Καθομαι λοιπον, ξανα, για να γραψω κατι που με απασχολει. Θα θελα να γινει το πρωι, κατα τις 5. Για να ειναι καπως μαγικο. :) Δεν.... Δεν μπορω. Σταματα.
Οκ, παμε παλι.
Μερικες φορες, κανεις μαλακιες στη ζωη σου. Μεγαλες. Κρινοντας απο τη δικη μου μικρη εμπειρια... εχω κανει αρκετες.
Μιλαω για μενα, την Κονι. Ειμαι ακραιο ατομο. Στην τελικη, ειμαι πολυ ακραια.
Εχω τα καλα μου. Εχω και τα κακα μου. Δεν γνωριζω ποια πλευρα υπερισχυει. Αυτο με απασχολει. Καθως μεγαλωνω, τοσο γρηγορα, φανταζει, διαβαζω τα κειμενα μου τα παλια, και γελαω με τη χαζομαρα μου. Γελαω με το ποσο ηλιθια φανταζουν τα κειμενα μου σε μενα. Οι ιδιες μου οι σκεψεις.
Κομπλαρω παλι.
Παμε ξανα.
Σημερα, μου την εδωσε να παω να δω ενα μπλογκ που ανηκει σε εναν.... πολυ καλο παλιο φιλο. Δεν ξερω γτ, αλλα το συγκεκριμενο μπλογκ, ειναι απλα υπεροχο. Αν και λιγα τα κειμενα, εχουν ποιοτητα. Διακρινονται. Οταν τα διαβαζω... λεω, ωπ. Να ενα τυπακι με επιπεδο. Αλλα αυτο φυσικα το ηξερα και απο πριν. Και ξεχναω προς στγμην, πως ολοι εσεις, μπορειτε ανενοχλητοι να πατε να το δειτε, και να κανετε οτι θελετε. Να λαβετε μια απαντηση απο τον ... συγγραφεα. :) Εγω ομως ποτε δε θα λαβω απαντηση. Ωρες ωρες, ζηλευω, που ολοι εσεις εκει εξω, μπορειτε να πατε, και να του πειτε 2 κουβεντες. Εγω ομως ποτε. Γιατι πολυ απλα, εχω χασει καθε δικαιωμα πανω του. Και ο τυπος αυτος.... ειναι απο τους λιγους τυπους που λυπαμαι που εχασα. Ενας πολυ καλος φιλος. Καποτε.
Νιωθω πως βρισκομαι παλι στη φουσκα μου. Δεν επικοινωνω σε κανενα. Και για να γινουμε και ποιο... του στυλ βυθος, νιωθω πως βρισκομαι σε γυαλα. Παρατηρω τον καθενα σας. Απο μακρυα. Δεν μπορω να σας αγγιξω. Ποσο λιγο ομως με μελει. Με νοιαζει μονο να μπορω να αγγιξω αυτον.
Ωρες ωρες, με καιει η ζηλια τοσο!!!.... Που κλεινομαι γυρω μου, και δε μιλαω σε κανενα. Χεζομαι για τον οποιονδηποτε που μου μιλησει. Απλα εκεινος.... εκεινος. Μου λειπει τοσο. Οταν ημουν μεσα στα σκοταδια που ακομα βρισκομαι.... τοτε ηταν που μου εδειξε την καλη πλευρα. Κι ας μην την ακολουθησα. Και ας την αντεκρουα μελοδραματικα. Τοσο μελοδραματικα... που ωρες ωρες, οταν εβλεπα ολες μας τις συνομιλιες, για να δω τι πηγε λαθος, για να αναπολησω ισως της ελαχιστες βδομαδες που καναμε παρεα..... ημουν ετοιμη να βαρεσω το κεφαλι μου στο τοιχο με τις μαλακιες που καθομουν και του ελεγα.
Και παλι, κομπλαρω.
Και τωρα, κλαιω. Χα.
Θα μπορουσα να γραψω 100 φορες με κεφαλαια, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ, ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.
Το προβλημα ειναι... βασικα ειναι πολλα.
1ον:Στα ματια του, γινομαι παλι μελοδραματικη. Κατα ενα μεγαλο βαθμο ισχυει.
2ον: Αυτος, και οι φιλοι του, μαλλον θα πιστευουν πως γλυφω. Ισως και να ισχυει, ξερετε. Δεν εχω ιδεα πως θα μου φαινεται το κειμενο το πρωι. Ποτε δεν ξερω.
3ον: Στην απειροελαχιστη περιπτωση που του βαρεσει ποτε να μπει εδω α) μπορει να εχω ηδη διαγραψει το κειμενο, β) δε θα με πιστεψει με την καμια και γ) και βασικοτερο... Το μονο που του αρεσε πανω μου, ηταν ο αυθορμητισμος μου. Δεν ειχαμε κοινα. Δεν ειχα κατι ενδιαφερον να του προσφερω, δεν ειχα την ψυχη ραμμενη στα μετρα του. Δεν λεω πως... πως γινονται αυτα. Απλα εννοω πως... δεν ταιριαζαμε ως φιλοι. Ποτε δε θα ταιριαζαμε μαλλον.
Απλα θελω να πω πως..... παλι κομπλαρω. Γιατι γαμωτη μου?
Ζηλευω λοιπον. Ζηλευω τοσο. Ζηλευω που μικροτερης σημασιας ατομα (κοινως αποδεκτος αυτος ο ορος, οχι ομως για μενα οσον αφορα το ατομο στο οποιο μου ηρθε το παραδειγμα) μπορουν και εχουν προσβαση σε αυτον, μπορουν να περνανε ωρα μαζι. Λενε ατακες. Γελουν. Πραγματα που εγω ποτε δε θα μπορεσω να κανω με το ατομο αυτο.
Τελικα δεν ειχαμε μια υγειη σχεση. Μιλουσαμε μονο για τη δραματικη εμενα, για το καλο και το κακο.
Δεν ξερω αν εκανα καλα που τα εβγαλα ολα αυτα. Ισως να μπει και να ικανοποιηθει που τελικα εξευτελιστηκα στα ματια του. Ισως και αυτο να θελε. Ωχ, αμα το δει αυτο....
:) Χαμογελω. Χωρις λογο. Ουτε με εχει καταλαβει η δυστυχια μου.
Δεν σημαινα και πολλα για εκεινον, αν και ηξερε πως θα εκανα τα παντα για αυτον. Ηξερε πως ημουν εκει. Οχι, δεν τον κατηγορω. :) Ισως μια μικρη αδιαφορια, λογω του βαρετου χαρακτηρα μου να την εδειξε.
Το υπεραναλυσα τελικα. Αλλα δεν εχω τα κοτσια να το διαγραψω. Δεν εχω τα κοτσια. Συγχωρα με.
Ισως και να μαι δειλη τελικα. Οτι ακραιο εκανα, να το εκανα απο αναισθησια.
Να και το μελοδραματικο που λεγαμε.... Ωραιος στιχος ομως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου