Δύσκολες ώρες...

Δεν κατάλαβα ποτέ μου τις ανθρώπινες σχέσεις μέχρι πολύ πρόσφατα.
Επίσης, δεν κατάλαβα για ποιόν λόγο ο οποιοσδήποτε πάνω σε αυτόν τον κόσμο θα μπορούσε να με ερωτευτεί. Δεν κατάλαβα τι θα μπορούσε πιθανότατα να μου βρει. Δεν κατάλαβα γιατί και αν (εφηβική ανασφάλεια=mode on) θα μπορούσε ποτέ να μου συμβεί αυτό. Εγώ θα μπορούσα κάλλιστα να ερωτευτώ. Το νιώθω, στην γωνία είναι, σε λίγο θα πέσει πάνω μου και θα γίνω αυτό το γλυκό υποχείρο του άλλου, και θα θέλω να είμαι κάτι τέτοιο. Στην γωνία είναι σου λέω...
Μα πως θα μπορούσες εσύ να ερωτευτείς εμένα; Θέλω να πω... οκ, ψώνιο είμαι και μου βρίσκω και 5 πράματα άσχετα από αυτό. Μα από κει και πέρα, δεν έκανα κάτι αξιόλογο στην ζωή μου ώστε να αξίζω τέτοια ευτυχία. Δεν έκανα τίποτα για να σε αξίζω. Για να νιώθω έτσι όπως νιώθω τώρα. Να νιώθω πως τίποτε άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο εσύ. Και δεν κατάλαβα, γιατί δεν πρέπει αν δοθώ σε όλο αυτό ολοκληρωτικά; Why keep a backup for myself? Γιατί όλοι μου δίνουν τέτοιες συμβουλές; Και το χειρότερο, το πιο απαξιωτικό σημείο που με κάνει να σιχαίνομαι τον εαυτό μου ως τα βάθη της ψυχής μου, να σιχαίνομαι την ουσία με την οποία είσαι εσύ ερωτευμένος: Γιατί όλες αυτές τις συμβουλές τις ακούω;
... σε αγαπάω. Σε αγαπάω ίσως ακόμα περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Και μιλάμε για μένα, που ποτέ μου δεν επρόκειτο να αγαπήσω κάτι περισσότερο από το γλυκό μου τομαράκι. Που αγαπώ και νοιάζομαι τον εαυτό μου τόσο εξωφρενικά πολύ.
Τελικά οι δύσκολες ώρες μάτια μου είχαν ξεκινήσει την στιγμή που σε γνώρισα. Διότι την στιγμή που σε γνώρισα... ένιωσα. Αν με μαστίγωνες, 4 μήνες πριν, δεν θα το ένιωθα. Αν με φιλούσες 4 μήνες πριν, θα σε χαστούκιζα και θα ερχόμουν εδώ να εκφράσω την σεξιστική κυνικότητά μου.
Και οι δύσκολες ώρες έφτασαν, πιο εμφανείς από ποτέ.
Και δεν θέλω να νιώθεις δακτυλοδεικτούμενος. Μα ακόμα περισσότερο, δεν θέλω να είμαι εγώ η δακτυλοδεικτούμενη. Γιατί πολύ απλά ξέρω πως εσένα δεν σε νοιάζει να είσαι δακτυλοδεικτούμενος. Δεν σου καίγεται καρφί.

Χάνω τον ειρμό μου στην σκέψη σου... και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήθελα να πω.

Γιατί σε αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ; Γιατί νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή η καρδιά μου θα εκραγεί από το φούσκωμα και δεν θα έχω να σου ανταποδώσω τίποτε; Μήπως και τώρα σου δίνω... τη φτηνή δικαιολογία, ο λόγος που σε αγαπώ να είναι το γεγονός πως δεν μπορώ να μείνω μακρυά σου. Όλος ο πόνος του κόσμου, όλος ο πόνος που ένιωθα παλιότερα, δεν θα άξιζε ούτε μία μπροστά στο γεγονός πως ξέρω πως με αγαπάς. Θα τον υπόμενα. Γιατί θα ήξερα πως πονάω για κάποιον ουσιώδη λόγο, γιατί θα ήξερα πως σε αγαπάω. 2 Τόσο απλές λεξούλες που μπορούν να αλλάξουν το σύμπαν. Να το κάνουν να περιστρέφεται γύρω από ένα συγκεκριμένο άτομο, ένα υποκείμενο σαν όλα τα άλλα 6μιση δισεκατομμύρια του πλανήτη. Κι όμως, ο πλανήτης φαντάζει τόσο μικρός όταν σκέφτομαι εσένα. Τόσο... ασήμαντος χωρίς εσένα.
... αν όλο το σύμπαν διαγραφόταν, και έμενες εσύ, δεν θα είχε καμία, μα καμία σημασία. Μα αν έμενε το σύμπαν, και έφευγες εσύ, όλα θα μου γινόντουσαν παντελώς αδιάφορα, άγνωστα, και τόσο, μα τόσο σκοτεινά χωρίς εσένα.

So why am I still existing, if, by my existanse, I am causing such pain to everyone?

... Δεν με νοιάζει τι λες. Δεν με νοιάζουν οι θεωρίες σου. Το μόνο που με νοιάζει είναι να σου έκλεινα το στόμα αυτή την στιγμή φιλώντας τα απαλά, μοναδικά σου χείλη, βάζοντας τέλος σε όποια λογική συζήτηση. Σε όποια λογική itself. Απλά... ποτέ δεν έβγαζε λογική να με αγαπάς. Για αυτό και θα απορρίψω την όποια λογική από την ζωή μου. Αν η λογική δεν συμμερίζεται το γεγονός πως με αγαπάς και σε αγαπώ, θα πρέπει να την χαιρετίσω, και να φύγει από δω. Αν η λογική μου δεν εγκρίνει αυτό που νιώθεις για μένα, απλά θα πάψει αν υφίσταται. Δεν είχε μείνει και πολλή εδώ που τα λέμε.
Αυτές λοιπόν τις δύσκολες ώρες που είμαι μακριά σου, ενώ εύχομαι να βρισκόμουν δίπλα σου, στην τεράστια, τόσο ασφαλή αγκαλιά σου, να θυμάσαι, πως ό, τι και αν νιώθεις, εγώ σε αγαπάω. Σε αγαπάω πέρα από κάθε φαντασία στην οποία θα μπορούσα να χαθώ, καλλιεργώντας φαντασιώσεις, ούτε κάν όνειρα με κάτι το λογικό.
Δεν επιζητώ πλέον τίποτε λογικό όταν είμαι μαζί σου. Δεν επιζητώ τίποτε χλιαρό. Θέλω ΦΩΤΙΑ. Κι ας καώ. Κι ας πεθάνω. Θέλω να ζήσω μαζί σου τα πάντα στο έπακρο.
Κάτι που μου θυμίζει πως αν και καταδικάζεις την ποιότητα εις βάρος της ποσότητας, είμαι σίγουρη πως αυτό... είναι η εξαίρεση. Γιατί μαζί σου μπορώ και θέλω να έχω και τα δύο.
Και δεν έχει σημασία το γιατί. Σημασία έχει εκείνη η σιωπή, η σιωπηλή κατανόηση και αποδοχή του άλλου όταν είμαστε μόνοι. Σημασία έχει το χαμόγελό σου για μένα. Γιατί αν δε χαμογελάς, όλο μου το είναι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν δεν είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζω. Καμία θέληση να ζω.
Αυτές λοιπόν τις δύσκολες ώρες... φτάνει που είμαστε μαζί.


Έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να'σαι
όταν θα'ρθούν
δίπλα μου να'σαι
μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα "πώς" και τα "γιατί"
γι'αυτές τις ώρες
κι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμε
τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.