Χάρτινο ψυχοπλάκωμα

...σήμερα είναι ακόμα μία μέρα που παίρνω το τετράδιο για να γράψω, επειδή δεν έχω μπροστά μου.
Χα, και μετά σου λένε δεν το χεις ανάγκη το νετ. Πίπες.
Pc junkie κατάντησα, τότε που το σνόμπαρα.

Βράδυ. Πάλι τον σκέφτομαι. Τα πάντα τον θυμίζουν... Λόγικό. Στο δωμάτιό μου είμαι. Όχι, δεν κλαίω. Ήθελα, μα δεν θα μου κάνω την χάρη. Και τώρα γράφω. Και τι γράφω; Τίποτα.

Κι άλλη μαλακία; Εύγε Κώννα. Όχι, το εννοώ, μπράβο. Προσπαθείς μετά μανίας να αποδείξεις πως δεν μεγαλώνεις και μένεις πεντάχρονο που δεν βλέπει πέρα από την δική του συναισθηματική εμβέλεια, τα δικά του θέλω, και στην τελική, όχι μόνο δεν έχει τάκτ, αλλά μπινελικώνει και τους άλλους για την έελιψή τους αυτή.

Περιμένω. Περιμένω να έρθει η ρημάδα, η πουτάνα, η όποια δικαιοσύνη τέλος πάντων, να με σηκώσει από το κρεβάτι μου και να με αποτελειώσει. Να συμμαζέψει το στόμα μου, που εκτός από βόθρο που ζέχνει (βλ. γνωστές βωμολοχίες μέσα σε όλο το κείμενο), βγάζει και μερικά καλοδιαλεγμένα σχόλια τα οποία για τους άλλλους στην τελική δεν είναι το τί είπες, είναι ότι το είπες και πρόδωσες την εμπιστοσύνη που σου είχαν.

Ο άνθρωπος, το έλλογο ον. Παπάρια.
Αν ήμουν άνθρωπος θα σκεφτόμουν πριν μιλήσω, σωστά; Αλλά όχι, μόστρα θα το κάνω ό, τι κάνω και ό, τι ξέρω.

Περιμένω κάποιο φιλαράκι, να με πιάσει και να μου πει: Έλα δω ρε μαλάκα. Τι πας και λες; Εκεί πάνω δουλεύει ή έτσι το ΄χεις;
Βαθιά μετάνοια; Χα. Λυπάμαι που συνεχίζω να είμαι τέτοιος μαλάκας, επανειλλημένα. Λυπάμαι που συνεχίζω να απογοητεύω αυτούς που με αγαπάνε. Λυπάμαι όμως περισσότερο που σου προκάλεσα θυμό...

Και στην τελική, τι ήθελες από μένα; Το γιατί. Τι απαντάς τώρα Κώννα; Λέγε ρε κάθαρμα! Άντε, μίλα!
Μούγκα;
Έτσι μπράβο.
Τι να πεις;
Συγγνώμη, δεν σκέφτηκα τίποτα πριν το κάνω.

Τελικά απ' ό, τι φαίνεται πουθενά δεν βλέπω να ταιριάζω. Είμαι αντικοινωνική; Great.

1.17. Όχι όσο αργά όσο θα ήθελα. Προβλέπεται μεγάλη νύχτα.

Περιμένω. Να δω πόσο περισσότερο να απαξιώσω να συναναστρέφομαι μαζί μου, να δω πόσο πια "θάλασσα η ψυχή του ανθρώπου", να δω πόσο περισσότερο θα με καταφέρω να σε αγαπάω, πόσο περισσότερο θα καταφέρεις να μου λείπεις...

Προβλέπεται μεγάλη νύχτα...

-Don't you worry my friend. There will always be a bigger difficulty on the next corner.
-Sure. Μόνο που αυτή τη γωνία την έχω ήδη περάσει. Εθνική έφτασα.




Where are you?
And I am so sorry.
I can't sleep, I cannot dream tonight...



What have we found?
The same old fears?
Wishing you were here...