It's not gonna happen.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που κλαίνε.

Μικρή όταν έβλεπα κόσμο να κλαίει αναρωτιόμουν τι είχαν πάθει, ποιος παράγοντας άλλαξε τις σταθερές τους και επέφερε τέτοια σύσπαση στο πρόσωπό τους. Δεν ήξερα από που προέρχονταν τα δάκρυα και μου φαινόταν συναρπαστικό θέαμα να βλέπω να βγαίνουν γραμμές νερού από τα μάτια τους. Πίστευα πως τα συναισθήματα είναι μαγικά, χωρίς να ξέρω καν πως ονομάζονται συναισθήματα, ούτε γιατί γίνεται τόσος ντόρος για αυτά. Ούτε καν ήξερα τι ήταν, πόσο μεγάλο ρόλο έπαιζαν στην ζωή των ανθρώπων, πόσο καθόριζαν και σημάδευαν τις ζωές τους. Εγώ όταν έκλαιγα θεωρούσα πως ακολουθούσα ένστικτο. Με χτυπούσαν, θα κλάψω.

Σύντομα μέσω της παρατήρησης άλλων αλλά και των δικών μου εμπειριών ανακάλυψα πως όταν κλαις, αυτόματα ανοίγουν πόρτες. Παραχαϊδέματα. Προνόμια. Και σιγά σιγά μπήκα στο παιχνίδι των συναισθημάτων. Μία φορά είχα γεμίσει λάδι την κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Το πάτωμα ήταν ξύλινο και όλα γλιστρούσαν. Όταν ο πατέρας μου επέστρεψε και είδε τι είχα προξενήσει, με πλησίασε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Άλλες φορές, όταν ξαπλώναμε και οι 3, με τον αδερφό μου και ήμασταν κάτω από τα μπράτσα του πατέρα μου, εγώ έφευγα από το δικό μου και χωνόμουν ανάμεσα από τον αδερφό μου και το άλλο μπράτσο. Δεν έτρωγα από το πιάτο. Έπρεπε να φάω κατευθείαν από την πηγή, την κατσαρόλα. Τόση ήταν η περιέργειά μου, και η επιείκια των γονιών μου δεν είχε όρια. Άλλωστε, πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να αντισταθεί σε ξανθά μεταξένια μπουκλάκια, μελένια μάτια, γαλλικές μυτούλες και γεμάτα, ροζ χειλάκια; Και από ό, τι ξέρω, ως μωρό ήμουν πιο όμορφη από ό, τι θα γίνω ποτέ.


Μετά από 18 χρόνια, η ιδέα του κλάματος συνεχίζει να μου φέρνει απορία, κυρίως μαζί με αποστροφή. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος κλαίει τόσο εύκολα. Όταν βλέπω κάποιον να κλαίει μου τη δίνει. Γιατί να κλαίει; Τι έγινε κι αν δεν τα βρίσκεις με τον κολλητό σου; Βέβαια οφείλω να ομολογήσω πως όσον αφορά τον συγκεκριμένο λόγο, είμαι αρκετά πίσω. Η φιλία είναι θέμα που ακόμα δεν έχω λύσει, οπότε είναι λογικό που δεν την κατανοώ πλήρως. Ωστόσο, συνέχιζε να με ενοχλεί. "Με καταλαβαίνει απόλυτα. Έχουμε περάσει τόσα μαζί." Και; Θα βρεθεί άλλος κολλητός. Δόξα τω Θεώ, 6 δις είμαστε σε αυτόν τον πλανήτη. Εγώ είχα κολλητούς, το πιστεύω. Είχα φίλους τόσο κοντινούς, με τους οποίους πλέον δεν μιλάω. Και;

Που θέλω να καταλήξω; Ίσως πουθενά. Ίσως και στον πυρήνα όλης της ύπαρξής μου. Στο γιατί είμαι τόσο αυτοκαταστροφική, σαρκαστική και δίχως αυτοσεβασμό. Η διαρκής μου υποβάθμιση, οφείλεται στον εγωισμό μου. Υποθέτω πως άτομα σαν και μένα μπορούν να αγαπήσουν με τον δικό τους, "μισό" τρόπο. Η αγάπη είναι για τους αλτρουϊστές. Άτομα σαν και μένα είναι τόσο απασχολημένα με το μεγαλείο της στάχτης τους, με τις παραμικρές αλλαγές του χαρακτήρα τους, με άθλιες συνειδητοποιήσεις σαν και αυτήν εδώ που δεν έχουν χρόνο, ούτε συναίσθημα να σπαταλήσουν για αυτούς που κλαίνε γύρω τους. Βέβαια, δίνω εκεί που χρειάζεται. Εκεί που πρέπει να δώσω, εκεί που οφείλω να δώσω εκείνη την στιγμή, διότι αυτό υποτίθεται πως κάνουν οι φίλοι. Γιατί μου είναι εύκολο. Διότι αυτό που δίνω δεν είναι κάτι ουσιαστικό, δεν είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Συμβουλές μπορεί να δώσει ο καθένας. Και εγώ δίνω καλές συμβουλές, διότι το σωστό και το λάθος είναι εύκολα να τα δεις. Να πράξεις το σωστό δεν είναι. Ω ναι, έχω ερωτευτεί. Αλλά ο έρωτας είναι εγωιστικό συναίσθημα. Η αγάπη είναι κάτι πέραν των δυνατοτήτων μου. Ή τουλάχιστον, η αγάπη όπως την αισθάνονται οι υπόλοιποι. Όπως είπα, άτομα σαν και μένα δεν μπορούν να βυθιστούν σε τέτοια συναισθήματα.

Και όλα αυτά· όλη η αναισθησία, και το κλάμα πάνω από την αναισθησία (γιατί το μόνο που με απασχολεί είναι το γεγονός πως δεν με απασχολεί τίποτα) και αυτή η ψυχρή αντιμετώπιση προς τα συναισθήματα των άλλων, και η αποστροφή προς οτιδήποτε το χρωματισμένο με καλοσύνη να μου φέρνει καχυποψία, και η αποστροφή προς οτιδήποτε το χρωματισμένο με πόνο να μου προξενεί αηδία και γέλιο γιατί ο άλλος είναι αδύναμος και εγώ είμαι καλύτερη, ανώτερη από αυτόν, πάλι δεν μου λέει τίποτα. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Δεν είναι επικριτέο ούτε επικροτίσημο. Απλά είναι.

Και εγώ δεν έχω την ενέργεια, ούτε την θέληση, ούτε την δυνατότητα να το αλλάξω.

I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real
The needle tears a hole
The old familiar sting
Try to kill it all away
But I remember everything

What have I become?
My sweetest friend
Everyone I know
Goes away in the end
You could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of shit
Upon my liar's chair
Full of broken thoughts
I cannot repair
Beneath the stains of time
The feelings disappear
You are someone else
I am still right here

What have I become?
My sweetest friend
Everyone I know
Goes away in the end


You could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt

If I could start again
A million miles away
I would keep myself
I would find a way

EDIT TO ADD: Το ότι είμαι ψυχρή απέναντι στα συναισθήματα των άλλων δεν σημαίνει πως δεν τα αναγνωρίζω.