Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Untitled

Κρυωνω. Δεν εχω καταλαβει ακομα γτ κρυωνω. Ισως γτ δεν ειμαι σκεπασμενη. Ωραια θα ταν να ταν αυτο. Το εξωτερικο μου κρυο ωχρυει μπροστα στο εσωτερικο. Ξαπλωνω πανω στο κρεβατι μου χωρις να σκεπαζομαι. Κανει κρυο. Μετα απο αρκετη ωρα που εχω το προσωπο μου χωμενο στο μαξιλαρι μου, ανασηκωνομαι και βλεπω πως ο ουρανος εχει σκοτεινιασει. Βαριεμαι να αναψω το φως. Δεν εχω το κουραγιο. Ξαναχωνω το κεφαλι μου στο μαξιλαρι μου αλλα για πολυ λιγο.
Αλλαζω θεση. Ισως θα πρεπε να κανω μια προσπαθεια. Σηκωνομαι αργα, ασυνειδητα. Χτυπαω 2 φορες την πορτα. Χαμογελω σαρκαστικα, χαρουμενη που διεκοψα την ερωτικη συνευρεση του αδερφου μου με την κοπελα του. Ζηταω τον ασυρματο και γυρναω στο δωματιο μου.
210......
-Παρακαλω?
-.........
-Παρακαλω.
- ..... Εισαι απασχολημενη?
- _-_-_-_-
Τουτ, τουτ.
Μουδιασμα.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Ενα ασηκωτο βαρος εχει σταθει πανω μου και δεν καταλαβα ακομα τι εγινε.
Τουτ. Τουτ. Τουτ.
Διαλυονται ολα. Σκονη παντου. Μαυρο.
Τουτ. Τουτ. ...
Κλεινω με αργες κινησεις το τηλεφωνο.
Καθομαι για αρκετη ωρα με το κεφαλι μου χωμενο στα γονατα μου. Το μουδιασμα, το βαρος, ειναι ακομα εκει.
Τα χερια μου τρεμουν αλλα δεν ξερω αν το κανω συνειδητα. Το δεξι μου χερι εχει μουδιασει και τρεμει. Το αριστερο δεν ξερω.
Αρκετη ωρα μετα ακουω τους λυγμους του σκυλιου μου. Σηκωνομαι ασυνειδητα και πηγαινω στην κρεβατοκαμαρα της μαμας μου οπου κοιμαται το σκυλι μου.
Παλι εβλεπε εφιαλτη. Το ταρακουναω ελαφρα για να το ξυπνησω. Ανοιγει τα ματια του και με κοιτα πονεμενα. Παλι εφιαλτη εβλεπε. Αναρωτιεμαι τι να το ενοχλουσε. Το παιρνω στη αγκαλια μου και το παω στο δικο μου δωματιο. Και ξανακαθομαι στην ιδια αβολη σταση.
Το κρυο ειναι ακομα εκει. Λιγη ωρα αργοτερα νιωθω μια ζεστη στο λαιμο μου. Οι σιελογονιοι αδενες μου δουλευουν στο φουλ και το στομα μου υγραινεται. Καταλαβα αμεσως και ετρεχα ηδη προς το μπανιο ενω το στομαχι μου απεβαλε ηδη με βια το απογευματινο μου τοστ.
Μετα απο 10 λεπτα, αποφασιζω να παρω τηλεφωνοτ η μητερα μου.
69.....
- Παρακαλω.
- Μαμα θα μου κανεις μαι χαρη?
- Γιατο κλαις?
- Θα μου κανεις μια χαρη?
- Ναι.
- Θα με παρεις μαζι σου Αθηνα αυτο το 2ημερο?
- Καλα, με παιρνεις απο τη συναντηση ια να μου πεις αυτο? Ειπαμε οχι. Αντε bye.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Το μουδιασμα επανερχεται.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Ανηκω σε κεινη. Μονο σε κεινη.
Τουτ, του, τουτ.
Δεν τολμω να κουνηθω.
Τουτ, τουτ, ....
Κελινω αργα το τηλεφωνο και σταματω να σκεφτομαι.
Χωρις εκεινη το σκοταδι ειναι ενα τερας.
Μαζι της ομως ειναι το πιο ομορφο πλασμα.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Odivejte se na me! Odivejte se na me! To monstrum ve mne dorad roste a roste!
Ποσο δικιο ειχες... Τουτ, τουτ, τουτ.
Τα πρωτα δακρυα εμφανιζονται στα ματια μου, σημαδι πως τελικα ανηκω σε κεινη. Μονο σε κεινη.
Τουτ, τουτ, ...
__________________________
Αφιερωμενο σε ενα πλασμα... ανωτερο απο τα αλλα.
Κριμα. Περιμενα πως εσυ περισσοτερο απο ολους, θα καταλαβαινες. Και δε θα με εβαζες να διαλεξω τους φιλους μου.
__________________________
Συγνωμη που σε ξυπνησα χτες. Το τσιγαρο σιγουρα δε μεθαει. Το κονιακ ομως, ναι.

2 σχόλια:

Nathaniel είπε...

Έυ μικρουλα...
Περιττο να πω οτι γραφεις πολυ ομορφα.
Μια συμβουλη μονο ;)
Μην αφηνεις να σε αγγιζουν τα παντα. Καποτε θα νιωσεις οτι εχεις γεμισει και δεν θα ειναι ευχαριστο συναισθημα.
Καλυτερα ασε να φυγει οποιος επιμενει να φυγει.
Μεινε πιστη στον εαυτο σου. ;)

Creep είπε...

Σε ευχαριστω, λαβ.
Να ξες, το λεω σε σενα γτ δεν εχω τα κοτσια να το πω στους αλλους.
Δεν νομιζω πως τελικα ειμαι δυνατο ατομο. Εχω κοφτερο χαρακτηρα, αλλα γινομαι ευαισθητη με το παραμικρο.
Αυτα :) Σαντανιαρικο μειδιαμααααα