Bitch, pay me!

Αυτή η ανάρτηση χωρίζεται σε αρκετά μέρη τα οποία ακόμα δεν έχω γράψει για να γνωρίζω πόσα είναι.-


ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΣ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ. ΑΠΟΔΕΙΞΕ ΤΟ ΚΩΛΟΚΟΜΠΛΕΞΙΚΕ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΙΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΟΥΡΗ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ 18ΧΡΟΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΙ ΕΣΥ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ONE NIGHT STAND ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΜΙΣΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2000. ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ, GET SOME ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΑΤΕ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΠΡΑΜΑ, ΚΩΛΟΑΖΩΟΙ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΤΣΑΤΑΛΙΑ. ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ ΤΩΡΑ, ΚΑΙ ΦΑΤΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΡΗ ΕΣΥ ΕΙΔΙΚΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΝΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΑΠΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΕΙΣ. ΣΤΟ ΛΕΩ,

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ

ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ, ΚΩΛΟΦΕΗΛ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΩΣ ΚΑΤΩ.- ΑΝΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΕΡΑ ΠΗΡΑΤΕ.

______________________________________________________________

Γυρνάω πίσω στο μπλογκ μου και προσπαθώ να αποφασίσω τι ήμουν και τι είμαι. Γενικώς, βλέπω βασικές αξίες, βλέπω άχαρες φάσεις οι οποίες όμως είχαν αποτέλεσμα στο να ανθίσω σχετικά υγιής. Το κομμάτι παίζεται ακόμα και επιτέλους νομίζω πως μπήκα στην ρυθμό και έμαθα και το ρεφρέν. Στιγμές. Στιγμές και ηρεμία. Και αυτό επιτυγχάνεται με υγιείς φιλίες, στιγμιαίες εξάρσεις θυμού, φάσεις και αντιφάσεις για να επιστρέψουμε στο "νόρμαλ", όσο νόρμαλ γίνεται δηλαδή, και μία ερωτική σχέση που να σε ικανοποιεί σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Γενικώς, να τα χεις βρει με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου. Και τροφή για το πνεύμα.

________________________________________________________________

Πήγα Αθήνα τρεις μέρες και τολμώ να πω πως ήταν η καλύτερή μου επίσκεψη μπάη φαρ. Είχα γράψει εφτά σελίδες στο τετράδιό μου για αξιόλογες φιλίες, αλλά δεν πρόκειται να τις μεταφέρω. Κάποια πράγματα καλύτερα να μην ειπώνονται μέσω νετ. Η γνώμη μου άλλαξε για πολλούς, καλυτέρεψε για κάποιους, επιβεβαιώθηκε για μερικούς. Και με καλό, και με κακό τρόπο. Και γενικώς τους τρεις τελευταίους μήνες τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα και αυτό μου αρέσει. Βαρέθηκα το εξτρά δράμα, βρήκα αυτά που ήθελα και έκοψα τα περιττά βάρη. Δεν επιδιώκω παρέα με ασταθή άτομα ή σχέσεις, έχω αυτά που χρειάζομαι.

"Please, please... I can give you anything... everything you want..."
"I have everything I want", Clary said as she drove down the dagger.


______________________________________________


Πόσο γαμάτες οι δύο τελευταίες ταινίες που είδα! Μιλώ για τις Repo! the Genetic Opera και Monty Python and the Holy Grail. Ειδικά η πρώτη, πράγματι, μιάμιση ώρα ταινία και κάψιμο για μια ζωή!

Δίνω το Zydrate Anatomy, το βασικό κομμάτι του Repo! αλλά σε λινκ γιατί ΚΑΠΟΙΟΣ έξυπνος αποφάσισε να απαγορεύσει το embedding.

http://youtu.be/aVTAf4FAXaU

Και δίνω το επόμενο πιο γαμάτο κομμάτι, από το οποίο είναι και ο τίτλος της ανάρτησής μου.

Και μην ξεχνάτε... Zydrate comes in a little glass vial!

Winter Is Coming

Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι που ο ήλιος αποτόλμησε να δείξει το πρόσωπό του και τα πρώτα κοντομάνικα ήταν ξαφνικά ορατά κάτω από τις λεπτές ζακέτες.

Οι αλλαγές εποχών πάντα μου προκαλούσαν αναταραχή. Εκεί που συνηθίζω τον χειμώνα και αποφασίζω να εναρμονιστώ, λίγο ο ήλιος, λίγο οι βόλτες και οι βιαστικοί καφέδες (πλέον γρανίτες) στον Θερμαϊκό, λίγο η θάλασσα που γυαλίζει σαν πρώτη φορά με αναγκάζει να ακολουθήσω.

Φοράω κοντομάνικα τον χειμώνα και μάλλινα την άνοιξη, λες και κάτι με προκαλεί να αντιφάσκω και σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως όσο αποδυναμώνομαι από τον ήλιο, άλλο τόσο ανθίζω μέσα στην ευδαιμονία του σιωπηλού και χρυσά φωτισμένου δωματίου μου. Σαν να αναρρώνω από την γρίπη ενώ έχει ζέστη έξω.

Winter is coming και λόγω πρόσφατων γεγονότων δυσκολεύομαι να ακολουθήσω τον ήλιο. Η ειρωνία είναι πως ενώ οι καταστάσεις σου έχουν παγώσει και ο χειμώνας έχει θρονιαστεί μέσα σου βαρύτερα από όλους τους κώλους των Targaryen που πέρασαν από τον Σιδερένιο Θρόνο, όλοι οι υπόλοιποι, σαν σκλάβοι στις αισθήσεις τους αποφασίζουν συνειδητά και μη να δεχτούν τον ήλιο και την ζέστη, να βάλουν γυαλιά και να βγουν με ελαφρύτερο μπουφάν. Ακόμα χειρότερα, είναι ο ίδιος ο καιρός τον οποίο νομίζεις πως ελέγχεις ή υποσυνείδητα απαιτείς να μείνει ως έχουν τα γεγονότα στην ζωή σου, ενώ εκείνος αλλάζει θρασύτατα χωρίς καν την άδειά σου, προχωρά είτε είσαι διατεθειμένος να ακολουθήσεις είτε όχι.

Winter was coming, μέχρι που οι πρώτες 200 σελίδες του GoT πέρασαν και το σύνθημα των Stark σταμάτησε να εμφανίζεται συχνά και ο ήλιος σε αναγκάζει καθώς μισοκλείνεις τα μάτια σου για να προστατευτείς, να χαμογελάσεις κιόλας, θες δε θες.

Στρίβω από την παραλία προς τα πάνω για να πάω στην σχολή μου. Μα καθώς ο ήλιος και ο Θερμαϊκός εξαφανίζονται, δίνοντας τη θέση τους στο τσιμέντο και τις πολυκατοικίες, εγώ δεν ξεχνώ την αίσθηση του ήλιου πάνω μου, ούτε αυτός ξεχνά εμένα. Καλώς ήρθες, άνοιξη.

Little darling, it feels like years since it's been here
Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It's all right

Little darling, the smiles returning to the faces
Little darling, it seems like years since it's been here
Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It's all right

Sun, sun, sun, here it comes
Sun, sun, sun, here it comes
Sun, sun, sun, here it comes
Sun, sun, sun, here it comes
Sun, sun, sun, here it comes

Little darling, I feel that ice is slowly melting
Little darling, it seems like years since it's been clear
Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It's all right

Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It's all right
It's all right

Fog

Στο facebook έχει ένα παιχνίδι βασισμένο στο The Vampire Diaries. Στην ουσία το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρίσκεις αντικείμενα καλυμμένα στην ομίχλη. Κάθε τρία λεπτά παίρνεις και από ένα στάμινα το οποίο σου χρειάζεται για να κλικάρεις στην ομίχλη. Καλό παιχνιδάκι, έχει φάση. Από την άλλη βέβαια ποιος θέλει να κλικάρει μονάχα την ομίχλη για να δει τι θα βρει από κάτω; Εγώ. Έχει ωραία αντικείμενα και καλούτσικη πλοκή. Ντάξει, δεν είναι βασισμένο και σε θεατρικό του Τσέχωβ, αλλά υποθέτω θα επιβιώσω όπως πάντα ρε, δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά!

Οι μέρες μου περνάνε κάπως περίεργα, θολά. Από την μία είναι η βαριά συνειδητοποίηση πως έχω περισσότερους φίλους από πιο χαρούμενα άτομα από μένα, κάτι το οποίο είναι ειρωνικό και σχετικά... με κάνει να θέλω να χτυπήσω κάτι. Από την άλλη, η οικογένειά μου διαλύεται και δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Δεν έχω καν το ενδιαφέρον να ασχοληθώ με ένα καμμένο χαρτί. Η σχολή πηγαίνει θαυμάσια. Όπως προείπα, εκεί βλέπω ψύγματα του ανθρώπου που μπορώ να γίνω, και αυτό μου αρέσει. Από την άλλη, όταν γυρίζω στο οικογενειακό μου περιβάλλον νιώθω υπό του μηδέν. Νιώθω μισάνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης. Προσπαθώ να μείνω όσο πιο αποστασιοποιημένη γίνεται από το οικογενειακό γίγνεσθαι μένοντας σε φίλους, γυρνώντας σπίτι μόνο για ένα πιάτο φαΐ και ύπνο, βγαίνοντας έξω, και, όταν βρίσκομαι μέσα, διαβάζοντας βιβλία, ακούγοντας νέα μουσική σερφάροντας το διαδίκτυο ή βλέποντας ταινίες.

Επί τη ευκαιρία, πέρασα ένα επικό τετραήμερο, Παρασκευή ως Δευτέρα, μέσα στο οποίο 5 άτομα μέναμε σε ένα δυάρι και το πρόγραμμά μας ήταν κάτι περίπου σε "μπουγάτσα, καφές, σουβλάκι, βόλτα, ποτό, άφτερ, άφτερ 2, άφτερ 3" και πάει λέγοντας. Για μένα ήταν κάτι ανάμεσα σε απόλυτη ευδαιμονία και κατάθλιψη. Δεν ξέρω γιατί, οπότε μη με ρωτήσετε. Ίσως να πάσχω από διπολική διαταραχή.

Εκτός αυτών, συνειδητοποίησα πως κάποιος είναι πραγματικά φίλος σου όταν δεν σε ενδιαφέρει που έχει και άλλους κολλητούς, αλλά μονάχα σε ενδιαφέρει που τα βρήκατε. Και επιστρέφετε ακριβώς εκεί από όπου είχατε σταματήσει. Επιπλέον, υπόσχομαι πως θα βρω την άκρη, και τέλος οι μαλακίες. Θα έρθει μία μέρα που θα βλέπω τον ήλιο και δεν θα κοιτάω το αντίθετο του σκοταδιού, αλλά τον ήλιο και τίποτα παραπάνω.

Όσο για το άλλο θέμα... δεν έχω αρκετή στάμινα για να δω τι υπάρχει κάτω από την ομίχλη. Ή μάλλον ξέρω τι έχει. Θα πατήσω όμως την σωστή;

Κοιτώ τα χέρια μου γεμάτη ερωτήσεις.

Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

I used to know
That I used to know

Somebody...