Scratch that piece of paper.

Την καλησπέρα μου σε όσους εκεί έξω πιστεύουν ακόμα σε μένα, παρά την προβληματική αλλά και προβληματισμένη μου φύση, οφείλω να ομολογήσω.

Τις τελευταίες μέρες ήμουν κάπως. Αναστατωμένη, μπορώ να πω. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Μία έκρηξη άσχημων συναισθημάτων, μία μελαγχολία... δε φταίω γω, οι ορμόνες μου φταίνε. Τα παράπονα σε αυτές.
Όπως και να χει, η περασμένη βδομάδα ήταν άλλη μία βδομάδα, ωστόσο, μπορώ να πω πως πέρασα καλά. Κάηκα παρέα με τον Καφράνταη, ο οποίος επιμένει να μην με βλέπει ως φίλη του αλλά ως σάκο του μποξ (εγώ και τόσες άλλες -.-) ωστόσο προσπαθεί να εξανθρωπιστεί με την βοήθειά μου. :Ρ
Κλασσικές συζητήσεις για anime που δεν έχω δει αλλά θέλω να δω, manga που δεν έχω διαβάσει αλλά θέλω να διαβάσω, σκίτσα του Καφράνταη από anime και manga ομοίως, και συναφείς requests της Ποπάρας να μου ζητάει κομμάτια, openings και endings από animes.
Αν και σαφώς περνάω καλά, ένα μέρος μου, ένα σημείο μέσα μου είναι σαν σκοτεινός κόμπος και όταν τον ψηλαφίζω απλώς χώνεται πιο βαθιά, σαν σε κινούμενη άμμο.
Αυτά όμως αργότερα. Για την ώρα θα σας διηγηθώ έναν ευχάριστο και ελαφρύ διάλογο:

Δευτέρα, φροντιστήριο:

Ε: Εγώ
Ψ: Φίλη της Χ. (Κλασσική ξανθιά, βάψιμο-σοβάς, μολύβι τρία μέτρα γραμμή από το μάτι)

Ε:Σήμερα θα έρθει η Χ;
Ψ:Δεν ξέρω.
Ε:Μήπως ετοιμάζεται για το χορό...;
Ψ:Είναι άρρωστη.

Τρίτη πρωί, μετά από το χορό, μόλις έχω ξυπνήσει.

Χ:Λοιπόν μαλακισμένο, πρώτη φορά εκνευρίζομαι τόσο με κάποιον. Θα κάθεσαι συ και θα με μειώνεις μπροστά στον καθηγητή για τον χορό και μαλακίες... τέτοιες πουστιές εγώ δε γουστάρω, έχεις δει τον εαυτό σου στον καθρέφτη, τι θα προσφέρεις στην κοινωνία, αντικοινωνικιά, άμα σε ξαναδώ μπροστά μου τη γάμησες...
Ε:Χ, έχεις διαβάσει ποτέ Μαρξ και Νίτσε να δεις εσύ τι θα προσφέρεις στην κοινωνία;
(Εδώ έπεται μάσημα λέξεων και αμέσως στροφή σε νέες υστερίες)

Και η κατάσταση απλώς συνεχίζεται, μέχρι που απλά της το κλείνω με την υπόσχεση πως θα κάνω σαν να μην υπάρχει.

Διάγνωση: Κόμπλεξ, ανασφάλεια και υστερία. 5/5 φίλες μου πέθαναν στα γέλια και γω μαζί τους.

Αυτά.

Έλεγα για κείνον τον κόμπο... όχι, μία Χ πιθανότατα δε θα μπορούσε να μου προξενήσει κάποιο συναίσθημα πέρα από οίκτο και αηδία, οπότε ας περάσουμε σε κάτι που με απασχολεί, δηλαδή τα συναισθήματά μου.

Μου λείπεις. Νομίζω, δηλαδή. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπήρχες καν. Δεν ξέρω τι φταίει και μου ήρθε τέτοιο συναίσθημα τώρα. Ίσως απλά νιώθω μόνη και χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου, και μην έχοντας άλλο δυνατό χαρτί, παίζω εσένα στο μυαλό μου. You are on display, πως το λένε. Δεν φταίς εσύ, η μουσική παρακάτω φταίει.

Τι κόσμος και αυτός... παράξενος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με γεμίζει θλίψη να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Τι βλέπω; Τι να δω που δεν έχω δει; Τα πάντα και τίποτα....

Λυπάμαι.







Με λυπάμαι.

Car is parked, bags are packed, but what kind of heart doesn't look backAt the comfortable glow from the porch, the one I will still call yours?All those words came undone and now I'm not the only one
Facing the ghosts that decide if the fire inside still burns

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again

Open up next to you and my secrets become your truth
And the distance between that was sheltering me comes in full view
Hang my head, break my heart built from all I have torn apart
And my burden to bear is a love I can't carry anymore

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again

It hurts to be here
I only wanted love from you
It hurts to be here
What am I gonna do?

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again.