Petty, petty, petty.

Εχτές πήγα σε ένα ναργιλέδικο με την Ελένη, 2 φίλες της και τον νέο της "λόγο ζωής", τον Αντώνη. Λίγες ώρες αφού έφτασα Θεσσαλονίκη μετά το 3ήμερό μου στην Αθήνα (Παύση εδώ. Κοιτάζω το κενό χωρίς ελπίδα. Αναστεναγμός.) συνεννοηθήκαμε να βρεθούμε. Καμμία όρεξη δεν είχα να κάνω παρέα με την Ελένη και τις φίλες της, υποθέτοντας πως θα είναι του ίδιου πνευματικού επιπέδου με αυτήν. Εδώ δεν τρέφω σεβασμό σε άτομα ανωτέρου πνευματικού επιπέδου από μένα (πιο πολύ τους βλέπω ως ανταγωνισμό που πρέπει να εξαλείψω), θα σεβαστώ τους άλλους; Μα τι λέω, εδώ δεν σέβομαι τον εαυτό μου...

Στο ναργιλέδικο λοιπόν γνώρισα τον Αντώνη. Εξ'αρχής πίεσα τον εαυτό μου να τον συμπαθήσει, γνωρίζοντας με μαθηματική ακρίβεια πως αργότερα θα ερχόμουν σε θέση να τον αντιπαθήσω. Τρία χρόνια χορευτής τζαζ και χιπ-χοπ, ελλιπής λίστα αναγνωσμένων βιβλίων (so much for honesty το ίδιο και η δική μου) και όσον αφορά τη μουσική, κυμαίνεται σε όρια ροκ, μέταλ και ενίοτε γκοθ.

Που θέλει να καταλήξει το σερνάμενο κάθαρμα;

Πάμε τρείς μέρες πίσω.

Είναι πρωί και γω μες την τρελή χαρά που πηγαίνω Αθήνα. Ένιωσα σαν να ξαναγυρνούσα σε κάτι χαμένο καιρό για μένα, λες και δεν είχα δικαίωμα να ξαναγυρίσω. Γυρνούσα στο προσωπικό παράδεισο/κόλαση για μένα, ενώ ακόμα δεν μπορούσα να παραδεχτώ στον εαυτό μου γιατί η διάθεσή μου ανέβαινε από το χαρούμενη στο εκστατική καθώς έφτανα περισσότερο την πρωτεύουσα.

Δεν μπορώ να κρύψω πως την στιγμή που βγήκα από τις κυλιόμενες του μετρό κοίταξα ψηλά, έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μιά βαθιά ανάσα αγαλλίασης. Ποιός πυροβολημένος Σαλονικιός θα χαιρόταν να εισπνεύσει την πουτάνα την Αθήνα αντί για την καθαρότερη Θεσσαλονίκη, ένας θεός ξέρει.

Η Ρέα (μεγάλη) και ο Ηλίας (Ρίπερ) αποδείχθηκαν τα πιο εντάξει άτομα σε όλο το σύμπαν. Με πήραν και βγήκαμε λες και το κάναμε αυτό κάθε μέρα. Διόρθωση, απλά αυτή τη φορά ήμουν και γω μέσα. Χαχ... φαντάσου. Τελικά τη Ρέα τη συμπάθησα περισσότερο από όσο περίμενα. Από την άλλη ο Ηλίας, εντελώς διαφορετική κατάσταση. Επιοικώς ένα κακοταϊσμένο μικρούλι, αγαθό και άβγαλτο παιδί φαινόταν. So sorry Reaper. :P
Θα μου λείψουν.

And then the world shattered, didn't it? :)

Παρόλα τα όσα μου έχουν πει, πραγματικά το περίμενα πως εσύ θα εμφανιστείς με ένα απλό μπλουζάκι, σκισμένο τζιν και σταράκια. Και το περίμενα πως θα με πήγαινες Εξάρχεια. Που αλλού θα με πήγαινες στην πρώτη μας (και τελευταία από ό, τι μου είπανε να λέω) συνάντηση;

Και στην τελική τι κάναμε; Μιά τρύπα στο νερό. Σπατάλησα 2 ώρες πιάνοντας ψιλή κουβέντα μαζί σου αντί να σου μιλήσω πραγματικά.
"Μίλα" μου είπες.
Και τι να σου έλεγα; Πες μου, τι να σου έλεγα; Τι ήθελες να ακούσεις; Τις σκέψεις μου;
"Είναι γελοίο όλο αυτό, έτσι;" με ρώτησες. Θυμήσου τι σου απάντησα.

Και τώρα, 3 μέρες μετά όλα αυτά μου φαίνονται πράγματι σουρρεάλ. Γιατί ήξερα την ίδια στιγμή που σπαταλούσα ώρα μαζί σου, πως, αφού τελειώσει ο χρόνος μας, θα το μετάνιωνα που δεν άνοιξα εκείνο το ομιλητικό στοματάκι μου. Και έμεινα με μισή αγκαλιά και ένα "είσαι ηλίθια" από σένα.

Ναι, υποθέτω πως είμαι ηλίθια που δέθηκα μαζί σου.
Σκέψου όμως, ανάμεσά μας, ποιός φοβάται περισσότερο να πει τι νιώθει...

Και κάπως έτσι έφυγα για την συναυλία των U2, πεπεισμένη για πράγματα για τα οποία κορόιδευα τον εαυτό μου.

***

Η συναυλία, άλλη επώδυνη υπόθεση. Εδώ μπαίνεις εσύ.
Σου ζήτησα 2 λεπτά. 2 γαμημένα λεπτά. Τι φοβόσουν; Με είδες κιόλας. Τι φοβόσουν; Πες μου, γιατί δεν έκανες 10 βήματα, να απλώσεις το χέρι σου και να με φτάσεις. Και εκεί που περίμενα να μην με νοιάξεις... είχε ήδη φτάσει το αγαπημένο σου κομμάτι και γω έκλαιγα. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν ήσουν από μιά γωνιά και τέσταρες τις επιδράσεις των σμς σου πάνω μου. Και αν δεν ήσουν, πως θα ένιωθες αν έβλεπες. Ερωτήματα... σε κατατρώει η άτιμη η περιέργεια...
Και μετά έφυγες. Αλλά δεν έχει σημασία πια.

***

Την επόμενη μέρα ξύπνησα εξαντλημένη, νιώθοντας πως αναρρώνω από μιά σύντομη αλλά βαριά αρρώστεια, με νέα δάκρυα να υγραίνουν τα ξερά.

Με απογοήτευσες που δεν ήρθες; Θες να τα μάθεις; Με πόνεσες. Αλλά μάλλον προτίμησες αυτό, από το να μου δώσεις ελπίδες και να φύγω αισιόδοξη για Θεσσαλονίκη. Που ξες; Ίσως και να εύχομαι πως δεν ήρθες γιατί αυτό θα έκανε κακό σε σένα...

Το ταξίδι όμως κι αν ήταν σουρρεαλιστικό. Το ένα λεπτό αποχαιρετούσα την Αθήνα- αποχαιρετούσα εσένα, εξ ου και η χαρά μου όταν ερχόμουν, το καταλαβαίνω τώρα, η Αθήνα για μένα είσαι εσύ- με δάκρυα στα μάτια και το άλλο λεπτό να βρίσκομαι ήδη σπίτι, με την μεγαλύτερη θλίψη και απροθυμία να γυρίσω ξανά στο οικείο, στο άνετο.
Στο αδιάφορο.

Άξιζε τελικά ή όχι; Αλίζει ποτέ το τίμημα;

***

Τρείς μέρες μετά, κάθομαι δίπλα στον Αντώνη, κάνοντάς του κύρηγμα να αφήσει την Ελένη στην ησυχία της, αφού δεν την βλέπει σοβαρά ενώ αυτή έχει παρανοήσει εντελώς και η απάντησή του να είναι γεμάτη υπονοούμενα που περιλαμβάνουν συνευρέσεις της κατηγορίας μου και της δικής του.

And then it hit me, και πραγματικά σιχάθηκα τον εαυτό μου που δεν άντεχα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα και τον πόνο και ασχολούμουν με ξένες ζωές. Που βγήκα με ένα μάτσο μαλάκες ενώ θα έπρεπε να είμαι μαζί με σένα και με σένα. Σιχάθηκα που έπεσα τόσο χαμηλά, που δεν ήξερα τι κάπνιζα, αλλά ευτυχώς που δεν ήμουν Αθήνα για να πέσω σε τίποτα "άλλο".

Και συνεχίζω να με σιχαίνομαι επειδή σε νοιάζομαι. Επειδή θέλω να είσαι καλά. Επειδή...

Τουλάχιστον αυτή τη φορά το timing είναι σωστό... μαζί με το εσωτερικό κρύο, γυρνάω σε μία Θεσσαλονίκη που θέλει κουβέρτα, μακρύ παντελόνι και ομπρέλα.

Τελικά η άγνοια είναι πράγματι ευλογία, η σκέψη κατάρα και τα συναισθήματα περίπλοκα...

Σε σένα, γιατί είναι το αγαπημένο σου. Και γιατί εννοώ τον κάθε στίχο.



We'll do it all
Everything
On our own

We don't need
Anything
Or anyone

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

I don't quite know
How to say
How I feel

Those three words
Are said too much
They're not enough

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden that's bursting into life

Let's waste time
Chasing cars
Around our heads

I need your grace
To remind me
To find my own

All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes, they're all I can see

I don't know where
Confused about how as well
Just know that these things will never change for us at all

Και σε σένα, επειδή είσαι πράγματι η μόνη εξαίρεση.
"Είσαι ηλίθια", μου είπες.
"Εσύ είσαι περισσότερο από μένα", σου απάντησα. Σκέψου γιατί, ρε βλαμμένο.



Maybe I know, somewhere
Deep in my soul
That love never lasts
And we've got to find other ways
To make it alone
Keep a straight face

And I've always lived like this
Keeping a comfortable, distance
And up until now
I had sworn to myself that I'm
Content with loneliness

Because none of it was ever worth the risk

Well, you are the only exception

I've got a tight grip on reality
But I can't
Let go of what's in front of me here
I know you're leaving
In the morning, when you wake up
Leave me with some kind of proof it's not a dream

Αφιερωμένο σε δύο φίλους... χαμένους πια.