Θελω να σου πω

Θελω να σου πω τοσα πολλα.
Θελω να σου πω τα παντα.
Θελω, θελω, θελω!
Θελω να σου πω...
Ειμαι... ισως μια δυστυχισμενη χωρις λογο. Αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι δεν εχω φιλους. Απο την πολη μου τουλαχιστον. Θα πεις, βγες εξω, γνωρισε κοσμο. Χα.
Θα θελα να χα καποιον σοβαρο λογο για να μαι ετσι. Δεν νομιζω να μετρας τους μαλακες. Ουτε φυσικα θα θελα ολο αυτο να ναι προιον εφηβηκων ορμονων. Θα το χα βαρεθει ηδη. Θα ηταν απογητευση για τον εαυτο μου.
Θελω να σου πω. Τελειωνει ομως η σελιδα στο τετραδιο των αρχαιων. Και φοβαμαι να γυρισω γτ φοβαμαι τη λευκη κολλα. Τι να κανω?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μου πηρε λιγη ωρα μεχρι να το αποφασισω. Τελικα γυρισα το φυλλο και συνεχιζω.
Τι να σου πω ομως? Θελω τοσα να σου πω και κολλαω.
Το μυαλο μου, υπερφορτωμενο απο οσα θελω να σου πω. Το μυαλο μου αδειο αφου θεωρητικα, δεν εχω τιποτα να πω. Δεν μπορω να δωσω μορφη στις σκεψεις μου.
Δε θυμαμαι να σου πω καποια καλη αναμνηση. Θα ταν ψεμα ομως να σου πω πως δεν εχω ευχαριστες οικογενειακες εμπειριες. Οι γονεις μου με αγαπανε και ας μην το νιωθω. Γνωριζω πως με αγαπανε, αλλα ποτε δεν ενιωσα πως το καταλαβα. Εχω φτασει στο συμπερασμα πως ισως να μαι ορφανη, οχι επειδη οι γονεις μου εχουν λειψει απο τη ζωη μου, αλλα γτ εγω επελεξα να λειψω απο τη δικη τους. Το στυλο τελειωνει, το ιδιο και η 2η σελιδα, κατι που με κανει να πιστευω πως δεν ειναι γραφτο να σου πω...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Παρα τον φοβο μου, ξαναγυρναω αλλη μια σελιδα. Πρεπει να ξες, υπολογισα λαθος σε πολλα. Στις σελιδες πχ. Εγραφα στην τελευταια και τωρα παω αναποδα. Οπως και γω η ιδια. Ποτε δε με θεωρησα φυσιολογικη, λαβ. Πρεπει να ξες, υπολογισα λαθος.
Τον υπερτιμησα, περιμενοντας πως εκεινος θα ναι ο σωτηρας μου. Τι μεσσιανισμος.
Στην τελικη ομως, αυτος με εραψε, αυτος με σηκωσε, αυτος ο ιδιος με ξαναριξε, αφου ειδε τι σπασμενο παιχνιδι που ειμαι. Κι ας τα πλοκαμια μου ηταν γεματα αγαπη για αυτον. Λατρεια.
Και τωρα καθομαι εδω, με τα απομειναρια της συνειδησης μου, στα 16 μου, να προσπαθω να ψαρεψω τις αρετες που εριξα απο το πλοιο μου, οταν το ταξιδι ειχε φορτουνες. Με αποτελεσμα να μεινω με τις αμαρτιες που θεωρω πλεον αρετες. Την ασεβεια, την υπεροψια, την αλαζονεια. Ολες πλεον αρετες. Δικες μου. Δεν το θελω πια ομως, λαβ. Θελει κοτσια για να εισαι ο κακος της υποθεσης. Θελει κοτσια για να σαι ο γελοιος. Θελω να αλλαξω, ακομα και αν αυτο συνεπαγεται να παρατησω τη μοναξια μου, τη μονη μου πλεον αμυνα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εντωμεταξυ, αλλαξα σελιδα, αλλα η μελανη του στυλου κατεβαινει απειλητικα. Και συ, στοιχημα πως θες ακομα να μαθεις τοσα για την κοπελια που σε κανει και χαμογελας. Αναρωτιεμαι τι εστι αγαπη, λαβ. Αν απο οσα μου ειπε, κατι με εβαλε σε σκεψεις, ειναι αυτο, λαβ. Ο ορισμος της αγαπης.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το στυλο τελειωσε και σου γραφω με μολυβι. Καποιος μαλλον δε θελει να το γραψω το κειμενο αυτο. Κι ομως, αν θυμασαι.... "Only then that I began to realize that [...] fighting against fate, is an act of surrender...". Ολοι οι αλλοι κανουν επαναληψη, γραφουμε σε λιγο. Εγω ομως αδιαφορω. Για τα παντα. Με κοιτουν παραξενα, λογω της ελλειψης αγχους μου. Την επομενη, τελευταια ωρα γραφουμε, και εγω προσμενω τη λυτρωτικη επιστροφη. Τη στιγμη που θα σου μιλησω, τη στιγμη που θα πληκτρολογησω τις λεξεις αυτες...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κουδουνι πρεπει να χτυπησε, μαλλον για αυτο ειμαι μονη στην ταξη, με σβηστο το φως. Κι ομως γραφω. Τελικα τα παρατησα και γυρισα σπιτι, σχεδον τρεχοντας. Και ξανανοιγω το τετραδιο μου....
Οι τουφες πεφτουν στα ματια μου, χωριζοντας με σαν βελο απο το κειμενο, απο τις σκεψεις μου, απο εσενα τον ιδιο. Γραφω, ενω δεν εχω κατι να πω. Τελικα....
Εστω. Ας ειναι.
__________________
Στον lowlife καφρο, με περισση αγαπη.