Α, και που 'σαι; Καλό μήνα.

Ζντοιιιιιιιιιιιιιιιιιιιινγκ.

Από πότε λέω γω καλό μήνα;

Πφ, βαρέθηκα κιόλας. :Ρ
Δεν έχω κάτι να πω, απλά πέρασα να δώσω σημεία ζωής σε όλους τους φανατικούς θαυμαστές μου που περιμένουν διακαώς να χαθούν μέσα στην νιρβάνα της μεθυστικής μου ικανότητας στο γράψιμο. Το ξέρω, σας λείπω. Το ξέρω, ανησυχείτε σαν τρελοί για μένα τώρα που δεν είμαι στα high μου. Το ξέρω, με αγαπάτε.

Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!
(-Με αγαπάνε;
-Μπα, κανείς δεν σε πάει.
-Εγώ δεν αγαπάω κανένα.
-Εντελώς απροσδόκητο! Έχω μείνει.
-Oh shut up.
-Βαριέμαι.
-Μέχρι και να σκάσεις βαριέσαι;
-Ναι.
-Απλό είναι. Μπούμ!
-Φσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσς. Ό, τι να ναι.
-Λέω να την σβήσω την ανάρτηση.
-Δεν θα την σβήσεις. Θέλει περισσότερη δουλειά να την σβήσεις παρά να την αναρτήσεις.
-Δίκιο έχεις μαλάκα.
-Πάντα έχω. Αφού είμαι εγώ, η Κόννι Ζάντρια Ριντλ Κάλλεν, λαβωμένη κατσαρίδα-αδελφή-δολοφόνου-με-παντόφλα.
-Λες;
-Λέω.
-Τότε ας την αναρτήσω.
-Άντε μπράβο. Βαρέθηκα να πληκτρολογώ.)



Αυτά τα συνταρακτικά μου νέα κυρίες και κύριοι. Πιο αναλυτικά στο επόμενο δελτίο ηδύσεων (<---Πσσσς), όταν δεν θα θέλω... πως το χα πει; Α ναι, όταν δεν θα περιμένω το τέλος του κόσμου για να βγω από την κρύπτη μου να χαρώ την μυρωδιά του θανάτου να πλανάται στον αέρα και τα ουρλιαχτά σας να μου ακούγονται σαν χαρμόσυνη μελωδία. Και που 'στε; Καλό μήνα. Και χρόνια πολλά στον ένα και μοναδικό πατέρα μου, για τον οποίο ελπίζω να πεθάνει με στυλ πρωτού φτάσει τα 50. Δεν έχω καμία πρόθεση να τον δω να γερνάει. Είναι εντελώς ενάντια στους φυσικούς νόμους ο πατέρας μου να γίνει ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος φορώντας γυαλιά πρεσβυωπίας και κοτλέ παντελόνια.

^Τρανή απόδειξη των λεγομένων μου. Μην μου πάτε κόντρα, τζάμπα κόπος.
Άντε και καλά μας κόλυβα.



PS: Βαριέμαι να αλλάζω mixpod. Κάααααποια στιγμή όμως θα το κάνω.