Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

It's not gonna happen.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που κλαίνε.

Μικρή όταν έβλεπα κόσμο να κλαίει αναρωτιόμουν τι είχαν πάθει, ποιος παράγοντας άλλαξε τις σταθερές τους και επέφερε τέτοια σύσπαση στο πρόσωπό τους. Δεν ήξερα από που προέρχονταν τα δάκρυα και μου φαινόταν συναρπαστικό θέαμα να βλέπω να βγαίνουν γραμμές νερού από τα μάτια τους. Πίστευα πως τα συναισθήματα είναι μαγικά, χωρίς να ξέρω καν πως ονομάζονται συναισθήματα, ούτε γιατί γίνεται τόσος ντόρος για αυτά. Ούτε καν ήξερα τι ήταν, πόσο μεγάλο ρόλο έπαιζαν στην ζωή των ανθρώπων, πόσο καθόριζαν και σημάδευαν τις ζωές τους. Εγώ όταν έκλαιγα θεωρούσα πως ακολουθούσα ένστικτο. Με χτυπούσαν, θα κλάψω.

Σύντομα μέσω της παρατήρησης άλλων αλλά και των δικών μου εμπειριών ανακάλυψα πως όταν κλαις, αυτόματα ανοίγουν πόρτες. Παραχαϊδέματα. Προνόμια. Και σιγά σιγά μπήκα στο παιχνίδι των συναισθημάτων. Μία φορά είχα γεμίσει λάδι την κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Το πάτωμα ήταν ξύλινο και όλα γλιστρούσαν. Όταν ο πατέρας μου επέστρεψε και είδε τι είχα προξενήσει, με πλησίασε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Άλλες φορές, όταν ξαπλώναμε και οι 3, με τον αδερφό μου και ήμασταν κάτω από τα μπράτσα του πατέρα μου, εγώ έφευγα από το δικό μου και χωνόμουν ανάμεσα από τον αδερφό μου και το άλλο μπράτσο. Δεν έτρωγα από το πιάτο. Έπρεπε να φάω κατευθείαν από την πηγή, την κατσαρόλα. Τόση ήταν η περιέργειά μου, και η επιείκια των γονιών μου δεν είχε όρια. Άλλωστε, πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να αντισταθεί σε ξανθά μεταξένια μπουκλάκια, μελένια μάτια, γαλλικές μυτούλες και γεμάτα, ροζ χειλάκια; Και από ό, τι ξέρω, ως μωρό ήμουν πιο όμορφη από ό, τι θα γίνω ποτέ.


Μετά από 18 χρόνια, η ιδέα του κλάματος συνεχίζει να μου φέρνει απορία, κυρίως μαζί με αποστροφή. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος κλαίει τόσο εύκολα. Όταν βλέπω κάποιον να κλαίει μου τη δίνει. Γιατί να κλαίει; Τι έγινε κι αν δεν τα βρίσκεις με τον κολλητό σου; Βέβαια οφείλω να ομολογήσω πως όσον αφορά τον συγκεκριμένο λόγο, είμαι αρκετά πίσω. Η φιλία είναι θέμα που ακόμα δεν έχω λύσει, οπότε είναι λογικό που δεν την κατανοώ πλήρως. Ωστόσο, συνέχιζε να με ενοχλεί. "Με καταλαβαίνει απόλυτα. Έχουμε περάσει τόσα μαζί." Και; Θα βρεθεί άλλος κολλητός. Δόξα τω Θεώ, 6 δις είμαστε σε αυτόν τον πλανήτη. Εγώ είχα κολλητούς, το πιστεύω. Είχα φίλους τόσο κοντινούς, με τους οποίους πλέον δεν μιλάω. Και;

Που θέλω να καταλήξω; Ίσως πουθενά. Ίσως και στον πυρήνα όλης της ύπαρξής μου. Στο γιατί είμαι τόσο αυτοκαταστροφική, σαρκαστική και δίχως αυτοσεβασμό. Η διαρκής μου υποβάθμιση, οφείλεται στον εγωισμό μου. Υποθέτω πως άτομα σαν και μένα μπορούν να αγαπήσουν με τον δικό τους, "μισό" τρόπο. Η αγάπη είναι για τους αλτρουϊστές. Άτομα σαν και μένα είναι τόσο απασχολημένα με το μεγαλείο της στάχτης τους, με τις παραμικρές αλλαγές του χαρακτήρα τους, με άθλιες συνειδητοποιήσεις σαν και αυτήν εδώ που δεν έχουν χρόνο, ούτε συναίσθημα να σπαταλήσουν για αυτούς που κλαίνε γύρω τους. Βέβαια, δίνω εκεί που χρειάζεται. Εκεί που πρέπει να δώσω, εκεί που οφείλω να δώσω εκείνη την στιγμή, διότι αυτό υποτίθεται πως κάνουν οι φίλοι. Γιατί μου είναι εύκολο. Διότι αυτό που δίνω δεν είναι κάτι ουσιαστικό, δεν είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Συμβουλές μπορεί να δώσει ο καθένας. Και εγώ δίνω καλές συμβουλές, διότι το σωστό και το λάθος είναι εύκολα να τα δεις. Να πράξεις το σωστό δεν είναι. Ω ναι, έχω ερωτευτεί. Αλλά ο έρωτας είναι εγωιστικό συναίσθημα. Η αγάπη είναι κάτι πέραν των δυνατοτήτων μου. Ή τουλάχιστον, η αγάπη όπως την αισθάνονται οι υπόλοιποι. Όπως είπα, άτομα σαν και μένα δεν μπορούν να βυθιστούν σε τέτοια συναισθήματα.

Και όλα αυτά· όλη η αναισθησία, και το κλάμα πάνω από την αναισθησία (γιατί το μόνο που με απασχολεί είναι το γεγονός πως δεν με απασχολεί τίποτα) και αυτή η ψυχρή αντιμετώπιση προς τα συναισθήματα των άλλων, και η αποστροφή προς οτιδήποτε το χρωματισμένο με καλοσύνη να μου φέρνει καχυποψία, και η αποστροφή προς οτιδήποτε το χρωματισμένο με πόνο να μου προξενεί αηδία και γέλιο γιατί ο άλλος είναι αδύναμος και εγώ είμαι καλύτερη, ανώτερη από αυτόν, πάλι δεν μου λέει τίποτα. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Δεν είναι επικριτέο ούτε επικροτίσημο. Απλά είναι.

Και εγώ δεν έχω την ενέργεια, ούτε την θέληση, ούτε την δυνατότητα να το αλλάξω.






I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real

The needle tears a hole
The old familiar sting
Try to kill it all away
But I remember everything


What have I become?
My sweetest friend
Everyone I know
Goes away in the end
You could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt


I wear this crown of shit
Upon my liar's chair
Full of broken thoughts
I cannot repair
Beneath the stains of time
The feelings disappear
You are someone else
I am still right here


What have I become?
My sweetest friend
Everyone I know
Goes away in the end


You could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt


If I could start again
A million miles away
I would keep myself
I would find a way


EDIT TO ADD: Το ότι είμαι ψυχρή απέναντι στα συναισθήματα των άλλων δεν σημαίνει πως δεν τα αναγνωρίζω.

16 σχόλια:

Νυχτερινή Πένα είπε...

Κατ' αρχάς να σου πω ότι πριν λίγες μέρες έγινε ο πληθυσμός της γης επτά δις, άλλο ένα δις για να βρεις τον κολλητό λοιπόν!
Μην είσαι τόσο κατηγορηματική, ο συναισθηματικός πόνος μπορεί να είναι πολύ χειρότερος από τον σωματικό και το να κλάψει κανείς είναι μια υγειής αντίδραση και βοηθάει να κρατήσεις την ψυχική σου υγεία. Εγώ προσωπικά μόνο από τέτοιο πόνο μπορώ να κλάψω, στον σωματικό έχω πια ανοσία.
Γιατί είσαι τόσο κατηγορηματική και απαξιωτική για τον εαυτό σου; Πάντα θες να δείξεις ότι κατέχεις την χειρότερη δυνατή περίπτωση συναισθηματων ή χαρακτηριστικών. Ακόμα και για την εμφάνισή σου που δεν μπορεί είσαι στην εφηβεία άρα και μόνο η δροσιά της νιότης σε κάνει όμορφη. Δες τα πραγματα και σενα πιο θετικά.
Α και μην ξεχνιόμαστε, περιμένω τη συνέχεια στην ιστορία.

Ανώνυμος είπε...

Κι έγω εχω ενα θεμα με το κλάμα με εκεινο το δηθεν που κρύβει απαιτήσεις και αναζητά χάδια και ψέματα αντί για σκληρές αλήθειες!

Δε κλαιω εύκολα, αλλά όσες φορές έχω κλάψει νομίζω πως ξαναγεννήθηκα. Απλά γιατι δεν το χρησιμοποιήσα αλλά γιατί ήρθε και με βρήκε εκείνο και μου πλημμυρισε τα μάτια.

Κι ενώ πάλευα να το μαζέψω, εκείνο εκεί, αργοκυλούσε καυτο.

Θίγεις πολλά θέματα! Αγάπη, φιλία, κριτική.

Είναι όλα μέσα στη ζωή. Θα αγαπήσεις με πόνο, αλλά και με μετριότητα, θα χάσεις φίλους και θα βρεις νέους, θα μισήσεις και θα μισηθείς.

Και δε χρειάζεται όλα αυτάα να τα αναλυουμε, και μαλιστα σε τοσο βάθος γιατί όπως λες αυτά απλά "είναι" και αποτελούν τη ζωη μας.

Σε χαίρομαι και το ξέρεις. Στο έχω πει εκατό φορές. Εισαι πολύ ώριμη και γι αυτο σε συμπαθώ.

Όμως χάρηκα πάρα πολύ με την ατάκα σου: Ω ναι, ειμαι ερωτευμενη!!!Χαμογέλασα πλατιά και είμαι σίγουρη πως ξερεις να το διαχειριστείς 1000%.

Φιλιά πολλά κοριτσάρα μου!

Art. είπε...

Έχω την εντύπωση ότι καταλαβαίνω. Προχτες, π.χ. είχαμε κενό και σε μια γωνία ήταν μια κοπέλα κουλουριασμένη με κόκκινο πρόσωπο. Μέσα σε πέντε λεπτά είχε μαζευτεί δεκαμελής παρέα από γύρω της να την παρηγορήσει... Δεν ξέρω λεπτομέρειες -δεν πήγα, δεν την ήξερα την κοπέλα- απλά μού φάνηκε περισσότερο από υπερβολή. Παρ΄ όλο που έχω ευαίσθητους δακρυγόνους αδένες (θα συγκινηθώ με το τίποτα), μα για να ξεσπάσω θα πρέπει να υπάρξει ειδική περίπτωση και προϋποτίθεται ότι θα είμαι μόνη μου. Τώρα για το αν υπάρχουν τελικά άτομα που μπορούν να αγαπήσουν και άλλα που δεν μπορούν, άσε και καμία πισινή... Κανένας(μας)δεν βρήκε τον εαυτό του ακόμα.
Α, Μπα.

Creepy Dreamer είπε...

Τι έγινε κι αν δεν τα βρίσκεις με τον κολλητό σου; Βέβαια οφείλω να ομολογήσω πως όσον αφορά τον συγκεκριμένο λόγο, είμαι αρκετά πίσω. Η φιλία είναι θέμα που ακόμα δεν έχω λύσει, οπότε είναι λογικό που δεν την κατανοώ πλήρως. Ωστόσο, συνέχιζε να με ενοχλεί. "Με καταλαβαίνει απόλυτα. Έχουμε περάσει τόσα μαζί." Και; Θα βρεθεί άλλος κολλητός.
Νιώθω άσχημα τώρα. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε κατάφερα να κλάψω γι'αυτό, συγχαρητήρια σε μενα λοιπον :/
Τώρα τι να πω. Έχεις δίκιο. Η ανάρτηση είναι απλά εσύ. Μυρίζει Creepίλα:Ρ
Ο έρωτας είναι για όλους λαβ ;)

Creep είπε...

Άρα Μιχάλη, καταλήγουμε εύλογα στο γεγονός πως η ψυχική μου υγεία δεν είναι και πολύ υψηλή. :Ρ

Όχι, δεν νομίζω πως είμαι άσχημη ή κάτι τέτοιο, αλλά πίστεψέ με, ως μωρό γαμούσα κι έδερνα.- Άμα έβλεπες φωτογραφία, εμένα που με ξες, θα ήθελες να με υιοθετήσεις. Χωρίς πλάκα όμως.

Και ούτε ξέχασα την ιστορία. Προσπαθώ να βρω χρόνο να την προχωρήσω για σένα και την Creepy Dreamer.

ΥΓ1: 7 δις; Γαμώτο. Θα δυσκολευτώ κι άλλο να βρω τον ένα και μοναδικό; :Ρ
ΥΓ2: Ελπίζω να μην σε πειράζει που σου απάντησα με το πραγματικό σου όνομα. Νομίζω ήταν καιρός, δεν νομίζεις; :)

Creep είπε...

Πολυαγαπημένη Κούλα, screw you κάργια. :Ρ

Τι να κάνουμε, είμαι άτομο που αναλύει. Νιώθω πως το μόνο όπλο που έχω είναι το μυαλό μου. Για αυτό και δεν ανέχομαι την βλακεία από τους γύρω μου, δεν μπορώ να περιτριγυρίζομαι από χαζό κόσμο, νιώθω πως μου κάνει κακό. Κάπως ψηλομύτικο αλλά νιώθω πως βρίσκομαι σε μία κατάσταση παγκόσμιας παράνοιας και πρέπει να παλέψω να κρατήσω τα λογικά μου, δηλαδή ένα κοφτερό μυαλό.

Δεν είμαι άτομο που κλαίει. Αν ρωτήσεις κάποιον, θα σου πει "η Κωνσταντίνα δεν κλαίει." Οι φορές που έχω κλάψει για συναισθηματικά μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν κλαίω για την πλάκα μου. Έχω κλάψει γιατί μπορώ να κλάψω. Για να κερδίσω κάτι από αυτό. Αλλά πραγματικό κλάμα, σπάνια. Και ναι, νιώθεις να αναγεννιέσαι από αυτό.

Βασικά όταν έγραψα ναι έχω ερωτευτεί δεν εννοούσα τώρα που μιλάμε, αλλά γενικώς, το έχω νιώσει. Αν και οφείλω να ομολογήσω πως και τώρα έχω αρχίσει να ερωτεύομαι ένα παιδί... :Ρ

Ουστ και μην σε ξαναδώ από δω. Πίσω στο σπίτι σου και μακρυά από τέτοια κακόφημα λημέρια :Ρ

Creep είπε...

Αρτ, κρατάω μόνο αυτό:

"Τώρα για το αν υπάρχουν τελικά άτομα που μπορούν να αγαπήσουν και άλλα που δεν μπορούν, άσε και καμία πισινή... Κανένας(μας)δεν βρήκε τον εαυτό του ακόμα.
Α, Μπα."

Γιατί όπως προείπα, παλεύω να κρατήσω τα λογικά μου.

Άβε.

Creep είπε...

Να φανταστείς εσένα θυμήθηκα όταν τα έγραφα αυτά αλλά μην το πάρεις προσωπικά. Απλώς εγώ δεν κατανοώ γιατί ο κόσμος κλαίει για τους κολλητούς τους. :S Το πρόβλημα εγώ το 'χω, όχι εσύ. :Ρ

Ναι, ο έρωτας είναι για όλους. Είναι όμως λάθος να θέλω περισσότερα;

Νυχτερινή Πένα είπε...

Χμμ η ψυχική σου υγεία είναι μια χαρά, απλά είσαι πολύ απαιτητική από όλους και διπλά από τον εαυτό σου.
Περιμένουμε για την ιστορία λοιπόν.
Να προσέχεις.

Fleur είπε...

Κοίτα εγώ επειδή κλαίω πολύ εύκολα,να σου πω ότι δεν το θέλω.Όταν κάποιος είναι τόσο συναισθηματικός όσο εγώ,απλά του βγαίνουν τα δάκρυα χωρίς να το θέλει.
Δεν καταλαβαίνω ποιος ο λόγος που είσαι τόσο αναίσθητη.:P
Δεν θα έδινα για τίποτα στον κόσμο τα έντονα συναισθήματα που νιώθω είτε αυτά είναι καλά είτε κακα.;)
bb:*

Leviathan είπε...

poli paliotera to klama mou itan eukolo...pleon mono se tainies :) :) kali sou evdomada!

Creep είπε...

Μου βγαίνει φυσικά, Πένα. Απλώς μου είναι ένστικτο... δύσκολο να αλλάξω τρόπους.

Creep είπε...

Μαράκι μου, σου έχω πει πόσο όμορφο πλάσμα είσαι; :)
Να προσέχεις.

Creep είπε...

Καλά, στις ταινίες όλος ο κόσμος κλαίει... :Ρ
καλό απόγευμα :)

Lyra είπε...

Η ανάρτηση μου τράβηξε το ενδιαφέρον, γιατί και 'γω νιώθω πολλές φορές έτσι.
Αλλά λίγο διαφορετικά.
Ότι, και καλά, τι σκατά κάθονται και κλαίνε αυτοί, που δεν έχουν περάσει τίποτα;;
Και τσαντίζομαιι και τους καταδικάζω όλους. Πολλές φορές μισώ τους ανθρώπους, και νιώθω και 'γω ότι είμαι ανώτερη. Δεν είμαι περήφανη για αυτό, αλλά έτσι είναι.
 Επίσης, σε νιώθω για ότι αφορά το θέμα της φιλίας. Όσους φίλους κι αν είχα ή έχω, δεν τους εκτιμάω, ούτε τους εμπιστεύομαι, κατά ένα βαθμό τουλάχιστον. Γιατί όταν τους χρειάστηκα πιο πολύ από ποτέ, δειλιασαν. Και τώρα κάνουν λες και τίποτα δεν συνέβη. Όλα οκ.
  Τέλος πάντων, πολλά είπα για 'μένα. Απλώς ήθελα να τονίσω την άξια περιγραφή συναισθημάτων σου. Μπράβο, πολύ καλό άρθρο!

Creep είπε...

Αγαπητή/έ Venceremos, καλώς όρισες :Ρ

" Πολλές φορές μισώ τους ανθρώπους, και νιώθω και 'γω ότι είμαι ανώτερη. Δεν είμαι περήφανη για αυτό, αλλά έτσι είναι."

Η διαφορά είναι πως εγώ νιώθω περήφανη για αυτό. Τι άνθρωπο με κάνει αυτό;

Ναι, τέλειο άρθρο. Κάθομαι και το διαβάζω ξανά και το μόνο που με απασχολεί είναι οι μικρές ατέλειές του και πως θα διορθώσω την γραφή μου την επόμενη φορά. Φαντάσου πως μόνο αυτό με ενδιαφέρει.