Fog

Στο facebook έχει ένα παιχνίδι βασισμένο στο The Vampire Diaries. Στην ουσία το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρίσκεις αντικείμενα καλυμμένα στην ομίχλη. Κάθε τρία λεπτά παίρνεις και από ένα στάμινα το οποίο σου χρειάζεται για να κλικάρεις στην ομίχλη. Καλό παιχνιδάκι, έχει φάση. Από την άλλη βέβαια ποιος θέλει να κλικάρει μονάχα την ομίχλη για να δει τι θα βρει από κάτω; Εγώ. Έχει ωραία αντικείμενα και καλούτσικη πλοκή. Ντάξει, δεν είναι βασισμένο και σε θεατρικό του Τσέχωβ, αλλά υποθέτω θα επιβιώσω όπως πάντα ρε, δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά!

Οι μέρες μου περνάνε κάπως περίεργα, θολά. Από την μία είναι η βαριά συνειδητοποίηση πως έχω περισσότερους φίλους από πιο χαρούμενα άτομα από μένα, κάτι το οποίο είναι ειρωνικό και σχετικά... με κάνει να θέλω να χτυπήσω κάτι. Από την άλλη, η οικογένειά μου διαλύεται και δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Δεν έχω καν το ενδιαφέρον να ασχοληθώ με ένα καμμένο χαρτί. Η σχολή πηγαίνει θαυμάσια. Όπως προείπα, εκεί βλέπω ψύγματα του ανθρώπου που μπορώ να γίνω, και αυτό μου αρέσει. Από την άλλη, όταν γυρίζω στο οικογενειακό μου περιβάλλον νιώθω υπό του μηδέν. Νιώθω μισάνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης. Προσπαθώ να μείνω όσο πιο αποστασιοποιημένη γίνεται από το οικογενειακό γίγνεσθαι μένοντας σε φίλους, γυρνώντας σπίτι μόνο για ένα πιάτο φαΐ και ύπνο, βγαίνοντας έξω, και, όταν βρίσκομαι μέσα, διαβάζοντας βιβλία, ακούγοντας νέα μουσική σερφάροντας το διαδίκτυο ή βλέποντας ταινίες.

Επί τη ευκαιρία, πέρασα ένα επικό τετραήμερο, Παρασκευή ως Δευτέρα, μέσα στο οποίο 5 άτομα μέναμε σε ένα δυάρι και το πρόγραμμά μας ήταν κάτι περίπου σε "μπουγάτσα, καφές, σουβλάκι, βόλτα, ποτό, άφτερ, άφτερ 2, άφτερ 3" και πάει λέγοντας. Για μένα ήταν κάτι ανάμεσα σε απόλυτη ευδαιμονία και κατάθλιψη. Δεν ξέρω γιατί, οπότε μη με ρωτήσετε. Ίσως να πάσχω από διπολική διαταραχή.

Εκτός αυτών, συνειδητοποίησα πως κάποιος είναι πραγματικά φίλος σου όταν δεν σε ενδιαφέρει που έχει και άλλους κολλητούς, αλλά μονάχα σε ενδιαφέρει που τα βρήκατε. Και επιστρέφετε ακριβώς εκεί από όπου είχατε σταματήσει. Επιπλέον, υπόσχομαι πως θα βρω την άκρη, και τέλος οι μαλακίες. Θα έρθει μία μέρα που θα βλέπω τον ήλιο και δεν θα κοιτάω το αντίθετο του σκοταδιού, αλλά τον ήλιο και τίποτα παραπάνω.

Όσο για το άλλο θέμα... δεν έχω αρκετή στάμινα για να δω τι υπάρχει κάτω από την ομίχλη. Ή μάλλον ξέρω τι έχει. Θα πατήσω όμως την σωστή;

Κοιτώ τα χέρια μου γεμάτη ερωτήσεις.

Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

I used to know
That I used to know

Somebody...