"Και τι είναι αυτός; Καλός;"
"Καλός; Πήγες να δεις την παράστασή του;"
"Ποια;"
"Ερωφίλη σύνοψις, στο Αυλαία."
"Όχι. Να πάω;"
"Εξυπακούεται. Και μετά θα δεις τι μάθημα θα κάνετε."
Πηγαίνω. Την βλέπω.
...σε έψαχνα μετά. Και σε βρήκα, και σου είπα ό, τι σου είπα. Και ξανάρθα. Και σε ξαναείδα. Και σε ξαναέψαξα. Και στα πρόσωπα των άλλων. Σε έψαχνα στην σχολή. Να δω αν ήρθες. Αν είσαι ακόμα στο μάθημα. Να το πιστέψω πως εσύ το έφτιαξες αυτό. Και ακόμα σε ψάχνω. Σε βιντεάκια, σε συνεντεύξεις, στην μουσική του Βελιώτη, τι αριστούργημα.
Και θα εξακολουθώ να σε ψάχνω. Και να ελπίζω πως μία μέρα θα δουλέψω μαζί σου. Πως θα δημιουργήσουμε, θα παράγουμε έργο μαζί.
Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα να μείνω στην Ελλάδα. Γιατί δεν ξέρουμε να στήνουμε χορούς. Και γιατί στις παραστάσεις η εξουσία μένει ατιμώρητη.
Πρέπει να σταματήσω να χύνω στον τοίχο, πρέπει κάπου να τα λέω. Και όταν έρχομαι δω, δεν μου βγαίνει. Έχω ετοιμαστεί να στα πω, ξέρω τι θα σου πω και γαμιέται το σύμπαν όταν έρχομαι εδώ.
Τις τελευταίες μέρες τα πράματα έχουν γίνει πολύ κουβάρι. Όσο καλύτερα πάω στην σχολή, τόσο χειρότερα πάνε τα προσωπικά μου. Βασικά το περίμενα. Η σχολή με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά, καθαρά. Καθώς μεγάλο μέρος του αντικειμένου μου είναι η κατανόηση και παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μπορώ να πω πως πρώτα έχω προσέξει και κατανοήσει πιο καλά και καθαρά τους ανθρώπους, και μετά, άρχισα να ρίχνω φως μέσα μου. Και βρήκα πολύ πράμα, το είδα με νέο μάτι και χαίρομαι που όσο πάω, καλυτερεύω σαν άνθρωπος, γίνομαι πιο άμεση, με λιγότερα περιττά ή ακατανόητα πράματα. Αυτό όμως, αυτή η νέα γνώση, αυτό το νέο εργαλείο, νομίζω πως το καταχρώμαι κάπως. Περισσότερα παρακάτω.
Και αυτό φέρνει αλλαγές, στα προσωπικά μου. Καθώς το μέσα μου status quo άλλαζε, η αλλαγή συνέχισε προς τα έξω. Ο κόσμος έβλεπε διαφορές στον λόγο μου, στο σώμα μου, στην σκέψη μου, στην λογική μου. Βρήκα κόντρα σε πολλούς που με είχαν συνηθίσει αλλιώς. Στην οικογένειά μου κατ'αρχάς (αυτές οι διαστρεβλωμένες έννοιες σεβασμός-οικογένεια-υπευθυνότητα και οι ρυθμοί τους πήραν άλλη έννοια για μένα, και οι γονείς μου -ever the moody people- απλά δεν μπορούσαν να δεχτούν πως είχα αλλάξει. Οι πρώτες αντιδράσεις επιμένουν να είναι αρνητικές σε ό, τι κάνω, μια υπεραπλούστευση και γενίκευση στο δικό μου γίγνεσθαι και μία διαρκής κούραση και απαίτηση σεβασμού από πλευράς τους που επιμένει. Για άλλη μία φορά τα όριά μου ξεπερνιούνται επανηλλειμένα και βγαίνω από την επικοινωνία μαζί τους τελείως ξοδεμένη σε πράγματα στα οποία δεν έχω ενέργεια να δώσω). Και μετά είναι το φιλικό γίγνεσθαι.
Άφησα έναν άνθρωπο πίσω μου. Άνθρωπο που κάποτε είχε σημασία για μένα, αλλά we've grown apart. Και δεν είναι ένα από αυτά τα κυκλοθυμικά που απλά σηκώνεσαι μια μέρα και λες "δεν ρίχνω ένα γαμωσταυρίδι στον τάδε;" Ποτέ δεν είναι, πάντα υπάρχει λόγος. Λίγο λίγο, σταματά η επικοινωνία, παίρνετε άλλα μονοπάτια, ο άλλος μένει πίσω για τα δικά σου δεδομένα, ο άλλος θεωρεί πως εσύ είσαι αλλού, ή τέρας, αγάμητη, ατάλαντη, κομπλεξικιά και η κατάσταση δεν έχει τελειωμό. Έφτασα, από εκεί που θεωρούσα αυτό το άτομο από τους πιο κοντινούς, αγαπημένους και κατανοητικούς ανθρώπους να το βλέπω και να θέλω να ρίξω χαστούκι, γαμωσταυρίδι, να του γαμήσω το σύμπαν να ξυπνήσει πια, και να βγάζω ατέλειωτο μίσος γιατί έχει μπει σε μία κατηγορία ανθρώπων που απεχθάνομαι.
Και το χειρότερο από όλα είναι πως έχασα κι άλλο πρόσωπο από την υπόθεση, πολύ απλά επειδή βρισκόταν μπροστά, at my darkest moments. Δεν απολογούμαι, το προσπάθησα και δεν ωφελεί. Απλά με κατέπληξε η ταχύτητα με την οποία βγήκαν συμπεράσματα και πάρθηκαν αποφάσεις χωρίς να έχω λόγο σε αυτό. Η λέξη σχέση είναι το αντίθετο της μονομέρειας. Αν υπάρχει μονομέρεια, δεν υπάρχει σχέση. Για αυτό και απορώ.
Δεν μετανιώνω που έδιωξα εκείνο το άτομο. Το περίμενα, even. Ίσως είμαι λίγο θυμωμένη με τον εαυτό μου που επέλεξα να πω τις αλήθειες, συμπεράσματα αν προτιμάς, που έβγαλα για το άτομο αυτό. Πρέπει να τα καταλάβει μόνο του, στην πορεία. Πάω και 'γω και τα λέω. Τόσες φορές μου τα έχουν πει και μένα και έπρεπε να τα καταλάβω μόνη μου. Τελικά η θεωρεία δεν ωφελεί, πρέπει να τα ζήσεις. Να τα ζήσεις λοιπόν, εσύ. Ξέρεις.
...Όλα αυτά, όλες αυτές οι πρόσφατες απώλειες, ερωτικής και φιλικής φύσης, με έχουν αφήσει λίγο σαθρή μέσα μου. Σαν σιτάρι, κιτρινιασμένο το καλοκαίρι. Κυρίως νιώθω να έχασα συναισθήματα, όχι πρόσωπα. Μα δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω εκπτώσεις στον περίγυρό μου. Και δεν το λέω απαξιωτικά αυτό, όπως κι αν φανεί. Έρχεται κι ο χειμώνας, και το φοβόμουν για περισσότερο καιρό και με μεγαλύτερη ένταση από ό, τι αφήνω τους άλλους να δουν. Έρχονται τα Χριστούγεννα, που με χτυπούν στην ψυχολογία, έρχεται το σκοτάδι, κι άλλο σκοτάδι, κι άλλο κρύο και με βαράνε άγρια. Και δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση να κάνω νέους φίλους, ή να βρω γκόμενο. Έτσι κι αλλιώς τα πράματα παίρνουν την τροπή τους, όταν τα σχεδιάζεις, δεν συμβαίνουν.
Χρειάζομαι τον σωστό κόσμο γύρω μου, και ελπίζω να τον βρω. Απλά κουράστηκα να ψάχνω, να βάζω κόσμο, να μην μου κάνει και να επιστρέφω στο να βασίζομαι στην ευγένεια των ξένων.
Καληνύχτα. Ας συνεχίσουν τα πράγματα να πηγαίνουν καλά στην σχολή. Που πηγαίνουν. Και από δω και πέρα, θα συνεχίσουν να πηγαίνουν, γιατί είναι στο χέρι μου να πηγαίνουν. Κι ας ελπίσω πως θα μου κάνει κλικ κάποιος. Κάποιος... ήρεμος. Και πάλι καληνύχτα.
I've been out on that open road You can be my full time, daddy White and gold Singing blues has been getting old You can be my full time, baby Hot or cold
Don't break me down I've been travelin' too long I've been trying too hard With one pretty song
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get into trouble, but I I've got a war in my mind So, I just ride Just ride, I just ride, I just ride
Dying young and I'm playing hard That's the way my father made his life an art Drink all day and we talk 'til dark That's the way the road doves do it, ride 'til dark.
Don't leave me now Don't say good bye Don't turn around Leave me high and dry
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get in trouble, but I I've got a war in my mind I just ride Just ride, I just ride, I just ride
I'm tired of feeling like I'm f-ck-n crazy I'm tired of driving 'till I see stars in my eyes I look up to hear myself saying, Baby, too much I strive, I just ride I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get in trouble, but I I've got a war in my mind I just ride Just ride, I just ride, I just ride
συνδέθηκα σήμερα για να σχολιάσω ένα ποστ της βιργιλίας. μπήκα και στο μπλόγκερ μου και είδα πως λειτουργούσε ακόμα, despite former negligence. και να φανταστείς, είχα 12 προβολές ιστοσελίδας σήμερα. αναρωτιέμαι ποιος μπαίνει. μήπως φαίνονται τίποτα αναρτήσεις μου σε αναζητήσεις; τι να πω, δεν θεωρούμαι και blogspot famous.
τέλος πάντων δεν ξέρω και τι να γράψω. διάβασα κάτι προηγούμενά μου. σαν τον λόρδο γουώτον ένα πράμα από το πορτραίτο του γκρέι, δεν θυμάμαι καμμία από τις παπαριές που βγάζω όταν γράφω. ή μιλάω. γενικώς. μιας όμως και σκρίπτα μάνεντ, θυμάστε που σας έλεγα περί αποφάσεων αυτού του καλοκαιριού και άλλα τέτοια; ναι, αποφάσισα, προετοιμάστηκα, προσπάθησα να το πραγματοποιήσω και απέτυχα. επένδυσα χρονικά, οικονομικά και κυρίως συναισθηματικά. άσε το άγχος, που με κατέτρωγε καθημερινά, πριν καν ξυπνήσω, τρώγοντάς μου και τα λίγα δευτερόλεπτα άπνοιας πριν έρθει η συνείδηση μετά την αφύπνιση.
αποτυχία, μετά την αποτυχία, μετά την αποτυχία. υπάρχει κόσμος ξέρεις. που την δέχεται άνετα. υπάρχει κόσμος που αποτυγχάνει, νιώθει άσχημα αλλά το ξεπερνά. εγώ δεν το ξεπερνώ ποτέ πλήρως. με τρώει μέχρι να μου αναιρέσει το ποιον. ήθελα να μεταφέρω ένα απόσπασμα από το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι to aid my purpose αλλά δεν έχω καμμία όρεξη. ίσως, σε κάποια επόμενη ανάρτηση, να έχω διαβάσει από πριν αυτήν, και πούμε δύο τρία ενδιαφέροντα πράγματα για την συγχώρεση, την λήθη και την εκδίκηση.
μου λέει κι ο κόσμος αδυνάτισες ομόρφυνες ερωτεύτηκες και γω δεν τους πολυπιστεύω. βασικά δεν ξέρω αν το βλέπω πάνω μου. κανένα από τα τρία μου. μέχρι και μέσα μου, το ξεχνάω μερικές φορές. I cling to them, αφού τελειώσουν. fucking demons, που έλεγε και η τζωρτζίνα κίνκεηντ.
in any case. κόσμος ερωτεύεται, κόσμος ξερωτεύεται. you would want to see me like that, wouldn't you? ο χρόνος (όπως είπε μία γνωστή - από τα λίγα πράματα που είπε σωστά) δεν γιατρεύει. κουκουλώνει. ξεχνάς. ας ελπίσω πως θα ξεχάσω αρκετά πράγματα μέχρι να μην με νοιάζει, και να κοιτώ πίσω σε αυτό ως όμορφη εμπειρία. θυμάμαι και το μαρμαράκι και θέλω να το πιάσω να το σπάσω και αμέσως το μετανιώνω. θα με μισήσω αν πάθει κάτι, στο ορκίζομαι.
όσο για την επιλογή μου... αυτή τη φορά δεν είναι I don't have a choice but I still choose you. έχω επιλογή, και θα εμμείνω σε αυτήν ως τον επόμενο σεπτέμβρη που θα έρθει.
ας το αφήσουμε εδώ. δεν έχω τι να πω, τα λεγόμενά μου σίγουρα δεν ταιριάζουν με σκέψεις περί ασόιαφ στην ίδια ανάρτηση, ούτε όμως πρόκειται να σβήσω αυτά. ας το αφήσουμε για αργότερα. αργότερα...
ΥΓ: στο τρένο όταν γυρνούσα, με έπιασαν να σου μιλάω στο τηλέφωνο στα αγγλικά. στις 4 το πρωί, όταν μισοκοιμόμουν, άκουσα τον διπλανό μου (με τον οποίο είχαμε πιάσει ωραία συζήτηση πιο πριν) να λέει στην διπλανή του: "Ε ναι. Κουκλάκι ζωγραφιστό. Και με αγγλική προφορά."
Όταν ξύπνησα, σιγουρεύτηκα πως δεν θα τον άφηνα να με θυμάται με καλή εντύπωση.
Βγήκα από το τρένο και γέλασα.
I sold you for parts, you get what you want
Bet I wanted to, I know who you are
Don't know who you're not, I don't dare ask Come back, use the stove We'll make plans in the back of your pickup truck
Oh, why no one told, she crowns my lips and waits up Her look of dissent, watching bird's eye
That's when I dropped
And oh, my hands were behaving like maps six five
These rags have been kept, my body is spent Can't stop and rest, oh no, your comfort blessings, I see it in 3-D You can't dream so slow, don't check the index for reference
'Cause the sky, Lord give me heads, I search the place for your prince
Once upon a time, in a faraway land, A young Prince lived in a shining castle. Although he had everything his heart desired, The Prince was spoiled, selfish, and unkind. But then, one winter's night, An old beggar woman came to the castle And offered him a single rose In return for shelter from the bitter cold. Repulsed by her haggard appearance, The Prince sneered at the gift, And turned the old woman away. But she warned him not to be deceived by appearances, For Beauty is found within. And when he dismissed her again, The old woman's ugliness melted away To reveal a beautiful Enchantress. The Prince tried to apologize, but it was too late, For she had seen that there was no love in his heart. And as punishment, She transformed him into a hideous beast, And placed a powerful spell on the castle, And all who lived there. Ashamed of his monstrous form, The beast concealed himself inside his castle, With a magic mirror as his only window to the outside world. The Rose she had offered, Was truly an enchanted rose, Which would bloom for many years. If he could learn to love another, And earn her love in return By the time the last petal fell, Then the spell would be broken. If not, he would be doomed to remain a beast For all time. As the years passed, He fell into despair, and lost all hope, For who could ever learn to love...a Beast?
*Για το καλησπέρα. Γυρνάω-δεν γυρνάω, αυτό αφορεί εμένα.
Επειδή, καριόλη, μου απαγόρεψες να σου το πω, δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να το πω. Ο μονόλογος της Sarah Kane που σου έλεγα, από το "Crave". Μην τρομάξεις για μερικές χαζομάρες που λέει, ξέρεις εσύ :Ρ
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και
να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο, Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω, Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
Έρωτά μου για σένα.
Γονάτισα και ζήτησα απ τα θλιμμένα σύννεφα
να λάμψουν, να ξεσπάσουν με βροχές,
κι όλη τη νύχτα γίναμε σκυλάκια και ξεδίναμε
και γλείφαμε ο ένας τ άλλου τις πληγές
Μεθούσαμε και πίναμε απ τα φιλιά που δίναμε
και σβήναν μία μία οι φωτιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές
Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα
ν αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές,
κι όλη τη νύχτα αφρίζαμε, ποτάμια που γυρίζαμε
ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές
Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε
και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές
Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα
ν αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές,
κι όλη τη νύχτα αφρίζαμε, ποτάμια που γυρίζαμε
ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές
Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε
και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές.
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012
Μέχρι νεωτέρας, το μπλογκ αυτό θα παραμείνει κλειστό. Ίσως και θα έπρεπε να παραμείνει καιρό πρίν.
Σαββάτο τελειώνει η εξεταστική μου, και δεν θα μπορούσα να περιμένω περισσότερο. Είμαι πτώμα, κυριολεκτικά. Σε σημείο να πω, άντε να τελειώνουμε να μην ξαναδώ σκηνή για 3 μήνες. Γενικά μου την έχουν σπάσει διάφορα πράματα τώρα τελευταία. Το περιττό βάρος ανθρώπων που κυριολεκτικά σε τραβούν κάτω με τα δικά τους προβλήματα. Τα 2-3 άτομα στο τμήμα που καταντούν το μάθημα χώρο κακομαθημένων. Δεν θα το αρνηθώ, και γω έχω βγει εκτός γραμμής, ουκ ολίγες φορές. Το γεγονός πως ο καθένας είναι της ψωλής τους το χαβά. Διάφορα.
Πέρασε και η προθεσμία, και αμέσως τα νταηλίκια. Καλά, αυτό ήταν και αναμενόμενο, αλλά τώρα είμαι δεκαοκτώ. You will do well to remember that.
Η μάνα μου, αλλού για αλλού. Ο πατέρας μου το ίδιο. Μία καθημερινότητα περιστρεφόμενη γύρω από την κατανάλωση και το χρήμα που ίσως να μην έχουμε του χρόνου, ο αδερφός μου με την επική απάντηση στην ερώτηση "τι θα κάνεις στην ζωή σου;", "θα παντρευτώ." Πάω στοίχημα, πως αν ήμουν περισσότερο συναισθηματική και λιγότερο σαρκάζουσα, θα περνούσαν οι αναγνώστες τον αδερφό μου για καθυστερημένο νοητικά.
Ακούω και για Χρυσαυγίτες, ποτήρια νερό, ξύλο λάηβ και παραμένω ψηλοαπαθής. Δεν τα περιμέναμε δα; Τώρα μάθαμε πως οι Χρυσαυγίτες είναι άτομα κατάπτυστα; Είναι κάτι φάσεις ρε παιδί μου. Everyone loves a good show.
Έρχεται και το καλοκαίρι και πάλι είμαι σε φάση "ΝΑΙ, θα είμαι γεμάτη ενέργεια, θα κολυμπήσω όλο τον Ειρηνικό" και την ίδια στιγμή δεν προσδοκώ τίποτα από τον εαυτό μου. Θέλω να ξεκουραστώ αλλά θέλω να βγάλω και ύλη. Είμαι σε σημείο που πρέπει να κάνω κάποιες επιλογές που θα με καθορίσουν, και αυτό εξαρτάται από το καλοκαίρι αυτό. Και ολώς παραδόξως, παρόλο που με νοιάζουν οι φίλοι μου, δεν νιώθω και τον τρελό ενθουσιασμό. Θα έρθουν, θα τους δω, θα περάσουμε καλά. Οκ.
Είναι και το καταραμένο το blogger που κάτι έχει και πατάω 481739431 enter και μου δείχνει την μία παράγραφο μετά την άλλη, κολλημένες. Dafuq.
Α, και το ASOIAF πάει γαμάτα. Μπράβο Μάρτιν. Μπράβο αγόρι μου, φάε κι άλλους, κατάστρεψε το μοναδικό ζευγάρι που χύνω λάβα να τους δω μαζί και συ μου γαμάς την πίστη. Κατάστρεψέ μου την αγαπημένη μου ηρωίδια. Γαμιόλη.
Αυτά. Περί τίποτα σοβαρού, (δεν) θα επιστρέψω. Και ό, τι θυμηθώ, πάλι θα βαράω το κεφάλι μου που δεν το έγραψα και θα λέω θα το γράψω στην άλλη ανάρτηση αλλά θα το χω ξεχάσει. Adios, και καληνύχτα, και επιτέλους, υπάρχει τόσο όμορφη μουσική που ακονίζει την φαντασία και μεις ακούμε Rihana. Άντε μου στο διάολο.
Τρίτη 22 Μαΐου 2012
*
**
Εσύ... εσύ μου κόστισες. Μου κόστισες, μου δίδαξες... σε μισώ, σε σιχαίνομαι. Σε αγαπάω..; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως εσύ φταις. Εσύ; Ή μήπως εγώ; Όχι, όχι, εσύ φταις. Εγώ δεν έφταιξα, εγώ δεν είχα νόηση, δεν είχα χέρια, αυτά που βλέπεις δεν ήταν χέρια, όχι, όχι, δεν ήταν δάχτυλα αυτά που έγραψαν αυτά τα λόγια. Ήσουν εσύ. Εσύ φταις. Ναι, ναι, εσύ πρέπει να έφταιγες. Εσύ έφταιγες. Εσύ έφταιγες γιατί εγώ λέω πως έφταιγες. Κοιτώ πίσω και παραμένω πεισματικά αθώα, νίπτω τας χείρας μου στην λάσπη, στο σκατό, στην βρωμιά, στην σήψη, στην αηδία, στην ουσία σου. Είχα πει πως θα αλλάξω, ναι, είχα πει πως θα αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω, δεν σου μοιάζω, αλλάζω, όσο αλλάζω σου μοιάζω, όσο αλλάζω σου μοιάζω, είχα πει πως θα σου μοιάζω, είχα πει πως θα αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω. Μου κόστισες, ναι, μου κόστισες και δεν πρόκειται να παραδεχτώ πως εγώ φταίω, υπάρχουν πράγματα που τα λες έξω, πράματα που τα λες στους φίλους σου αλλά υπάρχουν πράματα που δεν τα ψιθυρίζεις ούτε στον εαυτό σου στο σκοτάδι, όχι, δεν θα ψιθυρίσω, δεν θα ψιθυρίσω, όχι, όχι, δεν ήμουν εγώ, εσύ έφταιγες, θρασύτατε μαλάκα ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ, είχα πει πως θα αλλάξω, κι όσο αλλάζω σου μοιάζω την Παναγία μου. Σε είχα βρει. Σε είχα βρει, σε είχα βρει, ναι, σε είχα βρει και με έχεσες, με έλουσες με τον ιδρώτα σου, με βρώμισες, με διαπότισες με την αγιοφανή μυρωδιά σου που έτριβα πάνω μου κάθε βράδυ που δεν ήσουν εκεί, να θυμάμαι, να σε θυμάμαι, με την βρώμα σου με σάπισες, με γάμησες, με ξέσκισες και γω καθόμουν σαν κότα, ακίνητη, παγωμένη, ψυχρή, ακίνητη, παγωμένη, ψυχρή, ακίνητη, παγωμένη, ψυχρή, και με έπνιξες πριν καν μάθω τι ήμουν. Μου είπες τι είμαι, με ψόφησες, με σάπισες, με ξανάχτισες όπως ήθελες και μετά έφυγες και με άφησες να αναρωτιέμαι τι είμαι, πως φτιάχνομαι, πως γίνομαι ξανά άνθρωπος, πως γίνομαι καλός άνθρωπος, πως βρίσκω την ταυτότητά μου χωρίς καν να συνειδητοποιώ πως δεν ήμουν πια άνθρωπος, χωρίς να καταλαβαίνω πως πρέπει να με τρακάρω, χωρίς καν να ξέρω πως πρέπει να βρω την ταυτότητά μου και τώρα μου έκανες κακό γιατί ήξερες τι ήμουν, του έριξες χημικά, το μετάλλαξες, το μεγάλωσες αφύσικα, του έδωσες χρωστική για να το τρως όλες τις εποχές, του έδωσες στεροειδή αποκόβοντάς το από κάθετί φυσικό (αλήθεια, δεν θα σε βόλευε να σαπίσω -σκέψου όμως πως θα σε βόλευε) και το άφησες γυαλιστερό, σχεδόν πλαστικό να σαπίζει άσχημα μετά, αφύσικα΄, να σαπίζει ΑΡΓΑ, δεν έπρεπε έτσι να σαπίσω, όχι, δεν έπρεπε να σαπίσω αργά, με ξέσκισες και μετά έφυγες και είπες σε όλους πως βαρέθηκες να σου χαλούν τα μεταλλαγμένα τον οργανισμό και με ξέσκισες και είπες με θράσσος πως δεν τρως μεταλλαγμένα. Στο μεγαλείο της μετριότητας, σε όλους αυτούς που δεν ήταν εμείς, στο μεγαλείο της μετριότητας, σε αυτούς έξω από εμάς, τους μεταλλαγμένους, τις τεχνητές και φυσικές τελειότητες, σε όλους τους μέτριους πήγες και είπες βαρέθηκα την μεταλλαγμένη και εγώ ο φυσικός, εγώ ο φυσικό βαρέθηκα την μεταλλαγμένη, στο μεγαλείο της μετριότητας, στην παχύσαρκη ζωή των άλλων πήγες και είπες βαρέθηκα την μεταλλαγμένη, για αυτό έφυγα, όχι γιατί με βαρέθηκε αυτή για κάποιον, όσο πιο μεταλλαγμένος κι αν ήταν από μένα.
Σε πείραξε. Επειδή αυτός άνηκε στο μεγαλείο της μετριότητας. Έστω και για μία στιγμή...
Ήμουν 16. Θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα.
Τώρα με σάπισες, με ξέσκισες.
Μα πάνω από όλα
Σάπισες τον εαυτό σου
Και συνεχίζεις να σαπίζεις
Στην Αγιοφανή
Μυρωδιά Σου
*έχει βρίσιμο.
**τάση στην σύγχρονη δραματολογία. Μπράβο μου. Άλλο ένα μεταλλαγμένο τερατούργημά μου, ιδού. Το Μεγαλείο.
Ένα ευχαριστώ σε όσους συμμαθητές μου ταυτίστηκαν με το κείμενό μου, "Θέλω". Τελικά η Florence την κάνει την δουλειά της, και γω συνεχίζω να σιγοτραγουδάω: And the crashes are heaven, for a sinner like me, τhe arms of the ocean deliver me...
Looking out from underneath, Fractured moonlight on the sea Reflections still look the same to me, As before I went under.
And it's peaceful in the deep, Cathedral where you cannot breathe, No need to pray, no need to speak Now I am under.
And it's breaking over me, A thousand miles onto the sea bed, Found the place to rest my head.
Never let me go, never let me go. Never let me go, never let me go.
And the arms of the ocean are carrying me, And all this devotion was rushing out of me, And the crashes are heaven, for a sinner like me, The arms of the ocean deliver me.
Though the pressure's hard to take, It's the only way I can escape, It seems a heavy choice to make, Now I am under.
And it's breaking over me, A thousand miles down to the sea bed, Found the place to rest my head.
Never let me go, never let me go. Never let me go, never let me go.
And the arms of the ocean are carrying me, And all this devotion was rushing out of me, And the crashes are heaven, for a sinner like me, The arms of the ocean deliver me.
And it's over, And I'm going under, But I'm not giving up! I'm just giving in.
Oh, slipping underneath. Oh, so cold, but so sweet.
In the arms of the ocean, so sweet and so cold, And all this devotion I never knew at all, And the crashes are Heaven, for a sinner released, And the arms of the ocean, Deliver me.
Never let me go, never let me go. Never let me go, never let me go.
Deliver me.
Never let me go, never let me go. Never let me go, never let me go.
Deliver me.
Never let me go, never let me go. Never let me go, never let me go.
Never let me go, never let me go. Never let me go, never let me go.
And it's over, And I'm goin' under, But I'm not givin' up! I'm just givin' in.
Oh, slipping underneath. Oh, so cold, but so sweet
Αυτή η ανάρτηση χωρίζεται σε αρκετά μέρη τα οποία ακόμα δεν έχω γράψει για να γνωρίζω πόσα είναι.-
ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΣ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ. ΑΠΟΔΕΙΞΕ ΤΟ ΚΩΛΟΚΟΜΠΛΕΞΙΚΕ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΙΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΟΥΡΗ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ 18ΧΡΟΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΙ ΕΣΥ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ONE NIGHT STAND ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΜΙΣΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2000. ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ, GET SOME ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΑΤΕ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΠΡΑΜΑ, ΚΩΛΟΑΖΩΟΙ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΤΣΑΤΑΛΙΑ. ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ ΤΩΡΑ, ΚΑΙ ΦΑΤΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΡΗ ΕΣΥ ΕΙΔΙΚΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΝΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΑΠΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΕΙΣ. ΣΤΟ ΛΕΩ,
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ
ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ, ΚΩΛΟΦΕΗΛ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΩΣ ΚΑΤΩ.- ΑΝΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΕΡΑ ΠΗΡΑΤΕ.
Γυρνάω πίσω στο μπλογκ μου και προσπαθώ να αποφασίσω τι ήμουν και τι είμαι. Γενικώς, βλέπω βασικές αξίες, βλέπω άχαρες φάσεις οι οποίες όμως είχαν αποτέλεσμα στο να ανθίσω σχετικά υγιής. Το κομμάτι παίζεται ακόμα και επιτέλους νομίζω πως μπήκα στην ρυθμό και έμαθα και το ρεφρέν. Στιγμές. Στιγμές και ηρεμία. Και αυτό επιτυγχάνεται με υγιείς φιλίες, στιγμιαίες εξάρσεις θυμού, φάσεις και αντιφάσεις για να επιστρέψουμε στο "νόρμαλ", όσο νόρμαλ γίνεται δηλαδή, και μία ερωτική σχέση που να σε ικανοποιεί σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Γενικώς, να τα χεις βρει με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου. Και τροφή για το πνεύμα.
Πήγα Αθήνα τρεις μέρες και τολμώ να πω πως ήταν η καλύτερή μου επίσκεψη μπάη φαρ. Είχα γράψει εφτά σελίδες στο τετράδιό μου για αξιόλογες φιλίες, αλλά δεν πρόκειται να τις μεταφέρω. Κάποια πράγματα καλύτερα να μην ειπώνονται μέσω νετ. Η γνώμη μου άλλαξε για πολλούς, καλυτέρεψε για κάποιους, επιβεβαιώθηκε για μερικούς. Και με καλό, και με κακό τρόπο. Και γενικώς τους τρεις τελευταίους μήνες τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα και αυτό μου αρέσει. Βαρέθηκα το εξτρά δράμα, βρήκα αυτά που ήθελα και έκοψα τα περιττά βάρη. Δεν επιδιώκω παρέα με ασταθή άτομα ή σχέσεις, έχω αυτά που χρειάζομαι.
"Please, please... I can give you anything... everything you want..." "I have everything I want", Clary said as she drove down the dagger.
______________________________________________
Πόσο γαμάτες οι δύο τελευταίες ταινίες που είδα! Μιλώ για τις Repo! the Genetic Opera και Monty Python and the Holy Grail. Ειδικά η πρώτη, πράγματι, μιάμιση ώρα ταινία και κάψιμο για μια ζωή!
Δίνω το Zydrate Anatomy, το βασικό κομμάτι του Repo! αλλά σε λινκ γιατί ΚΑΠΟΙΟΣ έξυπνος αποφάσισε να απαγορεύσει το embedding.
http://youtu.be/aVTAf4FAXaU
Και δίνω το επόμενο πιο γαμάτο κομμάτι, από το οποίο είναι και ο τίτλος της ανάρτησής μου.
Και μην ξεχνάτε... Zydrate comes in a little glass vial!
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι που ο ήλιος αποτόλμησε να δείξει το πρόσωπό του και τα πρώτα κοντομάνικα ήταν ξαφνικά ορατά κάτω από τις λεπτές ζακέτες.
Οι αλλαγές εποχών πάντα μου προκαλούσαν αναταραχή. Εκεί που συνηθίζω τον χειμώνα και αποφασίζω να εναρμονιστώ, λίγο ο ήλιος, λίγο οι βόλτες και οι βιαστικοί καφέδες (πλέον γρανίτες) στον Θερμαϊκό, λίγο η θάλασσα που γυαλίζει σαν πρώτη φορά με αναγκάζει να ακολουθήσω.
Φοράω κοντομάνικα τον χειμώνα και μάλλινα την άνοιξη, λες και κάτι με προκαλεί να αντιφάσκω και σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως όσο αποδυναμώνομαι από τον ήλιο, άλλο τόσο ανθίζω μέσα στην ευδαιμονία του σιωπηλού και χρυσά φωτισμένου δωματίου μου. Σαν να αναρρώνω από την γρίπη ενώ έχει ζέστη έξω.
Winter is coming και λόγω πρόσφατων γεγονότων δυσκολεύομαι να ακολουθήσω τον ήλιο. Η ειρωνία είναι πως ενώ οι καταστάσεις σου έχουν παγώσει και ο χειμώνας έχει θρονιαστεί μέσα σου βαρύτερα από όλους τους κώλους των Targaryen που πέρασαν από τον Σιδερένιο Θρόνο, όλοι οι υπόλοιποι, σαν σκλάβοι στις αισθήσεις τους αποφασίζουν συνειδητά και μη να δεχτούν τον ήλιο και την ζέστη, να βάλουν γυαλιά και να βγουν με ελαφρύτερο μπουφάν. Ακόμα χειρότερα, είναι ο ίδιος ο καιρός τον οποίο νομίζεις πως ελέγχεις ή υποσυνείδητα απαιτείς να μείνει ως έχουν τα γεγονότα στην ζωή σου, ενώ εκείνος αλλάζει θρασύτατα χωρίς καν την άδειά σου, προχωρά είτε είσαι διατεθειμένος να ακολουθήσεις είτε όχι.
Winter was coming, μέχρι που οι πρώτες 200 σελίδες του GoT πέρασαν και το σύνθημα των Stark σταμάτησε να εμφανίζεται συχνά και ο ήλιος σε αναγκάζει καθώς μισοκλείνεις τα μάτια σου για να προστατευτείς, να χαμογελάσεις κιόλας, θες δε θες.
Στρίβω από την παραλία προς τα πάνω για να πάω στην σχολή μου. Μα καθώς ο ήλιος και ο Θερμαϊκός εξαφανίζονται, δίνοντας τη θέση τους στο τσιμέντο και τις πολυκατοικίες, εγώ δεν ξεχνώ την αίσθηση του ήλιου πάνω μου, ούτε αυτός ξεχνά εμένα. Καλώς ήρθες, άνοιξη.
Little darling, it feels like years since it's been here Here comes the sun Here comes the sun, and I say It's all right
Little darling, the smiles returning to the faces Little darling, it seems like years since it's been here Here comes the sun Here comes the sun, and I say It's all right
Sun, sun, sun, here it comes Sun, sun, sun, here it comes Sun, sun, sun, here it comes Sun, sun, sun, here it comes Sun, sun, sun, here it comes
Little darling, I feel that ice is slowly melting Little darling, it seems like years since it's been clear Here comes the sun Here comes the sun, and I say It's all right
Here comes the sun Here comes the sun, and I say It's all right It's all right
Στο facebook έχει ένα παιχνίδι βασισμένο στο The Vampire Diaries. Στην ουσία το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρίσκεις αντικείμενα καλυμμένα στην ομίχλη. Κάθε τρία λεπτά παίρνεις και από ένα στάμινα το οποίο σου χρειάζεται για να κλικάρεις στην ομίχλη. Καλό παιχνιδάκι, έχει φάση. Από την άλλη βέβαια ποιος θέλει να κλικάρει μονάχα την ομίχλη για να δει τι θα βρει από κάτω; Εγώ. Έχει ωραία αντικείμενα και καλούτσικη πλοκή. Ντάξει, δεν είναι βασισμένο και σε θεατρικό του Τσέχωβ, αλλά υποθέτω θα επιβιώσω όπως πάντα ρε, δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά!
Οι μέρες μου περνάνε κάπως περίεργα, θολά. Από την μία είναι η βαριά συνειδητοποίηση πως έχω περισσότερους φίλους από πιο χαρούμενα άτομα από μένα, κάτι το οποίο είναι ειρωνικό και σχετικά... με κάνει να θέλω να χτυπήσω κάτι. Από την άλλη, η οικογένειά μου διαλύεται και δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Δεν έχω καν το ενδιαφέρον να ασχοληθώ με ένα καμμένο χαρτί. Η σχολή πηγαίνει θαυμάσια. Όπως προείπα, εκεί βλέπω ψύγματα του ανθρώπου που μπορώ να γίνω, και αυτό μου αρέσει. Από την άλλη, όταν γυρίζω στο οικογενειακό μου περιβάλλον νιώθω υπό του μηδέν. Νιώθω μισάνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης. Προσπαθώ να μείνω όσο πιο αποστασιοποιημένη γίνεται από το οικογενειακό γίγνεσθαι μένοντας σε φίλους, γυρνώντας σπίτι μόνο για ένα πιάτο φαΐ και ύπνο, βγαίνοντας έξω, και, όταν βρίσκομαι μέσα, διαβάζοντας βιβλία, ακούγοντας νέα μουσική σερφάροντας το διαδίκτυο ή βλέποντας ταινίες.
Επί τη ευκαιρία, πέρασα ένα επικό τετραήμερο, Παρασκευή ως Δευτέρα, μέσα στο οποίο 5 άτομα μέναμε σε ένα δυάρι και το πρόγραμμά μας ήταν κάτι περίπου σε "μπουγάτσα, καφές, σουβλάκι, βόλτα, ποτό, άφτερ, άφτερ 2, άφτερ 3" και πάει λέγοντας. Για μένα ήταν κάτι ανάμεσα σε απόλυτη ευδαιμονία και κατάθλιψη. Δεν ξέρω γιατί, οπότε μη με ρωτήσετε. Ίσως να πάσχω από διπολική διαταραχή.
Εκτός αυτών, συνειδητοποίησα πως κάποιος είναι πραγματικά φίλος σου όταν δεν σε ενδιαφέρει που έχει και άλλους κολλητούς, αλλά μονάχα σε ενδιαφέρει που τα βρήκατε. Και επιστρέφετε ακριβώς εκεί από όπου είχατε σταματήσει. Επιπλέον, υπόσχομαι πως θα βρω την άκρη, και τέλος οι μαλακίες. Θα έρθει μία μέρα που θα βλέπω τον ήλιο και δεν θα κοιτάω το αντίθετο του σκοταδιού, αλλά τον ήλιο και τίποτα παραπάνω.
Όσο για το άλλο θέμα... δεν έχω αρκετή στάμινα για να δω τι υπάρχει κάτω από την ομίχλη. Ή μάλλον ξέρω τι έχει. Θα πατήσω όμως την σωστή;
Κοιτώ τα χέρια μου γεμάτη ερωτήσεις.
Now and then I think of when we were together Like when you said you felt so happy you could die Told myself that you were right for me But felt so lonely in your company But that was love and it's an ache I still remember
You can get addicted to a certain kind of sadness Like resignation to the end Always the end So when we found that we could not make sense Well you said that we would still be friends But I'll admit that I was glad that it was over
But you didn't have to cut me off Make out like it never happened And that we were nothing And I don't even need your love But you treat me like a stranger And that feels so rough You didn't have to stoop so low Have your friends collect your records And then change your number I guess that I don't need that though Now you're just somebody that I used to know
Now and then I think of all the times you screwed me over But had me believing it was always something that I'd done And I don't wanna live that way Reading into every word you say You said that you could let it go And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...
But you didn't have to cut me off Make out like it never happened And that we were nothing And I don't even need your love But you treat me like a stranger And that feels so rough You didn't have to stoop so low Have your friends collect your records And then change your number I guess that I don't need that though Now you're just somebody that I used to know
Θέλω να κοιμάμαι. Θέλω να μην σπαταλήσω ξανά λεπτό στον ύπνο. Θέλω να μάθω τα πάντα γιατί η γνώση είναι δύναμη και θέλω να μην ξέρω τίποτα γιατί η γνώση είναι βάρος. Θέλω να γνωρίσω νέο κόσμο και θέλω να μην ξέρω κανέναν. Θέλω να βγω έξω να δω και θέλω να μείνω μέσα να μη δω το φως του ηλίου. Θέλω να με μάθεις από την καλή και από την ανάποδη και τρέμω στην σκέψη να σου δείξω κάτι, γιατί πως θα μπορούσα να επιτρέψω κάτι τέτοιο. Θέλω να με μάθεις. Θέλω να μην σου δείξω. Θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Θέλω να μην τολμήσει κανείς να με αγγίξει γιατί δεν αξίζω σε κανέναν, και γιατί αξίζω και δεν κάνει, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ να σε μυρίσω, θέλω να σε καταλάβω αλλά αν το κάνω θα καταστραφείς, και θέλω να σε καταλάβω για να σε καταστρέψω γιατί μπορώ και θέλω εξουσία γιατί νιώθω μεθυσμένη, και δεν θέλω εξουσία γιατί σε λάθος χέρια δεν πρέπει να είναι και δεν θέλω εξουσία γιατί θέλω να είμαι συνηθισμένη και δεν θέλω να είμαι συνηθισμένη γιατί θέλω να είμαι ξεχωριστή και θέλω να είμαι ξεχωριστή και μοναδική και τέλεια αλλά αυτό είναι μεγάλο φορτίο και βαρέθηκα να προσδοκείς από μένα και βαρέθηκα να προσδοκώ από μένα. Θέλω να μυρίσω τον κόσμο και δεν θέλω να ξαναβγώ από το σπίτι μου και θέλω να είμαι εξωστρεφής και να είμαι εσωστρεφής αλλά να μην μπορώ να διαλέξω γιατί έτσι είμαι και θέλω να αλλάξω αλλά να μην μπορώ γιατί δεν μπορώ να αλλάξω και μετά από χρόνια αυτοτιμωρίας να συνειδητοποιώ πως αλλάζω αλλά όχι όπως περίμενα και να νιώθω καλά με αυτό και να νιώθω άσχημα και να νιώθω τα πάντα και να νιώθω μηδέν και να νομίζω πως έχω το σύμπαν στις άκρες των δαχτύλων μου και να μην έχω τίποτα στην πραγματικότητα, πως θα μπορούσα ποτέ να έχω και στο τέλος να καταλαβαίνω πως μπορώ να κάνω τα πάντα γιατί μπορώ και να μην μπορώ γιατί αν επιτύχω δεν θα έχω στόχο, ποτέ δεν είχα, πάντα είχα, ήσουν εσύ, ήταν τα πάντα και να νομίζω πως είμαι κάποια ενώ δεν είμαι τίποτα. Και να θέλω να μάθω 10 διαφορετικές γλώσσες που δεν θα μιλήσω ποτέ αλλά να με φαντάζομαι να τις μιλώ, και να πάω στο Λονδίνο και στο Παρίσι και στη Φλωρεντία και στη Βαρκελώνη και στο Βερολίνο και στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες και να λέω πως το Λονδίνο είναι το σπίτι μου και να λέω πως η Φλωρεντία είναι το σπίτι μου και να είμαι πάντα ανήσυχη και να λέω πως επιτέλους ριζώνω και να μην μπορώ να ριζώσω ποτέ γιατί πως θα ριζώσω, ποτέ μου δεν ρίζωσα και να νομίζω πως είμαι καλά ενώ είμαι χάλια, και ποτέ να μην φτάνω αρκετά βαθιά για να πιάσω άμμο στα μικρά χεράκια μου και να μην αντέχω τον κόσμο αλλά να μην μπορώ πια μόνη και να μάθω κάθε άθλημα και να μάθω κάθε τέχνη και να γίνω ένα με αυτήν και να φτάσω την θέωση και να γίνω μάγισσα και να γίνω κάποια και να γίνω τα πάντα και να μην γίνω τίποτα γιατί έτσι πρέπει για μένα και να με αγαπώ εγωιστικά και να με μισώ και να με απογειώνω και να μην με αντέχω και να γυρνάω γύρω από τον εαυτό μου μέχρι να ξεράσω και να παρομοιάζω προβλήματα μαθηματικών και χημικές εξισώσεις και νόμους φυσικής με τα προβλήματά μου για να κάνω τα πράγματα καλύτερα γιατί ποιος δεν χρειάζεται λίγη σοκολάτα και να προσπαθώ να με καταλάβω και να με καταλαβαίνω και να νομίζω ότι με ξέρω και να είμαι τόσο αστοιχείωτη που αν με ήξερα θα γελούσα μαζί μου και να νομίζω πως δεν μπορώ να αγαπήσω γιατί άτομα σαν εμένα ποτέ δεν θα μπορούσαν γιατί είμαι καταραμένη και γιατί είμαι τέλεια και γιατί είμαι ένα σκουπίδι και γιατί μπορώ αλλά δεν μπορώ και να φάσκω και να αντιφάσκω και να ζωγραφίσω και να σπουδάσω και να μην σπουδάσω και να κάνω φίλους γιατί δεν πάει άλλο και να νιώθω πάλι μόνη, και να μην κάνω τίποτα και να νιώθω ένοχη και να πανικοβάλλομαι για το μέλλον και να νιώθω αβοήθητη, και να μην διαβάζω αυτά που πρέπει αλλά αυτά που θέλω και να βαριέμαι αυτά που θέλω και να με πιάνει εμμονή και να ενθουσιάζομαι και να νομίζω πως βρήκα αυτό που έψαχνα και να νιώθω πλήρης και να απογοητεύομαι και να με πειράζω ειρωνικά γιατί ποτέ δεν θα βρω τίποτα, πως θα μπορούσα ποτέ να βρω. Και να ικανοποιούμαι με όσα έχω και να τα πετάω όλα και να θέλω άλλα και να θέλω τα πάντα γιατί μπορώ να τα ζητήσω, μπορώ να τα έχω, μπορώ να τα απαιτήσω και να θέλω να σε σκοτώσω και να μην αντέχω που υπάρχεις και να θέλω να σε σπάσω στο ξύλο και να σε αγαπώ καταβάθος γιατί ποτέ δεν σε χρειάστηκα περισσότερο αλλά ποτέ δεν ήρθες και να έρθεις κάποια στιγμή αλλά τότε να είναι αργά και να μπλέκω σε μοτίβα συμπεριφορών και σε κυκλοθυμίες και ποτέ τίποτα να μην είναι αρκετό και να θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο και να θέλω να ζήσω πολύ και να θέλω να ζήσω λίγο και να θέλω να μη ζήσω καθόλου γιατί δεν αντέχω, δεν μου αξίζει, είναι βάρος απίστευτο έστω και μία ανάσα και να θέλω να είσαι πάντα εκεί και να θέλω να μην σε ξαναδώ γιατί δεν σε αντέχω γαμώ την Παναγία μου, ποτέ δεν σε άντεξα, ποτέ δεν άντεξα κανέναν και ποτέ δεν πρόκειται, και να αντέχω τους πάντες και να τους καταλαβαίνω και να τους πονώ και να τους δικαιολογώ και να μην έχω κανένα ηθικό φράγμα απέναντί τους και να θέλω να είμαστε όσο κοντά γίνεται να είναι δύο άνθρωποι και ακόμα παραπάνω και να μην μπορώ γιατί ζητάω πολλά, γιατί είμαι άπληστη αλλά μπορώ και θέλω κιάλλοκιάλλοκιάλλοκιάλλοκιάλλο και δεν ντρέπομαι που θέλω το αίμα σου και την ουσία σου και να νιώθω ανασφαλής να στο ζητήσω γιατί δεν προσδοκώ να καταλάβεις την δίψα μου. Και να θέλω να κάνω σεξ για το υπόλοιπο της ζωής μου και να μην θελήσω να ξανακούσω αυτή την λέξη γιατί είναι καταδικαστέα και να είμαι ελεύθερη και να είμαι άνετη και να είμαι πουριτανή και να είμαι ανοιχτόμυαλη και να φοράω παρωπίδες και να μου επιτρέπω πράγματα και να μην μου επιτρέπω και να νομίζω πως μπορώ να πετάξω και να το προσπαθώ αλλά ξέρω πως τα πουλιά δεν θα μπορούσαν ποτέ να πετάξουν αν είχαν το βάρος των λέξεων και να νομίζω πως μπορώ να αψηφήσω την βαρύτητα και να σπάω το σώμα μου και οι απολήξεις των νεύρων μου να μου υπενθυμίζουν την ηλιθιότητά μου για το υπόλοιπο της ζωής μου και να θέλω εκδίκηση και να μην μπορώ να την πάρω γιατί "είμαι καλύτερη από αυτό" και να σε θέλω και να μην σε αντέχω και να θέλω να κοιμηθείς μέσα μου γιατί είμαστε τόσο κοντά και να φοβάμαι και να νιώθω αήττητη γιατί είμαι, γιατί πάντα ήμουν και να είμαι χάλια και να είμαι καλά και να είμαι ολόμαυρη και επικίνδυνη και να λάμπω σαν το πρωινό άστρο και να είμαι μικρή, μεγάλη, καλή, κακιά, άσπρο, μαύρο, με χρώμα ή χωρίς, άσχημη, όμορφη, έξυπνη, χαζή, υπέροχη, τέλεια και να είσαι εκεί και να μην είσαι γιατί ό, τι γίνεται στην ζωή μου είναι επιλογή μου και δεν μπορείς να περάσεις τα διόδια χωρίς να το δω γιατί μπορώ και είσαι ένα τίποτα εκτός αν επιτρέψω να είσαι. Και να νομίζω πως έχω φτάσει την σπουδαιότητά μου και να νομίζω ότι γράφω τέλεια και να νομίζω πως γράφω μαλακίες και να νομίζω πως είμαι κάτι και να είμαι υπέροχη και να νομίζω πως είμαι τρελή αλλά να είμαι πιο λογική από όλους και στην τελική να συνειδητοποιώ πως δεν υπήρξε ποτέ πιο τρελός άνθρωπος από μένα και να αγαπώ και να μισώ και να νιώθω και να αγνοώ και να ζήσω τα πάντα.
