Φανατισμός (Ν)

Εχτές είδα κάτι που δε μου άρεσε καθόλου. Είχα βγει με έναν φίλο μου, τον Θεοδωρή, και μόλις ανέβηκα στο λεαωφορείο για το σπίτι, ανέβηκαν και 5-6 παιδιά, τα οποία φαινόταν πως ήταν όλοι μία παρέα. Ενώ το λεωφορείο φτάνει στο γήπεδο του Άρη, βλέπω τα παιδιά να φοράνε κασκόλ του ΠΑΟΚ, και να βγάζουν άδεια μπουκαλια ρετσίνας και μπύρας, να φτύνουν μέσα σε αυτά και να περιμένουν σε κάθε στάση, βγάζοντας έξω τα κεφάλια τους. Περίμενα να κατέβουν στο γήπεδο του Άρη, ωστόσο, ο ΠΑΟΚ έχασε από την ΑΕΚ. Άρχισαν τα συνθήματα, τα υβριστικα προς την Αθήνα, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον Άρη.
Δίπλα μου μία φοιτήτρια, Αριανή. Μιλήσαμε μερικά λεπτά για το θέμα. Αναφέρθηκε και η μήνυση.

Έβλεπα σίγουρα κάτι άσχημο. Έβλεπα οργή, έβλεπα φθόνο, έβλεπα ορμόνες και ιδέες να παίρνουν εξωφρενικές διαστάσεις. Έβλεπα φανατισμό. Μα πάνω από όλα, έβλεπα μία παρέα εφήβων, που δεν ήξεραν τι τους γίνεται. Έβλεπα άβουλα παιδιά να οργίζονται στα πλαίσια του φανατισμού. Και αναρωτιέμαι: Γιατί όλο αυτό; Γιατί να φανατίζεσαι για κάτι τέτοιο; Που πήγε το ευ αγωνίζεσθαι, η ευγενής άμιλλα, το ίδιο το άθλημα, που από τρόπο ψυχαγωγίας στις αλάνες έχει καταντήσει αγώνας μεταξύ εταιριών, μετοχών και προέδρων; Που πήγε αυτή η ομάδα ρε γαμώτο, ο ΠΑΟΚ, η δική μου ομάδα; ΠΑΟΚ είμαι, δεν το κρύβω. ΠΑΟΚ είμαι, όχι επειδή ο πατέρας μου μου έμαθε να είμαι ΠΑΟΚ, αλλά επειδή θεωρώ την ομάδα αυτή και ομάδα του λαου, αλλά και καλτ, την ίδια στιγμή. Μπορείτε να διαφωνήσετε και να χλευασετε την αποψή μου, ωστόσο εγώ αυτή την ομάδα λάτρεψα.
Κι όμως, βρήκα απείρως πιο σωστή την άποψη της φοιτήτηριας.
Λοιπόν χτες εγώ ήμουν με το μέρος της φοιτήτριας.