I am stuffing at you. Big time.

Καλησπέρα. Πρωτού ξεκινήσω να τονίσω πως ο τίτλος είναι εντελώς συμβολικός. Μπορείτε να το πείτε ιδιωτικό μυστικό. Δεν πρόκειται με τίποτα να καταλάβετε την έννοια.


Αυτή μου η ανάρτηση δεν θα ναι τα γνωστά μου παραμύθια και όνειρα, δεν θα ναι πολιτικό ξέσπασμα, δεν θα ναι κάφρικη ανάρτηση. Θα ναι μπινελίκωμα. Big time.
Λίγο από όλα θα ναι. Just to be clear. Ωραίο πάντως δεν θα ναι.
Όσοι λοιπόν δεν γουστάρετε, από σας που με "ξέρουν" καλά, μπορείτε να μου πάτε στον διάολο. Και σας ικετεύω να μην ξαναγυρίσετε. It's for your own sake.


Οι τελευταίες μέρες ήταν γελοίες. Ελεεινά ποταπές και βαρετές. Κι όμως, οι τελευταίες μέρες ήταν άκρως ενδιαφέρουσες.



Μου έστειλες μήνυμα. Εγώ σε μισώ; Εγώ; Και γιατί πρέπει εγώ να σε πήρα τηλέφωνο; Τόση σημασία έχω πια για σένα, αμέσως σε πήραν με απόκρυψη και σε βρίσανε και πρώτη εμένα σκέφτηκες; Μπράβο. Εύγε. Με βοηθάς πάρα πολύ να αδιαφορήσω για σένα.
Σου λείπω. Ψέμα. Ποτέ δεν σου λειψε κανένα πιόνι που εκμεταλλευόσουν.
Μακάρι να μην ήμουν και γω ένα από όλα αυτά αλλά τελικά έτσι φαίνεται πως ήμουν.


Η ειρωνία, φίλοι μου είναι πως αυτό το άτομο θα μπορούσε άνετα να είναι η αδελφή ψυχή μου. Τελικά άνετα δεν το λες, γιατί τα ελαττώματα αυτού του ατόμου κάνουν λίστα, την οποία, αν την συγκρίνεις με την αντίστοιχη δική μου, θα έβρισκες τεράστιες ομοιότητες. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπέρ μας.
Θέλω να πιστεύω πως είμαι αρκετά μοιρολάτρις ώστε να καταφέρω να αποκοπώ εντελώς από αυτό το άτομο. Η επικοινωνία μας είναι χαμένη προ πολλού, μόνο που μερικές φορές με πιάνω να σκέφτομαι αυτό το άτομο, να το μισώ, να το νοιάζομαι, ούτε ξέρω και γω τι. Whatever. Just... stay away from me. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με πόνο ξανά.
Ίσως έπρεπε να υποκριθώ. Θα ταν πιο αστείο και πιο εύκολο.

__________________________________

Πως είσαι; την ρώτησα.
-Καλά. απάντησε γρήγορα και τυπικά. Χωρίς συναισθήματα.
-Πως είσαι; ξαναρώτησα.
-Καλά. Ο ίδιος τόνος με πριν. Ακόμα πιο κοφτερός.
Σιωπή έπεσε και γω κοιτούσα το παράθυρο χωρίς να ξέρω πως να συνεχίσω την κουβέντα. Αποφάσισα πως θα της το λεγα.

-Για σένα ήρθα στην συνάντηση με τα παιδιά. Για σένα. Καμία όρεξη δεν είχα να υποκριθώ πως περνάω καλά, πως είμαι καλά. Έριξα τα πρώτα αστεία που βρήκα και αυτό ήταν. Να με θεωρούν την τρελή κάφρο και όλα αυτά. Για σένα ήρθα.
Δίστασε.
-Θα ακουστεί κάπως ωμό αυτό που θα πω...
-Πες το.
-Δεν βγήκες έξω με παρέα.
Σιωπή.
Χαμογέλασα καθώς της απαντούσα.
-Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο.
Πήρα πάλι το βλέμμα μου και κοίταξα το παράθυρο. Συνειδητοποίησα όμως πως ακόμα με κοιτούσε. Έστρεψα το βλέμμα μου πάλι σε αυτήν. Δεν μπορούσα να το ερμηνεύσω. Ήθελα να πιστεύω πως ήταν ένα βλέμμα κατανόησης. Μάλλον όμως ήταν ένα βλέμμα οίκτου, που να με ρωτούσε "Πως τα κανες έτσι;"
Αν και δεν θόλωσαν τα μάτια μου, τα ιγμόρια στην μύτη μου έτσουξαν και πήρα γρήγορα το βλέμμα μου ξανά. Πρόλαβα καθώς κοιτούσα το παράθυρο να αφήσω τα δάκρυα να στεγνώσουν, ευτυχώς ακόμα κολλημένα στα μάτια μου.


Μέχρι και κανά δυό ώρες μετά, όταν έφευγα, η κατάσταση δεν είχε αλλάξει.

-Θες να έρθω αύριο;
-Θα το σκεφτώ.
Περίμενα λίγο μέχρι να απαντήσω.
-Ξέρεις τι; Πραγματικά προσπάθησα. Τόσην ώρα είμαι εδώ και δεν έχεις ιδέα πόσο προσπάθησα. Μπορεί ό, τι είπα να το πα με λάθος τρόπο, ωστόσο ήταν σωστό.
-Μπορεί να ήταν σωστό... όπως και να το πάρεις ήταν κουλό.
Δεν ήμουν σίγουρη τι ένιωθα. Από τη μία οργή. Ήμουν τόσο σίγουρη πως είχα δίκιο εκείνη τη φορά. Αλλά τι κάνουν οι φίλοι; Το βουλώνουν σε τέτοιες ώρες ή τα λένε χύμα; Από την άλλη... λυπόμουν.
-Καληνύχτα, είπα και τράβηξα με γρήγορα βήματα να φύγω.
Ίσως έπρεπε να υποκριθώ. Θα ταν πιο αστείο και πιο εύκολο.
______________________________


Το τελευταίο με έχει κουράσει απίστευτα πολύ. Το περνάω ακόμα καρέ καρέ στο κεφάλι μου μερικά βράδια.
Αμφιβολίες, πιθανά ψέματα, απόκρυψη αλήθειας, ψεύτικη ίσως αδιαφορία για το καλό μου, αληθινή ίσως γιατί με είχε ξεπεράσει. Μακάρι να μην ήσουν τόσο καλός ψεύτης μάτια μου. Ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω. Χαμογέλα τώρα. ;) Ό, τι και αν κάνεις, πιάνει.
Ίσως και γω θα πρεπε να υποκριθώ. Θα ταν πιο αστείο και πιο εύκολο.




Crap again. Πάλι βλέπω τον εαυτό μου να κοιτάζει πίσω σε σπασμένες σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές, δεν έχει σημασία. Βλέπω τον εαυτό μου, όχι να μετανιώνει, αλλά να ήλπιζε να μπορούσε να υποκριθεί αντί να ξεσπάσει ενάντια σε υποκριτές φίλους και μη. Αντί να δίνει επιχειρήματα και να της απαντάνε με ειρωνία, να κρατούσε το στόμα της κλειστώ.

Αν έχει σημασία δεν ξέρω. Μερικές φορές με νοιάζει λυσσαλαία, άλλες φορές καθόλου.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πονάω. Κάποιος να το σταματήσει.

Ναι, μου λείπεις. Μακάρι να πίστευα στην μετάνοιά σου. Θα θελα να πιστέψω, αλλά μοιάζει ουτοπικό. Και κάνω την μεγάλη μαλακία να στο λέω πως μου λείπεις. Ίσως απλά ήθελες να με δεις αδύναμη. Here I am. Και πάλι δεν θα αλλάξει τίποτα.

Ναι, και συ μου λείπεις. Κι όμως, δεν μπορώ να πιστέψω πως... δεν ξέρω. Δεν είσαι αυτή που ήσουν.

... εσύ σίγουρα μου λείπεις. Μερικές φορές το να βρίσκομαι μακρυά σου είναι αδύνατο. Τα χείλη σου ώρες ώρες είναι εφιάλτης. Συγγνώμη, μα δεν ξέρω τα κίνητρά σου. Ό, τι κι αν είναι όμως αυτό που κάνεις για να μείνω μακρυά σου πιάνει. Αποτελεσματικά. Μπράβο. ;)


... ίσως τελικά θα πρεπε να υποκριθώ και τώρα. Πως δεν πονάω. Πως όλα είναι καλά. Πως δεν σας χρειάζομαι.
Θα ταν... πιο εύκολο.

A heart that's full up like a landfill,
a job that slowly kills you,
bruises that won't heal.
You look so tired-unhappy,
bring down the government,
they don't, they don't speak for us.
I'll take a quiet life,
a handshake of carbon monoxide,

with no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
Silent silence.

This is my final fit,
my final bellyache,

with no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises please.

Such a pretty house
and such a pretty garden.

No alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises please.

Edit: Προς την πρώτη περίπτωση---> Τελικά ποτέ σου δεν εννοείς τίποτα από όσα λες. Μέχρι και το κομμάτι που γράφω για σένα βαριέμαι να βγάζω, οπότε, get a life.