Όχι φίλοι αναγνώστες, δεν το λέω για να προσθέσω λυρικότητα στην ανάρτηση. Μιλάω σοβαρότατα. Όταν ξύπνησα ήμουν λουσμένη. Σαν να είχα μόλις κάνει μπάνιο, και να είχα βρεθεί αμέσως στο κρεβάτι μου χωρίς να έχω στεγνώσει.
3η φορά μέσα σε 3 ολόιδιες μέρες ευδαιμονίας. Μα γιατί βλέπω άσχημα όνειρα; Φταίει μήπως η απόλυτη ευδαιμονία το πρωί; Πρέπει να υπάρχει και κάποια αντιστάθμιση στην ευτυχία μου;
...ποτέ δεν θυμήθηκα τους εφιάλτες για να τους γράψω τώρα. Αλλά θυμάμαι πως έχω επανηλειμμένα όνειρα. Και μάλιστα με πλοκή. Ήμουν σε μία σχολή, μικρή σχολή, κάπου στην Σουρωτή νομίζω. Με χωράφια. Δεν θυμάμαι στα όνειρά μου να είδα... "επεισόδιο" με μάθημα. Όλο διαμάχες. Και ήταν και κάτι λυκάνθρωποι του λυκόφωτος, μα κανένας Jake, ή Edward, ή Bella. Ευτυχώς. Και ήταν κάτι σαν προστάτες... τέλος πάντων, περίπλοκο όνειρο και ηλίθιο, μα μου προκαλούσε μεγάλη περιέργεια η συνέχεια.
Παρόλα αυτά... γιατί ένιωθα τέτοιο τρόμο και ανησυχία; Δεν θα με αφήσει ποτέ ήσυχη η ανασφάλειά μου; Δεν μπορώ να είμαι για μιά φορά ευτυχισμένη χωρίς αντίκτυπο; Χωρίς αντάλλαγμα; Αν το ανταλλαγμά είναι να δώσω στον άλλον ευχαρίστως. Μα τι άλλο θα μπορούσα να χρειάζομαι για να έχω ηρεμία;
Δεν μπορώ απλά να αφεθώ να αγαπήσω, να ερωτευτώ χωρίς να ανησυχώ για κάτι;
*****
3η φορά που ξυπνάω στη μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου... 3η φορά που φοβάμαι χωρίς λόγο ιδιαίτερο πως θα σε χάσω, θα φύγεις ακριβώς όπως εμφανίστηκες. Στα τυφλά. Μετανιώνω την κάθε στιγμή που θα μπορούσα να είμαι δίπλα σου και δεν είμαι... για κοινούς λόγους όπως σχολείο, φροντιστήριο... bah, ποιός ο λόγος να πάω αν σκέφτομαι εσένα. Ποιός ο λόγος να κάνω πως ενδιαφέρομαι για το οτιδήποτε δεν σε εμπεριέχει στην καθημερινότητά μου;
3η φορά που ξυπνάω στην μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου. Πάλι ψάχνω τα σεντόνια, ψάχνω να σε βρω κάπου κρυμμένο μέσα σε αυτά... να κοιμάσαι, να ακούω την ήρεμη ανάσα σου δίπλα μου. Να νιώθω την γαλήνη στο πρόσωπό σου, να γεμίζω γαλήνη επειδή εσύ νιώθεις γαλήνη. Να σε χαιδεύω και να συνεχίζεις να κοιμάσαι ήρεμα... να σε φιλάω απαλά και να διακρίνω ένα μικροσκοπικό χαμόγελο στα απαλά χείλη σου, σημάδι πως ξύπνησες όμορφα. Και μα τω Θεώ, κατάφερα εγώ να σε ξυπνήσω όμορφα. Να αρχίσει ωραία η μέρα σου. Μόνο αυτό με κάνει υπερήφανη, και τόσο ευτυχισμένη που σου δίνω καλό ξεκίνημα.
3η φορά που ξυπνάω στην μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου και τον σκουπίζω βιαστικά, τρέχοντας στο μπάνιο, περιμένοντας να αδειάσω το στομάχι μου από το ελαφρύ βραδινό μου, από τον φόβο, από την ίδια την αρρώστεια... Τρέχω να αποβάλλω την οποιαδήποτε αμφιβολία για το αν αυτό που κάνω μαζί σου είναι σωστό, την οποιαδήποτε αμφιβολία πως όσες φορές κι ας μου έχεις πει σε αγαπώ δεν το εννοείς... τρέχω να αποβάλλω το σίχαμα που νιώθω πως είμαι ώστε να αμφιβάλλω για σένα.
Ανασφάλεια; Let it come. Θα την ξεσκίσω την πουτάνα.
3η φορά που ξυπνάω στη μέση της νύχτας. Ιδρώτας κυλάει στο σβέρκο μου. 4 η ώρα. Κλήση: απόκρυψη.
-Παρακαλώ.
-Παρακάλα με κι άλλο, απαντά η βελουδένια φωνή.
Όλο μου το είναι γεμίζει σκοπό ύπαρξης, λόγο για να ζω. Γιατί μιλάω μαζί σου. Γιατί στην άλλη μεριά του ακουστικού περιμένεις απάντηση. Γιατί αν δεν απαντήσω θα είμαι μίζερη, αισχρή και γελοία που ξοδεύω οξυγόνο... Γιατί αν δεν σε ακούσω να μου λες οτιδήποτε, από ένα σε αγαπώ, ως και το πιο ασήμαντο πράμα που έχεις να μου πεις, όλη μου η ύπαρξη θα γίνει ένας σάρκινος όγκος χωρίς ψυχή και συναισθήματα.
-Γεια σου, χαμογελώ.
-Σε ξύπνησα;
-Όχι.
Τι ψέμα. Μα τι με νοιάζει; Τώρα υπάρχω.
-Ψεύτρα, χαμογελάς.
-Δεν πειράζει, απεναντίας.
Φυσικά και δεν με πειράζει. Τώρα υπάρχω.
-Κοιμήσου ψυχή μου.
-Όχι, χαίρομαι πολύ που πήρες.
-Είπα κοιμήσου.
-Όχι. Πες μου τι κάνεις τώρα.
-Ακόμα δουλειά.
-Πόσες ώρες κοιμήθηκες, ψυχή μου;
-Δύο.
-Μετά να κοιμηθείς αμέσως.
-Όχι, θέλω να μιλήσουμε αφού δεν πας για ύπνο.
-Δεν κατάλαβες. Θα πας για ύπνο.
-Καλά.
-Ψυχή μου;
-Ναι, Κωνσταντίνα.
-Σε αγαπώ.
-... και γω σε αγαπώ.
-Αλήθεια;
Πόσες φορές να σε έχω ρωτήσει...
-Ναι.
-Αυτό είναι που ήθελα να ακούσω.
Και δεν με νοιάζει τίποτε άλλο. Τώρα υπάρχω. Τώρα ζω, αναπνέω για κάποιο λόγο. Τώρα υπάρχω. Για σένα.
Υπάρχω, υπάρχω, υπάρχω...
11 σχόλια:
Koννι μου πολλες ανασφαλειες εχεις,κοιμησου ηρεμα το βραδυ βρε! :P!
ohhhhh xairomai poy epiteloys niw8eis eytyxismenh :)
an k oi anasfaleies paramenoyn :P
Οι ανασφάλειες προέρχονται από το σκοτεινό εκείνο μέρος του μυαλού μας που φοβάται ότι η κάθε ευτυχία που ζούμε δεν μας αξίζει. Προσπάθησε να μην το ακούς και απόλαυσε την ευτυχία σου.
Ρε χαμένο, ξέρω πως περνάς υπέροχα. Σταμάτα να σκέφτεσαι τέτοια και ζήσε το κάθε δευτερόλεπτο. Δωστου να καταλάβει. Β) Και επίσης...Έχω την εντύπωση πως η βελουδένια φωνή το εννοεί αυτο που λέει ;)
Εγώ πιστεύω ότι την κοροϊδεύει.
Μαριλένα σταμάτα να δίνεις πισώπλατες μαχαιριές στις φίλες σου, διότι τσούζουν :Ρ
(και επίσης, μπορεί και πάλι να σε πάρουν τηλέφωνο σε ακατάλληλες στιγμέ :Ρ)
Κωνσταντίνα μου, έχουν δίκιο φυσικά... Και η κάθε ευτυχία σου αξίζει.
Αυτό που δεν αξίζει είναι όσοι προσπαθούν να σε αποσπάσουν από αυτήν...
Fleur μου, πάντα τύπος και υπογραμμός. :P
Σε φιλώ γλυκά στα δυό σου μαγουλάκια. :)
Τι να κάνουμε αγαπητή σινεφίλ, Ρέα; :Ρ Μιά Κόννι με έχετε. :Ρ
Νυχτερινή Πένα, χαίρομαι που βρίσκεις ενδιαφέρον στο μπλογκ μου και συνεχίζεις να το επισκέπτεσαι. Ευχαριστώ για το μικρό φωτάκι λογικής που μου δίνεις. Καλό σου βράδυ. :)
Μάρσι, Μάρσι, Μάρσι. :Ρ
Είχα την εντύπωση πως το σιχαίνεσαι το συγκεκριμένο άτομο; Ή μήπως, συγχώρα με κάνω λάθος; :ΡΡΡΡ
Πιθανότατα το εννοεί, αρχίζω και το χωνεύω. :Ρ
Το δευτερόλεπτο θα το ζω μόνο όταν είμαι μαζί του διότι όταν δεν είμαι, το δευτερόλεπτο γίνεται ώρα από μόνο του. :Ρ
Σμουτς γριά. Σκέτο. Β)
Άτσα και ο Ναθάθλιος!
Με άρεσε αυτο με τις ακατάλληλες στιγμές, πάντα σου λέω υπερβολικά περισσότερα από όσα θα έπρεπε να ξες διότι τα χρησιμοποιείς εναντίον μου, άθλιε Ναθάθλιε. Β)
Το αν μου αξίζει η ευτυχία είναι κάτι ακόμα για το οποίο αμφιβάλλω. Άλλωστε, είμαι βουτηγμένη στην αμαρτία. Αυτό το αντίθετο της λέξης παιδεραστής πως το' πες; :Ρ
Η τελευταία σπόντα είναι και γαμώ, αλλά δεν λέω τίποτες. :Ρ
Πουρολάγνα...
:Ρ
Ναι ειναι και γαμώ :Ρ
Δημοσίευση σχολίου