Καλώς τα αρχίδια μας τα δυό... δηλαδή; Εγώ. Me. Moi. Ego.
Ναι, πέρα από τις μετριοπαθείς τάσεις παλιμπαιδισμού μου, σας το ορκίζομαι, I am not on drugs. Απλώς εθίζομαι από την τελειότητά μου.
Ελπίζω να χαίρετε άκρας υγείας διότι νους υγιής εν σώματι υγιή τέκνα μου. Βεβαίως βεβαίως.
Δύο λέξεις: Διά-βασμα. Πήρα μπρος. Τυχαίο; Ναι :D
Και ενόσω το Κριπίδιον εσκέφτεται σαφώς όπως κάθε ευηπόληπτο φύκι που περιπλανάται άσκοπα ανά τη χώρα, ο Χάρι Πότερ για άλλη μία φορά απέδειξε πόσο ουτοπικός χαρακτήρας είναι. Δηλαδή, ντίαρ, εδώ ο Βόλντι δυσκολεύτηκε να φτιάξει Πεμπτουσιωτές, θα μου φάει ο Ρον τον ένα; Ο Ρον, η ενσάρκωση της μετριότητας; Ω, αλιά μου. Λυποθυμώ.
Τέκνα μου. Δύσκολοι προβλέπονται οι καιροί για τον ένα και μοναδικό μας Άντον Μόρβολ Χερτ.
Προσπερνώντας την αρτιότητα της animated σκηνής της ιστορίας των Κλήρων του Θανάτου διότι η ανάλυσή της θα αποδειχθεί εξαιρετικά χρονοβόρα,θα ξεράσω τα καλά νέα της πρόσκαιρης σαφώς ευθυμίας μου. Φίλοι μου, έκανα συγκρότημα.
... γελάτε ρε κουφάλες;
Το περίμενα πως όχι :Ρ
Άβε.
To do list: Να τελειώσω το ΓΑ-ΜΑ-ΤΟ "Οκτώ" της Κάθριν Νέβιλ, το "Vampire Diaries: The Return: Nightfall" της Σμιθ και να αρχίσω την τριλογία "Αγώνες Πείνας" της Κόλλινς καθώς και την σειρά Skins που έχω κρατημένη εδώ και καιρό. Σειρά έχουν τα βιβλία "Torment" της Lauren Kate, "Beautiful Darkness" από την σειρά Caster Chronicles των Garcia/Stohl και και να διαβάσω επιτέλους τα Morganville Vampires. Τόσα καλά λόγια άκουσα... Και φυσικά χρυσά μου, την Κυριακή έχει παράσταση τον Μικρό Πρίγκηπα! <333
ΥΓ: Να σημειώσω πως για την ώρα αφήνω τον Ντοστογιέφσκι σε αναμονή γενικώς διότι τόσος ρεαλισμός αυτή τη στιγμή μου κάνει κακό. Για την ώρα πάντα.
Προφανώς θα περιμένει κανείς άλλο ένα κείμενο για την 17 Νοέμβρη, για τους επαναστάτες, τους αριστερούς, τους φασίστες, τους δικτάτορες, τον Παπαδόπουλο.
Όχι.
Σήμερα απλώς ήθελα να μιλήσω για την σημερινή γιορτή στην οποία πήρα μέρος ως μέλος της χορωδίας και μία από τους 4 σολίστες. Είναι κάτι για το οποίο νιώθω περήφανη και αυτό φάνηκε από όλα τα συγχαρητήρια που λάβαμε. Σε όλη μου τη σχολική ζωή ήταν η καλύτερη γιορτή που είχα δει ή πάρει μέρος ποτέ.
Λίστα Κομματιών:
Για την Ελλάδα (Μάλαμας) Σόλο Λάκης, Κωνσταντίνα Φοβάμαι (Παπακωνσταντίνου) Σόλο Λάκης, Αναστασία Che Guevara, χορωδία Τίποτα δεν Πάει Χαμένο (Αλεξίου) Σόλο Κωνσταντίνα + χορωδία Σωτήρης Πέτρουλας (Φαραντούρη) Σόλο Αναστασία Αρνιέμαι (Παπακωνσταντίνου), χορωδία Μπήκαν στην Πόλη οι Οχτροί (Ξυλούρης), χορωδία Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ (Πυξ Λαξ) Χορωδία + Αναστασία Κάποτε θα'ρθουν (Σιδηρόπουλος) Σόλο Λίνα + Χορωδία Νοέμβρης '90 (Νταλάρας) χορωδία
Ειπώθηκε και χρονικό καθώς και θεατρικό. Σε γενικές γραμμές τα πήγαμε πολύ καλά. Εξεπλάγην που οι κάφροι από κάτω δεν γιουχάισαν...
Θα ήθελα να κλείσω με το κομμάτι που κλείσαμε στην γιορτή.
Η έξοδος από την ψευδαίσθηση ήτανε την Παρασκευή γύρω στις 7 η ώρα, όταν ήρθε στα γραφεία της συντονιστικής επιτροπής το θυμάμαι χαρακτηριστικά, δηλαδή τον είδα, τον είδα με τα μάτια μου ένας φοιτητής που ‘χε τα χέρια του μέχρι τους αγκώνες ματωμένα και μας έλεγε κλαίγοντας ότι: Ξημέρωσε για μένα ο ήλιος δεν έλαμψε Θυμάμαι χτες το κορίτσι που μου γέλασε Και ντρέπομαι γιατί είχα δάκρυα στα μάτια Την αντίκρισα σκυφτός κι η καρδιά μου ήταν κομμάτια Θα ‘θελα «σ’αγαπώ» να της έλεγα Όμως έπεσε νεκρή και στον ώμο της έκλαψα Πώς να μην νιώσεις όσο κι αν φοβήθηκες για μένα Εγώ είδα τα όνειρά μου να ‘ναι λερωμένα μ’αίμα Είχα κλειστεί στη νομική το ’72 Ήμουν ο πρώτος επισκέπτης στο στρατοδικείο Είδα το φίλο μου να πέφτει από αδέσποτη σφαίρα Δακρυγόνα είδα, που έκαναν τη νύχτα μέρα Κι όταν έψαξα ένα χάδι απ τον πατέρα μου να πάρω Θυμήθηκα, ήταν εξόριστος στη Γυάρο Σε θυμάμαι καλά, κάπου σε έχω ξαναδεί Είσαι απ αυτούς που φωνάζαμε συνθήματα μαζί Είσαι ο μπάτσος που με μανία με χτυπούσε Κι όταν έπεσε η χούντα μαζί χειροκροτούσε Σου ‘γραψα στον τοίχο «δε θα περάσει ο φασισμός» Στ αυτιά μου ηχεί ακόμα ο φοιτητικός σταθμός
(εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών Των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων «αδέρφια μας στρατιώτες, αδέρφια μας στρατιώτες Πως είναι δυνατόν, πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τα αδέρφια σας; Να χυθεί ελληνικό αίμα» )
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά Τα φοιτητικά μου χρόνια τελείωσαν ξαφνικά… x2
Εφαρμογή του Συντάγματος του ‘67 Κι όλα αυτά σιγά, σιγά μην σπάσουν τα αυγά Ένα κράτος βυθισμένο στο ψέμα, στο ψέμα Διαδηλώσεις πολλές, πνιγμένες στο αίμα Ποιος έβαψε, ποιος το φθινόπωρό μας άλικο Και πόσοι αντίκρισαν κατάματα το άδικο; Πως έγινε, πως αδέρφια να σκοτώνουν τ’αδέρφια τους Φταίνε μαλάκες που δεν ξύπνησαν στα κέφια τους Πως γίνεται ; πώς; Σε ρωτάω αν ξέρεις πες μου Να προλάβω να πεθάνω πριν τελειώσω τις σπουδές μου Ποιος γέλασε; Και μας είπε μειονότητα Ελλάδα σε στιγμάτισαν μέσα στην ανθρωπότητα Οι φωνές μας ζουν μέσα την ιστορία «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» Τα όνειρά μας, άθελά μας κάναμε στη μπάντα Και πίσω απ όλα οι αμερικάνοι όπως πάντα 7 ολόκληρα χρόνια σ ένα κράτος φοβισμένων Ελλάς, Ελλήνων, φυλακισμένων Ήμουνα μέσα τη νύχτα εκείνη του 73 έχω βάψει με το αίμα μου τη λέξη ελευθερία
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά Τα φοιτητικά μου χρόνια τελείωσαν ξαφνικά…
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά... Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά... Στη πύλη που την έριξαν δειλά Στη πύλη που την έριξαν δειλά Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά...
Δεν ξέρω πως να αρχίσω είναι η αλήθεια. Απλώς σκεφτόμουν... διάφορα περιστατικά που με έφεραν εδώ και σήμερα.
Ο καιρός φαίνεται να περνάει απειλητικά γρήγορα όταν είσαι τρίτη λυκείου. Ακόμα πιο απειλητικά γρήγορα όμως περνάει όταν σου διαφεύγει το ίδιο το γεγονός.
Είμαι κουρασμένη... πολύ κουρασμένη. Περπατάω κουρασμένη, προσπαθώ να μην δείχνω κουρασμένη, αλλά είμαι. Εχτές ήταν μία από κείνες τις ευχάριστες ρομαντικές ημερούλες που η κούραση είναι όμορφη, γλυκιά. Εκείνη η κούραση του να έχεις περπατήσει όλη την πόλη και να επιστρέφεις σπίτι μισοϊδρωμένος και ζεσταμένος. Δεν ξέρω τι φταίει; Τα φώτα της πόλης, το αίσθημα της ζεστασιάς, ο ρομαντισμός... ό, τι και αν είναι, εχτές πέρασα καλά.
Κατέβηκα στο κέντρο, μιάς και δεν είχα φροντιστήριο, να συναντήσω την φίλη μου την Ρέα, που ανέβηκε από Αθήνα εδώ σε μία κολλητή της, αρνούμενη πεισματικά ένα sleepover στο σπίτι μου, ακατάδεχτη καθώς είναι. Ντροπή. Δεν φτάνει που την βγάλαμε στο Ντε Φάκτο, ένα από τα 10 μέρη που αξίζουν για καφέ στην Θεσσαλονίκη, μας θέλει Φάληρο και βλακείες. Από τις 6 ως τις 9 δεν βάλαμε γλώσσα μέσα, γνωστές γλωσσοκοπάνες και οι 2, και να φανταστείς πως ούτε τα μισά δεν είπαμε. Κυρίως μιλήσαμε για βιβλία, μουσική και σειρές όπως Gossip Girl και Vampire Diaries (θα κάνω ποστ κάποια στιγμή για το δεύτερο, αναμένετε). Μιλήσαμε όμως και για τα δικά μας... τους φίλους μας, τους νυν, τους πρώην και λοιπούς δεσμούς. :Ρ
Μετά πλάκωσα ένα πιτόγυρο στο νέο αγαπημένο μου (από χτες) γυράδικο με τους πιο αστείους υπαλλήλους. Γυρίζοντας σπίτι μου την έπεσα αλλά δεν κοιμήθηκα μέχρι τη μία.
Ξανά.
Που με φέρνει πίσω στο φλέγον θέμα.
Είμαι κουρασμένη. Πολύ κουρασμένη.
Καθώς η αδράνεια και τα λόγια καταρρέουν, βρίσκω τον εαυτό μου σε μία κατάσταση απόλυτου τίποτα. Μέχρι και η αδράνεια είναι κάτι. Αυτό όμως έχει ξεπεράσει τα όρια της αδράνειας.
Μπλόκα. Τίποτα. Μηδέν.
Και δεν είναι μόνο το μυαλό μου που παίρνει φθίνουσα πορεία εκεί που το χρειάζομαι, είναι και σωματικό το πρόβλημα. Τις 2 τελευταίες βδομάδες, τα βράδυα, πέρα από το ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ περισσότερο από 5 ώρες, νιώθω μία απίστευτη ζέστη στα μάγουλά μου... στο μέτωπό μου... ένας πονοκέφαλος, περισσότερο ημικρανία. Νιώθω πως μέσα σε όλο αυτό καταρρέω. Έχει μειωθεί η αντίληψή μου στους ήχους και στην όραση περιστασιακά, ενώ πριν έπαιρνα εύσημα όσον αφορά την ευαισθησία μου στις αισθήσεις.
Χάνομαι... πνίγομαι σε μία θάλασσα, σε έναν χαώδη βυθό.
Οι κύκλοι στα μάτια μου ποτέ δεν είχαν φτάσει τόσο κάτω. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αδυνατώ. Πάω για ύπνο από τις δέκα μερικές φορές, προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο παραπάνω... αλλά με ακολουθεί αυτή η ζέστη, ο πονοκέφαλος, τα φώτα του δρόμου έξω τα οποία φαίνονται να με ενοχλούν όλο και περισσότερο, ό, τι είδους φως και αν είναι, ακόμα και του ήλιου μου προκαλεί αφόρητη ενόχληση... και δεν καταφέρνω να κοιμηθώ πολύ. Τι τρέχει με μένα; Εχτές πήρα την πρώτη μου απουσία και φρίκαρα.
Και όλα θολά, σαν σουρρεάλ, σαν να τα ζούσε κάποιος άλλος και όχι εγώ. Πρέπει να κοιμηθώ.... πρέπει.
Βλέπω άτομα, πράγματα που κάποτε με ενδιέφεραν και πλέον τα σιχαίνομαι... οι ίδιες πέντε ατάκες, οι ίδιες πέντε δημοφιλείς γκριμάτσες, τα ίδια πάνω κάτω ποστ...
Και κουράζομαι ακόμα περισσότερο από όλη αυτή τη ματαιότητα.
Τι θέλω και τα διαβάζω τα κωλοβιβλία; Τι την ακούω την σκατομουσική; Αφού πάλι θα μπω στον κύκλο του 99, θέλοντας αυτό-που-δεν-έχω. Κακό θα ταν να χα γεννηθεί σε κείνη την ευλογημένη άγνοια, κλειστόμυαλη και σκυλού; Μία γκόμενα σαν όλες τις άλλες.
Χαζή. Χαζή και αδαής για την αλήθεια.
Σήμερα όταν πήγα στο φροντιστήριο περίμενα να ξεκινήσει το μάθημα... ήμουν μέσα στο κτίριο και πλησίασα την γυάλινη πόρτα για να δω έξω. Πρόσεξα φευγαλέα κάποιον που ερχόταν και σχεδόν τρόμαξα. Και μόνο τότε παρατήρησα καλύτερα το πρόσωπο του άγνωστου. Φορούσε τα ρούχα μου, μιμούταν τα μαλλιά μου με εκνευριστικό τρόπο και είχε το ακουστικό στο αυτί όπως το χα και γω. Μα ήταν τα μάτια που βρήκα τόσο ξένα.
Και κατάλαβα ότι φοβόμουν μία ξένη. Εμένα.
Φώτα πάλι παρακαλώ.
"Και η γαρδένια, μπαμπά;" ρώτησα, γνωρίζοντας ήδη πόσο δύσκολο λουλούδι είναι. "Η γαρδένια... είναι σαν εσένα, Κωνσταντίνα. Πρέπει να την φροντίσεις, να την ποτίσεις, να θυσιάσεις για κείνη ώστε να ανθίσει..."
I am the fold, in the wake Watch me push her back and break I lose all my friends, and wash away All the fractures Ive displayed
But we still, hold on
Cause it was All you wanted And all I needed But all I gave up, now Could you hold me tighter When worlds collide Just hold me down right now
All these lines, in the air I dont know if anyone would care Im losing my friends, in the wave Of all these fragments I cant fake
But we still, hold on
Cause it was All you wanted And all I needed But all I gave up, now Could you hold me tighter When worlds collide Just hold me down right now
Pull me in Drown my fear Could you wait another day, knowing that Ill come back Ill come back no fear
Cause it was All you wanted And all I needed But all I gave up, now Could you hold me tighter When worlds collide Just hold me down right now
You know, when you start with such a start for an entry... too bad for the ones who read it. I have no idea why I wish to write in English. Actually, I do. I am in big trouble.
Lately I've been reading and watching so many e-books and series in english that I have forgotten to express myself in greek. It's... aweful. Not the english part, I love that, it's the greek part. I 've had expression issues before, but now it's just... worse.
So, I 've been thinking. (Έεεεελα)
I've started to lose any hope and optimism I could possibly gather. Romantic? I used to be. Now I am startin to believe that emotions are useless. Only the idea of 'em is beautiful.
Sarcastic? No, just logical.
Why need love? It just.... tears you up and you are devastated when you could be having fun. Love exists only in books, movies and music. And the point where they end is because it's not an end. Fairytales have a happy ending because they haven't ended yet. You don't stay pale and young with red lips forever. You get old, tired, wrinkled and bored of the white prince and when your eye catches the bad boy you go straight for it.
I 'm getting all graphic again.
Every relationship is doomed to end, though. Nothing really lasts forever. No marriage, no relationship. I've been actually thinking that friendship lasts forever because it's not as strong a feeling (strong implies dangerous and harmful) as love.
Anyway, no matter what I say, it's not gonna change the fact that people will always fall in love, have faith in it again and then get torn apart again. The person is a humane glass ready to break over and over again until there's nothin left but shards of what they used to be. But that's the balance of life, isn't it? Sometimes losing balance over love is part of a balanced life.
I am off. Maybe I'll find my soul as I go home...
Go ahead, Stefan. Torture me. Keep me captive. Drain me of my blood until my body turns to dust but it will never change the truth. I never compelled your love. It was real. And so was mine.
Heaven A gateway to hope Just like a feeling I need, it's no joke
And though it hurts me To see you this way Betrayed by words I'd never heard Too hard to say them
Up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home [2x]
Oh it's the last time, it's the last time Oh it's the last time, it's the last time
Each way I turn I know I'll always try To break the circle That has been placed round me
From time to time I find I lost Some meaning That was urgent To myself I do believe
Oh, up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home [2x]
Oh it's the last time, it's the last time Oh it's the last time, it's the last time
And I've never met anyone quite like you before And I've never met anyone quite like you before [2x]
And I've never met anyone quite like you before Oh, up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home
And I've never met anyone quite like you before Up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home
Up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home [2x]
Σε έβλεπα σήμερα... με την άκρη του ματιού μου... σε φανταζόμουν να χαμογελάς ενώ σε κοιτώ... χμ, ίσως ζητάω πολλά από σένα. Τι σκατά, χαμογελάς μήπως ποτέ σε κανέναν για να χαμογελάσεις σε μένα;
Αναρωτιέμαι αν σε έκανα ποτέ να γελάσεις. Λίγες φορές ναι, νομίζω πως σε έχω ακούσει. Αλλά δεν μιλώ για αυτό, μιλώ για εκείνο το άκυρο γέλιο, το απαγορευμένο, το καταδικαστέο. Από εκείνο που είσαι μέσα στο λεωφορείο, θυμάσαι κάποια βλακεία που είπα και σκας στα γέλια. Οι άλλοι σε κοιτάνε λες και μόλις λέρωσες τα παπούτσια τους και σταματάς απότομα, το χαμόγελο όμως παραμένει στα χείλη σου. Τέτοιου είδους γέλιο.
Και μιάς και ποτέ δεν συναντηθήκαμε για κείνη τη βόλτα στην παραλία... συναντήθηκα εγώ μαζί σου.
Για αρχή πήγαμε στο κέντρο... κάναμε μία μικρή βόλτα... εσύ δίπλα μου στην φαντασία μου... Πιο μετά κατεβήκαμε προς το Κρατικό. Εκεί βρήκαμε τους αριστερούς να κάνουν διάλεξη για τις εκλογές. Προχωρήσαμε, και φτάσαμε στον Λευκό Πύργο. Εκεί σου είπα πόσο μόνη νιώθω, και πόσο πονάει. Σου είπα πόσο υπέροχα ήταν να είσαι μόνος αλλά και το πόσο κενός νιώθεις... την αίσθηση του να έχεις φίλους... την έλλειψη αυτών...
Και μετά σου είπα πόσα σήμαινες για μένα. Και πόσα σημαίνει το ότι δεν είσαι εδώ.
Φτάσαμε στο Βασιλικό. Σου περιέγραψα τα όγδοα γενέθλιά μου πάνω στο μπαρ του θεάτρου. Το πόσο υπέροχα ήταν μα το πόσο άδοξα έληξε η βραδιά από τα σχόλια των χωρισμένων γονιών μου μεταξύ τους.
Σε έβλεπα σήμερα... με την άκρη του ματιού μου... σε φανταζόμουν να χαμογελάς ενώ σε κοιτώ... και τελικά μου χαμογέλασες.
...and all is well in the world.
don't know what to do anymore I've lost the only love worth fighting for I'll drown in my tear storming sea that would show you, that would make you hurt like me
all the same, I don't want mud-slinging games it's just a shame to let you walk away is there a chance, a fragment of light at the end of the tunnel, a reason to fight is there a chance you may change your mind or are we ashes and wine?
don't know if our fate's already sealed this day's a spinning circus on a wheel I'm ill with the thought of your kiss coffee-laced, intoxicating on her lips
shut it out, I've got no claim on you now I'm not allowed to wear your freedom down
is there a chance, a fragment of light at the end of the tunnel, a reason to fight is there a chance you may change your mind or are we ashes and wine?
I'll tear myself away if that what you need there is nothing left to say
is there a chance, a fragment of light at the end of the tunnel, a reason to fight is there a chance you may change your mind or are we ashes and wine? reduced to ashes and wine or are we ashes...
Σήμερα ήταν μία μέρα γεμάτη... κενά. Ριλάξ, 3 κενά μαθήματος, δεν γέμισα τρύπες αμέσως χυδαίοι. Απαξιώ πια.
... νομίζω πως το ειρωνικό και χυδαίο στοιχείο μέσα μου χειροτερεύει καθώς αναπτύσσομαι πνευματικά. Δεν βοηθάει το γεγονός πως κάνω παρέα με τον Καφράνταη. Speaking of... η σημερινή ανάρτηση αφιερώνεται στον lowlife. Δεν το πιστεύω πως του δωσα το λινκ μου. An eternity of being mocked... :P
Τη σήμερον ημέρα καλοκάγαθοι και καθωσπρέπει αναγνώστες μου έριξα τρελό γέλιο στο πρώτο 2ωρο κενών. Πέρα βέβαια από το γεγονός πως ανακάλυψα πως ο Καφράνταης έχει γούστο στη μουσική, είχα την ικανοποίηση να τον δω να φοράει την καμπαρντίνα του και τα κορίτσια που ήμασταν μαζί του να τον λούζουμε στα κοσμητικά επίθετα. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως του την χαρίσω την κωλοκαμπαρντίνα. Ποτέ δεν μου άρεσε το ροζ.
O άσχετος με το πράσινο είναι αυτό ακριβώς, άσχετος. Εγώ πάλι, σαφώς ως καλλιτεχνική φύση τον έβγαλα και κάτι καλλιτεχνικές, μούρλια! Next top Model... τι μέτριοι διαγωνισμοί μπροστά στο μεγαλείο ενός και μοναδικού! :Ρ
Έπονται 2 καμμένες, όσοι ξενέρωτοι... ε, κλείστε τα μάτια σας, τι να σας κάνω.
Ο βλάχος με τις γυαλαμπούκες είναι ο Άλκης. :Ρ Σαφώς εγώ δε θα μπορούσα να λείψω, ωστόσο, οι μισές φώτο βρίσκονται στα χέρια των ειδεχθών μοντέλων. Εγώ όμως έχω τα βίντεο, μουαχαχαχαχαχα. Αλλά βαριέμαι να τα ποστάρω, δεν τα χω ανεβάσει καν στο yt... και να φανταστείς πως ο Καφρ. τρώει βούτα με την μπάλα αεροβικής... :/ Άλλη φορά. :Ρ
Άλλαξα γνώμη.-
Αυτή που μιλάει όλη την ώρα όχι δεν είμαι γω. :Ρ
Αυτά για τώρα. Όταν βρω χρόνο να γράψω για κάτι που μου ήρθε πρόσφατα... θα το γράψω.
