Days passing by...

Καλησπέρα. Ελπίζω να είστε καλά. :)

Αποφάσισα να γράψω σήμερα ακριβώς επειδή αποφάσισα να μιλάω στον εαυτό μου συχνότερα. Μιας και δεν έχω έναν γκόμενο που θεοποίησα, ούτε λόγος για φίλους (είμαι απελπιστικά ασυμβίβαστη για να κάνω), αποφάσισα πως θα γράφω συχνότερα. Δεν θέλω να ξεχνάω αναμνήσεις. Σήμερα λοιπόν ο φίλος μου θα είναι το πληκτρολόγιο. Εσείς οι υπόλοιποι είστε απλά καημένα όντα που εναποθέτετε την εμπιστοσύνη σας σε μένα ώστε να γράψω κάτι ενδιαφέρον. :Ρ
Και μα τω Θεώ, αυτό θα κάνω. :Ρ

ΜΕΡΟΣ Α'.

Την μέρα που έγραψα το προηγούμενό μου κείμενο, το απόγευμα συναντήθηκα πάλι με τον ένα και μοναδικό, ανεπανάληπτο θεό του 2μετρου γλυφιτζουριού

λευτέρη

Τελικά αυτό το παιδί απλά το λατρεύω, είναι ο αδερφός μου, πως το λεν; (Μπηχτή για την μεγάλη Ρέα: He is myyyyy precious littli bro. :P)
Αλλά δεν έχω πρόβλημα να τον μοιράζομαι, τέτοιος αχαΐρευτος που είναι ώστε να με πουλάει. *σνομπ*

Αυτή την φορά ήταν μαζί μας η Ελένη, μία άκυρη και άσχετη με φόρουμ και μπλογκς κοπέλα, οπότε δεν καταλάβαινε ούτε το ένα τέταρτο όσων λέγαμε. (Μεταξύ μας, δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος που δεν καταλάβαινε, αλλά τι να κάνουμε, μία την έχουμε. :Ρ)
Γουάτεβερ, ο Λευτέρης κέρασε γλυφιτζούρι, εγώ διαφωνούσα πεισματικά γιατί δεν ανεχόμουν δεύτερο κέρασμα από τον γκέι, μέχρι και στην έδρα μου κατάφερε να πληρώσει με την βία. -.-
Στο κυρίως θέμα: Το ΓΛΥΦΙΤΖΟΥΡΙ.
Ένα τεραστίων διαστάσεων, πολύχρωμο, ζουμερόοο, γλυφιτζουράκι. Και μιας και είμαστε κουλτουριάρηδες κάφροι (απίστευτος συνδυασμός, ξέρω, μας σταματάνε στον δρόμο και μας ζητάνε αυτόγραφα) κάναμε διαγωνισμό καλύτερου γλυψίματος και έπεσε τρελό γέλιο. Πέρα από αυτό βγήκαμε 1-2 καλλιτεχνικές φωτογραφίες κοιτώντας τα ατελείωτα μυστύρια των ουρανών ενώ γλύφαμε. :Ρ
Ξέρω, είμαστε βλάσφημοι αλλά αξιολάτρευτοι. >.<
Κάναμε βόλτα, περπατήσαμε, μιλήσαμε, και ήρθε η τραγική (για τους άλλους) ώρα των τηλεφώνων.
Εγώ κλασσικά παρακαλούσα να πάρουμε τον βρωμερό καράβλαχο βασιλιά (γκουχ-γκουχ) των ξωτικών (γκουχ-γκουχ) μιας και στο πλαίσιο των νέων μου αποφάσεων αποφάσισα να συνεχίσω να βρίζομαι τακτικά μαζί του. Αλλά όοοοχι, ο Λευτέρης μας τον κρατάει γιατί είναι κακός και γκέεεεειιιιι. :Ρ
Εδώ, επειδή το προηγούμενο κείμενό μου για τον Λευτέρη προκάλεσε αντιδράσεις, να ξεκαθαρίσω πως ο Λευτέρης παρά τα αμέτρητα παρακάλια μου να γίνει γκέι, συνεχίζει απλά να το παίζει γκέι, όχι όμως να είναι. Καταλάβατε ο προδότης; GAP και GAP όλη την ώρα. -.-
Μετά πήραμε Ανθή αλλά εγώ απαξιώ να μιλήσω (εγωισμός ντίαρ, σόρι <3) και της μιλάει ο γκέι, ο ερμαφρόδιτος, το άθλιο πρησμένο ούλο. Αλλά αυτή του το κλείνει, μουαχαχαχαχα. Συνεχίζουμε στοχεύοντας τους μάστερ μαφιόζους της υπόθεσης και καλούμε Γιάννα. Για όσους δεν γνωρίζουν το μπλογκ της, The Dunwitch Horror, μπορείτε απλά να χώσετε το κεφάλι σας μέσα στην λεκάνη της τουαλέτας για αυτή σας την έσχατη και άνανδρη πράξη, ή πολύ απλά μπορείτε να πάτε να το δείτε. Θα το βρείτε στην λίστα μου στάνταρ. :Ρ
Συνεχίζοντας, (έκοβε τα όμορφα μαλλάκια της το πουλάκι μου :'((( ) καλέσαμε την μεγάλη Ρέα. Ευτυχώς που δεν απάντησε τότε, γτ θα πάθαινα εκεφαλικό. :Ρ Θα σας πω αργότερα για ετούτη. :Ρ
Γενικώς πέρασα καλά. Με τον Λευτέρη νιώθω να έχω όλο και καλύτερη επαφή και νιώθω πως μπορώ να συζητήσω μαζί του σε σοβαρό επίπεδο. (ανήκουστο. ξέρω.) Είναι ωραίο να νιώθεις πως μπορείς να ανοιχτείς σε κάποιον τον οποίον κάποτε δεν ήξερες. Δεν ξέρω για ποιόν λόγο, αλλά όταν κάνεις φίλους μέσω ίντερνετ και τους συναντάς μετά... μου αρέσει. Άρα ή είμαι geek, ή είμαι creep. :Ρ Ένα από τα δύο. Μετά πήρε τηλέφωνο η Γιάννα και της μιλήσαμε. Ψιλοαμήχανα βέβαια γιατί δεν γίνεται να γνωρίζει η διασημότητα την διασημότητα χωρίς να νιώθεις κάπως. :Ρ Ναι, είναι η θεά του σκότους είμαι η θεά τσουλί. :Ρ
Και ο Λευτέρης ο δούλος μουαχαχαχα. :Ρ
Καταπληκτική φωνούλα, όπως ακριβώς θυμάμαι την επική ατάκα: Έχεις κάποιο πρόβλημα;! για την οποία οφείλεται να της αποδοθεί όσκαρ, και σε αυτήν και στον Ηλία. :Ρ Φωνή κάφρου μεταλλά, πως το λένε βρε παιδάκι μου; :Ρ
Το επόμενο βράδυ δέχτηκα κλήση, και δεν την πρόλαβα. Πήρα τηλέφωνο, βεβαιωμένη πως ήταν η μεγάλη Ρέα. Κι άλλο άγχος, μιας και ποτέ δεν ήμασταν "φίλοι γκαρδιακοί" αν και κάνεις μεγάλο χουνέρι μαζί της. Προέτοιμάζομαι λοιπόν ψυχολογικά για να ακούσω την όπως-την-περίμενα-φωνή της (μαλακιά, βαθιά, γλυκιά κλπ) και αντί αυτού, αντιμετωπίζω τον όλεθρο! :Ρ
Μιά φωνή τσιριχτή, αδύνατη, λεπτή. ΟΜΓΚ δηλαδή, χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου, την όποια εναπομείνουσα σιγουρία στην ζωή. :Ρ
Έπαθα λοιπόν, πάντως ένα μισαωράκι το χτυπήσαμε άνετα. :Ρ Πολυλογού, όπως είχε εγγυηθεί, γλυκούλα και κακούλα, την λάτρεψα. :Ρ Και ναι, πεθαίνω να μπω στην παρέα της. :Ρ
Αυτό ήταν το πρώτο, αρκετά ελαφρύ μέρος της ανάρτησής μου. Τώρα πάμε αλλού. :Ρ


ΜΕΡΟΣ Β'.

Σήμερα το βράδυ αποφάσισα πως δεν μπορώ να κάτσω σπίτι. Μέχρι και ο μοναχικός άνθρωπος έχει τα όριά του. Και ναι σεβαστό μου κοινό, ήμουν αρκετά αξιολύπητη ώστε να βγώ για καφέ με την μάνα μου. Ρίχτε μου κανά ευρώ. :Ρ
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι άσχημο να βγαίνεις με την μάνα σου, αλλά όφειλα στον εαυτό μου καλύτερες επιλογές τελευταίας στιγμής. Βέβαια, με τα όοοσα πράγματα μου συμβαίνουν αυτήν την περίοδο, δεν νομίζω πως θέλω να μιλήσω. Αλλά τελικά μίλησα, έτσι δεν είναι; :)
Μιας λοιπόν και η μάνα μου ήταν απένταρη εκείνη την στιγμή, πήρα την πρωτοβουλία να την δελεάσω με κέρασμα. Ίσως να ήθελα να μιλήσω after all...
Την έψησα να πάμε παραλία. Δεν υπάρχει πιο όμορφο μέρος στην πόλη... ήθελα να δω κόσμο, αν και ήξερα πως θα το μετανιώσω αργότερα, που θα καθόμουν εδώ τώρα, πίσω από την οθόνη, με ασταθή συναισθηματική διάθεση. Η μετάνοια βέβαια είναι απλά μία λέξη. Δεν το μετάνιωσα που βγήκα, κι ας ήξερα πως θα έχω αντίκτυπο άλλη μία νύχτα χωρίς ύπνο μέχρι τα ξημερώματα. Μακάρι να καταφέρω να κοιμηθώ. Αύριο υποτίθεται πως πάω πισίνα. Θεέ μου, το πρώτο μου μπάνιο άργησε τρομακτικά πολύ. Απλά θέλω να είμαι όλη την ώρα στο νερό...
Πήγα στην παραλία λοιπόν. Είδα κόσμο. Είδα βιτρίνες, μαγαζιά.
Βλέπω εικόνες, μυρωδιές οικείες, πράγματα, αναμνήσεις, πρόσωπα και όλα μου μοιάζουν μάταια. Περπατώ και μυρίζω φαγητά της ώρας, βλέπω κόσμο, φίλους, ζευγάρια, να περνάνε καλά. Βλέπω μία πόλη ζωντανή, και βλέπω εμένα. Dead meat.
Τα βλέπω θολά, τα μυρίζω θολά, επειδή δεν τα ζώ. Κάποια στιγμή θα είμαι καλά, το ξέρω, για την ώρα όμως απολαμβάνω την μελαγχολική σιωπή. Δεν νιώθω καλά. Νιώθω όμως. Προτιμώ να νιώθω άσχημα παρά να μην νιώθω.
Καταραμένη, συναισθηματική εφηβεία.
Κάθομαι για καφέ, και τελικά η ανάγκη κερδίζει τον εγωισμό. Της μιλάω.
Τόση κούραση, τόση ανασφάλεια. Και όχι εφηβική ανασφάλεια, ανασφάλεια λογική. Βγαλμένη με συμπεράσματα και επιχειρήματα. Βγαλμένη από καχυποψία, δικαιώματα που μου έδωσες, ματάκια μου. Αμφιβολίες, καμία αίσθηση του σίγουρου για σένα πέρα από το ότι σε αγαπάω, σε αγαπάω πέρα από κάθε δύναμη. Έχεις ιδέα πόσο αδύναμη νιώθω έστω και να σου στείλω μήνυμα; Πως η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά την στιγμή που είμαι ένα πλήκτρο μακρυά από το να σε πάρω τηλέφωνο και τελικά το μετανιώνω;



Σήμερα μίλησα. Ανοίχτηκα. Ένιωσα καλύτερα. Ακόμα και αν ευχόμουν χίλιες φορές περισσότερο να είχα βγει μαζί σου και να σε φιλούσα κάτω από τον Λευκό Πύργο να χορεύα μαζί σου κάτω από τα φώτα, ένιωσα καλά που της μίλησα.
Γιατί ξέρω, πως όσα αρνητικά κι αν βλέπω σε αυτήν, η μητέρα μου με αγαπάει.

Βέβαια επίσης ξέρω πως την επόμενη φορά που θα μαλώσω μαζί της θα μου χτυπήσει τα λάθη μου αλλά τι να κάνουμε; Όσο ανοίγεσαι στον άλλον, τόσο του δίνεις τα μέσα να σε πληγώσει...

Αυτά τα σημερινά.

ΥΓ: Η γλυκιά κούραση που νιώθεις μετά το περπάτημα, το μίλημα, μετά από μία έξοδο με κάποιον τέλος πάντων, είναι από τις αγαπημένες μου.
ΥΓ2: Μου λείπεις.
ΥΓ3: Θα σε πάρω τηλέφωνο, να είσαι προετοιμασμένος. Φοβιτσιάρα είμαι, χαζή όμως όχι. You know me better than that. ;)
ΥΓ4: Ο κυνισμός είναι η άμυνα του κάθε κυνικού, μάνα. ;) Είναι τρόπος σκέψης, και λυπάμαι πραγματικά που δεν έχω σεβασμό. Μακάρι να ένιωθα ντροπή. Ίσως να χα όρια έτσι.
ΥΓ5: Σε αγαπάω. Δεν πα να με πληγώνεις, δεν πα να μην μπορώ να σε έχω, πανάθεμά σε, εγώ ακόμα σε αγαπάω. It takes so much more than that to stop loving you. ;) Ελληνιστή, την έχεις πατήσει, ματάκια μου. :)
ΥΓ6: Το κομμάτι αυτό για σένα. Γιατί, δεν ξέρω αν στο πα, αλλά σε αγαπάω. Δεν στο πα; Κρίμα. Σε αγαπάω, σε αγαπάω, σε αγαπάω...



Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
εγώ το λέω φονικό
μην πάει ο νους σου στο κακό
με το μπαμπάκι θα σφαχτούμε

Με λίγα λόγια, ένα νεύμα
με ένα βλέμμα ή χωρίς,
είναι αργά κι ίσως νωρίς
να τρέξει μεταξύ μας αίμα

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε

Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
εγώ το λέω ποινικό
κακούργημα κανονικό
και ισόβια θα δικαστούμε

Για πράξεις και για παραλήψεις, ιδιαζόντως ειδεχθείς
αλλά εσύ μην φοβηθείς
και αρχίσεις τις αποκαλύψεις

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε

Ούτε και 'γώ θα ομολογήσω
ότι σ' αγάπησα πολύ
και πως με καίει το φιλί
που δεν μπορώ να ξαναζήσω

Έλα λοιπόν να μοιραστούμε
της φυλακής μας το κελί
και αν αγαπιόμαστε πολύ
μπορεί και να αθωωθούμε

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε