I am stuffing at you. Big time.

Καλησπέρα. Πρωτού ξεκινήσω να τονίσω πως ο τίτλος είναι εντελώς συμβολικός. Μπορείτε να το πείτε ιδιωτικό μυστικό. Δεν πρόκειται με τίποτα να καταλάβετε την έννοια.


Αυτή μου η ανάρτηση δεν θα ναι τα γνωστά μου παραμύθια και όνειρα, δεν θα ναι πολιτικό ξέσπασμα, δεν θα ναι κάφρικη ανάρτηση. Θα ναι μπινελίκωμα. Big time.
Λίγο από όλα θα ναι. Just to be clear. Ωραίο πάντως δεν θα ναι.
Όσοι λοιπόν δεν γουστάρετε, από σας που με "ξέρουν" καλά, μπορείτε να μου πάτε στον διάολο. Και σας ικετεύω να μην ξαναγυρίσετε. It's for your own sake.


Οι τελευταίες μέρες ήταν γελοίες. Ελεεινά ποταπές και βαρετές. Κι όμως, οι τελευταίες μέρες ήταν άκρως ενδιαφέρουσες.



Μου έστειλες μήνυμα. Εγώ σε μισώ; Εγώ; Και γιατί πρέπει εγώ να σε πήρα τηλέφωνο; Τόση σημασία έχω πια για σένα, αμέσως σε πήραν με απόκρυψη και σε βρίσανε και πρώτη εμένα σκέφτηκες; Μπράβο. Εύγε. Με βοηθάς πάρα πολύ να αδιαφορήσω για σένα.
Σου λείπω. Ψέμα. Ποτέ δεν σου λειψε κανένα πιόνι που εκμεταλλευόσουν.
Μακάρι να μην ήμουν και γω ένα από όλα αυτά αλλά τελικά έτσι φαίνεται πως ήμουν.


Η ειρωνία, φίλοι μου είναι πως αυτό το άτομο θα μπορούσε άνετα να είναι η αδελφή ψυχή μου. Τελικά άνετα δεν το λες, γιατί τα ελαττώματα αυτού του ατόμου κάνουν λίστα, την οποία, αν την συγκρίνεις με την αντίστοιχη δική μου, θα έβρισκες τεράστιες ομοιότητες. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπέρ μας.
Θέλω να πιστεύω πως είμαι αρκετά μοιρολάτρις ώστε να καταφέρω να αποκοπώ εντελώς από αυτό το άτομο. Η επικοινωνία μας είναι χαμένη προ πολλού, μόνο που μερικές φορές με πιάνω να σκέφτομαι αυτό το άτομο, να το μισώ, να το νοιάζομαι, ούτε ξέρω και γω τι. Whatever. Just... stay away from me. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με πόνο ξανά.
Ίσως έπρεπε να υποκριθώ. Θα ταν πιο αστείο και πιο εύκολο.

__________________________________

Πως είσαι; την ρώτησα.
-Καλά. απάντησε γρήγορα και τυπικά. Χωρίς συναισθήματα.
-Πως είσαι; ξαναρώτησα.
-Καλά. Ο ίδιος τόνος με πριν. Ακόμα πιο κοφτερός.
Σιωπή έπεσε και γω κοιτούσα το παράθυρο χωρίς να ξέρω πως να συνεχίσω την κουβέντα. Αποφάσισα πως θα της το λεγα.

-Για σένα ήρθα στην συνάντηση με τα παιδιά. Για σένα. Καμία όρεξη δεν είχα να υποκριθώ πως περνάω καλά, πως είμαι καλά. Έριξα τα πρώτα αστεία που βρήκα και αυτό ήταν. Να με θεωρούν την τρελή κάφρο και όλα αυτά. Για σένα ήρθα.
Δίστασε.
-Θα ακουστεί κάπως ωμό αυτό που θα πω...
-Πες το.
-Δεν βγήκες έξω με παρέα.
Σιωπή.
Χαμογέλασα καθώς της απαντούσα.
-Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο.
Πήρα πάλι το βλέμμα μου και κοίταξα το παράθυρο. Συνειδητοποίησα όμως πως ακόμα με κοιτούσε. Έστρεψα το βλέμμα μου πάλι σε αυτήν. Δεν μπορούσα να το ερμηνεύσω. Ήθελα να πιστεύω πως ήταν ένα βλέμμα κατανόησης. Μάλλον όμως ήταν ένα βλέμμα οίκτου, που να με ρωτούσε "Πως τα κανες έτσι;"
Αν και δεν θόλωσαν τα μάτια μου, τα ιγμόρια στην μύτη μου έτσουξαν και πήρα γρήγορα το βλέμμα μου ξανά. Πρόλαβα καθώς κοιτούσα το παράθυρο να αφήσω τα δάκρυα να στεγνώσουν, ευτυχώς ακόμα κολλημένα στα μάτια μου.


Μέχρι και κανά δυό ώρες μετά, όταν έφευγα, η κατάσταση δεν είχε αλλάξει.

-Θες να έρθω αύριο;
-Θα το σκεφτώ.
Περίμενα λίγο μέχρι να απαντήσω.
-Ξέρεις τι; Πραγματικά προσπάθησα. Τόσην ώρα είμαι εδώ και δεν έχεις ιδέα πόσο προσπάθησα. Μπορεί ό, τι είπα να το πα με λάθος τρόπο, ωστόσο ήταν σωστό.
-Μπορεί να ήταν σωστό... όπως και να το πάρεις ήταν κουλό.
Δεν ήμουν σίγουρη τι ένιωθα. Από τη μία οργή. Ήμουν τόσο σίγουρη πως είχα δίκιο εκείνη τη φορά. Αλλά τι κάνουν οι φίλοι; Το βουλώνουν σε τέτοιες ώρες ή τα λένε χύμα; Από την άλλη... λυπόμουν.
-Καληνύχτα, είπα και τράβηξα με γρήγορα βήματα να φύγω.
Ίσως έπρεπε να υποκριθώ. Θα ταν πιο αστείο και πιο εύκολο.
______________________________


Το τελευταίο με έχει κουράσει απίστευτα πολύ. Το περνάω ακόμα καρέ καρέ στο κεφάλι μου μερικά βράδια.
Αμφιβολίες, πιθανά ψέματα, απόκρυψη αλήθειας, ψεύτικη ίσως αδιαφορία για το καλό μου, αληθινή ίσως γιατί με είχε ξεπεράσει. Μακάρι να μην ήσουν τόσο καλός ψεύτης μάτια μου. Ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω. Χαμογέλα τώρα. ;) Ό, τι και αν κάνεις, πιάνει.
Ίσως και γω θα πρεπε να υποκριθώ. Θα ταν πιο αστείο και πιο εύκολο.




Crap again. Πάλι βλέπω τον εαυτό μου να κοιτάζει πίσω σε σπασμένες σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές, δεν έχει σημασία. Βλέπω τον εαυτό μου, όχι να μετανιώνει, αλλά να ήλπιζε να μπορούσε να υποκριθεί αντί να ξεσπάσει ενάντια σε υποκριτές φίλους και μη. Αντί να δίνει επιχειρήματα και να της απαντάνε με ειρωνία, να κρατούσε το στόμα της κλειστώ.

Αν έχει σημασία δεν ξέρω. Μερικές φορές με νοιάζει λυσσαλαία, άλλες φορές καθόλου.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πονάω. Κάποιος να το σταματήσει.

Ναι, μου λείπεις. Μακάρι να πίστευα στην μετάνοιά σου. Θα θελα να πιστέψω, αλλά μοιάζει ουτοπικό. Και κάνω την μεγάλη μαλακία να στο λέω πως μου λείπεις. Ίσως απλά ήθελες να με δεις αδύναμη. Here I am. Και πάλι δεν θα αλλάξει τίποτα.

Ναι, και συ μου λείπεις. Κι όμως, δεν μπορώ να πιστέψω πως... δεν ξέρω. Δεν είσαι αυτή που ήσουν.

... εσύ σίγουρα μου λείπεις. Μερικές φορές το να βρίσκομαι μακρυά σου είναι αδύνατο. Τα χείλη σου ώρες ώρες είναι εφιάλτης. Συγγνώμη, μα δεν ξέρω τα κίνητρά σου. Ό, τι κι αν είναι όμως αυτό που κάνεις για να μείνω μακρυά σου πιάνει. Αποτελεσματικά. Μπράβο. ;)


... ίσως τελικά θα πρεπε να υποκριθώ και τώρα. Πως δεν πονάω. Πως όλα είναι καλά. Πως δεν σας χρειάζομαι.
Θα ταν... πιο εύκολο.

A heart that's full up like a landfill,
a job that slowly kills you,
bruises that won't heal.
You look so tired-unhappy,
bring down the government,
they don't, they don't speak for us.
I'll take a quiet life,
a handshake of carbon monoxide,

with no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
Silent silence.

This is my final fit,
my final bellyache,

with no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises please.

Such a pretty house
and such a pretty garden.

No alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises please.

Edit: Προς την πρώτη περίπτωση---> Τελικά ποτέ σου δεν εννοείς τίποτα από όσα λες. Μέχρι και το κομμάτι που γράφω για σένα βαριέμαι να βγάζω, οπότε, get a life.

I 've watched you change...

...Into a fly
I looked away
You were on fire

I watched a change
In you
It's like you never
Had wings
Now you feel
So Alive
I've watched you change

I took you home
Set you on the glass
I pulled off your wings
Then I laughed

It's like you never
Had wings ahhh ahh ahhh

I look at the cross
Then I look away
Give you the gun
Blow me away

And so on, and so forth...


Καλησπέρα. Μετά από τόσο καιρό, νιώθω ζωντανή... μέσα στην νέκρα μου νιώθω ζωντανή.
Αλλαγές... σκοτεινές, μα αλλαγές.

Με ιδιαίτερη χαρά καλοσωρίζω πάλι την μουσική μου... την μουσική που τόσο καιρό είχα ξεχάσει. Το απόκοσμο σκοτάδι μου...

Σαν τον Λεστάτ και γω, ξυπνάω μετά από έναν μεγάλο ύπνο... και αυτό που βλέπω μου αρέσει.

Σκοτάδι.

I took you home
Set you on the glass
I pulled off your wings
Then I laughed

Don't play with me... cause you know what is gonna happen...
I feel strong... I feel... alive...

Καλή σας μέρα... στην αιώνια νύχτα μου...

:)

I can't breathe but I feel good enough...

... κοιτάζω εδώ και πέντε λεπτά μια άδεια σελίδα χωρίς να ξέρω πως να την γεμίσω. Μου υποσχέθηκα ανάρτηση και να μαι εδώ, χωρίς να έχω κάτι ιδιαίτερο να γράψω. Οι λέξεις τελευταία φαίνονται να χάνουν το νόημα μπροστά στο μεγάλο βύθισμα στην αδράνεια συναισθημάτων και σκέψεων. Νιώθω βουλιαγμένη σε έναν ύπνο δίχως επιστροφή.
Για την ώρα τουλάχιστον.

Γκρίζαρε το είναι μου αυτό το βράδυ... ο κολλητός μου ποτέ δεν ήταν χειρότερα. Και δεν έχω ιδέα γιατί... Ενώ θα έπρεπε, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα να ξέρω. Για να σταθώ. Τι κάνεις όμως όταν δεν σου μιλάει για αυτό;
... πονάς μαζί του. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο.

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια για την μικρή μου ιστορία.

Σήμερα θα κλείσω απότομα και με κομμάτι. Θα τα πούμε από Δευτέρα. Φεύγω για 3 μέρες. Το που πάω δεν έχει σημασία. Ούτε το τι θα κάνω. Θα εύχομαι όμως (και το λέω με πλήρη ευαισθησία αυτό) να βγάλω λέπια και να γίνω γοργόνα. Να ταξιδέψω σε ονειρεμένες διαδρομές ώσπου να φτάσω σπίτι.

Αλλά...






... που είναι το σπίτι;







So take care of what you ask of me... cause I can't say no to you.


ΥΓ: I mean it.
You know you love me.

Ο Ουίλλιαμ και η Χώρα του Πλην

Καλησπέρα. Σήμερα μου ήρθε να γράψω μία μικρή ιστορία. Σκεφτόμουν κάτι και ήθελα να προσθέσω έναν πρωταγωνιστή και σκέφτηκα το όνομα ενός blogger, ίσως και μερικά στοιχεία του χαρακτήρα του μιάς και δεν τον γνωρίζω καθόλου. Βέβαια αφού δεν τον ξέρω απλά θα πω πως δανείζομαι το όνομα... ελπίζω να μην τον πειράξει.

Κάποτε, κάπου, ήταν ένας άντρας που τον έλεγαν Ουίλλιαμ. Ο Ουίλλιαμ, αν και νέος, δεν ήταν ευτυχισμένος. Όλοι οι νέοι της ηλικίας του διασκέδαζαν και περνούσαν καλά, μα ο Ουίλλιαμ δεν έβρισκε χαρά σε καμία από τις γνωστές απολαύσεις. Περιπλανιόταν μόνος του σε δρόμους έρημους και σκοτεινούς, χωρίς να βρίσκει ενδιαφέρον σε τίποτα παρά μόνο το σκοτάδι, τα σύννεφα και το φεγγάρι.

Κάποια μέρα ο Ουίλλιαμ ερωτεύτηκε. Περπατούσε στους μαύρους σαν πίσσα δρόμους και την είδε. Και δεν υπήρχε πλέον τίποτα στον κόσμο. Τίποτα παρά μόνο αυτή. Τα μαλλιά της, το άρωμά της... τα φουντουκί μάτια της.

Όμως η κοπέλα δεν του έδωσε σημασία. Έτσι, ο Ουίλλιαμ βρίσκοντας τον παράδεισο τον έχασε αμέσως.

Περπατούσε πάλι αχανής στα σκοτάδια της ψυχής του, ακόμα πιο δυστυχισμένος από πριν, με την επώδυνη επίγνωση του τι έχασε...
Οι μέρες περνούσαν και ο Ουίλλιαμ δεν μπορούσε να ξεχάσει την όμορφη κοπέλα που είδε στον δρόμο, έστω και για δευτερόλεπτα. Το σκοτάδι της ψυχής του μεγάλωνε όλο και περισσότερο, φαρδαίνοντας τους δρόμους του Ουίλλιαμ για να περπατήσει ακόμα πιο μόνος.



Μια μέρα, μέσα στην πλήξη και την μοναξιά του, ο Άγγελος της Ματαιοδοξίας τον πρόσεξε, και του έπαιξε ένα πονηρό παιχνίδι.
Βρήκε τον Ουίλλιαμ και του είπε πως δεν χρειαζόταν να πονά πλέον. Του υποσχέθηκε πως αν τον έπαιρνε μαζί του στην ομορφότερη χώρα που υπήρξε ποτέ, θα έβρισκε την κοπέλα που ήθελε, και αυτή θα τον αγαπούσε.

Αφελής καθώς ήταν, και τυφλωμένος από την ψεύτικη υπόσχεση του Αγγέλου, ο Ουίλλιαμ δέχτηκε αμέσως. Ο Άγγελος όμως άλλα είχε σχεδιάσει. Του ζήτησε να πάει για ύπνο, και πως όταν ξυπνούσε θα βρισκόταν στην όμορφη χώρα που υποσχέθηκε, μαζί με την κοπέλα με τα φουντουκί μάτια. Ο Ουίλλιαμ πήγε αμέσως για ύπνο. Ονειρεύτηκε πως ήταν μαζί της, πως την άγγιζε, πως της μιλούσε... μα όταν ξύπνησε δεν βρισκόταν στην όμορφη χώρα που είχε υποσχεθεί ο Άγγελος. Βρισκόταν σε μία μαύρη απέραντη έκταση, με σκοτεινή ομίχλη και κρύο. Ένιωθε κενός, χωρίς συναισθήματα. Και δεν κατάλαβε ποτέ πως ο Άγγελος τον ξεγέλασε, γιατί χωρίς συναισθήματα, δεν ένιωσε ποτέ προδωμένος. Από την μία στιγμή στην άλλη ο Ουίλλιαμ ένιωθε μόνο μία σαστισμένη απορία που δεν βρέθηκε εκεί που νόμισε, μαζί με απέραντη θλίψη, γιατί όσο και αν προσπάθησε να ψάξει στο σκοτάδι για να βρει την κοπέλα με τα φουντουκί μάτια, δεν μπορούσε να κουνηθεί. Ήταν μονάχα ακόμα ένα μαύρο Πλην στην χώρα του Πλην...

Σκόρπια πράματα

Πως σας φαίνεται ο χώρος μου; Δεν είχα τι να κάνω (ένα από τα πολλά μειονεκτήματα της βαρεμάρας) και σκέφτηκα πως ήθελα μια ανανέωση. Όχι ότι κατάφερα και πολλά, μάλλον θα λεγα πως μια και δεν είμαι στα κέφια μου δεν θα βγαινε και τίποτα ενδιαφέρον.
Έβαλα πίσω την παλιά μουσική Amelie. Μου είχε λείψει απίστευτα πολύ...
Οι ώρες περνάνε βασανιστικά αργά, λες και κάποιος επίτηδες θέλει να με κάνει να χάσω κάθε ενδιαφέρον που έχω για την ζωή.
Ωστόσο, πήρα την πρωτοβουλία να κλέψω ένα βιβλίο από τα χέρια της μάνας μου όταν εκείνη έπαιρνε τον ύπνο του δικαίου.
Μιλάει για 2 ζευγάρια, επικεντρώνοντας πιο πολύ στο ένα, και συγκεκριμένα στον άνδρα, τον Μιχάλη. Η κολλητή του Μαρκέλλα (και έχω βάσιμες υποψίες πως μόνο κολλητή του είναι) τον συμβουλεύει με αγάπη, βλέποντας όμως να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Σιγά σιγά βλέπουμε τον Μιχάλη και την σύζυγό του Εύα να βουλιάζουν στην ρουτίνα, κάτι που το περίμενα, μιας και η Εύα δεν είναι αυτό που λέμε ζωντανός τύπος. Κενή κοπέλα, με μοναδικό ενδιαφέρον τον εαυτό της, τα ταξίδια, τα λεφτά, τον σολωμό. Ενδιαφέρεται για την κόρη της μονάχα όταν πατάει στην εφηβεία, με στόχο να την κάνει ανορεξικιά. :/
Η Μαρκέλλα και ο σύζυγός της Στέφανος είναι μια χαρά με την κόρη τους, ωστόσο, η Μαρκέλλα ανησυχεί πάρα πολύ για τον Μιχάλη.
Μέχρι εκεί έχω φτάσει. Από την πρώτη στιγμή γνωριμίας του Μιχάλη και της Εύας (η Μαρκέλλα και ο Στέφανος είναι ήδη παντρεμένοι) μέχρι που τα παιδιά τους φτάνουν στην εφηβεία.
Το βιβλίο είναι της Λένας Μαντά, με τίτλο: Το τελευταίο τσιγάρο. (Ο Μιχάλης πάντα έκανε ένα τελευταίο τσιγάρο πριν πάρει αποφάσεις καθοριστικές για την ζωή του).
Σας υπόσχομαι πως θα τελειώσω το βιβλίο και θα σας πω τι παίχτηκε.

Βασικά... αυτό είναι ένα ακόμα πράγμα για το οποίο το πληκτρολόγιο μοιάζει να φλερτάρει μαζί μου.

Σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες... σαν κασσέτα, περνάει καρέ καρέ κάθε κίνηση μας μέχρι να χωρίσουμε. Το επεξεργάζομαι για ώρες, αναλύοντας το τι πήγε λάθος, πως, γιατί, ποιός. Και έμεινα με υπερβολικά πολλές αμφιβολίες ώστε να μην θέλω να ρωτήσω για να πάρω απαντήσεις. Και αυτό θα κάνω. Scared to death μπορεί να είμαι, χαζή όμως με την καμία.

Εκεί που θέλω να καταλήξω... νομίζω πως έχω βγάλει αυτό το συμπέρασμα πολλές φορές με άλλα λόγια και τώρα βρήκα καλύτερο τρόπο να το εκφράσω.

Πάντα ήμουν ένα συναισθηματικά ασταθές άτομο.
Τώρα απλά κατάλαβα πως κανείς δεν μπορεί να βασιστεί πάνω μου. Κανείς όμως. Ούτε εγώ η ίδια. Γιατί θα είμαι μνημειώδης αποτυχία. Ό, τι κάνω, το κάνω επειδή έτυχε, ή το ήθελα αρκετά για να το κάνω. Από κει και πέρα δεν βλέπω καμία υπόσχεση κρατημένη, κανέναν λόγο δοσμένο με πλήρη ειλικρίνεια.

Θα πρεπε να νιώθω άσχημα έτσι; Γιατί όμως αυτή την στιγμή μουδιάζω;

I have to get some sleep.

Δεν ξέρω πότε θα επιστρέψω. Ούτε αν θα επιστρέψω επειδή έτυχε, ή το θέλω.
Απλά μην έχετε προσδοκίες από μένα.


Πρέπει να ξαναδώ αυτή την ταινία... νιώθω πως είναι ένας παλιός γνώριμος που ακόμα με περιμένει να συναντήσω...
Καλό βράδυ.



ΥΓ: Μην με αναφέρεις στις αναρτήσεις σου. Μόνο που κοιτάς το μπλογκ μου σημαίνει πως νοιάζεσαι. Και δεν θες να δείχνεις πως νοιάζεσαι, έτσι; ;)
Το τι κάνω εγώ βέβαια στα λημέρια σου... ας πούμε πως (χαμο)γελάω. Με την υποκρισία σου. Και μην ξεχνάς. Μακριά από μας και ούτε αγαπημένοι.

Days passing by...

Καλησπέρα. Ελπίζω να είστε καλά. :)

Αποφάσισα να γράψω σήμερα ακριβώς επειδή αποφάσισα να μιλάω στον εαυτό μου συχνότερα. Μιας και δεν έχω έναν γκόμενο που θεοποίησα, ούτε λόγος για φίλους (είμαι απελπιστικά ασυμβίβαστη για να κάνω), αποφάσισα πως θα γράφω συχνότερα. Δεν θέλω να ξεχνάω αναμνήσεις. Σήμερα λοιπόν ο φίλος μου θα είναι το πληκτρολόγιο. Εσείς οι υπόλοιποι είστε απλά καημένα όντα που εναποθέτετε την εμπιστοσύνη σας σε μένα ώστε να γράψω κάτι ενδιαφέρον. :Ρ
Και μα τω Θεώ, αυτό θα κάνω. :Ρ

ΜΕΡΟΣ Α'.

Την μέρα που έγραψα το προηγούμενό μου κείμενο, το απόγευμα συναντήθηκα πάλι με τον ένα και μοναδικό, ανεπανάληπτο θεό του 2μετρου γλυφιτζουριού

λευτέρη

Τελικά αυτό το παιδί απλά το λατρεύω, είναι ο αδερφός μου, πως το λεν; (Μπηχτή για την μεγάλη Ρέα: He is myyyyy precious littli bro. :P)
Αλλά δεν έχω πρόβλημα να τον μοιράζομαι, τέτοιος αχαΐρευτος που είναι ώστε να με πουλάει. *σνομπ*

Αυτή την φορά ήταν μαζί μας η Ελένη, μία άκυρη και άσχετη με φόρουμ και μπλογκς κοπέλα, οπότε δεν καταλάβαινε ούτε το ένα τέταρτο όσων λέγαμε. (Μεταξύ μας, δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος που δεν καταλάβαινε, αλλά τι να κάνουμε, μία την έχουμε. :Ρ)
Γουάτεβερ, ο Λευτέρης κέρασε γλυφιτζούρι, εγώ διαφωνούσα πεισματικά γιατί δεν ανεχόμουν δεύτερο κέρασμα από τον γκέι, μέχρι και στην έδρα μου κατάφερε να πληρώσει με την βία. -.-
Στο κυρίως θέμα: Το ΓΛΥΦΙΤΖΟΥΡΙ.
Ένα τεραστίων διαστάσεων, πολύχρωμο, ζουμερόοο, γλυφιτζουράκι. Και μιας και είμαστε κουλτουριάρηδες κάφροι (απίστευτος συνδυασμός, ξέρω, μας σταματάνε στον δρόμο και μας ζητάνε αυτόγραφα) κάναμε διαγωνισμό καλύτερου γλυψίματος και έπεσε τρελό γέλιο. Πέρα από αυτό βγήκαμε 1-2 καλλιτεχνικές φωτογραφίες κοιτώντας τα ατελείωτα μυστύρια των ουρανών ενώ γλύφαμε. :Ρ
Ξέρω, είμαστε βλάσφημοι αλλά αξιολάτρευτοι. >.<
Κάναμε βόλτα, περπατήσαμε, μιλήσαμε, και ήρθε η τραγική (για τους άλλους) ώρα των τηλεφώνων.
Εγώ κλασσικά παρακαλούσα να πάρουμε τον βρωμερό καράβλαχο βασιλιά (γκουχ-γκουχ) των ξωτικών (γκουχ-γκουχ) μιας και στο πλαίσιο των νέων μου αποφάσεων αποφάσισα να συνεχίσω να βρίζομαι τακτικά μαζί του. Αλλά όοοοχι, ο Λευτέρης μας τον κρατάει γιατί είναι κακός και γκέεεεειιιιι. :Ρ
Εδώ, επειδή το προηγούμενο κείμενό μου για τον Λευτέρη προκάλεσε αντιδράσεις, να ξεκαθαρίσω πως ο Λευτέρης παρά τα αμέτρητα παρακάλια μου να γίνει γκέι, συνεχίζει απλά να το παίζει γκέι, όχι όμως να είναι. Καταλάβατε ο προδότης; GAP και GAP όλη την ώρα. -.-
Μετά πήραμε Ανθή αλλά εγώ απαξιώ να μιλήσω (εγωισμός ντίαρ, σόρι <3) και της μιλάει ο γκέι, ο ερμαφρόδιτος, το άθλιο πρησμένο ούλο. Αλλά αυτή του το κλείνει, μουαχαχαχαχα. Συνεχίζουμε στοχεύοντας τους μάστερ μαφιόζους της υπόθεσης και καλούμε Γιάννα. Για όσους δεν γνωρίζουν το μπλογκ της, The Dunwitch Horror, μπορείτε απλά να χώσετε το κεφάλι σας μέσα στην λεκάνη της τουαλέτας για αυτή σας την έσχατη και άνανδρη πράξη, ή πολύ απλά μπορείτε να πάτε να το δείτε. Θα το βρείτε στην λίστα μου στάνταρ. :Ρ
Συνεχίζοντας, (έκοβε τα όμορφα μαλλάκια της το πουλάκι μου :'((( ) καλέσαμε την μεγάλη Ρέα. Ευτυχώς που δεν απάντησε τότε, γτ θα πάθαινα εκεφαλικό. :Ρ Θα σας πω αργότερα για ετούτη. :Ρ
Γενικώς πέρασα καλά. Με τον Λευτέρη νιώθω να έχω όλο και καλύτερη επαφή και νιώθω πως μπορώ να συζητήσω μαζί του σε σοβαρό επίπεδο. (ανήκουστο. ξέρω.) Είναι ωραίο να νιώθεις πως μπορείς να ανοιχτείς σε κάποιον τον οποίον κάποτε δεν ήξερες. Δεν ξέρω για ποιόν λόγο, αλλά όταν κάνεις φίλους μέσω ίντερνετ και τους συναντάς μετά... μου αρέσει. Άρα ή είμαι geek, ή είμαι creep. :Ρ Ένα από τα δύο. Μετά πήρε τηλέφωνο η Γιάννα και της μιλήσαμε. Ψιλοαμήχανα βέβαια γιατί δεν γίνεται να γνωρίζει η διασημότητα την διασημότητα χωρίς να νιώθεις κάπως. :Ρ Ναι, είναι η θεά του σκότους είμαι η θεά τσουλί. :Ρ
Και ο Λευτέρης ο δούλος μουαχαχαχα. :Ρ
Καταπληκτική φωνούλα, όπως ακριβώς θυμάμαι την επική ατάκα: Έχεις κάποιο πρόβλημα;! για την οποία οφείλεται να της αποδοθεί όσκαρ, και σε αυτήν και στον Ηλία. :Ρ Φωνή κάφρου μεταλλά, πως το λένε βρε παιδάκι μου; :Ρ
Το επόμενο βράδυ δέχτηκα κλήση, και δεν την πρόλαβα. Πήρα τηλέφωνο, βεβαιωμένη πως ήταν η μεγάλη Ρέα. Κι άλλο άγχος, μιας και ποτέ δεν ήμασταν "φίλοι γκαρδιακοί" αν και κάνεις μεγάλο χουνέρι μαζί της. Προέτοιμάζομαι λοιπόν ψυχολογικά για να ακούσω την όπως-την-περίμενα-φωνή της (μαλακιά, βαθιά, γλυκιά κλπ) και αντί αυτού, αντιμετωπίζω τον όλεθρο! :Ρ
Μιά φωνή τσιριχτή, αδύνατη, λεπτή. ΟΜΓΚ δηλαδή, χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου, την όποια εναπομείνουσα σιγουρία στην ζωή. :Ρ
Έπαθα λοιπόν, πάντως ένα μισαωράκι το χτυπήσαμε άνετα. :Ρ Πολυλογού, όπως είχε εγγυηθεί, γλυκούλα και κακούλα, την λάτρεψα. :Ρ Και ναι, πεθαίνω να μπω στην παρέα της. :Ρ
Αυτό ήταν το πρώτο, αρκετά ελαφρύ μέρος της ανάρτησής μου. Τώρα πάμε αλλού. :Ρ


ΜΕΡΟΣ Β'.

Σήμερα το βράδυ αποφάσισα πως δεν μπορώ να κάτσω σπίτι. Μέχρι και ο μοναχικός άνθρωπος έχει τα όριά του. Και ναι σεβαστό μου κοινό, ήμουν αρκετά αξιολύπητη ώστε να βγώ για καφέ με την μάνα μου. Ρίχτε μου κανά ευρώ. :Ρ
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι άσχημο να βγαίνεις με την μάνα σου, αλλά όφειλα στον εαυτό μου καλύτερες επιλογές τελευταίας στιγμής. Βέβαια, με τα όοοσα πράγματα μου συμβαίνουν αυτήν την περίοδο, δεν νομίζω πως θέλω να μιλήσω. Αλλά τελικά μίλησα, έτσι δεν είναι; :)
Μιας λοιπόν και η μάνα μου ήταν απένταρη εκείνη την στιγμή, πήρα την πρωτοβουλία να την δελεάσω με κέρασμα. Ίσως να ήθελα να μιλήσω after all...
Την έψησα να πάμε παραλία. Δεν υπάρχει πιο όμορφο μέρος στην πόλη... ήθελα να δω κόσμο, αν και ήξερα πως θα το μετανιώσω αργότερα, που θα καθόμουν εδώ τώρα, πίσω από την οθόνη, με ασταθή συναισθηματική διάθεση. Η μετάνοια βέβαια είναι απλά μία λέξη. Δεν το μετάνιωσα που βγήκα, κι ας ήξερα πως θα έχω αντίκτυπο άλλη μία νύχτα χωρίς ύπνο μέχρι τα ξημερώματα. Μακάρι να καταφέρω να κοιμηθώ. Αύριο υποτίθεται πως πάω πισίνα. Θεέ μου, το πρώτο μου μπάνιο άργησε τρομακτικά πολύ. Απλά θέλω να είμαι όλη την ώρα στο νερό...
Πήγα στην παραλία λοιπόν. Είδα κόσμο. Είδα βιτρίνες, μαγαζιά.
Βλέπω εικόνες, μυρωδιές οικείες, πράγματα, αναμνήσεις, πρόσωπα και όλα μου μοιάζουν μάταια. Περπατώ και μυρίζω φαγητά της ώρας, βλέπω κόσμο, φίλους, ζευγάρια, να περνάνε καλά. Βλέπω μία πόλη ζωντανή, και βλέπω εμένα. Dead meat.
Τα βλέπω θολά, τα μυρίζω θολά, επειδή δεν τα ζώ. Κάποια στιγμή θα είμαι καλά, το ξέρω, για την ώρα όμως απολαμβάνω την μελαγχολική σιωπή. Δεν νιώθω καλά. Νιώθω όμως. Προτιμώ να νιώθω άσχημα παρά να μην νιώθω.
Καταραμένη, συναισθηματική εφηβεία.
Κάθομαι για καφέ, και τελικά η ανάγκη κερδίζει τον εγωισμό. Της μιλάω.
Τόση κούραση, τόση ανασφάλεια. Και όχι εφηβική ανασφάλεια, ανασφάλεια λογική. Βγαλμένη με συμπεράσματα και επιχειρήματα. Βγαλμένη από καχυποψία, δικαιώματα που μου έδωσες, ματάκια μου. Αμφιβολίες, καμία αίσθηση του σίγουρου για σένα πέρα από το ότι σε αγαπάω, σε αγαπάω πέρα από κάθε δύναμη. Έχεις ιδέα πόσο αδύναμη νιώθω έστω και να σου στείλω μήνυμα; Πως η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά την στιγμή που είμαι ένα πλήκτρο μακρυά από το να σε πάρω τηλέφωνο και τελικά το μετανιώνω;



Σήμερα μίλησα. Ανοίχτηκα. Ένιωσα καλύτερα. Ακόμα και αν ευχόμουν χίλιες φορές περισσότερο να είχα βγει μαζί σου και να σε φιλούσα κάτω από τον Λευκό Πύργο να χορεύα μαζί σου κάτω από τα φώτα, ένιωσα καλά που της μίλησα.
Γιατί ξέρω, πως όσα αρνητικά κι αν βλέπω σε αυτήν, η μητέρα μου με αγαπάει.

Βέβαια επίσης ξέρω πως την επόμενη φορά που θα μαλώσω μαζί της θα μου χτυπήσει τα λάθη μου αλλά τι να κάνουμε; Όσο ανοίγεσαι στον άλλον, τόσο του δίνεις τα μέσα να σε πληγώσει...

Αυτά τα σημερινά.

ΥΓ: Η γλυκιά κούραση που νιώθεις μετά το περπάτημα, το μίλημα, μετά από μία έξοδο με κάποιον τέλος πάντων, είναι από τις αγαπημένες μου.
ΥΓ2: Μου λείπεις.
ΥΓ3: Θα σε πάρω τηλέφωνο, να είσαι προετοιμασμένος. Φοβιτσιάρα είμαι, χαζή όμως όχι. You know me better than that. ;)
ΥΓ4: Ο κυνισμός είναι η άμυνα του κάθε κυνικού, μάνα. ;) Είναι τρόπος σκέψης, και λυπάμαι πραγματικά που δεν έχω σεβασμό. Μακάρι να ένιωθα ντροπή. Ίσως να χα όρια έτσι.
ΥΓ5: Σε αγαπάω. Δεν πα να με πληγώνεις, δεν πα να μην μπορώ να σε έχω, πανάθεμά σε, εγώ ακόμα σε αγαπάω. It takes so much more than that to stop loving you. ;) Ελληνιστή, την έχεις πατήσει, ματάκια μου. :)
ΥΓ6: Το κομμάτι αυτό για σένα. Γιατί, δεν ξέρω αν στο πα, αλλά σε αγαπάω. Δεν στο πα; Κρίμα. Σε αγαπάω, σε αγαπάω, σε αγαπάω...



Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
εγώ το λέω φονικό
μην πάει ο νους σου στο κακό
με το μπαμπάκι θα σφαχτούμε

Με λίγα λόγια, ένα νεύμα
με ένα βλέμμα ή χωρίς,
είναι αργά κι ίσως νωρίς
να τρέξει μεταξύ μας αίμα

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε

Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
εγώ το λέω ποινικό
κακούργημα κανονικό
και ισόβια θα δικαστούμε

Για πράξεις και για παραλήψεις, ιδιαζόντως ειδεχθείς
αλλά εσύ μην φοβηθείς
και αρχίσεις τις αποκαλύψεις

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε

Ούτε και 'γώ θα ομολογήσω
ότι σ' αγάπησα πολύ
και πως με καίει το φιλί
που δεν μπορώ να ξαναζήσω

Έλα λοιπόν να μοιραστούμε
της φυλακής μας το κελί
και αν αγαπιόμαστε πολύ
μπορεί και να αθωωθούμε

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε

Νυστάζω...

Θέλω να κοιμηθώ. Χωρίς πλάκα, δεν καταλαβαίνω γιατί γράφω.
Βασικά, ψέματα, ξέρω γιατί γράφω, αλλά δεν καταλαβαίνω. Δεν θα βγάλω και τίποτα από αυτό.
Είμαι τόσο κουρασμένη. Λογικό, θα μου πείτε, είναι τέσσερις και τέταρτο. Απλά... δεν θέλω να πέσω στο κρεβάτι, μιάς και ξέρω πως τον επόμενο καιρό η ώρα του ύπνου δεν θα είναι ακριβώς η αγαπημένη αυτή ώρα που θα σφαλίσω τα μάτια μου και θα κοιμηθώ σαν αρνάκι χωρίς να ροχαλίζω, ενθυμούμενη πως ο πρώην μου ροχαλίζει.
Ναι κυρίες και κύριοι, σεβαστό κοινό μου, χώρισα.
Οπότε η ώρα του ύπνου θα είναι η δύσκολη ώρα που θα στριφογυρίζω προσπαθώντας να μην σκέφτομαι. Να μην τον σκέφτομαι. Να μην σκέφτομαι πως πάνω στο ίδιο ακριβώς κρεβάτι τον έχω κρατήσει και τον έχω δει να κοιμάται, ίσως ακόμα και να ονειρεύεται.
Δεν λυπάμαι. Ίσως είμαι αρκετά κυνική, και κακιά του στυλ το-κακό-θριαμβεύει-αλλά-ποτέ-δεν-βρίσκει-γαλήνη.
Από την άλλη βέβαια λυπάμαι αφόρητα πολύ. Συνειδητοποίησα πως όταν κλαίω για αυτόν είμαι ανεξέλεγκτη. Η μαζόχω μέσα μου το απολαμβάνει, μόνο που θα αρχίσω να χάνω την φωνή μου. :Ρ
Από την άλλη βέβαια υποσχέθηκα να μην κάνω καμιά μαλακία όπως να μεθύσω ή να καπνίσω, αλλά φαντάζομαι πως αυτό συμπεριλαμβάνει μέσα και την άμεση επιβίωσή μου. :Ρ
Βασικά όχι, δεν το υποσχέθηκα... αλλά και πάλι.
Καταραμένη εφηβεία. :)

Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι θα κάνω, τι θέλω να κάνω, τι πρέπει να κάνω, τι μπορώ να κάνω... τι έχω να κάνω.

Λένε πως πρέπει να χάσεις κάτι για να καταλάβεις την αξία του.

I say boulshit.

Όταν το χάνεις, καταλαβαίνεις την απώλεια. Την αξία απλά την ξαναθυμάσαι, γιατί σε βολεύει.

Whatever.

Αυτή την στιγμή είμαι εντελώς ουδέτερη. Δεν έχω πάρει χαμπάρι τι μου γίνεται και thank god που έτσι είναι τα πράγματα για τώρα. Πριν έκλαιγα σαν μωρό μπροστά του. Οποία αισχύνης. :Ρ (το γραψα σωστά δεν το γραψα, στα αρχίδια μου τα ερμαφρόδιτα. :Ρ)


Υποθέτω θα περάσω μία μακρά περίοδο ξηρασίας, η οποία θα είναι εμφανέστατη στο μπλογκ μου. Κάποτε έλεγα τα λίγα που δεν μπορούσα να πω αλλού, εδώ. Τώρα θα λέω την κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια της καθημερινότητάς μου. Ή απλά θα γράφω από μαζοχισμό, κυνισμό, πόνο... γουατέβερ. Προλάβετε φίλοι μου και φύγετε πρωτό χρειαστεί να σχολιάζετε πάνω στην βαρετή μου ζωή. :Ρ

Προειδοποιώ όμως, πως έχω τάξει στους ιστολόγους "Άνεμος" και "Δικέφαλος Κόσμος" aka "Sirius" πως θα γράψω το fan-fiction που έβγαλα όταν μιλούσα με τον Δικέφαλο (αμέσως αφού χώρισα, φανταστείτε καφρίλα). Έχει να κάνει με τα πορνοδιαστροφικά όργια που γινόντουσαν στο Χόγκουαρτς, ανάμεσα στους 4 ιδρυτές.

Ή ίσως απλά αφηγηθώ τα γεγονότα, δεν έχω γράψει ξανά φανφικ, τουλάχιστον ούτε καν αξιοπρεπές ώστε να το δημοσιοποιήσω. :Ρ
Ούτε φαντάζομαι θα είναι και η καλύτερη περίοδος.

Μέχρι λοιπόν να ξανακούσετε από μένα και τον εαυτό μου, πάρτε να χετε.



Merely the sound of your voice
Made me believe that you were her
Just like the river disturbs
My inner peace
Once I believed I could find
Just a trace of her beloved soul
Once I believed she was all
Then she smothered my beliefs

One cold winter's night
I may follow her voice to the river

Somewhere in time
I will find you and haunt you again
Like the wind sweeps the earth
Somewhere in time
When no virtues are left to defend
You fall in deep

How could that first time recurr
When memories linger on and on
What made me think you were her
Helena is dead to all
Nothing can bring her to life
Don't pretend that I'll be loving you
Once I believed she was gone
I'm corrupted from within

Leave me for now and forever
Leave while you can

Somewhere in time
I will find you and haunt you again
Like the wind sweeps the earth
Somewhere in time
When no virtues are left to defend
You fall in deep

I was a liar in every debate
I grew the forces that fuelled your hate
When the cold in my heart leaves
It comes to an end
And quietly I'll go to sleep

[Roy]
Follow me into the light
Leave me tonight
I've gone too far to begin all anew
With someone like you

[Simone]
Like ice on a lake of tears
I'll take you through
Life fades in anew
With someone like you

God, I am so not over cynism.

Αν είσαι σχεδόν 50 χρονών και ανησυχείς για το παιδί σου, μην το διαβάσεις αυτό. Αν είσαι σχεδόν 2 μέτρα και θεωρείς το πρώτο κομμάτι του μπλογκ μου μονότονο και έχεις να με δεις ένα μήνα, μην το διαβάσεις αυτό. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με αυτό τώρα. Δεν μπορώ να ανησυχήσω για το πως θα σου φανεί ή όχι, γιατί απλά θέλω να γράψω τώρα και εσύ με εμποδίζεις, οπότε, get the hell out of my blog.


Καλησπέρα.
Είμαι τέλεια, εσείς; Είμαι πραγματικά τόσο υπέροχα, τόσο εκθαμβωτικά υπέροχα που θα αρχίσω να κλαίω με κλάμματα χαράς.
Hideous start.


Η Meredith τελικά το χασε το μωρό. Fuck off δηλαδή.
Η μάνα μου με ρώτησε: Προτιμούσες να πεθάνει ο Dereck?

Και εγώ σκέφτηκα (με την Μερεντιθιανή σκέψη) γιατί πρέπει κάποιος να πεθάνει; Δεν είναι αυτή η ψυχολογία αυτού του σόου.

Δηλαδή έλεος.

Το ξέρετε πως γράφω κάτω από την επήρρεια άσχετης μουσικής και εντελώς φτηνής και άθλιας μπύρας;
Όχι;
Κρίμα.

1ο κομμάτι: Wake up and look me in the eyes again. I need to feel your hand upon my face...

... Ντρέπομαι λίγο, ξες. Για αυτό που νιώθω. Έλεγα να στα χώσω γιατί δεν σε αφορά, μιάς και αυτό δεν σου δημιουργεί... πρόβλημα. It's not like I am with you and I am thinking of another guy.

Oh God, did I just say that?

Πω...

I could feel you behind my eyes... you've gotten into my bloodstream, I can feel you, floating in me.

And then the silence, surrounds you and haunts you.


Ποιός ο σκοπός της όλης άσκησης;

Αφού πάλι θα καταλήξω στα πόδια σου.

Damn, και εδώ είναι το σημείο που εύχομαι για χιλιοστή φορά να είχα εμότικονς. Θυμάσαι εκείνο που κουνάει τα μάτια του ειρωνικά; Πωω, το θέλω τόσο πολύ αυτή τη στιγμή.

(Αλλά περισσότερο θέλω εσένα μα δεν το γράφω γιατί θα χαλάσω την ροή του κειμένου.)

Οκ, στα λέω τώρα, και πραγματικά... απλά πάρτα όπως θες:

Σε αγαπάω. Οκ;

I know I screw up. Αλλά σε αγαπάω. Εσένα και μόοοονο εσένα.
Αυτό δεν σου φτάνει;

Α, και κάτι άλλο. Λέω αλήθεια.

Αλήθεια.

Πφ, αυτό μου θύμισε:

You can't trust vampires. Trust me.

Γαμώτο.

2ο κομμάτι. Έχει 5 νομίζω, οπότε κρατήσου. -.-

I do not wanna die inside just to breathe in.

I am tired of feeling so numb. Relief exists I find it when... I am cut.

Μόνο όταν πονάω για σένα νιώθω πως ζω. Το καταλαβαίνεις αυτό;

Μόνο όταν είμαι μαζί σου ζω.

Και ξες τι; Κακώς σε θεοποίησα. Things would 've been a lot easier for me if I hadn't. Δεν θα ένιωθα, κάτι το οποίο θα με έκανε σαν τους βρικόλακες της Άννα Ράις.
Αλλά σίγουρα όχι τόσο γαμάτη.

Αλλά φυσικά:

I am not a stranger, no I am yours...

3ο κομμάτι. Κρατήσου. Η Μπέλλα τελειώνει.

Can you still se the heart of me...

All my agony fades away... when you hold me in your embrace.

Μέγα ψέμα. Όπως είπα, είμαι τόσο ηλίθια και μαζόχα όσο η Μπέλλα, οπότε πάντα θα υπάρχει κάτι για να ανησυχώ. Πως θα φύγεις, πως έστω και το κάτι ελάχιστο γίνεται τόσο σημαντικό ώστε να έχω κάτι να ανησυχώ. Γιατί όπως έχεις πει, οι άνθρωποι θέλουν να έχουν κάτι να ανησυχούν, αλλιώς η ζωή γίνεται βαρετή. Ή κάπως έτσι το είπες. Συγγνώμη. Μάλλον φαίνεται πως δεν είμαι τόσο έξυπνη όσο θα θελα.

Don't tear me down, for all I need, make my heart a better place, give me something I can believe.

Μου έδωσες κάτι να πιστεύω.

Εσένα.

Ναι, μάλλον τελικά είμαι βαρετή. Μονότονη.

Προβλέψιμη. :)

Την καρδιά μου την έκανες πολύ καλύτερη από ό, τι ήταν πριν. Αλλά και πολύ πιο περίπλοκη.

Και... προβλέψιμη. Γιατί πάντα θα διαλέγω εσένα.


Don't tear it down, what's left of me...

Όπως είπα, προβλέψιμη. Δεν είναι απλά τόσο εύκολο και συνηθές να μένεις μισός, με τύψεις και να νιώθεις κενό;
Φυσικά. Γιατί είναι το εύκολο.

Όπως είπες.

Get a life.

Σωστά είπες πάλι.

Εγώ φταίω που σε θεοποίησα; Τελικά έχεις πάντα δίκιο.
Όσον αφορά εμένα δηλαδή. Χαχαχαχαχα!

4ο! Way to go!

My eyes are painted red...

Cause we got one love to live, one love to give, one chance to keep from falling, one heart to break one chance to take us, not forsake us... Only one.


Ισχύει, αλί και τρισαλί, πως δεν ισχύει!

Αλλά εσύ το καταδικάζεις απλά να ζούμε πολύ, έτσι; Σε νοιάζει να ζούμε δυνατά, όχι πολύ.

Και εδώ είναι το σημείο που απλά βαριέμαι να γράψω παραπάνω.

Από το 5ο κομμάτι θα σου δώσω μόνο στίχους.

And if I only could make a deal with God and get him to swap our places...
Be running up that road, be running up that hill, be running up that building...
And if I only could... ohh...




Τελικό συμπέρασμα;
Θα κάθομαι να βλέπω Grey's anatomy και να ασχολούμαι με τα σαπούνια που παίζονται και τις δικές τους καταστάσεις για να αποφύγω τα δικά μου σκατά, τα οποία φρόντισα να μου ξεκαθαρίσω πως αποτελούν την μοναδική μου παρέα. Ακόμα.

Or even better, φτάνει να ανοίξω την τηλεόραση και να δω τα διαστροφικά σκατά μας.



Και όχι τα σκατάκια της επεξεργασμένης τροφής. Αυτά είναι για τους αμύητους.

Σκατά Αιθιοπίας. Σκατά με ελονοσία, κίτρινα σκατά, σκατά μολυσμένα.

Yummy.

Υστερόγραφα part:

ΥΓ1: Πότε έγινα τόσο αηδιαστική και ρατσίστρια και θρασύς για να μιλάω τόσο άσχημα; Σκατά Αιθιοπίας; Man, WTF?
ΥΓ2: Και πάλι σε αγαπάω. Αυτό δεν αλλάζει. Κρίμα. Συγγνώμη.
ΥΓ3: Έχω εδώ τόσην ώρα και γράφω μαλακίες.
ΥΓ4: Post-it από το Sex and the city (μιας και όπως είπαμε προτιμώ οποιαδήποτε προβλήματα εκτός των δικών μου): I am sorry. I can't. Don't hate me.
ΥΓ5: Οκ, αυτό δεν το εννοούσα, το ξες πως πάλι κάπως θα καταφέρω να πέσω στα πόδια σου ακόμα κι αν με κρατάς καρφωμένη όρθια και δυνατή με τα μάτια σου.
ΥΓ6: Δεν δακρύζω. Γελάω με τα χάλια μου. Πως έφτασα εδώ; Α, ναι. Θυμήθηκα για ακόμα μία φορά πόσο άστατο υλικό είμαι.
ΥΓ7: Γράφω επειδή γουστάρω. Επίσης, σχολιάζω επειδή γουστάρω. Όσοι από εσάς έχετε πατήσει παρακολούθηση για να δημιουργήσετε την απαιτούμενη ευγένεια να κάνω και γω το ίδιο, ή σχολιάζετε για να αφήσετε έναν διακριτικό σύνδεσμο μεταξύ μας, παρακαλώ πάρτε δρόμο. No offence. Τελικά ένα νούμερο δεν μου λέει τίποτα.
ΥΓ8: Μην έχετε προσδοκίες από μένα. Ποτέ σας.
Θα απογοητευτείτε. Και αυτό είναι στατιστικά σίγουρο. 100%
Huh. Τελικά ένα νούμερο μου λέει κάτι.



Βιάστηκα. Να νιώσω ερωτευμένη.