Χριστός: Ένας αναρχικός ροκάς.

Μπλογκάροντας και φορουμάροντας (:Ρ) παρατήρησα πως όοοολοι ασχολούνται με ένα επίκαιρο θέμα, και ας αργησα να γράψω για αυτό. Βιτρίνες. Ψώνια. Κουλουράκια. Δώρα. Δέντρο. Άγγελοι και χερουβίμ. Αγ.Βασίλης.

Έχει μολύνει τις ειδήσεις.

Έχει μολύνει τον τύπο.

Έχει μολύνει τον εγκέφαλό μας με ψυχαναγκασμό και υπερκαταναλωτισμό.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Τρόμος.



Σε γενικές γραμμές λάτρευα τα Χριστούγεννα όταν ήμουν μικρή. Από τότε όμως που έμαθα πως δεν υπάρχει άγιος Βασίλης, σταδιακά άρχισα να τα σιχαίνομαι. Χρονιά με τη χρονιά, απομονώθηκα από τους φίλους μου επειδή ήμουν αυτή με το λοξό χιούμορ, τα παραπανίσια κιλά που έρχονταν σε αντίθεση με το όμορφο πρόσωπο μου, το ήδη ανεπτυγμένο σώμα μου, τις γνώσεις μου περί σεξ (κάτι που πλέον καταλαβαίνω πως έκανα καλά που έμαθα από νωρις) και φυσικά τις μουσικές μου προτιμήσεις.

Στο γυμνάσιο δεν μπήκα στον κόπο να πλησιάσω τις πρόσχαρες συμμαθήτριές μου, που πολύ φιλικά προσπάθησαν να με προσεγγίσουν. Καμιά δεν ήταν του στυλ μου, ούτε του χιούμορ μου.

Το καλό είναι πως όταν είσαι σε μουσικό γυμνάσιο το στυλ σου γίνεται αποδεκτό, όποιο και αν είναι αυτό. Σύντομα η μουσική μου παιδεία υπερίσχυσε των άλλων και ανέβηκα στην υπόληψη των καθηγητών που μου δίδασκαν περί μουσικής και θεάτρου. Ένιωθα περήφανη που ήμουν από τους ελάχιστους που είχαν το δικαίωμα να είναι σε πάνω από ένα καλλιτεχνικό σύνολο.

Τραγουδούσα στη χορωδία, σόλο, στο σύνολο θεάτρου, στο σύνολο χορού και φωτογραφίας, και σύντομα ανέλαβα μία από τις ανώτερες θέσεις στην σχολική εφημερίδα.

Παρόλα αυτά, άρχισα να σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα λόγω έλλειψης πραγματικών φίλων. Η κολλητή μου από το δημοτικό πλέον μου προκαλεί αηδία με την παρακμή που την χαρακτηρίζει όσον αφορά τον λόγο, την γνώση, την διαχείρηση καταστάσεων, το μουσικό γουστο και γενικώς τον δρόμο που επέλεξε. Θες να με πείς κακό άνθρωπο. Πραγματικά δε με πειράζει. Πάνω από όλα είμαι αντικειμενική και πρακτική.

Κάθε χρόνος που περνούσε, συνειδητοποίησα πως μου έλειπαν όχι μόνο φίλοι, αλλά και φίλος.
Κοιτώντας πίσω στις ελάχιστες σχέσεις μου, δεν βλέπω τίποτα σοβαρό και άξιο να το θυμάμαι. Έτσι κάθε φορά που η αντίστροφη μέτρηση έφτανε στις 00.00, δεν ένιωθα τίποτα εκτός από αποστροφή του γεγονότος πως εγώ μένω παγωμένη στην ίδια κατάσταση με πέρσι, ενώ άλλη μιά χρονιά έχει περάσει για όλους τους άλλους. Αναπτύσσω γνώσεις, ορίζοντες, αντιλήψεις, μα παραμένω το ίδιο πράγμα.
Μόνη.
Κρατηθείτε, πέσατε σε αγάμητο όν. :Ρ

Στο λύκειο τα πράγματα ήταν καλύτερα νομίζω. Έκανα μιά μικρή προσπάθεια να βρω φίλους, κάτι το οποίο συνέπεσε βολικότατα με την αλλαγή σχολείου (το ωράριο του μουσικού είναι εξαντλητικό), κάτι το οποίο μου χάρισε έναν ώμο να κλαφτώ, αντί να κάθομαι σε καμιά γωνία σαν emo, ένα επιπλέον κεφάλι με τα ίδια όνειρα με μένα, και ένα ψώνιο με την πανηλίθια μούρλα που με χαρακτηρίζει. Ονόματα δε λέω, οικογένειες δε θίγω.

Επιστρέφοντας στο θέμα, τα Χριστούγεννα. Λατρεύω την 25η του μηνός, τα δώρα είναι ευπρόσδεκτα, μα η πρωτοχρονιά μου είναι απεχθής. Κάνω στόχους, σχέδια για τη νέα χρονιά:

- Φέτος έχει διάβασμα. Μου υποσχέθηκα νομική.
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!
Οκ, το κόβω εδώ.

- Να χάσω μερικά κιλά.
Γιατί μέ έχει πρήξει το μισό σόι.

-Να συμμαζέψω το δωμάτιό μου.
Κάθε φορά που το κοιτώ, όλο και περισσότερο μου φαίνεται σαν εμπόλεμη ζώνη.

-Να βρω φίλους και γκόμενο της προκοπής. Φίλους γιατί τους χρειάζομαι και γκόμενο της προκοπής για να έχω μια δικαιολογία στην ηλίθια τσουλάρα-τον-παίρνω-από-όπου-θες-και-αρραβωνιάζομαι-όταν-τελειώσω-το-λύκειο-με-τον-άντρα-της-ζωής-μου-λέμε-τώρα-27-χρονών-μην-ξεράσω- Έφη, που με λέει ότι έχω αγαμίες. Τουλάχιστον, τότε ίσως να μη φταίω γω, αλλά ο γκόμενος.

Φέτος, από το καλοκαίρι μέχρι τώρα πέρασα αρκετά καλά. Γνώρισα φίλους, έχασα τους μισούς από δικά μου λάθη, έμεινα να κλαίγομαι στους άλλους μισούς που με ανέχονται κι ας είμαι σκύλα.
Το ψεγάδι της υπόθεσης είναι η θανατερή λέξη "απόσταση" που αρχίζει και με κάνει να απελπίζομαι. Το ξέρω οτί δεν κάνει, η παράνοια σε συνδυασμό με την απελπισία οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις.

ΤΟ ΛΕΠΟΝ.
Φέτος, θέλω να βάλω νέους στόχους, βασικά τους ίδιους, αλλά με κάποιες παραλλαγές, ξεκινώντας από 01/01/10. Ίσως και νωρίτερα, αφού μέχρι το 2012, ποιός ζει, ποιός πεθαίνει :ΡΡΡ :

-Δικό μου notebook. Έχω σιχαθεί να μελανιάζομαι κάθε φορά από τον αδερφό μου όταν με σηκώνει από το "κοινό pc". Να ομολογήσω πως αν ήμουν πιο δυνατή, δεν θα είχα ενδοιασμούς να χτυπήσω εγώ τον αδερφό μου για να παίξω. Όχι πως δεν το κάνω και τώρα. :Ρ

-Νέα χειμερινά ρούχα. Μεγάλη έλλειψη σε μακρυμάνικες μπλούζες. Τα πουλόβερ εξαιρούνται.

-Θα χάσω 10 κιλά. Ήδη έχασα 5, μα έχω ακόμα δρόμο.

-Θα γίνω συνεπείς στα μαθήματά μου, αρκεί το παριζάκι ως γνωστόν να είναι Υφαντής, και θα ακούω την μαμά μου όταν μου φωνάζει για το ασυμμάζευτο δωμάτιό μου.

-Θα συμαζεύω στα αλήθεια το δωμάτιό μου.

-Θα κουρευτώ διαφορετικά. Μη με ρωτάτε πως, δεν έχω ιδέα ακόμα.

-Θα περνάω (μετά λύπης) λιγότερη ώρα στο pc. Τουλάχιστον, θα περιορίσω το στοκάρισμα, μόνο στα Σαββατοκύριακα.

-Θα αναπτύξω τις φιλίες μου στο σχολείο.

-Θα στείλω γράμμα στον... Μπούλη. Σόρι για το παρατσούκλη, μα μόνο εσύ το ξες. :Ρ
Μάλλον πρέπει αν δώσω κάποιες εξηγήσεις. Φτου.

-Είπα ήδη καλά Χριστούγεννα στον Λευτέρη. Μπράβο μου. :Ρ

-Σκέφτομαι σοβαρά να δώσω άφεση αμαρτιών στον Γιάννη, την προσωπική μου κολλιτσίδα σταλμένη από τον Ύψιστο.

-Θα κατέβω Αθήνα για να δω την Ρέα (<3333), την Ειρήνη, το Μαράκι, την Σκοτεινή Τέχνη (Άρτσι ντε :Ρ), και μετά βίας ν ακαταδεχτώ να μιλήσω στον οχτρό μου:τη γριά.

-Θα κατέβω Βόλο, μπας και ψήσω τον Σίμο να περάσει ΚΑΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠΟ ΣΑΛΛΛΛΟΝΙΚΑ. Γκουχ.

-Τέλος, μία προσωπική υπόσχεση, να δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό στους φίλους μου. Τρελή, τραγική, κάφρος, ρομαντική, χαζοχαρούμενη ώρες ώρες, πρέπει να συμβιβαστώ με τη φύση μου και με το nickname μου. :Ρ
Creep θα είμαι πάντα.



Τι κομματάρα...

Όχι, δεν τελείωσε εδώ η αγάμητη.

Αυτή ήταν η λίστα μου για τα Χριστούγεννα. Αν και άργησα, αν και ξέρω πως τα μισά ίσως να μην συμβούν, στο χέρι μου είναι ΟΛΑ. Αυτή την πρωτοχρονια όμως, ίσως και να περάσω καλύτερα, γνωρίζοντας πως 1-2 άτομα εκει έξω, όταν το ρολόι χτυπήσει 12, θα είμαι από τους πρώτους που θα σκεφτούν να στείλουν sms για καλή χρονιά. Ε΄σας λοιπόν τους 1-2, σας ευχαριστώ που με δέχεστε, και ας είμαι μαλάκας.

Και επειδή είμαι μεγαλόψυχος άνθρωπος...



Όπως λένε και δύο καλόι μου φίλοι: Καλό κατευόδιο και καλά κόλυβα.

Μεταμεσονύκτιες σκέψεις

Σήμερα πέρασα όλη μου την μέρα μπλογκάροντας και συνομιλώντας με φίλους μου στο μσν. Αν εξαιρέσεις ενα 2ωρο που πέρασα φτιαχνοντας προφλιτερόλ <333, ήμουν όλη μέρα στόκος. Κυριολεκτώ.
Δεν μετανιώνω, παρα μόνο για το γεγονός πως θα χρειαστώ κολλύριο (σύμφωνα με την διαγνωση του γιατρού, οι πορείες με δακρυγόνα και η κάθε οθόνη είναι σχεδόν απαγορευμένη για μένα), μιας και πρόκειται για ποιοτικό χρόνο, στα πλαίσια του οποίου διάβασα ποιοτικά κείμενα και έκανα ποιοτικές (αν εξαιρέσεις τον καζανόβα) συζητήσεις με τους (μοναδικούς μου) φίλους από απόσταση.
Μετά από αυτή τη μέρα ένιωσα τους ορίζοντες μου να ανοίγουν έστω και λίγο. Είναι από αυτές τις μέρες που η ωΡΕΑ θεωρεί μέρες ωριμότητας. :Ρ
Βρίσκεσαι σε κατάσταση που το μυαλό δέχεται την πληροφορία ως γνώση, προς αμφισβήτιση, αλλά και προς άνοιγμα του νου.
Αναρωτιέμαι τι είδους υπερπροστατευτικότητα είναι αυτή που βγάζω προς την ωΡΕΑ.
But this is hardly the point. :Ρ
Παρ'αυτα, σήμερα κατάλαβα πως αγαπάω τοςυ φίλους μου και πως μου λείπουν ελεεινά πολύ. Και πως όσοι δεν είναι δίπλα μου πλέον... πραγματικά δεν έχει σημασία.
Δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον θεώρησα σημαντικό το γεγονός πως αυτή είναι μία ακόμα μέρα που κατανόησα καλυτερα τους φιλους μου, την τεχνη και τον κόσμο γενικά. Είναι μία από αυτές τις jazz νύχτες ηρεμίας και γοητείας.
Το σκοτάδι, ίδιο βελούδο, το κρύο, ευχάριστος αέρας στο πρόσωπο.
Κρέμασα αστέρια στις κουρτίνες μου. Φωτάκια. Είναι πανέμορφα, έτσι όπως μπλέκονται με τις φουξ κουρτίνες μου. Αναρωτιέμαι γτ διάλεξα το φουξ. Αφού το σιχάινομαι.
Ένα μπλε, ένα λιλά, μα τι σκάτα, δε μπορουσα να διαλέξω εκείνη τη μέρα;
Πφφφ.
Χριστούγεννα.
Το μεσημέρι ήμουν λίγο σκατά, γτ χωρίς την κατευναστική επίδραση του καζανόβα πάνω μου η ανασφάλεια για το μέλλον και για τα αισθηματικά μου με κατέκλυε ξανά. Η γριά απότ ην άλλη (:ΡΡΡ) με κατέβασε στη γη. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σοι επίδραση έχει πάνω μου μια χαζή που βαζει την τιμή και την ανδρεία πιο πάνω από τις φιλοδοξίες τις. (:ΡΡΡΡ)
Χμ.
Λοιπόν, δεν ξέρω τι ακριβώς γράφω αυτή τη στιγμή.
Δεν κάνει να πίνω. Ακόμα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με πείραξε λίγο.
Καλή σου νύχτα μπλογκοκόσμε. :)


Nobody knows, but you ;ve got a secret smile and you use it, only for me...

Through the glass...

Κάνω μια μικρή σκέψη... ευχάριστη και δυσάρεστη την ίδια στιγμή. Η σκέψη αυτή με τρώει, εκμηδενίζει κάθε συναίσθημα, και με αφήνει άδεια.

Ξεκινώ λάθος, το ξέρω.... μα προσπαθώ να βρώ μια άκρη. Που αρχίζει και που τελειώνει αυτό; Ψηλαφίζω μα δεν το βρίσκω. Δε με βρίσκω. Δεν την βρίσκω...

Παρακολουθώ από την άλλη μεριά του γυαλιού... όπου μπορείς να δεις, αλλά όχι να αγγίξεις. Μπορείς να θαυμάσεις, μα όχι να χαρείς. Μπορείς να παρατηρήσεις, όχι όμως να δράσεις. I am an observerer... κάπου μακρυά, στον δικό μου γυάλινο κόσμο, όπου μπορώ να μυρίσω το ελκυστικό έξω, ενώ παράλληλα θέλω να το γευτώ παράνομα. Ο κόσμος που θέλω πάνω από όλα... κλείστηκα στο γυαλί, ίδιος τάφος...

Δεν βρίσκω τι να πω, τι να κάνω.
Πως να βγώ από δω.
Τι κάνω όμως αν βγώ;


Παιχνίδια παίζει το κεφάλι μου πάλι.
Έρμαιο του μυαλού μου, έρμαιο των ψευδαισθήσεων, ανίκανη να κουνηθώ, παράλυτη...
Γλυκειά αναισθησία, μα επώδυνη.

-Πως νιώθεις;
-Δεν ξέρω.
-Τι εννοείς; Εξήγησέ το μου αυτό.
-Πολλά και τίποτα. Αυτό νιώθω.
-Πες μου το πρώτο πράμα που σκέφτεσαι.
-Είσαι περίεργος.
-Το επόμενο;
-Δεν ξέρω. Σύγχιση... ηρεμία, την ίδια στιγμή. Μοναξιά.
-Είμαι εδώ για σένα. Είμαι μαζί σου. Το ξέρεις αυτό.
-Το ξέρω.

Τουλάχιστον κάποτε το ήξερα. Το πίστευα.
Γλυκιά αναισθησία, μα επώδυνη.
Πόση ώρα να έχει περάσει άραγε που να σε κοιτώ; Μου φαίνεται σαν αιώνας... μα θα μπορούσε να είναι μόνο δευτερόλεπτα, που διστάζω με αυτό το πικρό ύφος... εκείνο το χαμόγελο που προσπαθώ να θυμηθώ, όταν με ρωτούσες τι σκέφτομαι.


Ψηλαφίζω ξανά τον γυάλινο τοίχο... ψυχρός, άψυχος, τρομακτικός, κενός σαν και μένα.
Ψάνω την αρχή, την άκρη, το τέλος.
Κενό.
Παντού κενό.
Κενό.




I am looking at you through the glass
Don't know how much time has passed...
oh God, it feels like forever
but noone ever tells you that
forever feels like home
sitting all alone
inside your head...

*Back

Γύρισα. Απλά αυτό. Γίναν πολλά, μα δεν έχω χρόνο για να τα πώ τώρα. Απλά να ξέρετε, εσείς οι λίγοι, πως γύρισα. Δεν ξέρω για πόσο, δεν ξέρω γιατί.
Γύρισα. :)