Untitled no.3 Η τριλογία σκατά κειμένων ολοκληρώθηκε.

No surprises... Καλησπέρα. Με λένε Κωνσταντίνα, είμαι δεξαέξι ετών, σε λίγο δεκαεφτά, like it's a big difference, I've had a few sigars, I 've been drunk several, I love lying, I hate my life for not being able to live it, I love telling the truth when it's ugly, I love being dramatic and insecure in my melancholy and nostalgia. Βρίζω, δεν έχω ίχνος σεβασμού ούτε καν για τον εαυτό μου, γράφω μαλακίες σε μπλογκς, γράφω τα σώψυχά μου σε αγνώστους, σε φόρουμ, σε φίλους ή όχι, γράφω, γράφω, γράφω, χωρίς να ξέρω ή να με νοιάζει τι γράφω, γράφω, μου αρέσει, δεν μου αρέσει, το αγαπώ, το σιχαίνομαι, ακούω γκοθ για να κλαίω, ακούω θλίψη για να νιώσω, μιλάω, παίζω, αγαπάω, φιλάω, γράφω ξανά, μου αρέσει, το σιχαίνομαι και πάλι από την αρχή.

Τι κάνω εδώ;

Τι δουλειά έχω σε ένα μέρος όπου κανείς δεν φαίνεται να με πάει; Που δεν στεριώνω;
Φίλος Α, φίλη Β, φίδι Γ.
Φίλος Α: Κάνε ό, τι θες. Σε γράφω στα αρχίδια μου.
3 weeks later: -
Θέλω την βοήθειά σου σε κάτι.
-Σε τί;
-Θέλω να μου πεις το και το.
Silly gossiping...
Φίλη Β:
-Σκατά έγιναν τα πράγματα.
-Θες να πεις πως δεν είμαι αρκετά καλή; Πως αν ήσουν εσύ στην θέση μου θα ήταν όλα τέλεια;
-Όχι, πάντως τα τωρινά δεν είναι ωραία. Και ξες την γνώμη μου για σένα.
-Κωνσταντίνα, επειδή θα μου σπάσεις τα νεύρα, σε κλείνω.
3 weeks later.
-Γιατί λοιπόν δεν μιλάμε πια;
-Κόφτο, δεν είσαι τόσο χαζή πια.
-Νόμιζα με θεωρούσες έξυπνη. Κρίμα. Όταν μάθεις να δέχεσαι κριτική, όσο οξεία και αν είναι, έλα να τα πούμε. Προφανώς δεν σου έλειψα καθόλου, σε αντίθεση με σένα.
Can't stand it.

Φίλη ΓΆΜΑ:
Στυλ: δεν συνεργάζομαι μαζί σου ό, τι και να λες και θα κάνω ό, τι γουστάρω με σένα, θες δε θες, δεν νιώθω τίποτα, δεν ζητώ συγγνώμη, και έτσι είναι τα πράγματα. I am big, you are small, I am right, you are wrong and there's NOTHING you can do about it.
Άντε καλά.

Τελικά τι κάνω εδώ; Α, ναι, επίσης έχω βίτσια σεξουαλικά, είμαι εθισμένη στο να μαθαίνω τις ιστορίες, τα ταμπού και τα κόμπλεξ των άλλων, αφήνω τα πάντα στην μέση, είμαι κυκλοθυμική, οξύθυμη και δραματικιά και μαλάκας με καλή και κακή έννοια, γράφω ξανά και δεν μου αρέσει, θέλω να πιω, ακόμα αυτό μου έλειπε, πρώτη θέση στους ΑΑ, και δεν γουστάρω πια να ακούω για αγάπες, απλά θέλω να ριχτώ σε κάποια ηχώ, να αφεθώ σε μουσική έκσταση, μέσα σε μελαγχολία και ηρεμία μαζί. Δεν θέλω να προοδεύσω στο θέμα: Γίνε άνθρωπος και όχι drama queen. Θέλω να πέσω σε θλιμμένο λήθαργο και να μην ξαναγυρίσω.
Θέλω απόλυτο σκοτάδι, χωρίς αστέρια, φεγγάρια και la vie en rose στο κινητό μου γιατί δεν έχω iPod. Να θυμηθώ να πάρω ένα, να βάλω την σκατομουσική μου κατά αδερφό Χρήστο, διότι μόνο η Hause εστί ποιότητα και σε ταξιδεύει, να πάρω να φάω κάτι με λίπη, να πάρω ένα μαύρο νυφικό, να το γεμίσω με το αίμα που θα τρέχει από τις καρωτίδες μου και να πέσω σε μία τεράστια μπανιέρα με νερό που θα κοκκινήσει από το αίμα μου. Χωρίς αντίο για κανέναν. Γαμηθείτε όλοι παρακαλώ. Γαμηθείτε και μην ρωτήσετε σήμερα τι έχω. Απλά βρείτε μου μερικά καλά κομμάτια θανατερά και έναν εκτελεστή που να σκοτώνει ήρεμα.


... Όχι. Δεν έχω τίποτα. Απλά απωθώ τους φίλους μου από κοντά μου, με την γάμα-την φίλη εξαίρεση, περιμένω να ζήσω, να ζητήσω συγχώρεση, να μάθω, να γιάννω την περιέργεια, τον εγωισμό και την υπεροψία μου.
Και δεν είμαι καλά. Μπορώ να ζήσω όλη την αιωνιότητα μόνο και μόνο για να έχω κάτι να με θλίβει. Κάτι στο οποίο να μπορώ να κλάψω.
Καλό βράδυ. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να περνάτε καλά.
Μέχρι τότε, καλά μου κόλυβα και είθε να μείνω μερικά κομμάτια μουλιασμένου κρέατος και σάπιων οστών, όπως πανέμορφα έγραψε η Luthien.
Τι άλλο να πω;
Α, ναι. Συγγνώμη που δεν είμαι αυτό που θέλει ο καθένας σας, με διαφορετικό τρόπο. Συγγνώμη που υποκρίνομαι διαφορετικά στον καθένα σας για να γίνω αυτό που θέλετε, ένα αστείο άτομο. Συγγνώμη.