Σκόρπια πράματα

Πως σας φαίνεται ο χώρος μου; Δεν είχα τι να κάνω (ένα από τα πολλά μειονεκτήματα της βαρεμάρας) και σκέφτηκα πως ήθελα μια ανανέωση. Όχι ότι κατάφερα και πολλά, μάλλον θα λεγα πως μια και δεν είμαι στα κέφια μου δεν θα βγαινε και τίποτα ενδιαφέρον.
Έβαλα πίσω την παλιά μουσική Amelie. Μου είχε λείψει απίστευτα πολύ...
Οι ώρες περνάνε βασανιστικά αργά, λες και κάποιος επίτηδες θέλει να με κάνει να χάσω κάθε ενδιαφέρον που έχω για την ζωή.
Ωστόσο, πήρα την πρωτοβουλία να κλέψω ένα βιβλίο από τα χέρια της μάνας μου όταν εκείνη έπαιρνε τον ύπνο του δικαίου.
Μιλάει για 2 ζευγάρια, επικεντρώνοντας πιο πολύ στο ένα, και συγκεκριμένα στον άνδρα, τον Μιχάλη. Η κολλητή του Μαρκέλλα (και έχω βάσιμες υποψίες πως μόνο κολλητή του είναι) τον συμβουλεύει με αγάπη, βλέποντας όμως να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Σιγά σιγά βλέπουμε τον Μιχάλη και την σύζυγό του Εύα να βουλιάζουν στην ρουτίνα, κάτι που το περίμενα, μιας και η Εύα δεν είναι αυτό που λέμε ζωντανός τύπος. Κενή κοπέλα, με μοναδικό ενδιαφέρον τον εαυτό της, τα ταξίδια, τα λεφτά, τον σολωμό. Ενδιαφέρεται για την κόρη της μονάχα όταν πατάει στην εφηβεία, με στόχο να την κάνει ανορεξικιά. :/
Η Μαρκέλλα και ο σύζυγός της Στέφανος είναι μια χαρά με την κόρη τους, ωστόσο, η Μαρκέλλα ανησυχεί πάρα πολύ για τον Μιχάλη.
Μέχρι εκεί έχω φτάσει. Από την πρώτη στιγμή γνωριμίας του Μιχάλη και της Εύας (η Μαρκέλλα και ο Στέφανος είναι ήδη παντρεμένοι) μέχρι που τα παιδιά τους φτάνουν στην εφηβεία.
Το βιβλίο είναι της Λένας Μαντά, με τίτλο: Το τελευταίο τσιγάρο. (Ο Μιχάλης πάντα έκανε ένα τελευταίο τσιγάρο πριν πάρει αποφάσεις καθοριστικές για την ζωή του).
Σας υπόσχομαι πως θα τελειώσω το βιβλίο και θα σας πω τι παίχτηκε.

Βασικά... αυτό είναι ένα ακόμα πράγμα για το οποίο το πληκτρολόγιο μοιάζει να φλερτάρει μαζί μου.

Σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες... σαν κασσέτα, περνάει καρέ καρέ κάθε κίνηση μας μέχρι να χωρίσουμε. Το επεξεργάζομαι για ώρες, αναλύοντας το τι πήγε λάθος, πως, γιατί, ποιός. Και έμεινα με υπερβολικά πολλές αμφιβολίες ώστε να μην θέλω να ρωτήσω για να πάρω απαντήσεις. Και αυτό θα κάνω. Scared to death μπορεί να είμαι, χαζή όμως με την καμία.

Εκεί που θέλω να καταλήξω... νομίζω πως έχω βγάλει αυτό το συμπέρασμα πολλές φορές με άλλα λόγια και τώρα βρήκα καλύτερο τρόπο να το εκφράσω.

Πάντα ήμουν ένα συναισθηματικά ασταθές άτομο.
Τώρα απλά κατάλαβα πως κανείς δεν μπορεί να βασιστεί πάνω μου. Κανείς όμως. Ούτε εγώ η ίδια. Γιατί θα είμαι μνημειώδης αποτυχία. Ό, τι κάνω, το κάνω επειδή έτυχε, ή το ήθελα αρκετά για να το κάνω. Από κει και πέρα δεν βλέπω καμία υπόσχεση κρατημένη, κανέναν λόγο δοσμένο με πλήρη ειλικρίνεια.

Θα πρεπε να νιώθω άσχημα έτσι; Γιατί όμως αυτή την στιγμή μουδιάζω;

I have to get some sleep.

Δεν ξέρω πότε θα επιστρέψω. Ούτε αν θα επιστρέψω επειδή έτυχε, ή το θέλω.
Απλά μην έχετε προσδοκίες από μένα.


Πρέπει να ξαναδώ αυτή την ταινία... νιώθω πως είναι ένας παλιός γνώριμος που ακόμα με περιμένει να συναντήσω...
Καλό βράδυ.



ΥΓ: Μην με αναφέρεις στις αναρτήσεις σου. Μόνο που κοιτάς το μπλογκ μου σημαίνει πως νοιάζεσαι. Και δεν θες να δείχνεις πως νοιάζεσαι, έτσι; ;)
Το τι κάνω εγώ βέβαια στα λημέρια σου... ας πούμε πως (χαμο)γελάω. Με την υποκρισία σου. Και μην ξεχνάς. Μακριά από μας και ούτε αγαπημένοι.