Scratch that piece of paper.

Την καλησπέρα μου σε όσους εκεί έξω πιστεύουν ακόμα σε μένα, παρά την προβληματική αλλά και προβληματισμένη μου φύση, οφείλω να ομολογήσω.

Τις τελευταίες μέρες ήμουν κάπως. Αναστατωμένη, μπορώ να πω. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Μία έκρηξη άσχημων συναισθημάτων, μία μελαγχολία... δε φταίω γω, οι ορμόνες μου φταίνε. Τα παράπονα σε αυτές.
Όπως και να χει, η περασμένη βδομάδα ήταν άλλη μία βδομάδα, ωστόσο, μπορώ να πω πως πέρασα καλά. Κάηκα παρέα με τον Καφράνταη, ο οποίος επιμένει να μην με βλέπει ως φίλη του αλλά ως σάκο του μποξ (εγώ και τόσες άλλες -.-) ωστόσο προσπαθεί να εξανθρωπιστεί με την βοήθειά μου. :Ρ
Κλασσικές συζητήσεις για anime που δεν έχω δει αλλά θέλω να δω, manga που δεν έχω διαβάσει αλλά θέλω να διαβάσω, σκίτσα του Καφράνταη από anime και manga ομοίως, και συναφείς requests της Ποπάρας να μου ζητάει κομμάτια, openings και endings από animes.
Αν και σαφώς περνάω καλά, ένα μέρος μου, ένα σημείο μέσα μου είναι σαν σκοτεινός κόμπος και όταν τον ψηλαφίζω απλώς χώνεται πιο βαθιά, σαν σε κινούμενη άμμο.
Αυτά όμως αργότερα. Για την ώρα θα σας διηγηθώ έναν ευχάριστο και ελαφρύ διάλογο:

Δευτέρα, φροντιστήριο:

Ε: Εγώ
Ψ: Φίλη της Χ. (Κλασσική ξανθιά, βάψιμο-σοβάς, μολύβι τρία μέτρα γραμμή από το μάτι)

Ε:Σήμερα θα έρθει η Χ;
Ψ:Δεν ξέρω.
Ε:Μήπως ετοιμάζεται για το χορό...;
Ψ:Είναι άρρωστη.

Τρίτη πρωί, μετά από το χορό, μόλις έχω ξυπνήσει.

Χ:Λοιπόν μαλακισμένο, πρώτη φορά εκνευρίζομαι τόσο με κάποιον. Θα κάθεσαι συ και θα με μειώνεις μπροστά στον καθηγητή για τον χορό και μαλακίες... τέτοιες πουστιές εγώ δε γουστάρω, έχεις δει τον εαυτό σου στον καθρέφτη, τι θα προσφέρεις στην κοινωνία, αντικοινωνικιά, άμα σε ξαναδώ μπροστά μου τη γάμησες...
Ε:Χ, έχεις διαβάσει ποτέ Μαρξ και Νίτσε να δεις εσύ τι θα προσφέρεις στην κοινωνία;
(Εδώ έπεται μάσημα λέξεων και αμέσως στροφή σε νέες υστερίες)

Και η κατάσταση απλώς συνεχίζεται, μέχρι που απλά της το κλείνω με την υπόσχεση πως θα κάνω σαν να μην υπάρχει.

Διάγνωση: Κόμπλεξ, ανασφάλεια και υστερία. 5/5 φίλες μου πέθαναν στα γέλια και γω μαζί τους.

Αυτά.

Έλεγα για κείνον τον κόμπο... όχι, μία Χ πιθανότατα δε θα μπορούσε να μου προξενήσει κάποιο συναίσθημα πέρα από οίκτο και αηδία, οπότε ας περάσουμε σε κάτι που με απασχολεί, δηλαδή τα συναισθήματά μου.

Μου λείπεις. Νομίζω, δηλαδή. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπήρχες καν. Δεν ξέρω τι φταίει και μου ήρθε τέτοιο συναίσθημα τώρα. Ίσως απλά νιώθω μόνη και χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου, και μην έχοντας άλλο δυνατό χαρτί, παίζω εσένα στο μυαλό μου. You are on display, πως το λένε. Δεν φταίς εσύ, η μουσική παρακάτω φταίει.

Τι κόσμος και αυτός... παράξενος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με γεμίζει θλίψη να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Τι βλέπω; Τι να δω που δεν έχω δει; Τα πάντα και τίποτα....

Λυπάμαι.







Με λυπάμαι.

Car is parked, bags are packed, but what kind of heart doesn't look backAt the comfortable glow from the porch, the one I will still call yours?All those words came undone and now I'm not the only one
Facing the ghosts that decide if the fire inside still burns

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again

Open up next to you and my secrets become your truth
And the distance between that was sheltering me comes in full view
Hang my head, break my heart built from all I have torn apart
And my burden to bear is a love I can't carry anymore

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again

It hurts to be here
I only wanted love from you
It hurts to be here
What am I gonna do?

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again.

Ματαιότις ματαιοτήτων...

Ματαιότις ματαιοτήτων... βαριέμαι. Το τι βαριέμαι δεν θα το πω, όχι σήμερα, όχι έτσι.

Έχω γαμηθεί να γράφω διαγωνίσματα, και φοβάμαι μην τα παρατήσω στην μέση και το μετανιώσω για τα επόμενα σαράντα χρόνια.

Είμαι κουρασμένη... πολύ κουρασμένη. Και δεν φταίνε μόνο τα πεντάωρα βραδινού ύπνου, είναι και και ψυχολογικό το θέμα. Και πνευματικό. Κουράστηκα να πεθαίνω μόνη... Όχι, δεν γράφω για σένα τώρα και ούτε πρόκειται ξανά οπότε κάνε τα στραβά μάτια. Και στο λέω για να καταλάβεις πως θα γράφω ό, τι μου καπνίσει.-

Κουράστηκα να πεθαίνω μόνη είπα... και βαρέθηκα, μαζί με αυτό, να μην μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Είναι κάτι στιγμές που απλά νιώθω, αντί να σκέφτομαι. 100% καθαρό ναρκωτικό "συναισθήματα". Καμία σκέψη. Και σήμερα είμαι σε κάτι τέτοιο μετέωρο.

Νωρίς είναι ακόμα... έτσι λέω για να με ξεγελάσω.

Σταματά πουθενά η κατηφόρα;

Μαλακίες πετώ. Ό, τι μου 'ρθει. Αντί να χτυπήσω κάνα οκτάωρο να συνέλθω κάθομαι δω και γράφω όσα πράγματα δεν έγραψε η ανθρωπότητα.



ΥΓ1. Όλη η mixpod για σας.
ΥΓ2. Και σήμερα μόνη πεθαίνω...

Athlete-Wires




You got wires, going in
You got wires, coming out of your skin
You got tears, making tracks
I got tears, that are scared of the facts

Running, down corridors through, automatic doors
Got to get to you, got to see this through
I see hope is here, in a plastic box
I've seen christmas lights, reflect in your eyes

You got wires, going in
You got wires, coming out of your skin
There's dry blood, on your wrist
Your dry blood on my fingertip

Running, down corridoors through, automatic doors
Got to get to you, got to see this through
First night of your life, curled up on your own
Looking at you now, you would never know

I see it in your eyes, I see it in your eyes
You'll be alright
I see it in your eyes, I see it in your eyes
You'll be alright

Alright

Running, down corridors through, automatic doors
Got to get to you, got to see this through
I see hope is here, in a plastic box
I've seen christmas lights, reflect in your eyes
down corridors, through automatic doors
Got to get to you, got to see this through
First night of your life, curled up on your own
Looking at you now, you would never know.

Εσωτερικός μονόλογος

Το έχεις νιώσει ποτέ; Ναι, αυτό. Πέντε λεπτά προσπαθείς να βρεις πως να ξεκινήσεις και δεν μπορείς. Το ονομάζω overflow, it's when you feel attacked by thoughts, feelings, ralationships, responsibilities... people, in the end.

Anyways, σκεφτόμουν πάλι το ναρκωτικό μου. Ναι, ίσως τελικά πρέπει πάντα να έχω μία ειρωνική στάση για όλα για να καταφέρω να επιβιώσω σε αυτό το σώμα. Διότι όλα μου φαίνονται μάταια, η ζωή, η ύπαρξη, η τέχνη, η ύλη... όλα μάταια και πάνω από όλα προσφέρονται σε ένα χρυσό πιάτο- ή, για να είμαι εντός θέματος- σε σύριγγα με το λαμπερό εκείνο υγρό που ονομάζεται κυνισμός. Και η έλλειψη πονάει, φίλε μου, πόσο πονάει. Γιατί όταν ειρωνεύεσαι τα πάντα, σαρκάζεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, και τίποτα δεν σου φαίνεται ρηχότερο και ματαιότερο, τότε αλλάζεις σκοπιά, αποκαλύπτεις τα συναισθήματά σου, τρως τα μούτρα σου και σκέφτεσαι πως ήταν καλύτερα όταν δεν ένιωθες, όταν ο έρωτας σου φαινόταν μία δικαιολογία για να μη νιώθεις μόνος, η αγνή οργή ψεύτικος τσαμπουκάς για να κερδίσεις προσοχή, η φιλία μία σχέση αμφίδρομης εκμετάλλευσης. Τότε, φίλε μου... τότε πιάνεις πάλι τη σύριγγα και φτου και από την αρχή, να κρύψεις πόσο αγάπησες, πόσο πολύ οργίστηκες, πόσους φίλους έχασες...

Πονάει ο κυνισμός. Είναι μία μικροπρεπής, απογοητευτική μα δυνατή άμυνα. Πονάει και η έλλειψή του. Αδιέξοδο.

I saw a saviour
A saviour come my way
I thought I'd see it
at the cold light of day
but now I realize that
Im only for me

if only I could see
You turn myself to me
and recognize the poison in my heart
there is no other place
no one else I face
the remedy will agree with how I feel

Here am I with plenty
What more can I say?
for I am guilty
for the voice that I obey
too scared to sacrifice
A choice chosen for me

Σημείωση: Τις ευχαριστίες μου στον Αλέξανδρο Α. και στον Κυριάκο από τα βάθη του βυθού μου, των οποίων το εισαγωγικό σημείωμα για το επερχόμενό τους άλμπουμ μου έδωσαν το σημερινό έναυσμα.

Χρυσή αυγή ξημερώνει...

Και έλεγα που θα μου πάει, που θα μου πάει, θα ξεσπάσω και θα τα χώσω τελικά εκεί που ήθελα.

Δεν έγραφα τόσες μέρες, να δω πως θα πάει η κατάσταση, και μετά ίσως να έκανα ανάρτηση. Εμ, μιά ψυχή που είναι να βγει...

Την Παρασκευή, μιάμιση βδομάδα πριν, τελευταία ώρα στο σχολείο κάναμε αποχή. Για ποιό πράγμα; Μαντέψτε.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ.

Τα αιτήματα συντάχθηκαν εντός πέντε λεπτών, μία εκνευριστική χαρτούρα-πάσο για να κάθεται το μισό σχολείο με φραπέ και κινητό στο χέρι. Γουάου φίλε μου. Κάνε κατάληψη. Επαναστάτησε. Αφού μπορείς! Όλοι μπορούνε.

Δεν θα αφιερώσω χρόνο καν για να πω τα αιτήματα, εκ των οποίων μερικά ήταν βλακώδη, άλλα πιπιλιζόντουσαν από τότε που οι ίδιοι οι καθηγητές ήταν λύκειο (τι να είναι αυτό το 5% στην παιδεία άραγε...) και άλλα της στιγμής.

5 μέρες κατάληψης, το Σάββατο πριν από 3 μερούλες δηλαδή ο διευθυντής μπήκε στο σχολείο και έσπασε την κατάληψη. Την Δευτέρα ήμουν ένα από τα 20 παιδιά που καθάρισαν το σχολείο και χαίρομαι για αυτό. Μέσα στο Σαββατοκύριακο μπήκαν φίλοι των υπέρ, εξωσχολικοί, άλλοι αναρχικοί άλλοι πιθανώς χρυσαυγίτες και έτσι απλά το σχολείο έχασε φωτοτυπικό, όλο τον αθλητικό εξοπλισμό και βιβλία της δανειστικής.

Επαναστάτησε. Μπορείς. Όλοι μπορούν.

Την Τρίτη έγινε για άλλη μισή ώρα κατάληψη (λουκέτα από 5 τυχαίους τριτοδεύτερους "επαναστάτες"-γυμνασιόπαιδα χωρίς βούληση) και σπάσαν πάλι τις κλειδαριές οι γονείς. Εισαγγελεία, σφυριά, συζητήσεις, πανό, χαμός σου λέω.

Χμ, κάτι μου λέει πως δεν πρέπει να συνεχίσω άλλο. Ήδη εκτέθηκε το σχολείο, μην το ξεφτιλίσω και γω.

Ίσως να ανέπτυσσα, αλλά δεν νομίζω πως αξίζει. Μαζί με την επέτειο ονόματι κατάληψη που γίνεται κάθε χρόνο (ένα μέσο το οποίο όταν θα θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε δεν θα μας παίρνουν στα σοβαρά) έρχονται και κάτι τέτοια μπινελικώματα και συζητήσεις με καθηγητές, και εγώ αυτή την επετειούλα, αυτό το πανηγυράκι δεν θα το ξανασυζητήσω.

Καλησπέρα σας φίλοι μου. :)

Μεταμεσονύκτιοι παραλογισμοί...

Όμορφη η αποψινή νύχτα... πάλι με έπιασες να γράφω, να γράφω δίχως σταματημό, κι όμως, γράφω άκαρπα, μάταια. Δεν μπορώ να εκφράσω αυτά που θέλω και φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω ποτέ...

Γιατί τα αστέρια να με γεμίζουν θλίψη; Το ίδιο και το φεγγάρι, και η νύχτα. Μικρή τα είχα για μικρά σημεία του ορίζοντα, μαγικά, γεμάτα μυστήριο. Γιατί πλέον με γεμίζουν θλίψη;

Φοβάμαι πως τελείωσε το κομμάτι και πατάω να το ξαναρχίσω, αλλά απλά είμαι ακόμα στην μέση του κομματιού.

Δίνουν ελπίδες, τα μπάσταρδα τα αστέρια, το φεγγάρι, η μαγεία της ψεύτρας της νύχτας... παίζουν μαζί μου ξέροντας πως θα αφεθώ, ρομαντική καθώς είμαι και πάλι θα βρει τα συντρίμια μου το ξημέρωμα.



Πονάω. Πονάω τόσο πολύ που νιώθω να διαλύομαι σαν πεσμένο φύλλο, από εκείνα τα πορτοκαλί, που σ αρέσουν κιόλας... από κείνες τις μικρές μελαγχολικές υπάρξεις του φθινοπώρου, της εποχής που γεννήθηκα, της εποχής μου. Πάντα το έλεγα πως το να γεννηθείς στην σηματοδότηση του φθινοπώρου είναι κάπως μελαγχολικό και μου αρέσει...

Πονάω, στο πα ήδη, μα θέλω να το εντυπωθείς σωστά, σαν να είσαι ένα μικρό παιδί και βλέπεις ένα θέαμα πρωτόγνωρο για σένα, ίσως ειδεχθές για την περίπτωσή μας... πάλι σε σένα μιλώ γιατί είναι σαν να μιλώ στον καθρέφτη μου... τον χειρότερο δηλαδή κριτή μου. Άρα είμαι πάλι εγωίστρια. That makes 2 of us.

Ο κόσμος αυτός είναι πολύ σκληρός για μένα. Δεν τον αντέχω. Έπρεπε να είχα γεννηθεί χαρακτήρας μέσα σε ένα βιβλίο... σαν να έχω πράγματι γεννηθεί εκεί και να πονάω που έχω φύγει από τον τόπο μου... ναι... αυτό είναι... πονάω, σαν άνθρωπο χωρίς οξυγόνο, ψάρι χωρίς νερό. Πρέπει να έχω γεννηθεί μέσα σε βιβλίο...

Σε σένα μιλώ πάλι, γιατί έμαθα να σε συνδέω με την ιδέα του ρομαντικού και μάλιστα επειδή και γω έτσι έχω μάθει να συνδέω το ρομαντισμό με μένα....

Πονάω γιατί μου λείπει ο ρομαντισμός και εσύ. Πράγματα διαφορετικά μεν, από άλλη άποψη όμως ίδια.

Ο κόσμος αυτός είναι πανέμορφος... αλλά δεν μπορώ να τον ζήσω... είμαι σπασμένη σε κομμάτια αλλά δεν ασχολούμαι με την κόλλα και το σελοτέιπ που καθημερινά μου προσφέρουν οι... φίλοι μου. Φίλοι μου; Φίλοι μου... Προτιμώ να μένω σπασμένη και να παρατηρώ τον κόσμο...

Πονάω. Όσο πιο όμορφη η νύχτα, τόσο περισσότερο πονάω, τόσο περισσότερο θλίβομαι τόσο περισσότερο μάχομαι στα δάκρυα.

Σήμερα όμως έχασα την μάχη.

"Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω...κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές...τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές...σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια...

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα".




-Με σκότωσε αυτή η ταινία...-

Σημ. 1: Ναι, την είδα την ταινία, μικρή Μ. Το ξέρεις πως ό, τι δεις θα το δω κι εγώ, ό, τι διαβάσεις, ό, τι ακούσεις, το ίδιο θα κάνω και γω, για να σιγουρευτώ για άλλη μιά φορά και να πω μέσα μου με σιγουριά πως με εκφράζεις. Ή τουλάχιστον αυτά που σε εκφράζουν εκφράζουν και μένα. Μα έμαθα να μη στο ξαναλέω. Και οι 2 μας έχουμε μία ανάγκη για μοναδικότητα... Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι πια. Λυπάμαι μόνο που θα χάσω μερικούς επειδή αυτοί δεν κοιτούν στον δικό τους καθρέφτη. Λυπάμαι όμως που ίσως και συ να ξεχάσεις να το κάνεις και με κατακρίνεις...

Σημ. 2: Είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Και αυτό είναι που θα με σκοτώσει.

Σημ. 3: Από δω και πέρα θα γράφω χωρίς την σιωπηλή συγκατάθεση κανενός. Προσάψτε μου όποιο επίθετο προτιμάτε.

Και πάλι εδώ...

Ναι, ούτε γω το περίμενα.

Αστειεύομαι.

Εννοούσα πως σήμερα φιρί φιρί το πάω να βριστώ με τον εαυτό μου. Γιατί όταν γράφεις στην οθόνη η μάπα σου τα βλέπει, κανείς άλλος. Σήμερα λοιπόν θα βριστώ με τον εαυτό μου μέχρι να πατήσω το πορτοκαλί κουμπί.

Σήμερα πέρασα από το κέντρο. Είχα καιρό να περάσω και μου λείπει πάρα πολύ. Ακόμα μου λείπει, μιάς και πήγα για μιά μικρή δουλειά και πάλι σπίτι στην απομόνωση. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το θέμα.

Σήμερα συνειδητοποίησα πως το νόημα της ζωής είναι οι στιγμές. Ή μάλλον το παραδέχτηκα στον εαυτό μου. Οι στιγμές με νίκησαν και αναγκάστηκα να παραδεχτώ την ήττα μου.

Βρίσκομαι σε αυτoάρνηση. Η αντιφατικότητά μου με σκοτώνει, μου αρέσει όμως να αναλύω τα στοιχεία μέσα μου.

Δεν έχω να γράψω κάτι πνευματώδες σήμερα. Σας λέω ψέματα. Σας είπα ψέματα την στιγμή που έγραψα την σημερινή ανάρτηση και σας λέω ψέματα από την πρώτη μου ανάρτηση.

Δεν ξέρω ποιά είμαι. Γιατί δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να μάθω. Ίσως να ξέρω τον χαρακτήρα μου: Υπερβολικά πολύπλευρος και περίπλοκος.

Ψάχνω χαρακτήρες που να μοιάζουν με τους δικούς μου. Βρήκα πολλούς.
Χαρακτήρα όμως όπως τον δικό μου βρήκα μόνο ένα. Και τον έχω χάσει επειδή είμαστε όμοιοι.

Δεν νομίζω πως έχω κάτι άλλο να πω. Έχω γεμίσει μελαγχολία και δεν λέω να μειώσω τις στροφές μου στην σκέψη. Δεν μπορώ. Συνήθεια, θα μου πεις. Κακό πράμα η συνήθεια, οδηγεί στις πιο οδυνηρές καταστάσεις.

Λυπάμαι. Λυπάμαι απίστευτα που δεν είσαι εδώ. Μακάρι να ήσουν. Περνάω πολλά. Και λέγοντας πολλά, μη με φοβάσαι. Δεν θα σου κάνω κακό. Δεν μπορώ, επειδή δεν θέλω. Ίσως όμως να μου κάνεις εσύ... θα το ήθελες αυτό; Να το δοκιμάσουμε;

Να το δοκιμάσουμε. Δεν έχω πια τίποτα να χάσω. Εσένα ποτέ δεν σε είχα. Θα μου μάθεις... μπορείς. Μη με φοβάσαι. Μην φοβάσαι τον εαυτό σου. Μπορείς. Και αν δεν το ξέρεις εσύ, το ξέρω τουλάχιστον εγώ.

Και αυτό αρκεί.

You Lost Me

Εδώ και καιρό συνειδητοποίησα πως η μουσική όταν δεν είναι φτηνή, δεν έχει να κάνει με το είδος. Οπότε ναι, ακούω από όλα και χαίρομαι για αυτό. Δεινό παράδειγμα, ένα πρόσφατο εύρημα, το παρακάτω κομμάτι, μαζί με το βίντεο. Μου έχει κολλήσει εδώ και μέρες και θέλω πολύ να το μοιραστώ μαζί σας. Θα θελα να το αναλύσω, αλλά η σημερινή ανάρτηση, η σημερινή μέρα είναι χωρίς λόγια...
Καλή σας εβδομάδα. Σε όσους δεν περνάω, λυπάμαι πολύ, μα δεν έχω χρόνο. Κάποια στιγμή θα τα πούμε...

I am done
Smoking gun
We've lost it all
The love is gone

She has won
Now its no fun
We've lost it all
The love is gone

And we had magic
And this is tragic
You couldn't keep your hands to yourself

I feel like our world's been infected,
And somehow you left me neglected

We've found our lives been changed
Babe, you lost me

And we tried
Oh, how we cried
Oh, we lost ourselves
The love has died

And we had magic
And this is tragic
You couldn't keep your hands to yourself

Oh, I feel like our world's been infected
And somehow you left me neglected
We've found our lives been changed
Cause babe, you lost me

Now I know you're sorry
And we were sweet
Oh, but you chose lust when you deceived me
And you'll regret it, but it's too late
How can I ever trust you again?

I feel like our world's been infected,
And somehow you left me neglected
We've found our lives been changed
Oh babe, you lost me

Self explanatory

Κωνσταντίνα.

Μετά από 17 χρόνια εμπειρίας, εκ των οποίων τα 12 τα πέρασα γράφοντας, το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι το όνομά μου.

Τι ειρωνία, Θεέ μου.

Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Ορίστε, το ξεφούρνισα.

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή και ρωτούσα φιλοσοφικά και υπαρξιακά τύπου: Ποιοί είμαστε, από που ερχόμαστε κλπ, δεν τα ρωτούσα για να εκφράσω την απορία μου απλώς, αλλά επειδή ήθελα απάντηση, ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη. Για κάποιο λόγο ο πελαργός μου φαινόταν κάπως.

Γνώση ήθελα. Γνώση και τέχνη. Με έχει φάει η ψύχωσή μου να μάθω όσα περισσότερα γίνεται, βιβλία, ταινίες, μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, τέχνη γενικά, επιστήμες, σχολές, ρεύματα, ιστορία πολιτικής, ιστορία τέχνης, ιστορία γενικά, ξένες γλώσσες, κοινωνιολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία, νομική και επιχειρηματολογία, μαγειρική, θρησκεύματα και δόγματα, ψυχολογία, γεωγραφία, λαογραφία, τα πάντα.

Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως αυτή η ζωή είναι υπερβολικά ενδιαφέρουσα για να χάνω τον καιρό μου χωρίς να μαθαίνω για αυτήν και προπάντως να την ζω. Τα συναισθήματα, η σκέη, οι ανθρώπινες σχέσεις, τα κοινωνικά φαινόμενα, τα χρώματα, το φως, το σκοτάδι, η ηθική, η υπαρξιακή ανάλυση... όλα, τόσο έντονα, τόσο ενδιαφέροντα.
Οι φίλοι.
Οι έρωτες.
Η αναζήτηση του εγώ μέσα από τη ζωή.

Νιώθω πως άργησα να αρχίσω να ψάχνομαι. Ναι, μπορεί να είχα μία χ, ψ καλλιέργεια (όλοι δεν έχουν;) ηθική, πνευματική και καλλιτεχνική (το 1ο πάει στράφι λόγω χαρακτήρα, το 2ο και το 3ο επίσης, επειδή θεωρούσα τους ανθρώπους των βιβλίων βαρετούς-άλλη ειρωνία και αυτή, για δες με τώρα) αλλά ως επί το πλείστον ότι έμαθα το έμαθα μόνη μου. Από την μία χαίρομαι και περηφανεύομαι με ένα ηλίθιο cocky χαμόγελο, αφού ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα μου, από την άλλη όμως εύχομαι να είχα μάθει και μερικά πράγματα από τους γονείς μου. Διότι έτσι ίσως να είχα κερδίσει χρόνο στην παιδεία μου, αλλά και ίσως να είχα έτσι δημιουργήσει τον αντίστοιχο σεβασμό που απαιτεί το πρόσωπο του γονέα καθώς και σεβασμό γενικώς, πράγμα που ποτέ μου δεν κατάφερα έστω να βρω την θέληση να μάθω ( ο σεβασμός είναι κατανοητός σε αυτούς που φοβούνται, η ηθική πάλι, μάταια και περιττή).

Είμαι 17 χρονών και από τώρα πανικοβάλλομαι στην σκέψη του να ξέρω λιγότερα από τον διπλανό μου, του να μην ξέρω αρκετά, να μην τα ξέρω όλα, του να πεθάνω αδαής, του να γεράσω και να μην μπορώ πλέον να είμαι όπως είμαι, αυθάδης, είρωνας, ρομαντική, σκεπτόμενη, βαθιά συναισθηματική μα και ψυχρή όταν το θέλω, καλή, κακιά, όλα αυτά και πολύ περισσότερα ακριβώς επειδή θα έχω γεράσει, θα "έχω ζήσει την ζωή μου" και πλέον δεν θα μπορώ να δρω, να ζω, αλλά μόνο να παρατηρώ. Άλλο ένα πράγμα που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου.

Είμαι νέα. Είμαι 17. Στην ηλικία μου θα έπρεπε να πιστεύω πως θα ζήσω για πάντα.
Ωστόσο, γιατί φοβάμαι;

Περισσότερο όμως με βασανίζει η σκέψη του να γίνω όλα όσα κοροϊδεύω. Να γίνω μία άνετη φοιτήτρια σαν όλες τις άλλες και στα 40 μου να κάνω το παιδί μου νευρωτικό για να περάσει κάπου, να μην επικοινωνώ μαζί του και με την νεολαία (γιατί η νεολαία και μόνο η νεολαία είναι το μέλλον του κόσμου).
Χμ, αυτό είναι. Θέλω να είμαι το μέλλον του κόσμου.

Όταν τα σκέφτομαι αυτά ή όταν ασχολούμαι με όλα αυτά που έγραψα πριν, νιώθω να βρίσκομαι κοντά σε κάτι, σε αυτό που θέλω περισσότερο από όλα, χωρίς να ξέρω πως να το ονομάσω αυτό, αλλά να μην μπορώ να το αγγίξω.

Στην ζωή μου λοιπόν θέλω να γίνω το μέλλον του κόσμου. Θέλω να μάθω τα πάντα. Δεν θα λεγα όχι στο να γίνω τράπεζα (Νικολέτα με έβαλες σε σκέψεις :Ρ). Όλοι τη λατρεύουν σα θεά και την μισούν την ίδια στιγμή, είναι πλουσιότερη όλων και έχει το δικαίωμα να τους παίζει όλους στα δάχτυλά της και να χαμογελάει ειρωνικά όταν έρχονται με ψαρωμένο ύφος όλοι να της ζητήσουν λεφτά, όλοι εξαρτώνται από αυτήν. Κι άλλο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μου. Νομίζω ότι είμαι θεά. Νομίζω.
Κάποτε τον εξευτελισμό μου μέσω του ρεαλιστικού τρόπου γραφής μου τον έβλεπα ακριβώς έτσι: εξευτελισμό. Τώρα το θεωρώ στοιχείο ανωτερώτητας και χαίρομαι που μπορώ να την πω στα μούτρα μου έτσι.

Ωστόσο, επαγγελματικά θέλω να γίνω καλλιτέχνις, με όλη τη σημασία της λέξης.

Κάτι που με κάνει να καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκα με μυαλό.

Μακάρι να είχα γεννηθεί... άντρας, μία μετριότητα σε όλα, να έβγαζα μία τέχνη, μία μέτρια σχολή, να άνοιγα μία επιχείρηση και να ζούσα την ζωή μου, αγαθός άνθρωπος καθώς θα μουν, με την πεποιήθηση πως η μόνη οδός για την ευτυχία είναι η οικογένεια. Και εκεί να έμενα προσκολλημένη για πάντα, στην ασφάλεια της μετριότητάς μου, των ηθικών φραγμών μου.



Μήνες με βασανίζουν αυτές οι σκέψεις και δεν είχα το κουράγιο, τον χρόνο, την δύναμη να κάτσω και να τις αποτυπώσω. Δεν ήξερα τι εντύπωση θα δώσω, και πλέον, ούτε με νοιάζει. Θα με νοιάξει όταν πατήσω δημοσίευση ανάρτησης, θα το μετανιώσω, αλλά δεν θα την αλλάξω.

Ας περάσουμε σε κάτι τελευταία, από κείνα τα μικρά κείμενα με λίγες λέξεις, που τα γράφουν κάτι ρομαντικοί μετέωροι. Τα ποιήματα.

ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
-Γιώργης Παυλόπουλος

Γιατί όμως η πόρτα κλείνει για όσους μπόρεσαν να δουν στο βάθος;

Σήμερα θα κλείσω με 2 κομμάτια. Και τα 2 μεγάλης σημασίας για μένα, το 2ο όμως το αγάπησα από τότε που βγήκε.






Δημοσίευση Ανάρτησης.

Transitioning from a child to an adult?

Καλησπέρααααααααα! Όχι, δεν έχω κέφια, και όχι δεν θέλω να πέσω από κανά γκρεμό, μπορείτε να διαβάσετε επιτέλους μία ανάρτησή μου χωρίς να με μισήσετε. :Ρ

Πιθανότατα μία ευκολοδιάβαστη ανάρτηση, αφού το περιεχόμενο είναι ελαφρύ, θέλω όμως την άποψή σας πάνω στο ερώτημα του τίτλου αφού διαβάσετε την ανάρτηση.

Αν και γουστάρω να γράψω μυθιστόρημα δεν θα το κάνω. Σήμερα απλά μου ήρθε να γράψω για το major clean-up που κάνω στο δωμάτιό μου. Έχει ζουμί το πράμα. 1 βδομάδα άδειαζα σαβούρες. Τα λεγόμενα τσιμσόνια (χαρτιά, χαλασμένα στυλό, ψεύτικα νύχια, κουτάκια, χρωματιστά ζελοτέιπ, παλιά αυτοκόλλητα, πούλιες, διακοσμητικά από μπομπονιέρες, σπασμένα γυαλιά μπάρμπι, οδηγός προφύλαξης από τον Η1Ν1 -ο_Ο-, οδηγός χρήσης προφυλακτικού -50 φυλλάδια ξεχασμένα από τους ανιχνευτές, εγώ βρήκα να τα κρατήσω Ο_Ο - κι όμως, το διάβασα! :Ρ- και λοιπές αηδίες όπως λαστιχάκια, κονκάρδες, περιτυλίγματα σοκολάτας κλπ) πήραν σχεδόν ολοκληρωτικά δρόμο από το δωμάτιό μου.
Τι ψέμα! :Ρ Πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα βαλιτσάκι, να το αδειάσω, να το δώσω στη μαμά (που θα κρύβω τα τσιγάρα "μία στο τόσο" τώρα; ), να δω τι θα κάνω με ένα κουτί που έχει λίγα πράγματα αλλά σχετικά μεγάλα, να πάρω οπωσδήποτε νέα ββλιοθήκη γιατί με τα 1000 ζόρια χωράνε τα λίγα βιβλία μου σε αυτήν, έχω να πάρω και άλλα, τα SOUL που θα τα βάλω; Τα χω παίξει. Άσε που μου χουν μείνει και 2 απορίες για τον Λευτέρη αλλά σιγά μην καταδεχτώ να ρωτήσω, θα μείνω με την απορία.

Σε μία μικρή συρταριέρα βρήκα κάτι τετράδια που τα χα εδώ και χρόνια από όταν διάβαζα κατερίνα Ο_Ο με θέματα όπως rebelde way & HSM, χαχαχα! Εκεί είχα αφήσει και τα στοιχεία μιας ανίχνευσης (Παιχνίδι πόλεως) από την ΠΑΠΕ που πήγαμε Ρόδο αλλά τα πέταξα γιατί ποτέ δεν τα στείλαμε στην προθεσμία (αυτά πήγαιναν πακέτο με τα φυλλάδια προφυλακτικών, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί το κάθε φυλλάδιο δεν είχε και δείγμα, τώρα θα είχα δικό μου εργοστάσιο durex :Ρ).

Επίσης μου χει μείνει να ξεσκαρτάρω κάτι σχολικά βιβλία (την υπόλοιπη βιβλιοθήκη την ετοίμασα όταν έφυγε ο αδερφός μου - ο πούστης είχε όλα τα καλά βιβλία που άφησε ο φάδερ όταν έφυγε και γω είχα όλη την πλέμπα και τις παιδικές εγκυκλοπαίδειες :| ) και αυτό συνεπάγεται να αδειάσω όλο το γραφείο, που, εκτός από τα μύρια corpus έχω ένα συρτάρι τίγκα σε κολαριστά και τριζάτα τετράδια. Να αδειάσω την θήκη πάνω δεξιά, να πετάξω ή να χαρίσω μία συλλογή βαζάκια, πασαρισμένη από τη γιαγιά μου ο_Ο και κάτι φυτά που άφησαν την τελευταία τους πνοή όταν αποφάσισα να φύγω κατασκήνωση χωρίς να δώσω οδηγίες στο σκυλί να τα φροντίσει. Ένας πίνακας μικρός και μία μεγάλη αφίσα καθώς και το γιγάντιο χαρτί (όλα με θέμα τον κλασσικό χορό) πρέπει να χρησιμοποιηθούν, καθώς και το πορτραίτο που μου καναν στο Fontana di Trevi με μαλλί γαμάτο, στήθος μεγέθους Πάμελα Άντερσον, μέση δαχτυλίδι και πόδι 2 μέτρα (τα τελευταία 2 αποτελούν και τα ρεαλιστικότερα στοιχεία του έργουν όμως.-) πρέπει να το στρώσω κάπως και να το κρεμάσω κάπου.

Ακόμα να πετάξω τις Μπάρμπι μου ή να τις δώσω Ο_Ο (τώρα είναι γυμνές στο συρτάρι καθώς από τα 9 μου σκηνοθετούσα λεσβιακά και μη όργια-οι action man του αδερφού σου πάντα ήταν χρήσιμοι {που τους θυμήθηκα τώρα αυτούς!}). 2 πίνακες, ο ένας δικός μου (όλος πράσινος, από τα 6 φαινόμουν Σλίθεριν εγώ) με ανάγλυφες πεταλούδες, ο άλλος του αδερφού μου (παίζει αυτός να γκαντέμιασε τους γονείς μου με διαζύγιο τόσο σκατά που μας ζωγράφισε :Ρ) για κρέμασμα. Αρωματικά μαντιλάκια για χρήση, κορδόνια και θήκες κλειδιών για πέταμα ή χάρισμα, ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι ακόοοοοομα εδώ, παλιές τσάντες και κάτι λούτρινα χωμένα στα πάνω ντουλάπια, να αδειάσω τον κάδο, μία ψάθα ένας θεός ξέρει από ου και πότε, και τέλος να ξεδιαλέξω τα τωρινά μου μπιζού και καλλυντικά (εγώ η κοκκέτα :Ρ) από τα παιδικά μου (εκ των οποίων μερικά χαρίζονται, άλλα πετιούνται και εκλεκτά κομμάτια πασάρονται στην μαμά, να τα βλέπει μαζί με τα βαφτιστικά μου και την φώτο μου από το μαιευτήριο όταν θα ναι 60 ναι κλαίει- τρεις Οκτώβρη έγινε πενήντα, περιμένω δώρα, κάρτες, ευχές και τούρτα.-).

Επίσης να δω τι CD αξίζει να κρατήσω, να δω αν θα πετάξω την μπέτσι (τεράστια λούτρινη κούκλα ομγκ) και ένα smart της μπάρμπι, το κεφάλι κομμωτικής και μακιγιάζ της μπάρμπι πάλι, και το άλογο με την άμαξα της ραπουνζέλ. Άλλοι 2 πίνακες ζωγραφικής δικοί μου και τοι αδερφού μου, ένας πίνακας με φελλό, ένα εικόνισμα άγνωστης προελεύσεως, το 2ο συρτάρι της ντουλάπας που χει από πιστολάκια μέχρι κάρτες, τσαντάκια, πορτοφολάκια, φυλλάδια, εώς και τράπουλα συλλεκτική από το "Γλυκιά μου Ίρμα" και -finally!- να αδειάσω το μπλε κουτί που έχει μέσα performer's κορδέλες, τις πουέντ μου και τα μαλακά παπουτσάκια χορού, κάτι καπέλα, μία στολή σύγχρονου χορού (Καφαντάρη rules.-) και παπούτσια κάρακτερ χορού.

Αυτάααααααα! Από ρούχα τα ξεδιάλεξα, μένουν κάτι λίγα χειμερινά και είμαι οκ. Θεέ μου, τι υλίστρια που είμαι!
Τελικά έγραψα μυθιστόρημα. :Ρ

ΥΓ: Να βρω χώρο για τα επιτραπέζια που σκονίζονται πάνω από την ντουλάπα, να πετάξω κάτι βιβλία ή μάλλον να τα πασσάρω στη βιβλιοθήκη του αδερφού μου διότι δεν πετάω ούτε άρλεκιν -κι ας έχω μόνο ένα :Ρ :|) να πετάξω το παλιό έπιπλο deckstop γιατί μου τρώει χώρο καθώς και τη μικρή συρταριέρα.
No wonder why I wanna stay a teen forever. Ακόμα δεν έχω κάνει εφηβική διακόσμηση δωματίου. :Ρ

ΥΓ2:Να ψήσω επιτέλους τη μαμά να πάρουμε τα καινούρια έπιπλα που μου χει τάξει (συρταριέρα, ντουλάπα, γραφείο, βιβλιοθήκη -το τελευταίο το πα ξανά :Ρ) μιάς και τα παλιά δεν είναι καν δικά μου. '.'

Και για να μαι και επίκαιρη...



ΥΓ3: Να πετάξω μία ροζ ρόμπα Ο_Ο πασαρισμένη από την άλλη γιαγιά, να αλλάξω κουρτίνες και χρώμα στους τοίχους και να βάλω επιτέλους αφίσες.

ΥΓ4: Να επιστρέψω τον ταμπουρά στον Γιάννη.

ΥΓ5: Να ιδρύσω νέα θρησκεία.

I don't mind the company.

Την καλησπέρα μου σε όλη την μπλογκόσφαιρα... όχι, δεν σας ξέχασα, ελπίζω ούτε και σεις. Για να μιλήσω και ειλικρινά, μάλλον εμένα έχασα κάπου στην πορεία, εκεί που λέω πως θα κάνω ανάρτηση, δεν ξέρω τι να πω. (Μπράβο. Τέτοια θέλουν να διαβάζουν οι μπλόγκερς, έχει ενδιαφέρον. Συνέχισέ το.)
Σκεφτόμουν να κάτσω και να γράψω κάτι για το πολιτικό γίγνεσθαι, μα πλέον έχω σιχαθεί τόσο πολύ όχι μόνο να βλέπω τα χάλια μας, αλλά και να ακούω για αυτά, να φυτρώνουν παντού παράθυρα στην τηλεόραση, να διαβάζω μπλογκς με απόψεις, να βλέπω συζητήσεις, συζητήσεις, συζητήσεις και τέλος τίποτα.
Οπότε όχι, μην περιμένετε ξανά τέτοιο πράμα από μένα.
Για την ώρα. ;)

Τελευταία πέρασα αρκετό χρόνο μόνη μου, κλασσική Κωνσταντίνα, χαμένη μέσα στην μουσική και τα βιβλία. (Ανάπτυξη πάνω σε αυτό. Είναι φυσιολογικό, από αυτά που κάνουν όλοι καθημερινά. Δεν πειράζει που τα κάνεις τώρα επειδή δεν έχεις τι άλλο να κάνεις.) Βρήκα ένα παλιό μου CD των Coldplay και τις τελευταίες μέρες το έχω λιώσει. Δυστυχώς πρόσβαση σε υπολογιστή δεν έχω καθημερινά λόγω υποχρεώσεων, και μιάς και ποτέ μου δεν έμπαινα στον κόπο να αγοράσω CD (πες την αλήθεια. 3 χρόνια έχεις που ακούς σωστή μουσική, πιο πριν άκουγες Βίσση στα 8 σου.) πρέπει να πορευτεί κανείς με όσα έχει. Αυτό κάνω και γω. (Κοιτάξου στον καθρέφτη και δες το ειρωνικό βλέμμα που έχεις για τα μούτρα σου.)

Anyway, αυτές τις μέρες δεν σταματάω να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία. (-.- είσαι για σκότωμα) Εδώ και 2 βδομάδες τελείωσα το Υπόγειο και στο διήμερο τελειώνω και τους φτωχούς. Σειρά έχει... ό, τι βρω. Να'ναι καλά ο μπαμπάς που όταν έφυγε μου άφησε την συλλογή του.

Ωστόσο, νιώθω την ανάγκη να εξομολογηθώ πως στα χέρια μου έπεσε και ένα άρλεκιν. :Ρ
Το πιο τρελό γέλιο της ζωής μου έριξα με αυτό το βιβλίο. Αν το αποκαλεί κανείς βιβλίο αυτό. Οι λεπτομέρειες, οφείλω να σας πω πως ήταν ανατριχιαστικές! (Που ξέπεσες δες. Καλά σου λένε πως δεν έχεις αισθητική.)

Πέρα από αυτά, θα ήθελα να μιλήσω για το κενό της 3ης ώρας εχτές. Έφυγε η Κ.-fuck, μία σωστή καθηγήτρια την είχαμε- και τα κορίτσια κάτσαμε όλες μαζί. Αφού συζητήσαμε λίγο για την εργασία της πληροφορικής (you sound like a student, oh god)-η Δ. και η Β. έχουν ως θέμα το σατανισμό αλλά αφού τους έδωσα λινκ (το οποίο βέβαια το μπλοκάρει το firewall του σχολείου) στρέψαμε την συζήτηση στην wicca. :Ρ
Η συζήτηση όμως διακόπηκε όταν τα αγόρια αποφάσισαν πως η συνταγή της ευτυχίας στο σχολείο ήταν να μας πετάξουν μπάλες στο κεφάλι.
Πιστέψτε με, είμαι τρίτη λυκείου!
Το πράγμα στράφηκε σε άγριο κυνηγητό-μα γιατί δε με πιστεύετε, όλοι μας είμαστε 3η λυκ!- και αφού τους κλέψαμε μία μπάλα -ατάκα Ελίζας στην πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια: Μα σας είπα, εσείς θα πολεμάτε με τα αγόρια!!!- έφεραν και άλλη τα ζώα.
Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, ωστόσο γέλασα με την ψυχή μου.

Κοντά στο τέλος, θα ήθελα να μιλήσω για τον τίτλο της ανάρτησης.
Τελευταία ήμουν και ακόμα είμαι κάπως μόνη. Νιώθω κάπως σαν σε γυάλα μιάς και δεν ανοίγομαι ούτε στην Ιωάννα, ούτε στην Ελίζα (λες και θα καταλάβαινε) ούτε στην Τζωρτζίνα. Μου λείπουν οι φίλες μου μα δεν είμαι σίγουρη αν θα με καταλάβαιναν. Και αν τους μιλούσα για το βάθος αυτών που νιώθω... ίσως να μην το καταλάβαιναν, γιατί δεν ξέρω αν το έχουν νιώσει ποτέ. Ώρες ώρες ντρέπομαι. Άλλες πάλι σκέφτομαι πως είναι καλύτερα έτσι τα πράγματα. Όταν ο άλλος σε ξέρει τόσο καλά σε αναγκάζει να είσαι ανοιχτός και ευάλωτος, και δεν έχω πρόθεση να το επιτρέψω αυτό ξανά. Ίσως απλά να μην τις αγαπάω αρκετά, ίσως να τις νοιάζομαι αλλά να μην τις εμπιστεύομαι, να αγαπώ μόνο τον εαυτό μου. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα ένιωθαν αν τα διάβαζαν αυτά, ειδικά η Ιωάννα με την οποία έχω δεθεί τελευταία και η Τζωρτζίνα, της οποίας η κριτική πάντα με τρομάζει κάπως. Η σκέψη τουλάχιστον. Η Ελίζα από την άλλη μάλλον θα τα διαβάζει αυτά -της έδωσα το λινκ, φακ- αλλά δεν θα κατανοεί πολλά, αν πάρεις υπόψην πως μου έχει πει πως γράφω σαν την Στέφενι Μέγιερ -τόσα διάβασες, τόσα ξες! πάρε κάτι άλλο εκτός από λυκόφως :Ρ.

Χμ, και μιάς και πιάσαμε τα βαμπίρια, έχω να πω πως η Katherine Pierce είναι η πιο in βρικόλακας όλων των εποχών (Vampire Chronicles not included dear.-). Το χτεσινό επισόδιο Vampire Diaries μου θύμισε διάφορα και δεν περίμενα να με αγγίξει τόσο. Το λέω αυτό μιάς και τα βαμπίρ από ό, τι φαίνεται τελευταία ξεφυτρώνουν σαν τα φύκια στον ωκεανό. Αλλά δεν είναι μόνο τα βαμπίρ σε αυτή τη σειρά. Είναι κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακόμα. Ίσως είναι η γοητεία του να είσαι ένας ανίκητος αθάνατος και να καταντάς πιο ρομαντικός από τους ίδιους τους ανθρώπους. Χμ.

Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Αδυνατώ όμως να κλείσω χωρίς μουσική.

To πρώτο κομμάτι της λίστας αφιερωμένο σε σας:



You can tell by the way, she walks that she's my girl
You can tell by the way, she talks that she rules the world.
You can see in her eyes that no one is her chain.
She's my girl, my supergirl.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way
but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home late last night,
but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd say that nothing can go wrong.
When you're in love, what can go wrong?
And then she'd laugh the nightime into day
pushing her fear further long.

And then she'd shout down the line tell me she's got no more time
'cause she's a supergirl, and supergirls don't hide.
And then she'd scream in my face, tell me that leave, leave this place
'cause she's a supergirl, and supergirls just fly

Yes, she's a supergirl, a supergirl,
she's sewing seeds, she's burning trees
She's sewing seeds, she's burning trees,
yes, she's a supergirl, a supergirl, a supergirl, my supergirl..