Δεν το χω με τους τίτλους.

Μένω πάντα με την όρεξη, που λένε. Και, πούστη μου, είμαι τόσο ντουγάνι. 

Αλλά γιατί οι άνθρωποι γοητεύουν; Κι όταν γοητεύουν, γιατί το κάνουν; Γιατί σε αφήνουν με την θέληση, την όρεξη, την περιέργεια; Γιατί είναι τόσο κλειστοί και δεν στα δίνουν; Πόσο παιδική ερώτηση-γιατί απλά δεν σου δίνουν κάτι που θες. Και κάπου θυμάσαι ότι όσο έχεις εσύ έλεγχο των πράξεων και επιλογών σου, άλλο τόσο έχουν και αυτοί, αλλά ρε γαμώτο!, γιατί, γιατί να σε γοητεύουν και να μην σε αφήνουν μέσα τους; Γιατί πρέπει να σε γοητεύουν και να σε αφήνουν εκτός; Είναι τόσο άδικο...

Και καταλήγεις να κάνεις μαλακία, και να συνειδητοποιείς ότι δεν θέλεις να σε ξανακοιτάξουν ποτέ έτσι. Και κάπου εκεί ίσως γίνεσαι καλύτερος, αλλά η περιέργεια παραμένει. 

Γιατί έχει μεγαλώσει η γοητεία. 

Κοιτάζω τα χέρια μου, γεμάτη ερωτήσεις. Πόσο πιο εύκολος θα ήταν ο κόσμος αν απλά αγαπιόμασταν...

Told myself that you were right for me 

But felt so lonely in your company

You can get addicted to a certain kind of sadness 

Like resignation to the end, always the end

But you treat me like a stranger and that feels so rough

And had me believing it was always something that I'd done 

But I don't wanna live that way 

Reading into every word you say 

Τι κάνω και πως είμαι αυτές τις μέρες.

Πάλι έκανα το λάθος να σιγουρευτώ. I settled. Πρέπει να κουνηθώ, να ταράξω την σκόνη, να με σηκώσω και να με μπερδέψω.

...Γαμώ τη ζωή σας γαμώ, δε θέλω να σηκωθώ και να αναλάβω ευθύνες, θέλω να μπαίνω στην παράλληλη πραγματικότητά μου και να νιώθω γαμάτη και εντάξει με τον εαυτό μου, τι ζόρι τραβάτε, δε θέλω να κάνω το σωστό ούτε να είμαι εντάξει απέναντι στους άλλους.

Σήκω, Κώννα, σήκω. Το σταυρό μου μέσα, κάνε κάτι.

Είμαι ένας βρικόλακας. Ζω τη νύχτα. Πίνω όπου βρω και παραβαίνω κάθε νόμο για να ζήσω άνετα. Δε με νοιάζει τίποτα, μόνο ο εαυτούλης μου, και επιτέλους το λέω στα μούτρα σας: σας χρησιμοποιώ, σας χρησιμοποιώ όλους και αν βρω άλλους, καλύτερους από σας, θα σας φτύσω και θα φύγω.

Ελπίζω να κλάψετε όπως έκλαψα εγώ, να πονέσετε όπως πόνεσα εγώ, και το μόνο που θα έχετε να είναι μια μπύρα και το πιο ψεύτικο χαμόγελό σας για να προσπαθήσετε να με πείσετε ότι είστε καλά.

Ναι, είμαι κακιά. Μπου. ΜΠΟΥ, μπάσταρδοι. Προσοχή, τοξικόν.

We were one in words

You finished my sentence

I can never attract tomorrow

It pushes me aside

I sink in waters deep

Your presence kept me floating

Far from depths where secrets lie

Maybe in another lifetime

I could be the first you meet

I once read a poem

Held my breath

But that moment's gone

First time I felt life somewhat hurts

I need an option, a reason and some hope

Yell at me, I want to be your light that shines

But my ground is shaking and I might fall

I wish that I could say... I wish that I could be your evil... your evil in a closet

Yell at me, I want to be your light that shines

But my ground is shaking and I might fall

I wish that I could say... I wish that I could be your evil... your evil in a closet

you should go.

Κοιτάζω πίσω μέχρι εκεί που θυμάμαι κάπως τον εαυτό μου. Άσκοπο, πάλι δεκαέξι νιώθω,οι ίδιοι φόβοι εφαρμοσμένοι σε μεγαλύτερα μεγέθη και σημαντικότερες συνθήκες. Τουλάχιστον τώρα ξέρω. 
Σουλουπώθηκα. 
Κάπου κάπου σκέφτομαι τα λάθη μου και συνειδητοποιώ πόσο μικρή ήμουν. Όχι ανώριμη. Τελικά ήταν λάθος να χαρακτηρίζεις αυτές τις πράξεις έτσι. Άλλωστε, το κάθε λάθος στον καιρό του, και η κάθε συνειδητοποίηση επίσης. Ποτέ δεν είσαι ανώριμος μέχρι να ήσουν. 
Και μετά βλέπω τα επόμενα τρία χρόνια, πόσο καλό μου έκαναν, πόσο κακό, πόσο με ενεργοποίησαν, με κινητοποίησαν, μου έδωσαν δύναμη, στόχο, κέντρο και συγκέντρωση...

Και κάπου μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, στο 2ο νομίζω, η στιγμή που καταλαβαίνεις πως "σου αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής". 

Είμαι τόσο τυχερή. Παρά την τόσο πτητική φύση αυτού που θέλω, ξέρω τι θέλω. Επανασυντέθηκα με στόχο αυτό που θέλω. Όλα μου τα βέλη, όλες οι φωνές, όλες μου οι πράξεις από τη στιγμή που θα ξυπνήσω ως τη στιγμή που θα κοιμηθώ (ακόμα και τότε, στον ύπνο), όλα με στόχο αυτό. 
Δεν μετάνιωσα για τίποτα. Ποτέ. Ακόμα και τις στιγμές που έχασα την αξιοπρέπειά μου, ή τον αυτοσεβασμό μου. Τις χρειάστηκα. Όλοι τις χρειαζόμαστε. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να καίνε τα μάγουλά σου από τη μετάνοια, but when all is done... πόσο απελευθερωτική είναι η επίγνωση πως αν σου δινόταν δεύτερη ευκαιρία, θα έκανες το ίδιο! 

Είμαι ευτυχισμένη. 
Ή τουλάχιστον στον δρόμο να γίνω. 

I'm in misery where you can seem as old as your omens
And the mother we share will never keep your proud head from falling
The way is long but you can make it easy on me
And the mother we share will never keep our cold hearts from calling

Και κάτι ακόμα. Ποτέ δεν σας χρειάστηκα. Για αυτό τουλάχιστον, ας είμαστε ειλικρινείς.
Καλό απόγευμα :)

Δεν έχω τι να πω, οπότε θα σας πω μια ιστορία.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήμουν καλή στις ιστορίες.
Τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι το τι θα παρουσιάσω την Τετάρτη. Και κάθομαι και τα ξύνω.

Ω θεοί, πότε θα αρχίσω να ζω την ζωή που οργανώνω τόσο μανιακά και λέω ότι θα ζήσω;

...μπορώ πάντα να μιλήσω για τον Τομ Χίντλστον. We won't hear the end of it.

It must be the bone structure. Και τα μάτια, και τα χείλη, και η μύτη, και τα μαλλιά και το μεγάλο μέτωπο και το stubble και η φωνή και η ικανότητα και γενικά τα πάντα. 

Να τι να μου κάνετε δώρο τα Χριστούγεννα, έναν άνθρωπο της προκοπής σαν και δαύτον. 

Εδώ τελειώνει λίγος ακόμα κυβερνοχώρος του ίντερνετ. 

Γεια σας.

Translated Lyrics:

The Way To Hel (Helvegen)

"Who shall sing me

In(to) death-sleep sling me

When I walk the way of Hel

And the tracks I tread are cold, so cold

I sought the songs

I sent the songs

When the deepest well

Gave me drops so harsh

From Valfaders pledge

All know I Odin, where you (your) eye hid

Early or in the days end, still knows the raven if I fall

When you stand at the gate of Hel

And when you have to tear free

I will/shall follow you

Across Gjallarbru with my song / Past the bridge of Gjöll with my song

You become free from the bonds that binds you!

You are free from the bonds that bound you!"

"Cattle die, kinsmen die,

you yourself soon must die;

but there is one thing that never dies,

the fair fame that one has earned.

"Cattle die, kinsmen die,

you yourself soon must die;

but there is one thing that never dies,

the doom on each one dead."

- (Hàvamàl 76-77)

Και γενικά διαβάστε το description, έχει γαμάτες πληροφορίες.

ΥΓ: Ποιος θα με τραγουδήσει στο μονοπάτι του Κάτω Κόσμου..;

Τριγυρνώ γυμνή στο δωμάτιό μου. Αλλάζω ρούχα στο παράθυρο. Ποιος θα με δει; Μένω στο τέλος του κόσμου.
Χτενίζω τα φρεσκολουσμένα μαλλιά μου σε απόλυτη σιωπή. Μαζεμένα πίσω, πρακτικά και απλά.
Βάζω τα αντισηπτικά μου μεθοδικά. Δεν θα ήθελες να σαπίσει το πρόσωπό σου και να γεμίσεις σκουλήκια, σκέφτομαι. Σκάω μισό χαμόγελο στον καθρέφτη· μόνο αυτός θα τη δει.
Πίνω το κρασί μου με απόλυτη ακρίβεια στις γουλιές μου. Δεν λερώνομαι. Δεν με έσπρωξε κανείς άλλωστε για να μου φύγει, ούτε το έχω τσουγκρίσει με κάποιον. Αφήνω το ποτήρι ακριβώς εκεί από όπου το σήκωσα. Το κουνάω από εδώ ένα εκατοστό, το πάω από εκεί. Χωρίς να έχω κάτι στο μυαλό μου. Λες και περιμένω να δω αν θα γίνει κάτι. Τρώω τα συνοδευτικά, κι ας έχω μόλις φάει. Κρατώ τα χέρια μου καθαρά. Περιεργάζομαι ήρεμα το περιβάλλον μου. Τα φώτα, τη διακόσμηση, το κάθε κομμάτι μουσικής είναι πιθανή ανάρτηση που δεν θα γράψω. Το τάημινγκ είναι μια άθλια κατασκευή, αλήθεια.
Ακούω μουσική χωρίς στίχους, πολύς κόπος να σκέφτομαι κι όταν ηρεμώ. Φοβάμαι μην ξυπνήσω κι έχω αργήσει. Παρατηρώ γύρω μου κόσμο να ερωτεύεται, κόσμο να χωρίζει, κόσμο να τσακώνεται πρωτοχρονιά όπως δεν έχει τσακωθεί ποτέ, να φιλιέται σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν τους αδικώ. Κουράστηκα να τους μισώ. Τώρα απλά τους ζηλεύω και τους ποθώ.
Περπατώ στο πεζοδρόμιο σε αργή κίνηση ενώ όλα γύρω μου κινούνται, συμβαίνουν. Τίποτα δεν μου αρέσει. Τίποτα που να μην μου είναι ξένο, ή καταστραμένο, ή παρμένο. Μόλις μάθω το πρώτο, φτιάξω το δεύτερο και βαρεθώ το τρίτο παραμένω μόνη.
Ερωτεύομαι κάτι άμορφο, που παίρνει πρόσωπο στην ικανότητα ενός καλού ηθοποιού, στις λέξεις ενός βιβλίου ή σε ένα βλέμμα που κάποιος ρίχνει χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πόσα εκθέτει για να δω.
Και γυρνάω σπίτι, και δεν έχω κανέναν να του πω τα βλέμματα που είδα σήμερα, το κρασί που ήπια, τη μουσική που άκουσα, την παράσταση που είδα. Δεν έχω κανέναν, να δω το χαμόγελό του όταν θα του τα διηγούμαι. Περαστικοί και περιστασιακοί, τίποτα παραπάνω. Στοργή. Relying on the kindness of strangers, που ποτέ δεν θα γίνουν τίποτα παραπάνω.
Ουρλιάζω καλή χρονιά όταν πάει δώδεκα έξω στη βεράντα μου. Δεν ξέρω αν με ακούει κανείς, αν κάπου, κάποιος ούρλιαξε και αυτός καλή χρονιά στον αέρα, ελπίζοντας η ευχή του να πιάσει τόπο.
Βλέπω τα πυροτεχνήματα. Ανοίγω μια σαμπάνια. Βγαίνω στις τέσσερις για σούπα.

Πες μου. Νιώθεις και συ έτσι ή είμαι και σε αυτό απολύτως, δίχως περιθώριο, μη αντιστρέψιμα, ολοκληρωτικά μόνη;

I wanna wake up in a city that never sleeps and find I'm king of the hill...