Δεν το χω με τους τίτλους.

Μένω πάντα με την όρεξη, που λένε. Και, πούστη μου, είμαι τόσο ντουγάνι. 

Αλλά γιατί οι άνθρωποι γοητεύουν; Κι όταν γοητεύουν, γιατί το κάνουν; Γιατί σε αφήνουν με την θέληση, την όρεξη, την περιέργεια; Γιατί είναι τόσο κλειστοί και δεν στα δίνουν; Πόσο παιδική ερώτηση-γιατί απλά δεν σου δίνουν κάτι που θες. Και κάπου θυμάσαι ότι όσο έχεις εσύ έλεγχο των πράξεων και επιλογών σου, άλλο τόσο έχουν και αυτοί, αλλά ρε γαμώτο!, γιατί, γιατί να σε γοητεύουν και να μην σε αφήνουν μέσα τους; Γιατί πρέπει να σε γοητεύουν και να σε αφήνουν εκτός; Είναι τόσο άδικο...

Και καταλήγεις να κάνεις μαλακία, και να συνειδητοποιείς ότι δεν θέλεις να σε ξανακοιτάξουν ποτέ έτσι. Και κάπου εκεί ίσως γίνεσαι καλύτερος, αλλά η περιέργεια παραμένει. 

Γιατί έχει μεγαλώσει η γοητεία. 

Κοιτάζω τα χέρια μου, γεμάτη ερωτήσεις. Πόσο πιο εύκολος θα ήταν ο κόσμος αν απλά αγαπιόμασταν...

Told myself that you were right for me 

But felt so lonely in your company

You can get addicted to a certain kind of sadness 

Like resignation to the end, always the end

But you treat me like a stranger and that feels so rough

And had me believing it was always something that I'd done 

But I don't wanna live that way 

Reading into every word you say