Νυστάζω...

Θέλω να κοιμηθώ. Χωρίς πλάκα, δεν καταλαβαίνω γιατί γράφω.
Βασικά, ψέματα, ξέρω γιατί γράφω, αλλά δεν καταλαβαίνω. Δεν θα βγάλω και τίποτα από αυτό.
Είμαι τόσο κουρασμένη. Λογικό, θα μου πείτε, είναι τέσσερις και τέταρτο. Απλά... δεν θέλω να πέσω στο κρεβάτι, μιάς και ξέρω πως τον επόμενο καιρό η ώρα του ύπνου δεν θα είναι ακριβώς η αγαπημένη αυτή ώρα που θα σφαλίσω τα μάτια μου και θα κοιμηθώ σαν αρνάκι χωρίς να ροχαλίζω, ενθυμούμενη πως ο πρώην μου ροχαλίζει.
Ναι κυρίες και κύριοι, σεβαστό κοινό μου, χώρισα.
Οπότε η ώρα του ύπνου θα είναι η δύσκολη ώρα που θα στριφογυρίζω προσπαθώντας να μην σκέφτομαι. Να μην τον σκέφτομαι. Να μην σκέφτομαι πως πάνω στο ίδιο ακριβώς κρεβάτι τον έχω κρατήσει και τον έχω δει να κοιμάται, ίσως ακόμα και να ονειρεύεται.
Δεν λυπάμαι. Ίσως είμαι αρκετά κυνική, και κακιά του στυλ το-κακό-θριαμβεύει-αλλά-ποτέ-δεν-βρίσκει-γαλήνη.
Από την άλλη βέβαια λυπάμαι αφόρητα πολύ. Συνειδητοποίησα πως όταν κλαίω για αυτόν είμαι ανεξέλεγκτη. Η μαζόχω μέσα μου το απολαμβάνει, μόνο που θα αρχίσω να χάνω την φωνή μου. :Ρ
Από την άλλη βέβαια υποσχέθηκα να μην κάνω καμιά μαλακία όπως να μεθύσω ή να καπνίσω, αλλά φαντάζομαι πως αυτό συμπεριλαμβάνει μέσα και την άμεση επιβίωσή μου. :Ρ
Βασικά όχι, δεν το υποσχέθηκα... αλλά και πάλι.
Καταραμένη εφηβεία. :)

Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι θα κάνω, τι θέλω να κάνω, τι πρέπει να κάνω, τι μπορώ να κάνω... τι έχω να κάνω.

Λένε πως πρέπει να χάσεις κάτι για να καταλάβεις την αξία του.

I say boulshit.

Όταν το χάνεις, καταλαβαίνεις την απώλεια. Την αξία απλά την ξαναθυμάσαι, γιατί σε βολεύει.

Whatever.

Αυτή την στιγμή είμαι εντελώς ουδέτερη. Δεν έχω πάρει χαμπάρι τι μου γίνεται και thank god που έτσι είναι τα πράγματα για τώρα. Πριν έκλαιγα σαν μωρό μπροστά του. Οποία αισχύνης. :Ρ (το γραψα σωστά δεν το γραψα, στα αρχίδια μου τα ερμαφρόδιτα. :Ρ)


Υποθέτω θα περάσω μία μακρά περίοδο ξηρασίας, η οποία θα είναι εμφανέστατη στο μπλογκ μου. Κάποτε έλεγα τα λίγα που δεν μπορούσα να πω αλλού, εδώ. Τώρα θα λέω την κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια της καθημερινότητάς μου. Ή απλά θα γράφω από μαζοχισμό, κυνισμό, πόνο... γουατέβερ. Προλάβετε φίλοι μου και φύγετε πρωτό χρειαστεί να σχολιάζετε πάνω στην βαρετή μου ζωή. :Ρ

Προειδοποιώ όμως, πως έχω τάξει στους ιστολόγους "Άνεμος" και "Δικέφαλος Κόσμος" aka "Sirius" πως θα γράψω το fan-fiction που έβγαλα όταν μιλούσα με τον Δικέφαλο (αμέσως αφού χώρισα, φανταστείτε καφρίλα). Έχει να κάνει με τα πορνοδιαστροφικά όργια που γινόντουσαν στο Χόγκουαρτς, ανάμεσα στους 4 ιδρυτές.

Ή ίσως απλά αφηγηθώ τα γεγονότα, δεν έχω γράψει ξανά φανφικ, τουλάχιστον ούτε καν αξιοπρεπές ώστε να το δημοσιοποιήσω. :Ρ
Ούτε φαντάζομαι θα είναι και η καλύτερη περίοδος.

Μέχρι λοιπόν να ξανακούσετε από μένα και τον εαυτό μου, πάρτε να χετε.



Merely the sound of your voice
Made me believe that you were her
Just like the river disturbs
My inner peace
Once I believed I could find
Just a trace of her beloved soul
Once I believed she was all
Then she smothered my beliefs

One cold winter's night
I may follow her voice to the river

Somewhere in time
I will find you and haunt you again
Like the wind sweeps the earth
Somewhere in time
When no virtues are left to defend
You fall in deep

How could that first time recurr
When memories linger on and on
What made me think you were her
Helena is dead to all
Nothing can bring her to life
Don't pretend that I'll be loving you
Once I believed she was gone
I'm corrupted from within

Leave me for now and forever
Leave while you can

Somewhere in time
I will find you and haunt you again
Like the wind sweeps the earth
Somewhere in time
When no virtues are left to defend
You fall in deep

I was a liar in every debate
I grew the forces that fuelled your hate
When the cold in my heart leaves
It comes to an end
And quietly I'll go to sleep

[Roy]
Follow me into the light
Leave me tonight
I've gone too far to begin all anew
With someone like you

[Simone]
Like ice on a lake of tears
I'll take you through
Life fades in anew
With someone like you