Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Feels like falling. In love.

Δευτέρα. Η πρώτη μέρα που ξυπνάς χωρίς αυτόν. Η πρώτη μέρα του πάντα. Η πρώτη μέρα του θανάτου, του ζωντανού, γλυκού θανάτου, όπου η γεύση του ακόμη βρισκεται στο στόμα σου, το άρωμά του ακόμη στο μαξιλάρι σου, η μπλούζα σου έχει γίνει ένα με το σώμα σου, γιατί απλά αρνείσαι να αποχωριστείς την έντονη, γλυκιά μυρωδιά του από πάνω σου. Ονειροπολείς κάθε δευτερόλεπτο της μέρας. Σκέφτεσαι την χτεσινή μέρα, και τις άλλες, παρόμοιες, μα τόσο διαφορετικές (από αυτήν) που θα έρθουν.

Τρίτη. Φοράς τα βαρετά σου ρούχα, βγάζοντας εκείνη την μπλούζα που σου θυμίζει το προχτεσινό απόγευμα, για να μην φύγει η μυρωδιά του. Βιώνεις την δεύτερη μέρα του ζωντανού θανάτου, που πάλι σου φαίνεται για την πρώτη μέρα της αιωνιότητας. Έχεις ρίξει για τρίτη φορά τον καφέ σου, λερώνοντας τα βαρετά μα πρακτικά παπούτσια σου. Στο μάθημα, όταν όλοι οι άλλοι κάνουν φυσική, εσύ διαβάζεις ποίηση και στίχους από το τρίθεμο τετράδιο έχεις γεμίσει μόνη σου. Η κούραση σφαλίζει τα μάτια σου αρκετά νωρίς το βράδυ, αν και δεν νιώθεις κουρασμένη σωματικά...

Τετάρτη. Ξυπνάς και βρίσκεις τον εαυτό σου με το κινητό στο αυτί. Εχτές ταξίδεψες μαζί του σε μαγικά παραμύθια, σε μελλοντικά όνειρα όπου θα είστε μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι, και τίποτα δεν θα καταφέρει να σας χωρίσει. Νιώθεις πως δεν ζεις για τίποτε άλλο παρά μόνο για την μικρή εκείνη μερούλα που θα θα μπορέσεις να τον δεις. Ούτε καν περνάει από το μυαλό σου το τι θα γίνει μετά, ο πόνος που θα νιώσεις αφού φύγει, η τρομακτική έλλειψη που θα βιώσεις την ερχόμενη εβδομάδα. Δεν σε νοιάζει ούτε καν ο θάνατος. Αρκεί να βρίσκεται μαζί σου πριν πεθάνεις.

Πέμπτη. Θα περίμενε κανείς να έχεις συνηθήσει τον εξωφρενικό πόνο στον οποίο υποβάλλεσαι την κάθε καθημερινή τις 2 τελευταίες εβδομάδες. Τα γράμματά σου έχουν καταντήσει εκνευριστικά στρόγγυλα και γλυκανάλατα. Μέχρι και στο γιώτα βρίσκεις καμπύλες. Μέχρι και η φωνή σου, από μονότονη και βαρετή, όταν προφερεις το όνομά του, ακούγεται σαν όνομα ιερό. όλη σου η ύπαρξη φωτίζεταιμκαι μόνο με την ευλάβεια με την οποία προφέρεις τα λιγοστά σωτήρια γράμματα που σχηματίζουν τον ήχο στον οποίο ακούει, τον ήχο στον οποίο θα γυρίσει να σε κοιτάξει, λες και δεν ήταν ήδη στραμένο όλο του το σώμα στα μάτια σου, στο πρόσωπό σου.
Παρασκευή. Ανάμικτα συναισθήματα έρχονται να συγκρουστούν με την αριστερή πλευρά του θώρακά σου. Θέλεις από τη μία να λιώσεις σαν το κερί και να χυθείς στο πάτωμα (άλλη μια πρώτη μέρα της αιωνιότητας... χωρίς εκείνον) ενώ από την άλλη χοροπηδάς πιο ψηλά από ό, τι αν ήσουν μικρό παιδί από τη χαρά σου. Σε λιγότερες ώρες θα βρίσκεσαι εκατοστά μακρυά του, αν όχι εντελώς συγχωνευμένη με το σώμα του. Η μπλούζα εκείνη με το άρωμά του βρίσκεται ακόμα πάνω σου, σαν ραμμένη στο σώμα σου. Έχει λεκιάσει, έχει ιδρώσει, έχει βρωμίσει, μα δεν λες να την βγάλεις από πάνω σου. Το πρωί περνάει εφιαλτικά αργά, τέταρτη φορά που σκοντάφτεις στο γνωστό στραβό σκαλοπάτι. Το απόγευμα είναι εξίσου εφιαλτικό: Δεν θα μπορέσει να σε δει άυριο, ακούς μετά από το ζεστό "γειά" που του λες από το τηλέφωνο. Μα δεν απογητεύεσαι από εκείνον, πως θα μπορούσες άλλωστε; Απογοητεύεσαι από την αντίδρασή σου, την οποία προσπαθείς να κρύψεις τόσο ατημέλητα, κι ας αυτοαποκαλείσαι "καλή ηθοποιός και ψεύτρα". Και κλαις, σαν μικρό παιδί, με λυγμούς, ενώ αυτός σε ακούει από την απέναντι μεριά του ακουστικού. Και ο πόνος σου γίνεται αυτόματα δικός του, και ο πόνος που του προκαλείς δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτόν που ένιωθες, σε κόβει στα δύο. ΈΝας φαύλος κύκλος που δεν μέλλει να σταματήσει μέχρι να ησυχάσεις, συνειδητοποιώντας πως είναι ανώφελο. Είστε μακρυά ο ένας από τον άλλον.

... Σάββατο. Άν και το ηθικό σου είναι αναπτερωμένο, δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι πως κάτι θα πάει στραβά, πως αύριο δεν θα καταφέρεις να τον δεις. Μα πως θα μπορούσες να του εξηγήσεις πως κάθε μέρα χωρίς αυτόν συνοδεύεται με αρκετές στιγμές καυτών δακρύων, τη στιγμή που ξέρεις πως αυτό θα τον πονέσει; Ξεχνιέσαι για λίγο με τους φίλους σου, μα σύντομα, το YouTube γίνεται πάλι ο πιστός, υπομονετικός σου σύντροφος καθ' όλη τη διάρκεια της αναμονής.

Κυριακή. Άλλη μία ευχή σου δεν πραγματοποιήθηκε. Ξύπνησες υπερβολικά νωρίς για να μην ανησυχήσεις, να μην νιώσεις ανυπομονησία και άγχος. Τρέχεις προς το μπάνιο, αποχωριζόμενη πλέον με απροθυμία την μπλούζα εκείνη που έχει αλλάξει σχεδόν χρώμα. Καθυστερείς όσο μπορείς, ξέροντας πως είναι ακόμα νωρίς. Μαζεύεις τα μαλλιά σου αργά, προσέχοντας ακόμα και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, που υπό άλλες συνθήκες θα θεωρούσςε εκνευριστικές. Ενώ έχεις παρακολουθήσει το μισό πρωινό παιδικό πρόγραμμα της Κυριακής, το άγχος και η ανηπομονησία έχουν κυριεύσει κάθε γωνιά του μυαλού σου, κάθε αίσθησή σου. Ανεβαίνεις πάνω την στιγμή που θυμάσαι πως έχεις αφήσει πάνω το κινητό στο κρεβάτι σου και τρέχεις να δεις αν υπάρχει κάποιο μήνυμα. Και την στιγμή που η απογοήτευση στην θέα της άδειας οθόνης έρχεται να συμπληρώσει το άγχος και την αγωνία, ακούς από κάτω ένα σύντομο, διστακτικό κουδούνι στην πόρτα.
Και πλέον δεν σε νοιάζει τίποτα. Δεν αναρωτιέσαι καν πώς κατά;φερες να σκοντάψεις 2 φορές στο ίδιο σκαλοπάτι, που παραλίγο να πέσεις και να σπάσεις τον αυχένα σου. Την στιγμή που πιάνεις το πόμολο και το γυρνάς με ανηπομονησία, το χαμόγελο στα χείλη του δικαιώνει τον εβδομαδιαίο μαραθώνα που πέρασες, Όλη αυτή η τρομακτική έλλειψη δεν είναι τίποτα μπορστά στην απόλυτη ευδαιμονία που σε έχει κυριεύσει, την στιγμή που τα μάτια του διαπερνούν τα δικά σου και φτάνουν ως τα βάθη της ψυχής σου και αντίστροφα. Η τεράστια αγκαλιά του διώχνει την δυστυχία από μέσα σου, σαν να σε εξαγνίζει με νερό. Και τα απαλά του χείλη... ενωμένα με τα δικά σου... είναι στιγμή αναντικατάστατη ακόμα και με όλα τα λεφτά του κόσμου. Τι μικρό αντίτιμο.
Και τότε ψυχή μου, είναι που αρχίζω να ζω.
Γιατί όταν είπα:


Εσύ μου είπες:


Σε αγαπώ, ψυχή μου.
Κωνσταντίνα.

18 σχόλια:

Marsy είπε...

Μέσα στην υπερβολή είσαι Β)
Σιγά μη σκίστηκε ολόκληρι τζιν από 1 σκάλα Β)
Και σιγά μη φορούσες 1 βδομάδα την ίδια μπλούζα, βρωμιάρα Β)
Σκέτο Β)

Creep είπε...

Για το άρωμά του εγώ γίνομαι ζητιάνα. Β)
Σε λυπάμαι που αιώνες ζωής και ακόμα δεν έχεις νιώσει το ίδιο.
Και όχι, δεν υπερβάλλω. Σε πήρα τηλέφωνο μέσα στο κλάμα και σκόνταψα στον αγαπητό σου αδελφό. Β)
Σκέτο. Β)

Άνεμος είπε...

Creep, Κωνσταντίνα ή όπως και αν σε λένε...

Δε μπορείς να φανταστείς πόσο μου θύμισες τον μεγάλο μου έρωτα...

Έκανε τα ίδια πράγματα με σένα... Ήταν στην ηλικία σου... Ζούσαμε σχεδόν την ίδια κατάσταση, μόνο που εγώ την έβλεπα απο την Παρασκευή, το αγαπημένο της τραγούδι ήταν "η απουσία" που έβαλες και συ σε βιντεάκι...

Ήταν ο πιο μεγάλος μου έρωτας... Σε ευχαριστώ για τις γνώριμες σκέψεις που έφερες πίσω στο μυαλό μου... Με ζέστανες και θα σε παρακολουθώ!

Να είσαι καλά... Καλησπέρα !

Creep είπε...

Στόχος μου δεν είναι η άσκοπη παρακολούθηση, αλλά η παρακολούθηση επειδή κατάφερα να βάλω κόσμο σε σκέψη, 'Ανεμε.
Καλά να είσαι, και, ακόμα και αν πάμε για καλύτερα, δεν σταματάμε ποτέ να ξεχνάμε τα παλιά. :)
Γεια σου.

Άνεμος είπε...

Όταν παρακολουθώ το λέω και το κάνω, δεν το δηλώνω απλά. Δε ξέρω αν είπα κάτι που δε πείραξε...

Venus on fire είπε...

Όμορφες σκέψεις και χαίρομαι.
Θα περιμένω πολύ στο μσν ακόμα κυρία Creep?
Aς είναι ,σου δίνω παράταση γιατί είσαι καλά και φαίνεται γλυκιά μου.
Σε φιλώ πολύ ,πολύ ,πολύ.

Creep είπε...

Όχι ρε Άνεμε, προς θεού. Απλά την αρχή είχα σκοπό να βάζω τον κόσμο σε σκέψη και χαίρομαι που συμβαίνει αυτο. :Ρ

Creep είπε...

Darling!
Δεν θα περιμένετε καθόλου. Απεναντίας, σήμερα και αύριο ως το μεσημέρι έχω ελευθερία χρόνου. Από το απόγευμα και μετά... θα είμαι πολύ απασχολημένη ως Κυριακή βράδυ. :Ρ
Σου δίνω δύο διαλεχτά φιλάκια. Τα υπόλοιπα αλλού. :Ρ

Nathaniel είπε...

πρέπει να αλλαζεις ποιο συχνά μπλούζα... ακούς εκεί άλλαξε χρώμα...


Θα τα πούμε αύριο γλυκιά μου ;)

Creep είπε...

Και ξαναλέω. Με αυτό σου το σχόλιο υπέγραψες τον αποκεφαλισμό σου. Κάτσε και βρες τώρα ποιο κεφάλι σου λείπει. Β)

Nathaniel είπε...

το θέμα είναι ποιο σε συμφέρει να λείπει...

Creep είπε...

Σε θέλω ζωντανό, κι ας αιμορραγείς. :Ρ
Σε κάλυψα;

Nathaniel είπε...

ουπς...>.<

Creep είπε...

Τσάγια. :Ρ

Fleur είπε...

Πολυ ωραιο κειμενο!!
Συνεχισε να εισαι ευτιχισμενη Κοννι :D

Creep είπε...

Ευχαριστώ γλυκειά μου. :)

zoyzoy είπε...

Με κράτησαν τα τραγούδια σου στο χώρο αγαπημένα μου και τα δύο.
Μου θύμισες ατέλειωτες βδομάδες περιμένοντας τον φαντάρο μου στα σχολικά θρανία.
Κράτα τον έρωτά σου όσο πιο πολύ μπορείς αξίζει να ζεί κανείς αυτές τις στιγμές και να τις χαίρεται!

Φιλιά από μια θαλασσινή!!

Creep είπε...

:) Χαίρομαι που σου θύμισα κάτι... ας πούμε ευχάριστο, γιατί το να λείπεις σε κάποιον δεν είναι και το καλύτερο. Μα οι σχέσεις είναι σαδομαζοχιστικές. Την βρίσκω να μου λείπει. :Ρ
Καλό απόγευμα. :)