Αν και περιοδικά σκέφτομαι πως κάποια πράγματα έχουν περισσότερη σημασία από ό, τι φαίνεται να έχουν, συνεχίζω να το ξεχνάω εφόσον παραμένω σωστή κυνική.
Το να έχεις κάποιον να μιλάς και να ξαλαφρώνεις... ναι, ακούγεται κλισέ, τετριμμένη ατάκα, αλλά τουλάχιστον δεν σε κάνει να θέλεις να κλάψεις... όσο ήθελες πριν. Προσπαθώ να βρω έναν πιο... περίτεχνο τρόπο να το πω, ωστόσο προτιμώ να είμαι ο λιγότερο μαλάκας εαυτός μου αυτή τη στιγμή και να μπω στην θέση του εφήβου που έχω το δικαίωμα να είμαι.
Σύντομη και αυτή η καταχώρησή μου μεν, περιεκτική δε.
Σε ευχαριστώ που είσαι στην ζωή μου, νονά. Τίποτα άλλο. Είσαι από τους ανθρώπους για τους οποίους είναι περιττό να πλέξεις εγκώμιο.
3 σχόλια:
Η νονα ειναι εγκωμιο απο μονη της ε;
Εχω κι εγω εναν δυο ανθρωπους τετοιους στη ζωη μου! Που ξεκινας να πεις κατι καλο για παρτη τους και οταν τους κοιτας, λες ειναι λιγο ο,τι κι αν ειπωθει!
Φιλια μικρη μου
Είναι καλό να έχεις ανθρώπους που μπορείς να μιλήσεις. Ελπίζω να είσαι καλά.
Κού(κ)λα συνοψίζεις πάντα όσα θέλω να πω σε λίγες γραμμές :)
Ουίλλιαμ... σε ευχαριστώ. Απλά.
Δημοσίευση σχολίου