...τελείωσε το κωλόχαρτο! :Ρ
Κααααλησπέρα! Πολλά τα νέα μου, σχετκά μεγάλη νομίζω θα μου βγει η ανάρτηση, αλλά τι με νοιάζει; Ας πάει στο διάολο και αυτό. :)
Ήμουν πριν μία βδομάδα ένα βήμα από το να κάνω ανάρτηση και να πω πόσο έκπληκτη είμαι που για πρώτη φορά μου αρέσει το σχολείο επειδή διαβάζω (ωωω, φίλτατοι, ναι, ξέρω, you ´re in shock) και τελικά αυτή τη βδομάδα γράφω επειδή τελικά δεν μου αρέσει και τόσο. Ε, όσο να 'ναι περνάω καλά, αλλά κάποια περιστατικά καθόλου δεν τα χωνεύω. Σημείωση, η σόδα δε με πιάνει. ;)
Σήμερα έγινε ένα τεράααααστιο μπέρδεμα με την τελευταία ώρα που είχαμε ιστορία γενικής, ενώ έγινε μία τελευταία αλλαγή και τα μισά παιδιά αποδείχτηκε πως είχαν ΑΟΘ επιλογής και έτσι φύγαν κάποια από τα παιδιά επειδή αφού το μισό τμήμα έφυγε για ΑΟΘ, δεν έκατσε ιστορία γενικής. Στον δρόμο ήμασταν όλοι για να φύγουμε και έρχεται η ιστορικός. Το αποτέλεσμα ήταν κλισέ: φωνές, απουσίες, πράγματα, διευθυντές, η γνωστή ελληνική οργάνωση. Ένιγουει, εμένα μου την έδωσε ένα πράγμα. Η ειρωνία από μεριά της καθηγήτριας. Τώρα θα μου πείτε, εγώ δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω για το θέμα, είμαι μεγάλος είρωνας (εγώ, ο Σωκράτης και ο φίλος μου ο Φίο :Ρ) αλλά μου την έδωσε. Πολύ.
Και μιας και το να πω στον εαυτό μου "Κρατήσου, δεν σε παίρνει να ειρωνευτείς καθηγήτρια που σου κάνει και κατεύθυνση" είναι τελείως άτοπο, δεν κρατήθηκα και ακολούθησε το παρακάτω:
-Πόσοι μαθητές είστε τώρα στην τάξη;
-Πολλοί, απαντάω εγώ.
Φυσικά απείλησε να με πάει στον διευθυντή, αλλά εγώ απλά εκείιι.
Με συγχωρείτε, δεν κρατήθηκα, αλλά όταν σου λέει η καθηγήτρια ειρωνικά πως έχει παραισθήσεις και κάνει λάθος, ε δεν το ανέχομαι. Και μάλιστα δεν το ανέχομαι από τέτοιου είδους άνθρωπο.
Moving on to ξεκατίνιασμα:
Σήμερα πέρασα μία πολύ καλή μέρα, κι ας έγινε αυτό με την ιστορία γενικής. Βγήκα λίγο έξω και πέρασα πολύ καλά. Αλλά κάτι ακόμα μου έκανε κλικ. Νταμπλ κλικ.
Κάθομαι και παρατηρώ τους ανθρώπους συνήθως. Ή μάλλον, όλο αυτό κάνω. Και δεν ντρέπομαι για αυτό. Σήμερα στα πλαίσια μίας ακόμα παρατήρησης, πρόσεξα για άλλη μία φορά πως αυτοί που δεν έχουν ζωή ασχολούνται με ζωές των άλλων. Δεινό παράδειγμα εγώ φίλοι μου, ας είμαστε ρεαλιστές. Στην παρούσα φάση όμως θυμήθηκα άλλο άτομο να θάψω, πιο δεινή κατάσταση από μένα. Διότι όταν βρίσκεις κάποιον που κάνει κάτι τόσο αξιολύπητο καλύτερα από σένα (να ασχολείται με τις ζωές των άλλων επειδή δεν έχει δική του ζωή δηλαδή)... εμ, είναι κάπως πλήγμα στον εγωισμό σου όσο να 'ναι. Ίσως η διαφορά μας είναι πως εγώ νιώθω μοναξιά ενώ το άλλο άτομο απολαμβάνει να είναι μόνο του.
Ένιγουέι, το θέμα είναι πως... ok, κάθεσαι και μιλάς για το οτιδήποτε, ενώ την ίδια στιγμή τα γράφεις αυτά για να γεμίσεις την ώρα σου και το κενό σου. Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που την βρίσκουν με την θλίψη των άλλων, εγώ τουλάχιστον έχω τα @@ (ναι, ακριβώς εκείνα που τα ζουλάς και κάνεις κουάκ από τον πόνο ;) ) και την αυτογνωσία ώστε να πω πως είμαι μνησίκακος άνθρωπος και ακριβώς για αυτό όταν βλέπω εχθρούς μου να πονάνε την βρίσκω και πως δεν έχω πρόβλημα με την θλίψη μου. Ω ναι, είμαι μικροπρεπής και την βρίσκω με τον πόνο μου. Ποτέ μου δεν το αρνήθηκα.
Αυτό όμως που πραγματικά μου την δίνει, είναι που μιλάει ο οποιοσδήποτε για θλίψη την στιγμή που το ίδιο το άτομο είναι θλιμμένο και νιώθει κενό, και μάλιστα το παίζει όλα-καλά-και-δεν-υπάρχει-πρόβλημα.
Ναι, μου την δίνει. Έδειξα ενδιαφέρον για κάτι τόσο μικροπρεπές. Χμ, μάλλον αυτό με κάνει ακόμα πιο μικροπρεπή, έτσι; :)
Χμ, τουλάχιστον δεν το παίζω κάποια. Και στην τελική ευτυχώς που δεν το παίζω κάποια και είμαι οκ με όλα τα κλισέ μου και τις γουοναμπιές.
Αυτά τα ολίγα.
Είθε οι επόμενες μέρες να με βρει με ακόμα χειρότερη ειρωνία, αλλά για πιο... ενδιαφέροντα θέματα. (Χρήστο στο ορκίζομαι, αν το διαβάζεις αυτό θα πέσουν μπουνιές για την εναλλακτική :@).
Α, και κάτι άλλο.
Καλησπέρα από την θεά του Σκότους.
μάλλον καθόλου φιλικά,
Η Κόνι σας.
I'm on a roll,
I'm on a roll this time
I feel my luck could change.
Kill me Sarah,
kill me again with love,
it's gonna be a glorious day.
Pull me out of the aircrash,
Pull me out of the lake,
'cause i'm your superhero,
we are standing on the edge.
The head of state has called for me by name
but I don't have time for him.
It's gonna be a glorious day!
I feel my luck could change.
Σημ.1: Ω ναι, και κάποια μέρα θα γίνω αυτό που θέλω να γίνω. ;)
Σημ.2:Διαπράττω ιεροσυλία που έβαλα radiohead για ειρωνικό σκοπό, ωστόσο, δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο συγκρότημα για να κάνω ένα boost up στην ανάρτησή μου. :)
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
The idea.
Σήμερα συνειδητοποίησα κάτι φρικτό.
Δεν σε αγαπούσα. Δεν σε αγάπησα ποτέ. Ήμουν ερωτευμένη με την ιδέα.
Ερωτευμένη μαζί σου ίσως και να ήμουν... τα χείλη σου μου λείπουν τις λίγες φορές που βγαίνουν στην επιφάνεια τα συναισθήματά μου. Ίσως όταν διαβάζω κάποιο βιβλίο ή ακούω μουσική.
Δεν ξέρω καν τι νιώθω. Τι υποτίθεται πως θα έπρεπε να νιώθω τώρα.
Αυτό ήταν το λάθος. Ενεργούσα βάσει του τι υποτίθεται πως έπρεπε να νιώθω, όχι βάσει του πως πραγματικά ένιωθα.
Δεν σου έλεγα τι σκεφτόμουν μερικές φορές, ενώ μερικές άλλες δεν έπρεπε να σου λέω.
Φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω ποτέ να αγαπήσω κάτι πέρα από την ιδέα.
Και έπρεπε να σταματήσω. Να βάλω φρένο. Και δεν έβαλα.
Μετάνιωσα. Και θα το μετανιώνω για πάντα.
Help, I have done it again
I have been here many times before
Hurt myself again today
And, the worst part is there's no-one else to blame
Be my friend
Hold me, wrap me up
Unfold me
I am small
I'm needy
Warm me up
And breathe me
Ouch I have lost myself again
Lost myself and I am nowhere to be found,
Yeah I think that I might break
I've lost myself again and I feel unsafe
Ήθελα να γράψω πως μισώ τη μουσική αυτή τη στιγμή. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Πως γίνεται να μισήσεις κάτι τόσο όμορφο...; Την ιδέα της αγάπης;...την ιδέα. Όχι κάποιον. Την ίδια την αγάπη.
...καλησπέρα.
Δεν σε αγαπούσα. Δεν σε αγάπησα ποτέ. Ήμουν ερωτευμένη με την ιδέα.
Ερωτευμένη μαζί σου ίσως και να ήμουν... τα χείλη σου μου λείπουν τις λίγες φορές που βγαίνουν στην επιφάνεια τα συναισθήματά μου. Ίσως όταν διαβάζω κάποιο βιβλίο ή ακούω μουσική.
Δεν ξέρω καν τι νιώθω. Τι υποτίθεται πως θα έπρεπε να νιώθω τώρα.
Αυτό ήταν το λάθος. Ενεργούσα βάσει του τι υποτίθεται πως έπρεπε να νιώθω, όχι βάσει του πως πραγματικά ένιωθα.
Δεν σου έλεγα τι σκεφτόμουν μερικές φορές, ενώ μερικές άλλες δεν έπρεπε να σου λέω.
Φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω ποτέ να αγαπήσω κάτι πέρα από την ιδέα.
Και έπρεπε να σταματήσω. Να βάλω φρένο. Και δεν έβαλα.
Μετάνιωσα. Και θα το μετανιώνω για πάντα.
Help, I have done it again
I have been here many times before
Hurt myself again today
And, the worst part is there's no-one else to blame
Be my friend
Hold me, wrap me up
Unfold me
I am small
I'm needy
Warm me up
And breathe me
Ouch I have lost myself again
Lost myself and I am nowhere to be found,
Yeah I think that I might break
I've lost myself again and I feel unsafe
Ήθελα να γράψω πως μισώ τη μουσική αυτή τη στιγμή. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Πως γίνεται να μισήσεις κάτι τόσο όμορφο...; Την ιδέα της αγάπης;...την ιδέα. Όχι κάποιον. Την ίδια την αγάπη.
...καλησπέρα.
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Σήμερα...
Surprised to see me? Awwww... Ha! Me neither.
Σήμερα πήρα χαμπάρι πως η ανελέητη καφρίλα παραμένει καφρίλα, ακόμα κι αν είσαι καλλιεργημένος, για αυτό και σήμερα δεν πήρα μέρος στο πάρτι παλιμπαιδισμού του σχολείου, που έβριζε, κάφριζε και σχολίαζε ανελέητα τους καθηγητές.
Σήμερα επίσης πήρα χαμπάρι πως η σχέση μαθητών κ καθηγητών στο θέμα "Γελοία-ελληνική-παιδεία-το-κράτος-φταίει-για-όλα" είναι αμφίδρομη. Όχι, δεν μπορεί ο καθηγητής να κάνει διακρίσεις ανάλογα με τον αριθμό piercing, αλλά ούτε μπορεί ο μαθητής να γιουχάρει την καθηγήτρια και να την καθιστά ελλιπή ως καθηγήτρια βάσει του κριτιρίου του πόσο καιρό έχει να κάνει σέξ η καθηγήτρια.
Σήμερα επίσης πήρα την κοινωνιολογία και καθώς την ξεφύλλιζα συνειδητοποίησα πως μου άρεσε υπερβολικά πολύ.
Σήμερα παρατήρησα πως σε μερικά σημεία το σύστημα πράγματι έχει γ@μηθεί. Αλλά όχι μόνο αυτό. Και οι μαθητές. Προτιμάει ο καθείς να μπαίνει faKebook στο μάθημα επιλογής αντί να ξεστραβωθεί να πάρει το μάθημα της λογικής. Οξύμωρο; Ναι. Μία τρελή δήλωσε Λογική. Εύγε μου.
Σήμερα τέλος, πάλι άλλαξαν όλα.
Και δεν έπρεπε.
Σήμερα πήρα χαμπάρι πως η ανελέητη καφρίλα παραμένει καφρίλα, ακόμα κι αν είσαι καλλιεργημένος, για αυτό και σήμερα δεν πήρα μέρος στο πάρτι παλιμπαιδισμού του σχολείου, που έβριζε, κάφριζε και σχολίαζε ανελέητα τους καθηγητές.
Σήμερα επίσης πήρα χαμπάρι πως η σχέση μαθητών κ καθηγητών στο θέμα "Γελοία-ελληνική-παιδεία-το-κράτος-φταίει-για-όλα" είναι αμφίδρομη. Όχι, δεν μπορεί ο καθηγητής να κάνει διακρίσεις ανάλογα με τον αριθμό piercing, αλλά ούτε μπορεί ο μαθητής να γιουχάρει την καθηγήτρια και να την καθιστά ελλιπή ως καθηγήτρια βάσει του κριτιρίου του πόσο καιρό έχει να κάνει σέξ η καθηγήτρια.
Σήμερα επίσης πήρα την κοινωνιολογία και καθώς την ξεφύλλιζα συνειδητοποίησα πως μου άρεσε υπερβολικά πολύ.
Σήμερα παρατήρησα πως σε μερικά σημεία το σύστημα πράγματι έχει γ@μηθεί. Αλλά όχι μόνο αυτό. Και οι μαθητές. Προτιμάει ο καθείς να μπαίνει faKebook στο μάθημα επιλογής αντί να ξεστραβωθεί να πάρει το μάθημα της λογικής. Οξύμωρο; Ναι. Μία τρελή δήλωσε Λογική. Εύγε μου.
Σήμερα τέλος, πάλι άλλαξαν όλα.
Και δεν έπρεπε.
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Games and Awards.
Σήμερα επειδή βαριέμαι θα παίξω ένα παιχνιδάκι και θα ΔΕΝ μοιράσω κάτι βραβεία που έχω καταχωνιασμένα εκεί στην άκρη δεξιά (ου φασίστες!) του μπλογκ μου, εκείνα που κάνουμε πως δεν βλέπουμε.
Το παιχνίδι θα το παίξω επειδή μου το έδωσαν 2 καλοί μπλόγκερς, και να τους ευχαριστήσω, το σκουλίκι και τον Ουίλλιαμ (Πένα) με τους οποίους έχω κάνει πολύ ωραίες συζητήσεις. ;)
Τα λινκ τους:
http://skoulikifanclub.blogspot.com/
http://nuhterinipena.blogspot.com/
UPDATE: Με κάλεσε ΚΑΙ η meanan
http://apotoxamogelostogelio.blogspot.com/
(Τα βραβεία πάρτε τα όλοι σας, λίγο με νοιάζει. Αν σας ευχαριστεί πείτε πως σας τα δωσε η Creep και θα το επιβεβαιώσω. :Ρ)
1. Αγαπώ τη θάλασσα.-
2. Την ειρωνία.
3. Την τέχνη (από βιβλία, εικόνες, εώς και γλυπτά, αρχιτεκτονική και ναυπηγική).
4. Την φιλοσοφία.
5. Την σοκολάτα, γλυκά κλπ.
6. Τον Σίμο.
7. Τον Σίμο όταν νευριάζει και με ειρωνεύεται.
8. Τον Σίμο όταν δεν έρχεται να με δει ενώ βρίσκεται σε απόσταση χιλιοστών.
Οκ, το κόβω. :Ρ
7. Τη βροχή. Γενικώς τα καιρικά φαινόμενα. Όποια και αν είναι αυτά. (Φυσικές καταστροφές included; I would make a fine wiccan, wouldn't I?)
8. Την μαγεία (yeah, I would), την φαντασία, το υπερφυσικό.
9. Την πολιτική (όχι την ελληνική, μπορείτε να ηρεμίσετε).
10. Το μπλογκ μου;
Είναι πολλά για να χωρέσουν σε 10 πράματα. Η ανάρτηση θα μπορούσε να μου πάρει 3 ώρες αν δεν βαριόμουν τόσο ελεεινά πολύ.
ΥΓ: Α, αγαπάω επίσης ταξίδια και την νονά μου, με την οποία έχω τα ίδια ακριβώς μυαλά.
UPDATE: Θεωρήστε πως σας προσκάλεσα, με διαβάζετε δε με διαβάζετε, πάρτε το! (Δίνω χαρά στο λαό. :Ρ)
Και όσο ψωνίστικο κι αν ακουστεί (μην ανησυχείτε, είναι) αγαπώ και μένα, με έναν διεστραμμένο και ανθυγιεινό τρόπο.
Καλό βράδυ.
Και αγαπώ και αυτό το τραγούδι, γιατί αν ήταν να συνεχίσω να κλαίγομαι, αυτό θα έβαζα. It's such a shame for us to part... is it?
Τελευταία, άδοξη ανάρτηση πριν την τρίτη λυκείου.
Τα λέμε από Ιούνιο.
Άμα δείτε καμιά νέα ανάρτηση από μένα, δεν είμαι γω. Είναι μία άλλη μου εκδοχή.
Φυσικά όταν ξαναγράψω θα σας πω να μην με ακούτε... τουλάχιστον να μη δώσετε βάση στην προηγούμενή μου ανάρτηση, αυτήν εδώ δλδ.
Κλασσική εγώ.
Το παιχνίδι θα το παίξω επειδή μου το έδωσαν 2 καλοί μπλόγκερς, και να τους ευχαριστήσω, το σκουλίκι και τον Ουίλλιαμ (Πένα) με τους οποίους έχω κάνει πολύ ωραίες συζητήσεις. ;)
Τα λινκ τους:
http://skoulikifanclub.blogspot.com/
http://nuhterinipena.blogspot.com/
UPDATE: Με κάλεσε ΚΑΙ η meanan
http://apotoxamogelostogelio.blogspot.com/
(Τα βραβεία πάρτε τα όλοι σας, λίγο με νοιάζει. Αν σας ευχαριστεί πείτε πως σας τα δωσε η Creep και θα το επιβεβαιώσω. :Ρ)
1. Αγαπώ τη θάλασσα.-
2. Την ειρωνία.
3. Την τέχνη (από βιβλία, εικόνες, εώς και γλυπτά, αρχιτεκτονική και ναυπηγική).
4. Την φιλοσοφία.
5. Την σοκολάτα, γλυκά κλπ.
6. Τον Σίμο.
7. Τον Σίμο όταν νευριάζει και με ειρωνεύεται.
8. Τον Σίμο όταν δεν έρχεται να με δει ενώ βρίσκεται σε απόσταση χιλιοστών.
Οκ, το κόβω. :Ρ
7. Τη βροχή. Γενικώς τα καιρικά φαινόμενα. Όποια και αν είναι αυτά. (Φυσικές καταστροφές included; I would make a fine wiccan, wouldn't I?)
8. Την μαγεία (yeah, I would), την φαντασία, το υπερφυσικό.
9. Την πολιτική (όχι την ελληνική, μπορείτε να ηρεμίσετε).
10. Το μπλογκ μου;
Είναι πολλά για να χωρέσουν σε 10 πράματα. Η ανάρτηση θα μπορούσε να μου πάρει 3 ώρες αν δεν βαριόμουν τόσο ελεεινά πολύ.
ΥΓ: Α, αγαπάω επίσης ταξίδια και την νονά μου, με την οποία έχω τα ίδια ακριβώς μυαλά.
UPDATE: Θεωρήστε πως σας προσκάλεσα, με διαβάζετε δε με διαβάζετε, πάρτε το! (Δίνω χαρά στο λαό. :Ρ)
Και όσο ψωνίστικο κι αν ακουστεί (μην ανησυχείτε, είναι) αγαπώ και μένα, με έναν διεστραμμένο και ανθυγιεινό τρόπο.
Καλό βράδυ.
Και αγαπώ και αυτό το τραγούδι, γιατί αν ήταν να συνεχίσω να κλαίγομαι, αυτό θα έβαζα. It's such a shame for us to part... is it?
Τελευταία, άδοξη ανάρτηση πριν την τρίτη λυκείου.
Τα λέμε από Ιούνιο.
Άμα δείτε καμιά νέα ανάρτηση από μένα, δεν είμαι γω. Είναι μία άλλη μου εκδοχή.
Φυσικά όταν ξαναγράψω θα σας πω να μην με ακούτε... τουλάχιστον να μη δώσετε βάση στην προηγούμενή μου ανάρτηση, αυτήν εδώ δλδ.
Κλασσική εγώ.
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Anathema τους.-
Ανάθεμά τους όμως. Ναι, η σημερινή ανάρτηση είναι πλήρως αφιερωμένη στους Ανάθεμα.
Πρώτη φορά πήγα να τους δω μετά από 1 χρόνο που τους ακούω, σίγουρα όμως δεν θα είναι η τελευταία.
Όλα τα καλά κομμάτια εδώ!
Ξεκίνησαν με το Thin Air από τον νέο τους δίσκο και συνέχισαν με 2-3 από τον ίδιο, μαζί με το Dreaming Light το οποίο λάτρεψα. Συνέχισαν με μερικά από τα παλιά τους. Ενδεικτικά: A Natural Disaster, Closer, Are you there, Flying, Deep, Angels walk among Us, Inner Silence, Lost Control Shroud of False κλπ κλπ κλπ.
Κλείσανε με το One Last Goodbye και το Shrood of Frost και μετά τους ξαναβγάλαμε με το ζόρι για ένα ακόμα κομμάτι, το οποίο ήταν το Sleepless.(Update: Κλείσανε με το Kashmir των Zeppelin) :Ρ
Προσωπικά δεν έχω λόγια. Μαγεύτηκα από τη μουσική. Ήταν... το λιγότερο παραμυθένιο. Σουρρεαλιστικό, ουτοπικό.
Φώτο παρακάτω:
Και τώρα να περάσουμε στο θέμα memorabilia. B)
Ήπια μιά γουλιά από την μπύρα του Vincent (χειροκροτήστε-αγιασμός το νερό που πίνεις!)
Και φυσικά ήρθα πίσω με υλικό.
Behold! Η μία από τις 3 πένες του Vincent:
Ναι, τα κατάφερα και την πήρα. Πήγα να πάρω και την setlist αλλά με πρόλαβε άλλη. -.-
Αυτά για την ώρα. Ο κόσμος περιμένει για την επόμενη συναυλία! ;)
ΥΓ: Ηχογράφησα το One Last Goodbye, το Flying και το A Natural Disaster.
Μακάρι να μπορούσα να τα ανεβάσω. :Ρ
Πρώτη φορά πήγα να τους δω μετά από 1 χρόνο που τους ακούω, σίγουρα όμως δεν θα είναι η τελευταία.
Όλα τα καλά κομμάτια εδώ!
Ξεκίνησαν με το Thin Air από τον νέο τους δίσκο και συνέχισαν με 2-3 από τον ίδιο, μαζί με το Dreaming Light το οποίο λάτρεψα. Συνέχισαν με μερικά από τα παλιά τους. Ενδεικτικά: A Natural Disaster, Closer, Are you there, Flying, Deep, Angels walk among Us, Inner Silence, Lost Control Shroud of False κλπ κλπ κλπ.
Κλείσανε με το One Last Goodbye και το Shrood of Frost και μετά τους ξαναβγάλαμε με το ζόρι για ένα ακόμα κομμάτι, το οποίο ήταν το Sleepless.(Update: Κλείσανε με το Kashmir των Zeppelin) :Ρ
Προσωπικά δεν έχω λόγια. Μαγεύτηκα από τη μουσική. Ήταν... το λιγότερο παραμυθένιο. Σουρρεαλιστικό, ουτοπικό.
Φώτο παρακάτω:
Και τώρα να περάσουμε στο θέμα memorabilia. B)
Ήπια μιά γουλιά από την μπύρα του Vincent (χειροκροτήστε-αγιασμός το νερό που πίνεις!)
Και φυσικά ήρθα πίσω με υλικό.
Behold! Η μία από τις 3 πένες του Vincent:
Ναι, τα κατάφερα και την πήρα. Πήγα να πάρω και την setlist αλλά με πρόλαβε άλλη. -.-
Αυτά για την ώρα. Ο κόσμος περιμένει για την επόμενη συναυλία! ;)
ΥΓ: Ηχογράφησα το One Last Goodbye, το Flying και το A Natural Disaster.
Μακάρι να μπορούσα να τα ανεβάσω. :Ρ
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
Petty, petty, petty.
Εχτές πήγα σε ένα ναργιλέδικο με την Ελένη, 2 φίλες της και τον νέο της "λόγο ζωής", τον Αντώνη. Λίγες ώρες αφού έφτασα Θεσσαλονίκη μετά το 3ήμερό μου στην Αθήνα (Παύση εδώ. Κοιτάζω το κενό χωρίς ελπίδα. Αναστεναγμός.) συνεννοηθήκαμε να βρεθούμε. Καμμία όρεξη δεν είχα να κάνω παρέα με την Ελένη και τις φίλες της, υποθέτοντας πως θα είναι του ίδιου πνευματικού επιπέδου με αυτήν. Εδώ δεν τρέφω σεβασμό σε άτομα ανωτέρου πνευματικού επιπέδου από μένα (πιο πολύ τους βλέπω ως ανταγωνισμό που πρέπει να εξαλείψω), θα σεβαστώ τους άλλους; Μα τι λέω, εδώ δεν σέβομαι τον εαυτό μου...
Στο ναργιλέδικο λοιπόν γνώρισα τον Αντώνη. Εξ'αρχής πίεσα τον εαυτό μου να τον συμπαθήσει, γνωρίζοντας με μαθηματική ακρίβεια πως αργότερα θα ερχόμουν σε θέση να τον αντιπαθήσω. Τρία χρόνια χορευτής τζαζ και χιπ-χοπ, ελλιπής λίστα αναγνωσμένων βιβλίων (so much for honesty το ίδιο και η δική μου) και όσον αφορά τη μουσική, κυμαίνεται σε όρια ροκ, μέταλ και ενίοτε γκοθ.
Που θέλει να καταλήξει το σερνάμενο κάθαρμα;
Πάμε τρείς μέρες πίσω.
Είναι πρωί και γω μες την τρελή χαρά που πηγαίνω Αθήνα. Ένιωσα σαν να ξαναγυρνούσα σε κάτι χαμένο καιρό για μένα, λες και δεν είχα δικαίωμα να ξαναγυρίσω. Γυρνούσα στο προσωπικό παράδεισο/κόλαση για μένα, ενώ ακόμα δεν μπορούσα να παραδεχτώ στον εαυτό μου γιατί η διάθεσή μου ανέβαινε από το χαρούμενη στο εκστατική καθώς έφτανα περισσότερο την πρωτεύουσα.
Δεν μπορώ να κρύψω πως την στιγμή που βγήκα από τις κυλιόμενες του μετρό κοίταξα ψηλά, έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μιά βαθιά ανάσα αγαλλίασης. Ποιός πυροβολημένος Σαλονικιός θα χαιρόταν να εισπνεύσει την πουτάνα την Αθήνα αντί για την καθαρότερη Θεσσαλονίκη, ένας θεός ξέρει.
Η Ρέα (μεγάλη) και ο Ηλίας (Ρίπερ) αποδείχθηκαν τα πιο εντάξει άτομα σε όλο το σύμπαν. Με πήραν και βγήκαμε λες και το κάναμε αυτό κάθε μέρα. Διόρθωση, απλά αυτή τη φορά ήμουν και γω μέσα. Χαχ... φαντάσου. Τελικά τη Ρέα τη συμπάθησα περισσότερο από όσο περίμενα. Από την άλλη ο Ηλίας, εντελώς διαφορετική κατάσταση. Επιοικώς ένα κακοταϊσμένο μικρούλι, αγαθό και άβγαλτο παιδί φαινόταν. So sorry Reaper. :P
Θα μου λείψουν.
And then the world shattered, didn't it? :)
Παρόλα τα όσα μου έχουν πει, πραγματικά το περίμενα πως εσύ θα εμφανιστείς με ένα απλό μπλουζάκι, σκισμένο τζιν και σταράκια. Και το περίμενα πως θα με πήγαινες Εξάρχεια. Που αλλού θα με πήγαινες στην πρώτη μας (και τελευταία από ό, τι μου είπανε να λέω) συνάντηση;
Και στην τελική τι κάναμε; Μιά τρύπα στο νερό. Σπατάλησα 2 ώρες πιάνοντας ψιλή κουβέντα μαζί σου αντί να σου μιλήσω πραγματικά.
"Μίλα" μου είπες.
Και τι να σου έλεγα; Πες μου, τι να σου έλεγα; Τι ήθελες να ακούσεις; Τις σκέψεις μου;
"Είναι γελοίο όλο αυτό, έτσι;" με ρώτησες. Θυμήσου τι σου απάντησα.
Και τώρα, 3 μέρες μετά όλα αυτά μου φαίνονται πράγματι σουρρεάλ. Γιατί ήξερα την ίδια στιγμή που σπαταλούσα ώρα μαζί σου, πως, αφού τελειώσει ο χρόνος μας, θα το μετάνιωνα που δεν άνοιξα εκείνο το ομιλητικό στοματάκι μου. Και έμεινα με μισή αγκαλιά και ένα "είσαι ηλίθια" από σένα.
Ναι, υποθέτω πως είμαι ηλίθια που δέθηκα μαζί σου.
Σκέψου όμως, ανάμεσά μας, ποιός φοβάται περισσότερο να πει τι νιώθει...
Και κάπως έτσι έφυγα για την συναυλία των U2, πεπεισμένη για πράγματα για τα οποία κορόιδευα τον εαυτό μου.
Η συναυλία, άλλη επώδυνη υπόθεση. Εδώ μπαίνεις εσύ.
Σου ζήτησα 2 λεπτά. 2 γαμημένα λεπτά. Τι φοβόσουν; Με είδες κιόλας. Τι φοβόσουν; Πες μου, γιατί δεν έκανες 10 βήματα, να απλώσεις το χέρι σου και να με φτάσεις. Και εκεί που περίμενα να μην με νοιάξεις... είχε ήδη φτάσει το αγαπημένο σου κομμάτι και γω έκλαιγα. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν ήσουν από μιά γωνιά και τέσταρες τις επιδράσεις των σμς σου πάνω μου. Και αν δεν ήσουν, πως θα ένιωθες αν έβλεπες. Ερωτήματα... σε κατατρώει η άτιμη η περιέργεια...
Και μετά έφυγες. Αλλά δεν έχει σημασία πια.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα εξαντλημένη, νιώθοντας πως αναρρώνω από μιά σύντομη αλλά βαριά αρρώστεια, με νέα δάκρυα να υγραίνουν τα ξερά.
Με απογοήτευσες που δεν ήρθες; Θες να τα μάθεις; Με πόνεσες. Αλλά μάλλον προτίμησες αυτό, από το να μου δώσεις ελπίδες και να φύγω αισιόδοξη για Θεσσαλονίκη. Που ξες; Ίσως και να εύχομαι πως δεν ήρθες γιατί αυτό θα έκανε κακό σε σένα...
Το ταξίδι όμως κι αν ήταν σουρρεαλιστικό. Το ένα λεπτό αποχαιρετούσα την Αθήνα- αποχαιρετούσα εσένα, εξ ου και η χαρά μου όταν ερχόμουν, το καταλαβαίνω τώρα, η Αθήνα για μένα είσαι εσύ- με δάκρυα στα μάτια και το άλλο λεπτό να βρίσκομαι ήδη σπίτι, με την μεγαλύτερη θλίψη και απροθυμία να γυρίσω ξανά στο οικείο, στο άνετο.
Στο αδιάφορο.
Άξιζε τελικά ή όχι; Αλίζει ποτέ το τίμημα;
Τρείς μέρες μετά, κάθομαι δίπλα στον Αντώνη, κάνοντάς του κύρηγμα να αφήσει την Ελένη στην ησυχία της, αφού δεν την βλέπει σοβαρά ενώ αυτή έχει παρανοήσει εντελώς και η απάντησή του να είναι γεμάτη υπονοούμενα που περιλαμβάνουν συνευρέσεις της κατηγορίας μου και της δικής του.
And then it hit me, και πραγματικά σιχάθηκα τον εαυτό μου που δεν άντεχα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα και τον πόνο και ασχολούμουν με ξένες ζωές. Που βγήκα με ένα μάτσο μαλάκες ενώ θα έπρεπε να είμαι μαζί με σένα και με σένα. Σιχάθηκα που έπεσα τόσο χαμηλά, που δεν ήξερα τι κάπνιζα, αλλά ευτυχώς που δεν ήμουν Αθήνα για να πέσω σε τίποτα "άλλο".
Και συνεχίζω να με σιχαίνομαι επειδή σε νοιάζομαι. Επειδή θέλω να είσαι καλά. Επειδή...
Τουλάχιστον αυτή τη φορά το timing είναι σωστό... μαζί με το εσωτερικό κρύο, γυρνάω σε μία Θεσσαλονίκη που θέλει κουβέρτα, μακρύ παντελόνι και ομπρέλα.
Τελικά η άγνοια είναι πράγματι ευλογία, η σκέψη κατάρα και τα συναισθήματα περίπλοκα...
Σε σένα, γιατί είναι το αγαπημένο σου. Και γιατί εννοώ τον κάθε στίχο.
We'll do it all
Everything
On our own
We don't need
Anything
Or anyone
If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?
I don't quite know
How to say
How I feel
Those three words
Are said too much
They're not enough
If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?
Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden that's bursting into life
Let's waste time
Chasing cars
Around our heads
I need your grace
To remind me
To find my own
All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes, they're all I can see
I don't know where
Confused about how as well
Just know that these things will never change for us at all
Και σε σένα, επειδή είσαι πράγματι η μόνη εξαίρεση.
"Είσαι ηλίθια", μου είπες.
"Εσύ είσαι περισσότερο από μένα", σου απάντησα. Σκέψου γιατί, ρε βλαμμένο.
Maybe I know, somewhere
Deep in my soul
That love never lasts
And we've got to find other ways
To make it alone
Keep a straight face
And I've always lived like this
Keeping a comfortable, distance
And up until now
I had sworn to myself that I'm
Content with loneliness
Because none of it was ever worth the risk
Well, you are the only exception
I've got a tight grip on reality
But I can't
Let go of what's in front of me here
I know you're leaving
In the morning, when you wake up
Leave me with some kind of proof it's not a dream
Αφιερωμένο σε δύο φίλους... χαμένους πια.
Στο ναργιλέδικο λοιπόν γνώρισα τον Αντώνη. Εξ'αρχής πίεσα τον εαυτό μου να τον συμπαθήσει, γνωρίζοντας με μαθηματική ακρίβεια πως αργότερα θα ερχόμουν σε θέση να τον αντιπαθήσω. Τρία χρόνια χορευτής τζαζ και χιπ-χοπ, ελλιπής λίστα αναγνωσμένων βιβλίων (so much for honesty το ίδιο και η δική μου) και όσον αφορά τη μουσική, κυμαίνεται σε όρια ροκ, μέταλ και ενίοτε γκοθ.
Που θέλει να καταλήξει το σερνάμενο κάθαρμα;
Πάμε τρείς μέρες πίσω.
Είναι πρωί και γω μες την τρελή χαρά που πηγαίνω Αθήνα. Ένιωσα σαν να ξαναγυρνούσα σε κάτι χαμένο καιρό για μένα, λες και δεν είχα δικαίωμα να ξαναγυρίσω. Γυρνούσα στο προσωπικό παράδεισο/κόλαση για μένα, ενώ ακόμα δεν μπορούσα να παραδεχτώ στον εαυτό μου γιατί η διάθεσή μου ανέβαινε από το χαρούμενη στο εκστατική καθώς έφτανα περισσότερο την πρωτεύουσα.
Δεν μπορώ να κρύψω πως την στιγμή που βγήκα από τις κυλιόμενες του μετρό κοίταξα ψηλά, έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μιά βαθιά ανάσα αγαλλίασης. Ποιός πυροβολημένος Σαλονικιός θα χαιρόταν να εισπνεύσει την πουτάνα την Αθήνα αντί για την καθαρότερη Θεσσαλονίκη, ένας θεός ξέρει.
Η Ρέα (μεγάλη) και ο Ηλίας (Ρίπερ) αποδείχθηκαν τα πιο εντάξει άτομα σε όλο το σύμπαν. Με πήραν και βγήκαμε λες και το κάναμε αυτό κάθε μέρα. Διόρθωση, απλά αυτή τη φορά ήμουν και γω μέσα. Χαχ... φαντάσου. Τελικά τη Ρέα τη συμπάθησα περισσότερο από όσο περίμενα. Από την άλλη ο Ηλίας, εντελώς διαφορετική κατάσταση. Επιοικώς ένα κακοταϊσμένο μικρούλι, αγαθό και άβγαλτο παιδί φαινόταν. So sorry Reaper. :P
Θα μου λείψουν.
And then the world shattered, didn't it? :)
Παρόλα τα όσα μου έχουν πει, πραγματικά το περίμενα πως εσύ θα εμφανιστείς με ένα απλό μπλουζάκι, σκισμένο τζιν και σταράκια. Και το περίμενα πως θα με πήγαινες Εξάρχεια. Που αλλού θα με πήγαινες στην πρώτη μας (και τελευταία από ό, τι μου είπανε να λέω) συνάντηση;
Και στην τελική τι κάναμε; Μιά τρύπα στο νερό. Σπατάλησα 2 ώρες πιάνοντας ψιλή κουβέντα μαζί σου αντί να σου μιλήσω πραγματικά.
"Μίλα" μου είπες.
Και τι να σου έλεγα; Πες μου, τι να σου έλεγα; Τι ήθελες να ακούσεις; Τις σκέψεις μου;
"Είναι γελοίο όλο αυτό, έτσι;" με ρώτησες. Θυμήσου τι σου απάντησα.
Και τώρα, 3 μέρες μετά όλα αυτά μου φαίνονται πράγματι σουρρεάλ. Γιατί ήξερα την ίδια στιγμή που σπαταλούσα ώρα μαζί σου, πως, αφού τελειώσει ο χρόνος μας, θα το μετάνιωνα που δεν άνοιξα εκείνο το ομιλητικό στοματάκι μου. Και έμεινα με μισή αγκαλιά και ένα "είσαι ηλίθια" από σένα.
Ναι, υποθέτω πως είμαι ηλίθια που δέθηκα μαζί σου.
Σκέψου όμως, ανάμεσά μας, ποιός φοβάται περισσότερο να πει τι νιώθει...
Και κάπως έτσι έφυγα για την συναυλία των U2, πεπεισμένη για πράγματα για τα οποία κορόιδευα τον εαυτό μου.
***
Η συναυλία, άλλη επώδυνη υπόθεση. Εδώ μπαίνεις εσύ.
Σου ζήτησα 2 λεπτά. 2 γαμημένα λεπτά. Τι φοβόσουν; Με είδες κιόλας. Τι φοβόσουν; Πες μου, γιατί δεν έκανες 10 βήματα, να απλώσεις το χέρι σου και να με φτάσεις. Και εκεί που περίμενα να μην με νοιάξεις... είχε ήδη φτάσει το αγαπημένο σου κομμάτι και γω έκλαιγα. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν ήσουν από μιά γωνιά και τέσταρες τις επιδράσεις των σμς σου πάνω μου. Και αν δεν ήσουν, πως θα ένιωθες αν έβλεπες. Ερωτήματα... σε κατατρώει η άτιμη η περιέργεια...
Και μετά έφυγες. Αλλά δεν έχει σημασία πια.
***
Την επόμενη μέρα ξύπνησα εξαντλημένη, νιώθοντας πως αναρρώνω από μιά σύντομη αλλά βαριά αρρώστεια, με νέα δάκρυα να υγραίνουν τα ξερά.
Με απογοήτευσες που δεν ήρθες; Θες να τα μάθεις; Με πόνεσες. Αλλά μάλλον προτίμησες αυτό, από το να μου δώσεις ελπίδες και να φύγω αισιόδοξη για Θεσσαλονίκη. Που ξες; Ίσως και να εύχομαι πως δεν ήρθες γιατί αυτό θα έκανε κακό σε σένα...
Το ταξίδι όμως κι αν ήταν σουρρεαλιστικό. Το ένα λεπτό αποχαιρετούσα την Αθήνα- αποχαιρετούσα εσένα, εξ ου και η χαρά μου όταν ερχόμουν, το καταλαβαίνω τώρα, η Αθήνα για μένα είσαι εσύ- με δάκρυα στα μάτια και το άλλο λεπτό να βρίσκομαι ήδη σπίτι, με την μεγαλύτερη θλίψη και απροθυμία να γυρίσω ξανά στο οικείο, στο άνετο.
Στο αδιάφορο.
Άξιζε τελικά ή όχι; Αλίζει ποτέ το τίμημα;
***
Τρείς μέρες μετά, κάθομαι δίπλα στον Αντώνη, κάνοντάς του κύρηγμα να αφήσει την Ελένη στην ησυχία της, αφού δεν την βλέπει σοβαρά ενώ αυτή έχει παρανοήσει εντελώς και η απάντησή του να είναι γεμάτη υπονοούμενα που περιλαμβάνουν συνευρέσεις της κατηγορίας μου και της δικής του.
And then it hit me, και πραγματικά σιχάθηκα τον εαυτό μου που δεν άντεχα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα και τον πόνο και ασχολούμουν με ξένες ζωές. Που βγήκα με ένα μάτσο μαλάκες ενώ θα έπρεπε να είμαι μαζί με σένα και με σένα. Σιχάθηκα που έπεσα τόσο χαμηλά, που δεν ήξερα τι κάπνιζα, αλλά ευτυχώς που δεν ήμουν Αθήνα για να πέσω σε τίποτα "άλλο".
Και συνεχίζω να με σιχαίνομαι επειδή σε νοιάζομαι. Επειδή θέλω να είσαι καλά. Επειδή...
Τουλάχιστον αυτή τη φορά το timing είναι σωστό... μαζί με το εσωτερικό κρύο, γυρνάω σε μία Θεσσαλονίκη που θέλει κουβέρτα, μακρύ παντελόνι και ομπρέλα.
Τελικά η άγνοια είναι πράγματι ευλογία, η σκέψη κατάρα και τα συναισθήματα περίπλοκα...
Σε σένα, γιατί είναι το αγαπημένο σου. Και γιατί εννοώ τον κάθε στίχο.
We'll do it all
Everything
On our own
We don't need
Anything
Or anyone
If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?
I don't quite know
How to say
How I feel
Those three words
Are said too much
They're not enough
If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?
Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden that's bursting into life
Let's waste time
Chasing cars
Around our heads
I need your grace
To remind me
To find my own
All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes, they're all I can see
I don't know where
Confused about how as well
Just know that these things will never change for us at all
Και σε σένα, επειδή είσαι πράγματι η μόνη εξαίρεση.
"Είσαι ηλίθια", μου είπες.
"Εσύ είσαι περισσότερο από μένα", σου απάντησα. Σκέψου γιατί, ρε βλαμμένο.
Maybe I know, somewhere
Deep in my soul
That love never lasts
And we've got to find other ways
To make it alone
Keep a straight face
And I've always lived like this
Keeping a comfortable, distance
And up until now
I had sworn to myself that I'm
Content with loneliness
Because none of it was ever worth the risk
Well, you are the only exception
I've got a tight grip on reality
But I can't
Let go of what's in front of me here
I know you're leaving
In the morning, when you wake up
Leave me with some kind of proof it's not a dream
Αφιερωμένο σε δύο φίλους... χαμένους πια.
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Γιορτάζω τα λάθη μου...
Καλησπέρα. Σκεφτόμουν να κάνω κάτι μεγαλειώδες, αλλά μισώ τόσο πολύ τα κλισέ που όταν σκέφτομαι να κάνω κάτι τέτοιο, απλά δε μου βγαίνει. Ας πάει στο διάολο.
Σήμερα γίνομαι 17 χρονών, και το μπλόγκ μου ενός. Υποθέτω είναι κάτι για το οποίο πρέπει να χαίρομαι, δεν είναι; :)
Τον τελευταίο χρόνο... τα πράγματα ήταν πιο ενδιαφέρονται και διδακτικά από κάθε άλλο χρόνο, και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα ιστολόγιο... πως το λένε να δεις; Α ναι, Βυθός. Μέσα από τον εαυτό μου με με φίλους κατάφερα να κατανοήσω εμένα ως άτομο, να κοιτάξω στον καθρέφτη και να αναγνωρίσω μερικά χαρακτηριστικά, μία μικρή προοπτική πάνω στα ελαττώματά μου πως θα καταφέρω να τα χρησιμοποιήσω για καλό, και να καλυτερεύσω τον εαυτό μου. Που ξες; Ίσως τελικά να μην είμαι ο διάολος με σάρκα και οστά. Θα ήταν πολύ εγωιστικό να με σκέφτομαι έτσι, άλλωστε. Ήταν μια όμορφη και άσχημη χρονιά, διότι, όπως είπε και ο φίλος μου ο Φιοντόρ κάποτε (ναι, εκείνο το άπειρο και αμαθές παιδί)... Πείτε μου: Όποιος έχει γνωρίσει βαθιά τον εαυτό του, γίνεται να τον σεβαστεί; :)
Πάει λοιπόν και αυτό. Άρχισα και συνεχίζω να ονειρεύομαι, να σκέφτομαι, να γελάω, να κλαίω, να πονώ, να χαίρομαι, να ερωτεύομαι, να μισώ, να λατρεύω και να σιχαίνομαι την ζωή κατά περιόδους... Το μόνο μου παράπονο... πάει και αυτό. Μετά από την φετινή χρονιά... ξέρω πως μπορώ να το καταφέρω και αυτό. Και σε ευχαριστώ που μου το έδειξες.
Σας είπα ποτέ για...; Μάλλον όχι. Όχι, όχι, και μάλιστα ήθελα να το πω εδώ και καιρό. Νιώθω πως μερικές φορές γράφω και ξεχνάω τα μισά που θέλω να πω επειδή πλατειάζω και ξεφεύγω... χάνομαι... Θα σας το πω τότε σήμερα. Ας πάει στον διάολο και αυτό.
Ο άνθρωπος... τι είναι τελικά ο άνθρωπος; Η πιο τέλεια και ατελής μορφή, πίστευα κάποτε. Θα το παραφράσω όμως. Ή μάλλον θα το αλλάξω εντελώς.
Ο άνθρωπος, το πιο τέλειο πράγμα πάνω στην γη, ακριβώς επειδή έχει ατέλειες. Αν δεν είχε, δεν θα τον θέλαμε. Ακριβώς επειδή μισούμε και αγαπάμε με πάθος, ακριβώς για αυτό είμαστε επιθυμητοί στον άλλον. Ακριβώς επειδή μπορούμε να γίνουμε ανυπόφορα κουραστικοί και απελπιστικά γλυκανάλατοι κατά περιόδους... όλα αυτά.
Χμ... είναι ιδέα μου, ή έχω αρχίσει να βλέπω τον κόσμο γεμάτο χρώματα, ζωή και καρδούλες; Αν όχι, μήπως έχω αρχίσει να τον αντιμετωπίζω με ελπίδα;
Μάλλον ναι.
Αν είχα σαμπάνια θα έκανα πρόποση. Συνεχίζω όμως κολλημένη σε παλιές εμμονές... κόκκινο κρασάκι λοιπόν. Υποθέτω κάποιες εμμονές ίσως είναι καταδικασμένες να γίνουν βλαβερές και να σε βλάψουν μέχρι θανάτου. :)
Στον βυθό μου λοιπόν... και στο επόμενο σαχλό, ρομαντικό, κάφρικο, κυνικό, βαρετό, ενδιαφέρον, γεμάτο μουσική... και στο φθινόπωρο... την πιο όμορφη εποχή του έτους.
(<--Η εμμονή που λέγαμε)
ΥΓ: Συνεχίζεις να μου λείπεις. Κι ας μην επιτρέπω τον εαυτό μου να σε εμπιστευτεί. Ίσως απλά είμαι καταδικασμένη να μη με αφήνω να χαίρομαι σε κάθε... καλό που μου συμβαίνει. Μακάρι να είχες πάρει τηλέφωνο. Ας γιορτάσω λοιπόν πάλι το λάθος μου να σου το πω... μου λείπεις.
Σήμερα γίνομαι 17 χρονών, και το μπλόγκ μου ενός. Υποθέτω είναι κάτι για το οποίο πρέπει να χαίρομαι, δεν είναι; :)
Τον τελευταίο χρόνο... τα πράγματα ήταν πιο ενδιαφέρονται και διδακτικά από κάθε άλλο χρόνο, και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα ιστολόγιο... πως το λένε να δεις; Α ναι, Βυθός. Μέσα από τον εαυτό μου με με φίλους κατάφερα να κατανοήσω εμένα ως άτομο, να κοιτάξω στον καθρέφτη και να αναγνωρίσω μερικά χαρακτηριστικά, μία μικρή προοπτική πάνω στα ελαττώματά μου πως θα καταφέρω να τα χρησιμοποιήσω για καλό, και να καλυτερεύσω τον εαυτό μου. Που ξες; Ίσως τελικά να μην είμαι ο διάολος με σάρκα και οστά. Θα ήταν πολύ εγωιστικό να με σκέφτομαι έτσι, άλλωστε. Ήταν μια όμορφη και άσχημη χρονιά, διότι, όπως είπε και ο φίλος μου ο Φιοντόρ κάποτε (ναι, εκείνο το άπειρο και αμαθές παιδί)... Πείτε μου: Όποιος έχει γνωρίσει βαθιά τον εαυτό του, γίνεται να τον σεβαστεί; :)
Πάει λοιπόν και αυτό. Άρχισα και συνεχίζω να ονειρεύομαι, να σκέφτομαι, να γελάω, να κλαίω, να πονώ, να χαίρομαι, να ερωτεύομαι, να μισώ, να λατρεύω και να σιχαίνομαι την ζωή κατά περιόδους... Το μόνο μου παράπονο... πάει και αυτό. Μετά από την φετινή χρονιά... ξέρω πως μπορώ να το καταφέρω και αυτό. Και σε ευχαριστώ που μου το έδειξες.
Σας είπα ποτέ για...; Μάλλον όχι. Όχι, όχι, και μάλιστα ήθελα να το πω εδώ και καιρό. Νιώθω πως μερικές φορές γράφω και ξεχνάω τα μισά που θέλω να πω επειδή πλατειάζω και ξεφεύγω... χάνομαι... Θα σας το πω τότε σήμερα. Ας πάει στον διάολο και αυτό.
Ο άνθρωπος... τι είναι τελικά ο άνθρωπος; Η πιο τέλεια και ατελής μορφή, πίστευα κάποτε. Θα το παραφράσω όμως. Ή μάλλον θα το αλλάξω εντελώς.
Ο άνθρωπος, το πιο τέλειο πράγμα πάνω στην γη, ακριβώς επειδή έχει ατέλειες. Αν δεν είχε, δεν θα τον θέλαμε. Ακριβώς επειδή μισούμε και αγαπάμε με πάθος, ακριβώς για αυτό είμαστε επιθυμητοί στον άλλον. Ακριβώς επειδή μπορούμε να γίνουμε ανυπόφορα κουραστικοί και απελπιστικά γλυκανάλατοι κατά περιόδους... όλα αυτά.
Χμ... είναι ιδέα μου, ή έχω αρχίσει να βλέπω τον κόσμο γεμάτο χρώματα, ζωή και καρδούλες; Αν όχι, μήπως έχω αρχίσει να τον αντιμετωπίζω με ελπίδα;
Μάλλον ναι.
Αν είχα σαμπάνια θα έκανα πρόποση. Συνεχίζω όμως κολλημένη σε παλιές εμμονές... κόκκινο κρασάκι λοιπόν. Υποθέτω κάποιες εμμονές ίσως είναι καταδικασμένες να γίνουν βλαβερές και να σε βλάψουν μέχρι θανάτου. :)
Στον βυθό μου λοιπόν... και στο επόμενο σαχλό, ρομαντικό, κάφρικο, κυνικό, βαρετό, ενδιαφέρον, γεμάτο μουσική... και στο φθινόπωρο... την πιο όμορφη εποχή του έτους.
(<--Η εμμονή που λέγαμε)
ΥΓ: Συνεχίζεις να μου λείπεις. Κι ας μην επιτρέπω τον εαυτό μου να σε εμπιστευτεί. Ίσως απλά είμαι καταδικασμένη να μη με αφήνω να χαίρομαι σε κάθε... καλό που μου συμβαίνει. Μακάρι να είχες πάρει τηλέφωνο. Ας γιορτάσω λοιπόν πάλι το λάθος μου να σου το πω... μου λείπεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)