοννι δεν καταλαβαινει πια.
Και εδω ειναι, που παιρνει τη βοηθεια του κοινου. Εδω μπαινουν οι Αγγελοι και οι Δαιμονες της ζωης της, να λυσουν το προβλημα.
Ο Αγγελος ειναι οντως Αγγελος. Πλασμενος αγγελικα. Με εχει γεμισει με επιχειρηματα που τρωνε το μυαλο μου ολο το βραδυ, σαν τωρα. Αδιασειστα στοιχεια οτι ο Αγγελος μεσα μου ειναι υπαρκτος και εχει καθε δυναμη να σκοτωσει το δαιμονα.
Ο Δαιμονας παλι, δεν ειναι πια Δαιμονας. Τα φτερα του τσακιστηκαν, αν και δεν κοπηκαν.Ο Δαιμονας πηρε το μαθημα του. Θελησαν να τον κανουν Αγγελο, αλλα δεν τα καταφεραν. Ο Δαιμονας εχει πεισμα. Δεν τον κατηγορω. Προσπαθει να μου δειξει το σωστο δρομο. Αν και ειναι το χαρακτηρα του να ξεφευγει και να συμβουλευει με κακια στο νου του. Κι ομως της βρισκω δικιο της δαιμονισσας μου.
Εκεινος λαμπει απο φως. Εκεινη, σκοτεινει, παντα ομορφη απο το μαυρο που την περιτριγυριζει. Δεν παραπονιεμαι απο κανεναν. Μονος σου δεν μπορεις. Χρειαζεσαι παντα και τον δικο σου προσωπικο Αγγελο και Δαιμονα εκτος απο αυτους που εχεις μεσα σου, εκτος απο την μαχη που μαινεται αμφιρροπη στην ψυχη σου.