Cinnamon

Καλησπέρα. Ελπίζω να είστε καλά. Καιρός έχει περάσει από την πορηγούμενη ανάρτησή μου. Και δεν ήταν ουσιώδης. Γενικά τώρα τελευταία δεν έχω κάνει ποιοτικές αναρτήσεις. Με κάποιο συγκεκριμένο νόημα να δώσουν. Σκέφτομαι πως οι σκέψεις μου δεν αποσκοπούν σε κάτι. Ακόμα νιώθω καλλιτεχνικά ερεθίσματα αλλά παρατηρώ μέσα μου μία αδράνεια. Έλλειψη έμπνευσης. Σύγχιση. Όπως και να το δω, το κεφάλι μου ένα μπερδεμένο κουφάρι σκέψεων...

Σσσσς, τ' ακούς; Είναι η σιωπή που ψιθυρίζει το μεγάλο σπίτι και οι οικείοι ήχοι του όταν βρίσκεσαι μόνος, ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου. Τ' ακούς; Ο ήχος του καλοριφέρ, η ζέστη που εκπέμπει το μέταλλο κάτω από το δέρμα σου, οι σωλήνες γεμάτοι νερό να γουργουρίζουν ήσυχα, η σιωπή του δειλινού... και πριν το καταλάβεις βράδυασε. Τ' ακούς; Τσιρίζει η τσαγιέρα. Θυμάσαι; Θυμάσαι την συμβουλή του; Τσάι με άρωμα κανέλλας. Κανέλλα;

Κλέισε τα μάτια σου. Πασχαλιά, πεύκο, μέλι, κέδρος, φρούτα, θυμάρι, σπόροι παπαρούνας. Και κανέλλα. Άρωμα κανέλλας μέσα μου να πλημμυρίζει τις σκέψεις μου, το κουβάρι που ξετιλύγεται καθώς γλιστράει, ποτίζοντας το νήμα και γω, χαμένη σε μία δινη αισθήσεων και συναισθημάτων, παραδίνομαι σε γλυκά όνειρα...

Οσμίσου τον αχνό, το άρωμα στην κούπα σου.
Πρώτη γουλιά: Η θύμιση όλων των αρωμάτων της γης. Αναμνήσεις, οσφρηντικές εικόνες έρχονται αμέσως στη θύμησή μου.
Δεύτερη γουλιά, να ζεσταίνει όλο μου το σώμα: Φρεσκοπλυμμένα ρούχα με σαπούνι Μασσαλίας, πολυκαιρισμένα μυρωδικά φαγητού, σκονισμένες εύθραυστες σελίδες βιβλίου. Η οικεία μυρωδιά της μάνας. Φρεσκοκομμένο χορτάρι.
Τρίτη γουλιά, να κυλάει ως μέσα μου: Κανέλλα. Πάλι κανέλλα. Ασταμάτητη δύναμη να ελευθερώνεται, γλυκιά και πικρή μαζί. Το άρωμα της βροχής, αναμιγμένο με αυτό της σκόνης των δρόμων, των σκεπών, των δέντρων.
Κι άλλη μία: Το άρωμά του. Νωπό και αυτό. Ήπιο, δροσερό, μα τόσο ήρεμο. Πανέμορφο και αινιγματικό μαζί.
Αρωματικά κεριά, λουλούδια, αναμνήσεις.

Πόσο αδύναμοι είμαστε, εμείς, οι άνθρωποι. Παρασυρμένοι και ολότελα παραδομένοι σε αισθήσεις, σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες, ερεθίσματα. Πόσο εύκολα μπορούμε να δώσουμε όλο μας το είναι σε μία αξία, ή σε έναν άλλον άνθρωπο και να πληγωθεί ο εγωισμός μας. Μα δεν λυπάμαι. Έτσι είμαστε. Έτσι είμαι.
Και δεν θα πάψω ποτέ να είμαι.
Σσσσς... τ' ακούς; Είσαι εσύ.

-Δημήτρη;
-Ναι;
-Δοκίμασα το τσάι σου. Αυτό με την κανέλλα.
-Αλήθεια; Σου άρεσε;
-Πολύ. Σε ευχαριστώ.


Το ακούς; Άκου το. Εσύ είσαι.