Αγγελοι και δαιμονες.

Με εναυσμα ενα κειμενο μιας φιλης, ονοματι whatever, θα ηθελα με την δικη σου εγκριση, να θιξω το θεμα του αγγελου και του δαιμονα, που συνηπαρχουν σε ενα σωμα. Επισης, θα μιλησω για τους αγγελους και τους δαιμονες στη ζωη του ανθρωπου.

Σκεφτομουν λοιπον. Η Whatever λοιπον ειχε γραψει ενα πολυ βολικο κειμενο. Πολυ βολικο, μα την αληθεια. Μιλουσε για τον αγγελο και τον δαιμονα που μπορουμε να αναπαραστησουμε μεσω μσν και sms. Οτι ο αγγελος θελει να ουρλιαξει οτι ειναι ακομα εδω, και οτι κρεμεται απο καθε λεξη που βλεπει γραμμενη στην οθονη. Και οτι ο δαιμονας, εκεινο το πλασμα, δεν το νοιαζει τιποτα. Δεν το νοιαζει αν σε πληγωσει, αν σε βρισει.
Εγω θελω να μεταφερω τη συζητηση σε ενα πολυ διαφορετικο επιπεδο. Σε ενα βιωμα οδυνηρο, αλλα διδακτικοτατο.

Λοιπον, σκεφτομουν. Συνηθως υπερισχυει ο δαιμονας, επειδη αισθανομαι την αναγκη να νιωσω δυνατη, ενω δεν ειμαι. Στην πραξη ολοι κολλανε. Προσπαθω να παρηγορησω τον αγγελο, που για αλλη μια φορα δεν τα καταφερε, ενω προσπαθω να δαμασω τον δαιμονα, που για αλλη μια φορα ειναι εξοργισμενος, πετωντας φλογες που γλυφουν τα παντα και απειλουν να καψουν ακομα και τα φτερα του αγγελου. Τοση συγχυση που προκαλειται πονοκεφαλος, προσπαθωντας να ειμαι ψυχολογος και θηριοδαμαστης την ιδια ωρα...

Λοιπον, σκεφτομουν. Ο Αγγελος υποχωρει. Φοβαται. Μα και ο Δαιμονας φοβαται. Αλλα δε μιλα. Δειχνει εμμεσα το φοβο, με την οργη. Και ερχομαι με μια ερωτηση ποι πολυ σε μενα, παρα σε σενα: Αγγελος ή Δαιμονας?
Ο Αγγελος ειναι πανεμορφος. Βρισκω ομως μια ανεξηγητη γοητεια στον Δαιμονα. Κατ'επεκταση και στο σκοταδι.
Ο Αγγελος ειναι πλασμενος φωτεινος. Τοσο φωτεινος, που με τυφλωνει και γυρναω πισω, στο σκοταδι. Και ειναι ωραια εκει. Εχω συναψει σχεσεις με το σκοταδι. Ειδεχθεις, αλλα στις δυσκολες στιγμες ειναι εκει. Το φως παλι, ελαχιστα το κοιτω. Το προσωπο μου χανεται εκει μεσα, σα να το τρωει η καλοσυνη και γινεται χλωμο.
Μα ετσι δεν ειναι οι αγγελοι?
Αναστεναγμος.
Θολα τα ορια. Βλεπω ομως οτι σε πολλες καταστασεις, το φως εισβαλλει στο σκοταδι και ολα τυφλωνονται απο το φως. Η πλαση ολη πλημμυριζεται απο φως. Η πλαση ολη ειναι φως. Και τοτε, παπαλα η Κοννι. Ευκολο σεναριο. Χωρις υπερπαραγωγες. Μπορουσα να δω τις οδηγειες του σεναριου.
Μα η Κοννι δεν καταλαβαινει πια.
Και εδω ειναι, που παιρνει τη βοηθεια του κοινου. Εδω μπαινουν οι Αγγελοι και οι Δαιμονες της ζωης της, να λυσουν το προβλημα.
Ο Αγγελος ειναι οντως Αγγελος. Πλασμενος αγγελικα. Με εχει γεμισει με επιχειρηματα που τρωνε το μυαλο μου ολο το βραδυ, σαν τωρα. Αδιασειστα στοιχεια οτι ο Αγγελος μεσα μου ειναι υπαρκτος και εχει καθε δυναμη να σκοτωσει το δαιμονα.
Ο Δαιμονας παλι, δεν ειναι πια Δαιμονας. Τα φτερα του τσακιστηκαν, αν και δεν κοπηκαν.Ο Δαιμονας πηρε το μαθημα του. Θελησαν να τον κανουν Αγγελο, αλλα δεν τα καταφεραν. Ο Δαιμονας εχει πεισμα. Δεν τον κατηγορω. Προσπαθει να μου δειξει το σωστο δρομο. Αν και ειναι το χαρακτηρα του να ξεφευγει και να συμβουλευει με κακια στο νου του. Κι ομως της βρισκω δικιο της δαιμονισσας μου.
Εκεινος λαμπει απο φως. Εκεινη, σκοτεινει, παντα ομορφη απο το μαυρο που την περιτριγυριζει. Δεν παραπονιεμαι απο κανεναν. Μονος σου δεν μπορεις. Χρειαζεσαι παντα και τον δικο σου προσωπικο Αγγελο και Δαιμονα εκτος απο αυτους που εχεις μεσα σου, εκτος απο την μαχη που μαινεται αμφιρροπη στην ψυχη σου.