Γιορτάζω τα λάθη μου...

Καλησπέρα. Σκεφτόμουν να κάνω κάτι μεγαλειώδες, αλλά μισώ τόσο πολύ τα κλισέ που όταν σκέφτομαι να κάνω κάτι τέτοιο, απλά δε μου βγαίνει. Ας πάει στο διάολο.

Σήμερα γίνομαι 17 χρονών, και το μπλόγκ μου ενός. Υποθέτω είναι κάτι για το οποίο πρέπει να χαίρομαι, δεν είναι; :)

Τον τελευταίο χρόνο... τα πράγματα ήταν πιο ενδιαφέρονται και διδακτικά από κάθε άλλο χρόνο, και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα ιστολόγιο... πως το λένε να δεις; Α ναι, Βυθός. Μέσα από τον εαυτό μου με με φίλους κατάφερα να κατανοήσω εμένα ως άτομο, να κοιτάξω στον καθρέφτη και να αναγνωρίσω μερικά χαρακτηριστικά, μία μικρή προοπτική πάνω στα ελαττώματά μου πως θα καταφέρω να τα χρησιμοποιήσω για καλό, και να καλυτερεύσω τον εαυτό μου. Που ξες; Ίσως τελικά να μην είμαι ο διάολος με σάρκα και οστά. Θα ήταν πολύ εγωιστικό να με σκέφτομαι έτσι, άλλωστε. Ήταν μια όμορφη και άσχημη χρονιά, διότι, όπως είπε και ο φίλος μου ο Φιοντόρ κάποτε (ναι, εκείνο το άπειρο και αμαθές παιδί)... Πείτε μου: Όποιος έχει γνωρίσει βαθιά τον εαυτό του, γίνεται να τον σεβαστεί; :)

Πάει λοιπόν και αυτό. Άρχισα και συνεχίζω να ονειρεύομαι, να σκέφτομαι, να γελάω, να κλαίω, να πονώ, να χαίρομαι, να ερωτεύομαι, να μισώ, να λατρεύω και να σιχαίνομαι την ζωή κατά περιόδους... Το μόνο μου παράπονο... πάει και αυτό. Μετά από την φετινή χρονιά... ξέρω πως μπορώ να το καταφέρω και αυτό. Και σε ευχαριστώ που μου το έδειξες.

Σας είπα ποτέ για...; Μάλλον όχι. Όχι, όχι, και μάλιστα ήθελα να το πω εδώ και καιρό. Νιώθω πως μερικές φορές γράφω και ξεχνάω τα μισά που θέλω να πω επειδή πλατειάζω και ξεφεύγω... χάνομαι... Θα σας το πω τότε σήμερα. Ας πάει στον διάολο και αυτό.

Ο άνθρωπος... τι είναι τελικά ο άνθρωπος; Η πιο τέλεια και ατελής μορφή, πίστευα κάποτε. Θα το παραφράσω όμως. Ή μάλλον θα το αλλάξω εντελώς.
Ο άνθρωπος, το πιο τέλειο πράγμα πάνω στην γη, ακριβώς επειδή έχει ατέλειες. Αν δεν είχε, δεν θα τον θέλαμε. Ακριβώς επειδή μισούμε και αγαπάμε με πάθος, ακριβώς για αυτό είμαστε επιθυμητοί στον άλλον. Ακριβώς επειδή μπορούμε να γίνουμε ανυπόφορα κουραστικοί και απελπιστικά γλυκανάλατοι κατά περιόδους... όλα αυτά.

Χμ... είναι ιδέα μου, ή έχω αρχίσει να βλέπω τον κόσμο γεμάτο χρώματα, ζωή και καρδούλες; Αν όχι, μήπως έχω αρχίσει να τον αντιμετωπίζω με ελπίδα;
Μάλλον ναι.

Αν είχα σαμπάνια θα έκανα πρόποση. Συνεχίζω όμως κολλημένη σε παλιές εμμονές... κόκκινο κρασάκι λοιπόν. Υποθέτω κάποιες εμμονές ίσως είναι καταδικασμένες να γίνουν βλαβερές και να σε βλάψουν μέχρι θανάτου. :)

Στον βυθό μου λοιπόν... και στο επόμενο σαχλό, ρομαντικό, κάφρικο, κυνικό, βαρετό, ενδιαφέρον, γεμάτο μουσική... και στο φθινόπωρο... την πιο όμορφη εποχή του έτους.



(<--Η εμμονή που λέγαμε)

ΥΓ: Συνεχίζεις να μου λείπεις. Κι ας μην επιτρέπω τον εαυτό μου να σε εμπιστευτεί. Ίσως απλά είμαι καταδικασμένη να μη με αφήνω να χαίρομαι σε κάθε... καλό που μου συμβαίνει. Μακάρι να είχες πάρει τηλέφωνο. Ας γιορτάσω λοιπόν πάλι το λάθος μου να σου το πω... μου λείπεις.