Διαβαζω τα παλια μου κειμενα σε ενα ροζ(!) τετραδιο μου και μου φαιντονται σαχλα. Χα. Σκεφτομαι. Θυμαμαι το γυμνασιο οπου σκοτωνομουν στα λεωφορεια. Πανω απο 4 φορες τη μερα ανεβαινα και κατεβαινα στα λεωφορεια, αλλες φορες το πρωι, οταν ακομα νυσταζα, αλλες φορες ηταν απογευμα της Δευτερας, οπου κατεβαινα στο κεντρο και, ακομα και κουρασμενη απολαμβανα το χρυσαφι φως που εμπαινε μεσα απο τα τζαμια του λεωφορειου. Εκλεινα τα ματια μου και φανταζομουν πως βρισκομουν σε ενα δασος ή κατι τετοιο. Τα ανοιγα παλι και παρατηρουσα τον κοσμο, τα μαγαζια, τα κτιρια. Ατομα που προσπαθουσαν να ξεχωρισουν με κοκκινες ή μωβ ανταυγειες, ή απο τον αριθμο των piercing ή των τατουαζ. Ή ακομα και με τα ρουχα τους.
Τα μαγαζια, πολυχρωμα, μουντα, ενδιαφεροντα και μη. Η πολη μου, τα κτιρια της... δεν εξαπολυουν την αιγλη και τη μουσικη του περασμενου αιωνα. Αναρωτιεεμαι ομως, πως ακομα παραμενη τοσο ομορφη. Βλεπω γκραφιτι, αριστουργηματα που καλυπτονται με τη συνηθη γκρι μπογια απο εναν υπαλληλο με την ιδια γκρι στολη και με μια σκαλα και ρολο στο χερι.
Το απογευμα στο λεωφορειο, ενω εχει πια χαθει το χρυσαφι φως, αλλα δεν εχει σκοτεινιασει ακομα, ειναι απο τα αγαπημενα μου. Η διαδρομη του συγκεκριμενου λεωφορειου (11), ενω με γυριζει σπιτι, εχει υπεροχη, σχεδον αριστοκρατικη διαδρομη, σε σχεση με το αφιλοξενο και κρυο βραδυ. Το βραδυ λοιπον, οταν γυρναω απο το κεντρο ή το φροντιστηριο, δεν προσφερει κανενα ενδιαφερον σχεδον. Βλεπω τη μουντοτητα και το κακο παντου. Κρυωνω το χειμωνα, νυσταζω και πειναω μετα απο ολη την μερα. Αυτες οι αναγκες για ζεστη, υπνο και τροφη, οξυνονται το βραδυ, οπου βγαινει ολη η κουραση, τα νευρα. Οσο πιο κοντα με πηγαινει το λεωφορειο στο (πρωην) σπιτι μου, τοσα λιγοτερα φωτα υπαρχουν. Τοσο περισσοτερο δε βασταω στα ποδια μου. Καναμε αστεια στο φροντιστηριο. Θα καθιερωνοταν σερβιρισμα πρωινου αυτη τη χρονια, λογω του ωραριου. Χαμογελαω νωθρα καθως μου απομενει ελαχιστη δυναμη.
Το λεωφορειο, λοιπον. Το πιο μισητο, συνηθες, μα και συναμα μαγευτικο και αγαπητο μεσο για μενα. Ωρες, ωρες, λυπαμαι που μετακομισα σε γειτονια με προσβαση στην εξωσχολικη παιδεια. Μετανιωνω, ισως, που πηρα το προφισιενσι τοσο νωρις. Που δεν κοπηκα. Μετανιωνω που σταματησα το πιανο. Ισως σημερα το μεσημερινα τα εγραφα αυτα αφου ειχα γυρισει απο την γραφικη μου βολτα στη Θεσσσαλονικη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου