I am afraid we're not in Kansas anymore.

Όχι, δεν είμαστε. Και κάτι μου λέει πως δεν παίζει να βρεθούμε κει ξανά.








Στις πανελλαδικές πάτωσα. Και μισώ που το παραδέχομαι, αλλά με πειράζει, όχι όμως για τον σωστό λόγο. Με πειράζει που άτομα μαλακισμένα όπως ο Χρήστος και η Λίνα περνάνε, επειδή αυτοί διάβασαν και γω όχι. Άρα τα κίνητρά μου, πάλι εγωιστικά, γεμάτα κακία και μίσος.




Αλλάζει ποτέ ο άνθρωπος;
Η σύνθεσή του; Ο χαρακτήρας του; Η ουσία; Το περίβλημα αλλάζει, και, κυκλικά, γίνονται ορισμένες λειάνσεις που αναπόφευκτα τροποποιούν τον χαρακτήρα, τον κάνουν πιο δεκτικό, πιο εξημερωμένο, πιο ομαλό και άχρωμο. Πιο... μη εκπλήξιμο. Βαρετό.
Με την ουσία όμως τι γίνεται; Με τα χαρακτηριστικά των έσω; Τι γίνεται με αυτά; Με τις διακυμάνσεις που ανά διαστήματα ονομάζουμε χαρακτηριστικά της προσωπικότητας όπως "καλοσύνη", "σαρκασμός", "ανοιχτομυαλία", "ρομαντισμός", ευγένεια", γουατέβερ.
Αλλάζουν αυτά; Χάνονται; Αντικαθιστώνται; Αναπτύσσονται; Μεγαλώνουν; Ελευθερώνονται σε διαφορετικές περιπτώσεις από αυτές που ελευθερώνονταν κάποτε; Κι αν αλλάζουν, πως; Με εμπειρίες; Οι άνθρωποι μας αλλάζουν; Εμείς αλλάζουμε αν το θέλουμε;

Δεν το πολυπιστεύω. Ακόμα και τώρα. Ακόμα και με ανθρώπους γύρω μου με τους οποίους αλληλεπιδρώ, με γεγονότα να συμβαίνουν...
Φέρομαι αλτρουϊστικά με τους φίλους μου, γνωρίζοντας πως ο τρόπος αυτός που τους φέρομαι είναι εκτός του χαρακτήρα μου. Δεν είμαι ευτυχισμένη γιατί θέλω οι φίλοι μου να είναι εντάξει και να μην επιβαρύνονται από τον δύσκολο χαρακτήρα μου. Γνωρίζουν άραγε ποια είμαι;




Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι τόσο κακιά όσο μπορώ, επειδή δεν αντέχω άλλο. Ορίστε, χάνω την μοναδική μου ιδιότητα. Όλοι έχουμε κλισέ. Πρέπει να είσαι κάτι, κάποιος. Ένα ουσιαστικό, αλλιώς δεν υπάρχεις. Ο καθένας μας είναι και καλά "διαφορετικός" στο πλαίσιο των σαχλών ζεν μαθημάτων ζωής. Εσύ είσαι διαφορετικός επειδή είσαι ο "κουλ", εσύ ο "ρομαντικός", εσύ ο "γκέι", εσύ ο "κακός", εσύ ο "μαλάκας", εσύ το "καλό παιδί". Ε λοιπόν, εγώ είμαι η κακιά της παρέας. Αυτή που θα σου την πει γιατί δεν μιλάει αλλιώς.



Για αλλού ξεκίνησα και αλλού έφτασα.
Ακόμα δεν την έχω βρει την άκρη, ιδού το αποτέλεσμα χρόνων και χρόνων σκέψης. Χέσε με.

Και κάθομαι και αναρωτιέμαι τι σκοπό είχα σήμερα καθώς έκατσα να γράψω. Όλο αυτό πάλι με οδηγεί στους πιο δαιδαλώδεις διαδρόμους. Και καμία όρεξη δεν έχω να συνεχίσω να ανεβάζω φωτογραφίες της Dorothy με τα παπούτσια της. Όχι τίποτα άλλο, δεν με βγάζει πουθενά. Καλός και ο μάγος του Οζ, καλή και η Dorothy, αλλά νομίζω πως τα παπούτσια ταιριάζουν απείρως περισσότερο στα ριγέ πόδια της Wicked Witch of the East.

Καλό σας βράδυ.




ΥΓ: Μην ακούσω "έλα μωρέ, δεν πειράζει, δίνεις του χρόνου, γλυκιά μου, καλή μου, κλπ κλπ κλπ". Θα πέσει ξύλο. Θα σας βρω και θα πέσει ξύλο.