Παραλογίζεσαι.

Στον παραλογισμό του ξημερώματος πολλές φορές έχω πέσει. Δεν μιλάμε για μια συγκεκριμένη έννοια. Μάλλον για μία απεργία του εγκεφάλου θα έλεγα. Ο δρόμος έξω μοιάζει με φίδι που θα σε πνίξει από στιγμή σε στιγμή. Το κρύο ανεξέλεγκτο, αέρας μαίνεται με οργή. Δεν μπορείς άλλο, δεν αντέχεις. Νιώθεις ώριμος, ψιλοκαλλιτέχνης, φιλόσοφος, τρελός, ήρεμος, μαλάκας. Γουστάρεις όμως κατάσταση. Δεν παίζει να μη γουστάρεις, εκτός και αν έχεις ανασφάλειες. Εδώ μπαίνω εγώ. Φοβάσαι, δεν ξέρεις πως νιώθεις, τι να κάνεις, τι θέλεις. Δε γαμείς τώρα, ποιος νοιάζεται. Ρε, τι παίζει εδώ; Τι μου γίνεται, που πάω, γιατί την βρίσκω; Γιατί ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω; Γιατί ρε, δεν είμαι γω όπως θέλω να είμαι;
ΟΧΙ.
Θέλω να είμαι σαν εσένα. Να το παίζω παντογνώστης κι έτσι. Σε αγαπώ και σε μισώ την ίδια στιγμή, σε σέβομαι, σε φοβάμαι, σε σιχαίνομαι, θέλω τις ίδιες εμπειρίες με σένα, με τα ίδια άτομα, ψάχνω να βρω πως, τι, που, γιατί το θέλω γιατί το κάνω γιατί θέλω να είμαι κομμάτι σου, γιατί ζηλεύω, φθείρομαι εσωτερικά για μία παλιά μου γνωριμία και τίποτα περισσότερο πλέον, γιατί θέλω να γίνω εσύ, γατί θέλω να είμαι δίπλα σου, γιατί μου το κάνω αυτό; Γιατί δεν μου φτάνω και θέλω και σένα; Γιατί;

... Δεν με βρίσκω σήμερα, κάπου έχω χαθεί, στην μουσική, στα όνειρα, στα blog, στην θλίψη, στο δρόμο τον φιδογυριστό ίσως. Δεν ξέρω αν είμαι καλά, αν ζω, αν υπάρχω. Δεν ξέρω αν θέλω ή δε θέλω. Δεν ξέρω τι να σου πω, πως να στο πω, αν θέλω να στο πω. Η λογική δεν υφίσταται. Ποτέ δεν υπήρχε μα σήμερα είναι διαφορετικά. Βλέπω τα πάντα γύρω μου αστεία, γελοία, τραγικά, χαζά, βλακώδη. Δεν βλέπω τίποτα άλλο πέρα από την σύγχυση των τελευταίων έξι μηνών να καραδοκεί ύπουλα από πάνω μου σαν λαιμητόμος. Δεν αντέχω, δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν ξέρω.
Τι σου γίνεται; Δεν ξέρεις. Μηδενική υπομονή με τον εαυτό σου και τα λάθη σου, η εφηβεία έχει γίνει πρόσχημα για να αποφύγεις την πραγματικότητα, οι ορμόνες ασφαλές μέρος να ρίξεις την ανασφάλειά σου.
Σε αγαπώ; Δεν ξέρω. Σε θέλω; Σίγουρα. Ή μήπως όχι; Γιατί τι; Δεν θες; Αν δε θέλω εγώ;
Με αγαπάς; Με θέλεις; Σου έλειψα; Οι συνηθείς ερωτήσεις.
Σήμερα δεν μπορώ να σκεφτώ κι όμως έχω μία παράδοξη καθαρότητα σκέψεων μέσα στην σύγχυση.
Δεν θέλω να ψάχνω, θέλω να έχω. Βαρέθηκα να ψάχνω, να ζητάω, να θέλω. Θέλω να έχω. Ποτέ δεν είχα όσα ήθελα, ποτέ δεν θα τα έχω. Άσε με να ονειροπολώ κι ας μην ξέρω τι θέλω.

Εξυπνάδες. Τι γίνεται στο κεφάλι μου, δεν παίζει να καταλάβω απόψε. Μια φάση; Θα τό' θελα, αν δεν συνέβαινε κάθε βράδυ.
Μου λείπεις. Σε θέλω εδώ, τώρα. Μπορώ να το έχω;
Όχι.
Θέλω να σε νιώσω πίσω μου καθώς θα κοιμάσαι, να χαμογελάω αχνά και να ξέρω πως δίπλα μου είσαι συ, και ας ζηλεύω τόσο κάτι εκείνη τη στιγμή. Δεν θέλω να φύγεις ποτέ, δεν θέλω να πάω σχολείο, να συναντήσω τις ίδιες φάτσες με πριν, να κάνω την ίδια ρουτίνα, να περιμένω να φύγω από την φυλακή ανηλίκων ώστε να μπορέσω έστω να ακούσω την φωνή σου. Δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν αντέχω. ΔΕΝ ΘΕΛΩ.
Κατάλαβέ με, δεν ξέρω τι σου γράφω. Παραλογίζομαι, μη μου δίνεις σημασία. Ή μήπως δώσε μου; Θέλω. Δώσε μου. Δώσε μου όλη σου την σημασία.
Δεν θες. Δεν μπορείς; Δεν ξες;
Δεν ξέρω εγώ. Αν και οι υποψίες με φοβίζουν, η μία πιο πολύ από την άλλη.


...
Fuck.




Μην με αφήσεις μονάχα να πέσω. Δεν αντέχω άλλο, 4 χρόνια πέφτω. Δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν αντέχω.
Δε πέφτω.