"Καλός; Πήγες να δεις την παράστασή του;"
"Ποια;"
"Ερωφίλη σύνοψις, στο Αυλαία."
"Όχι. Να πάω;"
"Εξυπακούεται. Και μετά θα δεις τι μάθημα θα κάνετε."
Πηγαίνω. Την βλέπω.
...σε έψαχνα μετά. Και σε βρήκα, και σου είπα ό, τι σου είπα. Και ξανάρθα. Και σε ξαναείδα. Και σε ξαναέψαξα. Και στα πρόσωπα των άλλων. Σε έψαχνα στην σχολή. Να δω αν ήρθες. Αν είσαι ακόμα στο μάθημα. Να το πιστέψω πως εσύ το έφτιαξες αυτό. Και ακόμα σε ψάχνω. Σε βιντεάκια, σε συνεντεύξεις, στην μουσική του Βελιώτη, τι αριστούργημα.
Και θα εξακολουθώ να σε ψάχνω. Και να ελπίζω πως μία μέρα θα δουλέψω μαζί σου. Πως θα δημιουργήσουμε, θα παράγουμε έργο μαζί.
Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα να μείνω στην Ελλάδα. Γιατί δεν ξέρουμε να στήνουμε χορούς. Και γιατί στις παραστάσεις η εξουσία μένει ατιμώρητη.
Στον Σ.Κ. Σε ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου