Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Silence Is Deafening

...δεν περίμενα να με βρω εδώ σήμερα. Πραγματικά. Φρίκαρα κάπως. Μετά από αρκετό καιρό που έχω να πατήσω εδώ μέσα, είχα λίγο πολύ παραδεχτεί στον εαυτό μου πως είχα τελειώσει με την μπλογκόσφαιρα. Πήρα αυτά που ήθελα να πάρω κι έφυγα. Ωστόσο, δεν κατάλαβα πως συνέβη, αλλά βρίσκομαι εδώ. Κάτι που μου θυμίζει...

“Jace? Are you all right?”
“I don’t know,” he said in the dazed manner of someone just waking up from a dream. “I
wasn’t going to come here. I’ve been wandering around all night—I couldn’t sleep—and I
kept finding myself walking here.”


Δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβη, αλλά ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να γράψω. Δεν ξέρω καν τι γράφω, δεν έχω κοιτάξει δεύτερη φορά την ίδια γραμμή, φοβάμαι μην το μετανιώσω.
Κάτι έγινε σήμερα. Κάτι που δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω. Κάτι που επίσης μου θυμίζει...

“Good luck, Ron,” said Hermione, standing on tiptoe and kissing him on the cheek.
Ron seemed to come to himself slightly as they walked back across
the Great Hall. He touched the spot on his face where Hermione had
kissed him, looking puzzled, as though he was not quite sure what had
just happened.



Δεν ξέρω τι τρέχει σήμερα με τις παραθέσεις. Ίσως είναι ένα τέχνασμα για να σας ξεγελάσω, να μην γράψω πάλι... αλλά κάτι μου λέει πως σήμερα δεν είναι. Πάντα ήθελα να αναφέρω αυτά τα 2 αποσπάσματα και μου δόθηκε η ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσω και τα 2 μαζί. Η τύχη μου δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.

Ήμουν κάπως... εξαντλημένη τις τελευταίες μέρες. Σωματικά και συναισθηματικά. (Τι έκπληξις.) Μπορεί να μην είμαι καλά, είμαι όμως εδώ. Αυτό έχει σημασία. Και το οφείλω στον Σ.
Α, και κάτι ακόμα. Μ, μου λείπεις. Ξέρω πως δεν το βλέπεις αυτό, για αυτό και νιώθω τεράστια ανακούφιση που το λέω επιτέλους. Μου λείπεις όσο δεν μου έχεις λείψει ποτέ από τότε που γνωριστήκαμε. Μου λείπουν τα πάντα, οι κλήσεις στις 2 το πρωί, οι μαμάδες μας να μας ρίχνουν τρομερό βρισίδι, οι αδελφοί μας να μας πληγώνουν και εγώ να σου ανήκω ολοκληρωτικά, όπως και συ σε μένα. Και όσο κι αν πονούσε, μου λείπουν τα περσινά Χριστούγεννα.






6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για προσπαθησε να επανελθεις!
Το blogin ειναι και ψυχοθεραπεια μιας και λες οσα δε θα ελεγες ποτε σε εκεινους που ουτε καν θα ηθελες να μαθουν τι σκεφτεσαι!

Ειμαι εδω

Creep είπε...

Το ξέρω ότι είσαι εδώ. Αυτό με τρομάζει :)

Ανώνυμος είπε...

χαχαχαχαχα

Τοσο τρομακτικη ειμαι;;;;;

:))))))

Creep είπε...

Χαχαχα, όχι, δεν είσαι εσύ εσύ. :Ρ

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ειδα τυχαια φως στο σπιτικο σου και μπκα.Χαιρομαι που εισαι παλι εδω.Ολα θα φτιαξουν.Υπομονη να εχεις.Καλη εβδομαδα και καλο φθινοπωρο.

Creep είπε...

Μου αρέσει που χαιρετάς πάντα έτσι, είδες φως και μπήκες. Που το δες το φως βρε χριστιανέ μου μες τα μαύρα τα σκοτάδια του δάσους, μόνο εσύ ξες :Ρ